11 Silver City, Nevada

De afgelopen dagen waren echt heel anders dan de weken hiervoor. Dat komt met name doordat er hier bomen zijn, haha. De naaldbomen zijn natuurlijk altijd groen, helaas moeten de loofbomen nog wakker worden van de winter. Hoewel ik erg genoten heb van de mooie landschappen meer oostelijk, is het ook wel fijn om door de bossen te kunnen rijden. Maar goed, ik begon de week natuurlijk met de roadtrip door de grootste leegte die ik ooit gezien heb…

MAANDAG

Maandagmorgen stapte ik om half 10 in de auto, klaar voor een hele dag in mijn eentje op de Highway 50. Want ja, dat is nu eenmaal The Loneliest Road of America. Uiteindelijk viel dat nog best mee eigenlijk. Ik kwam geregeld tegemoetkomend verkeer tegen, en ik werd ook nog wel eens ingehaald. Mijn doel was niet alleen om de meer dan 500 kilometer op 1 dag af te leggen, maar ook om stempels te verzamelen bij de verschillende stops onderweg. Bij 5 stempels krijg je een heus certificaat. De eerste stempel had ik al bij het Railroad Museum in Ely gekregen.

In het dorpje Eureka kon ik de 2e stempel bij het postkantoor halen. Verder bestaat het dorpje vooral uit gebouwen die ofwel mooi gerestaureerd zijn, ofwel half ingestort zijn, als een herinnering aan de vergane glorie van het Wilde Westen. Nadat ik het dorp uitreed, kwam ik in een heuse file! Er was een rijbaan afgesloten en nu stond er zo’n mannetje met een stopbord op de weg. Tja, als je daarna door mag rijden, dan rij je dus de hele tijd met dezelfde auto’s achter elkaar. Ik reed helaas achter een lelijke tankwagen, die mijn zicht behoorlijk blokkeerde. Zodra het kon, heb ik die ingehaald. En dat vind ik altijd best wel spannend. Vooral omdat een automaat toch minder snel optrekt dan een auto met een schakelbak (of ik doe iets verkeerd).

Volgende stop was Austin, het tweede en gelijk laatste dorpje op mijn route. In het gerechtsbouw (waarom hebben ze dat in zo’n gehucht?) kon ik mijn 3e stempel halen. Verder dacht ik ergens te gaan lunchen, maar het ene restaurant was dicht en het andere bestond niet meer. Dus toch maar mijn eigen brood gesmeerd en opgegeten. Ook heb ik daar de tank nog een keer volgegooid. Ik zou het wel kunnen redden tot het einde van de route, maar met een volle tank voelt toch fijner.

Na Austin wisselden bergen en vlakten zich af. Ik heb echt het idee dat alle bergen hier van noord naar zuid lopen en dus de valleien er tussen ook. Tijdens het rijden is dat wel tof, want elke keer als je over een berg komt, heb je weer een fantastisch mooi uitzicht! Op een gegeven moment stond er een bordje ‘Watch for aircrafts’. Ik vond dat wat vreemd, want waarom zou je hier een vliegveld neerleggen? En precies op dat moment hoorde ik een enorm kabaal boven mijn hoofd. Een straaljager vloog over mij heen en voor me uit, vrij laag ook. Aha, natuurlijk, luchtmacht! Hij maakte een flinke bocht naar links en dook de vallei in. Daar maakte hij nog wat moves om daarna hoogte te maken. Ik heb hem nog een tijdje na zitten kijken, terwijl ik ook op de weg lette natuurlijk. Het deed me echt aan Top Gun denken!

Er is een moment geweest dat ik helemaal alleen leek te zijn in een lange vallei. Ik heb de auto naast de weg geparkeerd en een foto van mezelf gemaakt midden op de weg. Ik had eigenlijk iets met de zelfontspanner willen doen, maar het gevoel van ‘dat mag/kan niet op een weg waar ze hard rijden’ weerhield me. Ik heb wel een toffe panorama (360 graden) kunnen maken, die staat op Facebook.

Verder wilde ik nog 2 dingen bekijken. Een oud ‘station’ van de Pony Express (gevonden!) en de beroemde Shoe Tree, een boom waar mensen hun schoenen in geslingerd hebben. Nou, ik heb echt geen boom gezien, hoor! En later bleek ik er toch langs te zijn gereden. Ik houd mezelf maar voor dat de boom bezweken is onder alle schoenen en nu dus niet meer zichtbaar is vanaf de weg. Een leuke verrassing was een stuk later wel de enorme bult zand die ik zag. Het bleek Sand Mountain te zijn, een zandduin zo hoog als een berg (verrassende naam, of niet?).

