10 Ely, Nevada

Ik ben weer terug in Nevada! Dit keer een stuk noordelijker dan Las Vegas, dat op 4 uur rijden van hier ligt. Ik zit in mijn heerlijke hotelkamer aan een bureau. Dit is het duurste hotel tot nu toe, maar ik geniet er echt heel erg van. Lekker ruim, met een enorm bed en een fijne badkamer. En, heel belangrijk, de wc-rol hangt op een heel handige plek! Er staat zelfs een leunstoel, waar ik al heel wat uurtjes in gezeten heb, hihi. En er is een flink ontbijtbuffet, dat heb ik ook nog niet eerder gehad. Ik ben hier maar 2 nachten, dus dit is alweer de laatste avond. En dan is het tijd om een blog te schrijven!

ZATERDAG

Ik stond redelijk vroeg op om alles weer in te pakken. Maar ik maakte ook nog even tijd om met een vriendin, mijn ouders en vriendlief te videobellen. Heel fijn dat contact maken tegenwoordig zo makkelijk is! Maar rond half 11 was ik klaar voor vertrek.

Eerst mocht ik weer over de highway 215 dwars door de voorsteden. En daarna de Interstate 80 op naar het westen. Ik reed een groot stuk door en langs het zoutmeer. Aan de ene kant waren er bergen met sneeuw. En boven het meer hing in de verte een soort nevel, prachtig om te zien. Door de cruise control (en het weinige verkeer) durfde ik wat om me heen te kijken. Bovendien piept de auto elke keer paniekerig als ik buiten mijn baan dreig te rijden.

Ik had besloten om bij elke ‘rest area’ te stoppen. Meestal liggen die op interessante plekken, en ze hebben er toiletten (niet onbelangrijk). De eerste stop lag vrij hoog, waardoor het uitzicht bijna eindeloos was. De Interstate leeg heel nietig in de grootse vlakte die hij doorkruiste. Ook zag ik een trein met zo ontzettend veel wagons, dat heb ik nog nooit gezien. Hij leek door het landschap te kruipen, op die afstand is snelheid lastig te bepalen. Ik heb wel een foto gemaakt, maar meer dan een donker streepje werd het helaas niet.

De tweede stop was echt een stuk cooler, of hotter, het is maar net hoe je dat wil ervaren. Ik weet wel dat je er in de zomer niet heel lang kunt zijn. Want bij dit rest area kun je de zoutvlakte vlakbij Bonneville op, en daar is het denk ik altijd goed warm! Verderop worden er records gereden met ‘auto’s die niet meer op auto’s lijken’ (ik citeer een kenner). Ik ben ook een stukje de vlakte op gelopen, net als veel mensen. Maar er reden ook auto’s vanaf de parkeerplaats er op. Dat leek mij ook wel bijzonder, maar ik wilde Corolla niet beschadigen of weer vies maken, dus toch maar niet gedaan. Ik heb nog even geproefd en ja, het is inderdaad zout.

Mijn volgende stop was niet een rest area, maar bij het vliegveldje van (West) Wendover. Dit dorpje ligt op de grens van Utah (laatste keer, met z’n allen; JOETAH!) en Nevada. Ik heb mijn stoel neergezet en heb mijn brood gesmeerd en gegeten. Daarna stapte ik in en reed ik de Highway 93A op. Er stond een bord dat het volgende tankstation op 130 mijl (210 km) lag. Ik slikte even, keek naar mijn benzinestand, dacht dat ik dat makkelijk moest redden en reed door. Maar het zat me niet lekker, dus een minuut later toch omgedraaid en mijn tank volgegooid in Wendover. En toen dus weer terug de 93A op. Even later slikte ik weer, want ik zag Wendover in mijn spiegel verdwijnen en maar heel weinig verkeer me tegemoet komen. Ook reed er eigenlijk niemand voor of achter me. Ik checkte mijn telefoon en die ehm… had geen bereik. Ik heb een knop omgezet en tegen mezelf gezegd dat er niks anders op zat, want een omweg was echt geen optie, sterker nog, die was er niet echt.

Onderweg viel het me mee, ik kwam wel auto’s tegen. Dus mocht ik pech krijgen, dan zou er vast wel iemand langskomen. Maar in dit gebied woont dus echt NIEMAND. Er liepen wel schapen los (gespot!), en verder zag ik waarschuwingen voor paarden, koeien en herten (niet gespot). De natuur was wel heel mooi met veel heuvels, vlakten en bergen met sneeuw in de verte. Na meer dan een uur rijden voegde de 93A zich samen met de 93 en die was een stuk drukker! De volgende rest area gaf informatie over de Pony Express, die hier de vallei kruiste. Na 5,5 uur sinds mijn vertrek, kwam ik in Ely aan. Je spreekt dat uit als ‘ielie’, net als Ely in de buurt van Londen. Ik was toch wel opgelucht er te zijn, want hierdoor heb ik meer vertrouwen in mezelf en de auto voor aanstaande maandag. Hierover later meer…

ZONDAG

Net als jullie, heb ik ook last van tijdsverschil. Niet vanwege de zomertijd, want dat was 2 weken geleden. Maar vanwege dat Nevada een uur tijdsverschil met Utah heeft. En daardoor is het nu 9 uur tijdsverschil met Nederland, terwijl dat gister nog 7 uur was. Volgt u het nog? Nou, ik soms niet meer. Mijn zaterdag was dus een uur langer. Betekende ook dat ik vanmorgen heel vroeg wakker was. Na het uitgebreide ontbijt was mijn oorspronkelijke plan om naar een kerk te gaan. Maar mijn leunstoel zat te lekker, en ik kon wel een luie dag gebruiken. Even later bedacht ik dat ik ook wel in bed kon lezen, maar toen viel ik weer in slaap. Blijkbaar had ik het nodig!

Na de lunch heb ik 2 kleine musea bezocht. Het eerste was het meest random museum dat ik ooit gezien heb. Alles dat volgens Amerikaanse begrippen oud is, kun je hier vinden: hoeden, speelgoed, geweren, typmachines, doktersspullen, gereedschap, tijdschriften, fossielen, treinstellen, verroeste voertuigen en een paar krakkemikkige gebouwtjes. Ook staat er een replica van een skelet van een uitgestorven berensoort; een Short Faced Cave Bear die ze Lilly genoemd hebben. Het tweede museum was van de Nevada Northern Railroad. Leuk weer om oude treinstellen en locomotieven te zien. In een enorme werkplaats was een aantal mannen druk met poetsen en repareren van 2 enorme locomotieven. Ze hadden zwarte armen tot ver voorbij hun ellebogen en