De oplettende lezer heeft tot nu toe 3 stempels geteld en ik ben al aardig aan het einde van de Highway 50 met mijn verhaal. In Fallon viel ook een stempel te halen. Het museum waar dat kon, was dicht. Maar bij de Chamber of Commerce (Kamer van Koophandel) kon het wel. Fallon is een vrij grote stad, voor deze contreien. Er ligt een legerbasis en er zijn veel boerderijen. Dus dat was stempel 4.

Na Fallon volgde Dayton, dat vlak voor mijn airbnb ligt. Het adres van de KvK klopte niet, en tegen de tijd dat ik het gebouw vond, was het dicht. Jemig! Maar goed, ik zou er later nog wel langs kunnen. Mijn airbnb ligt in de bergen waar vroeger veel gemijnd werd. Het gehucht heet Silver City en was in de tijd van de mijnbouw echt wel een belangrijke stad. Nu is het een allegaartje van gebouwen. Het middelpunt is de gerestaureerde school. Mijn host vertelde dat de meeste bewoners na de mijnbouw vertrokken. Er was 1 familie die daarna veel stukken grond opkocht. Ze verdienden hun geld vervolgens door mensen hun afval op die grond te laten storten. Hierdoor staan er overal verroeste voertuigen, wasmachines, andere machines, kasten… SCHROOT dus. Aan de overkant woont een man in een antieke camper tussen zo’n berg schroot. Mijn host zegt dat hij ‘harmless’ is, maar gezellig is anders. De laatste telg van die ene familie is recent overleden en nu hopen de dorpelingen dat de stukken grond weer verkocht worden en dat er huizen op gebouwd worden. Het is namelijk echt heel mooi hier en helemaal niet ver van wat grotere steden als Reno en Carson City. Ik zou hier wel kunnen wonen eigenlijk.

Al met al viel het afleggen van de Highway 50 me reuze mee! Ik vond het wel relaxt eigenlijk. Kwestie van cruise control aanzetten, op net iets sneller dan de speed limit. Snelheidsduivels voorbij laten gaan. Opletten dat tegemoetkomend verkeer niet opeens ook in gaat halen. En verder lekker om me heen kijken en genieten van de vergezichten.

DINSDAG

Mijn eerste nacht in mijn airbnb was ronduit belabberd. Het is een leuk huisje, met een mini badkamer en een eigen keukentje. Het bed is prima, maar niet heel goed voor mijn nek. Ik had veel pijn en kon niet slapen. Mijn vriend had, toen ik een filmpje van mijn huisje stuurde, opgemerkt dat er een massagetafel achter de elektrische kachel staat. En nou ja, mijn host is massagetherapeut! Ze heeft me ’s avonds, natuurlijk tegen betaling, een massage gegeven en doet dat donderdagavond nog een keer. Het moest zo zijn, toch?

Ik was ‘s middags van plan om eerst de KvK in Dayton op te zoeken voor die stempel. Maar natuurlijk ging die al om 14 uur dicht en het was 13.51. Ik dacht, laat maar Dayton! Ik reed naar het Visitor Center in Carson City. En hoppa, daar kreeg ik mijn 5e stempel! Toen ik iets zei over de KvK in Dayton, zuchtte de dame van het Visitor Center diep. Ik heb maar niet doorgevraagd, haha. Ik heb de stempelkaart ingevuld en op de bus gedaan. Als het goed is, wordt het certificaat over een paar weken naar mijn huis gestuurd (waar ik dan nog niet ben, haha).

Dezelfde dame heeft me allerlei informatie over de omgeving gegeven. Zo kreeg ik een route van historische huizen. Ik heb braaf die route gereden en hier en daar foto’s gemaakt. Ik ken de stijl huizen van de oostkust, dus het deed me niet heel veel. Oei, wat klink ik verwend nu! En ik ben nog verwender, want in plaats van bij Walmart boodschappen te doen, ben ik naar Trader Joe’s gegaan. Daar is alles echt beter, verser, lekkerder, biologischer en dus ook duurder. Maar het is zo fijn winkelen daar, vooral ook omdat de winkel veeeeeel kleiner is dan Walmart. Weer in mijn huisje heb ik gekookt en toen dus een massage gehad.

WOENSDAG

Gelukkig sliep ik de tweede nacht een stuk beter. Ik heb het te dikke kussen aan de kant gegooid en twee dikke handdoeken in een kussensloop gedaan. Ik word echt steeds beter in het onderzoeken van hoe ik mijn nekklachten kan verminderen. Of dat de truc was, weet ik niet, maar ik heb geslapen, daar gaat het om.

Het leuke aan deze airbnb is trouwens ook dat ze huisdieren hebben. De hond Copper is een soort mix van een Corgy met een Australische Herder. Als je mijn hond Sora kent, dan snap je waarom Copper me aan haar doet denken. Hij heeft besloten dat ik zijn nieuwe beste vriend ben en ligt steeds voor de deur. Soms staat hij er aan te krabben, omdat hij dan knuffels wil. Copper vindt dat hij de baas is over de kippen. Dus elke keer als er eentje losloopt, dan jaagt hij ze weer terug naar de ren. Dat is echt hilarisch om te zien! Al is het wel wat sneu voor die kippen natuurlijk… Deze morgen hoorde ik weer gekrabbel, maar dat bleek te kat te zijn! Die aai ik wat minder graag, want hij mist allemaal haar op zijn koppie doordat hij last van allergieën heeft. En er lopen nog een paar (vermoedelijk) zwangere geiten rond. Mijn host is er nog niet zeker van, omdat ze altijd wat dikkig zijn. Dus dat wordt een verrassing voor hen volgende maand!

Deze woensdag stond in het teken van Lake Tahoe! Ik heb een rondje rond het meer gereden, van 72 mijl (116 km). Volgens de dame van het Visitor Center kost dat 2 uur. Nou, ik ben om 11 uur weggegaan en was om 17 uur weer terug. Daar moet je dan nog wel iets van 20 minuten heen en terug in mee tellen, want het meer ligt achter een bergrug vanaf Silver City gezien. Ik heb er een lekker relaxte dag van gemaakt. Bij uitzichtpunten heb ik foto’s gemaakt. En in een State Park aan de rand van het meer heb ik mijn lunch opgegeten. Nu moet je meestal betalen voor zo’n State Park, net als dat je bij Bussloo voor het parkeren moet betalen. Maar ik heb de parkwachter even genegeerd, want ik zou met een half uur toch weg zijn. En om dan 10 dollar te betalen, vond ik wat onnodig. Blijkbaar was het negeren wederzijds, want hij bleef in zijn huisje zitten.

Hier wat weetjes over Lake Tahoe. Het ligt op de grens van Californië en Nevada. Er stromen 63 riviertjes naar het meer, en alleen de Truckee River stroomt er uit naar Pyramid Lake. Het water bereikt echter nooit de oceaan! Het meer is ongeveer 1600 voet diep, dat is bijna 500 meter. Dit komt doordat het tussen 2 bergruggen ligt. Het meer vriest nooit dicht, omdat het door de diepte altijd in beweging is. Verder is het ontzettend helder. Op sommige plekken kun je meer dan 20 meter diep kijken. En het is prachtig blauw!

Ik deed het rondje om het meer met de klok mee. In het zuiden, op de grens van de 2 staten, ligt een resort dat niet onderdoet voor Las Vegas, misschien op iets kleinere schaal. Er staan veel en soms ook heel grote hotels en casino’s. Het stikt er van de restaurants en allerlei entertainmenttoestanden. Tel daarbij op dat je hier in de winter kunt skiën en in de zomer kunt watersporten en je hebt Amerika op zijn gekst.

Ik was blij dat de oostkant van het meer rustiger was. En dat had een reden… die wegen waren soms echt doodeng. De stukken door de bossen waren heel mooi, hoge naaldbomen (ook sequoia’s) met nog veel sneeuw er tussen. En leuke dorpjes met mooie houten huizen, die waarschijnlijk miljoenen dollars kosten. Maar soms ging de weg dus langs een berg omhoog, zonder vangrail ernaast. En bij Emerald Bay liep de weg over een bergkam, met een afgrond aan allebei de kanten, wederom geen vangrail. En daar mag je dan 55 mph (80 kmu). Nou, de eerste idioot die dat gaat rijden, ligt er naast, of hij moet de weg heel goed kennen. Ik hield het bij bijna stapvoets, net als de rest van de auto’s gelukkig. Er was na dit enge stukje een prachtig uitzichtpunt over Emerald Bay, dus daar heb ik even staan staren naar de groene baai en natuurlijk foto’s gemaakt.

Bij Tahoe City ben ik de bergen in gereden, want ik wilde naar Squaw Valley. Ik had ergens gelezen dat daar ooit de Olympische Winterspelen zijn geweest. Ik heb het nog even opgezocht en ja hoor! Eind jaren ’40 had dit skigebied 1 skilift, 1 hotel en 1 inwoner: Alexander Cushing, de eigenaar van het geheel. Hij wist in 1955 het IOC zover te krijgen om in 1960 de Spelen hier te houden. In ruim 4 jaar tijd werd alles gebouwd dat nodig was voor een volwaardig Olympisch dorp. Nu is het een drukbezocht skioord. Ik heb er lekker een warme chocolademelk bij Starbucks gehaald. Deze heb ik in het zonnetje opgedronken, met uitzicht op de pistes op de bergen om heen. Daarna ben ik langs het meer verder gereden en was ik dus om 17 uur terug.

Nog even over die Starbucks. Jullie weten waarschijnlijk wel dat ze daar om je naam vragen en die op je beker zetten. Als je koffie ofzo dan klaar is, dan roepen ze je naam. Dat doen ze hier ook bij restaurants waar je eten af kan halen. Ik heb besloten om niet meer mijn eigen naam te gebruiken. Want 1) Amerikanen snappen niks van mijn naam, ook niet als ik het spel en 2) ik versta hen niet als ze een poging doen mijn naam te roepen. Dus ik heb gekozen voor een naam die niet heel vaak voorkomt en die twee duidelijk verschillende klanken in zich heeft. Vanaf nu heet ik bij bestellingen Josie (spreek uit: djoosie). Geen gedoe, het werkt, iedereen blij, haha.

DONDERDAG

’s Ochtends heb ik eerst een hele tijd met mijn vriend en daarna met mijn zusje gevideobeld. Natuurlijk ging het ook over het weer in Nederland. Echt bizar die sneeuw! In de groepsapp van mijn werk merkte ik dat het niet overal sneeuwde trouwens. En verder is het fijn om het met thuis over alledaagse dingen te hebben. Door het tijdsverschil van 9 uur is het soms even puzzelen. Maar ik kan thuis goeiemorgen wensen als ik naar bed ga, dat is dan wel grappig. Videobellen doen we dan als het bij mij ochtend is, en in Nederland begin van de avond.

De rest van de dag heb ik het rustig aan gedaan. Ik ben alleen even naar Virginia City geweest. Dat ligt op nog geen 10 minuten rijden van mijn dorpje. Het is een vrij bekende attractie in de VS. Het stadje groeide door de vondst van zilver en andere metalen tussen 1860 en 1900 naar 30.000 mensen. Maar toen de goudkoorts over was, vertrok vrijwel iedereen. Tegenwoordig wonen er nog maar 1.500 mensen, maar komen er jaarlijks wel 2 miljoen toeristen! De hoofdstraat is namelijk nog in redelijk originele staat, ondanks de vele branden. En aangezien 100 jaar voor Amerikanen echt heel oud is, noemen ze dit een historisch stadje. De panden zijn inderdaad oud, maar helaas hebben ze alleen de begane grond vaak opgeknapt. De bovenverdiepingen lijken mij steeds meer te vervallen, zo zonde! En dan staan er dus aan beide kanten van de weg auto’s geparkeerd. Als ze hier echt iets leuks van willen maken, dan moeten ze die hoofdstraat autovrij maken. Ik heb me er een uurtje prima vermaakt. Over de houten trottoirs loop je van winkel naar winkel. Ik heb bij een paar binnen gekeken, maar niks gekocht (ik blijf Nederlander, haha).

Aan het einde van de middag heb ik bij mijn airbnb lekker in de zon zitten lezen. De hond Copper had een vriendinnetje op bezoek, maar zij (Pepper) had nog nooit kippen gezien waarschijnlijk. Dus Pepper joeg een van de kippen de vijver in. Nu blijft zo’n kip blijkbaar wel drijven, maar echt zwemmen was niet aan de orde. Ik hield Copper in bedwang, die enorm enthousiast werd van die spartelende kip. De zus van mijn host hield haar hond Pepper vast, zodat mijn host de kip uit het water kon vissen. Ondanks deze verhitte toestand, werd het me later toch te fris buiten, dus ik ging mijn huisje in. Snel daarna was het ook tijd voor de 2e nekmassage. Echt superfijn dat het kon!

Dit is mijn laatste avond hier, en ook gelijk in Nevada. Het voelt een beetje als het einde van mijn avontuur, terwijl ik nog lang niet naar huis ga. Maar morgen rijd ik naar Lewiston, in het noorden van California. Daar blijf ik een maand, om echt van mijn sabbatical te genieten. Ik heb daar een appartement op een ranch. Ik heb vooral zin in het echt uitpakken van mijn koffer, haha. Lekker overal mijn eigen spullen neerzetten enzo. Tegen het einde van de maand komt mijn vriend en daarna gaan we nog een paar weken samen door California reizen. Natuurlijk heb ik daar zin in, ik tel de weken af tot ik hem weer zie. Maar het solo-deel zit er toch echt op! Mijn volgende blog komt dus uit Lewiston. Ik vermoed dat die blog voorlopig even de laatste is. In Lewiston ga ik niet zoveel meemaken, tenminste, dat is de bedoeling. En het kost echt wel tijd om dit te schrijven, dus goed om even een schrijfpauze in te lassen. Dank voor je geduld bij het lezen van deze wederom lange blog! Check ook de foto’s op Facebook! See ya, folks, howdy!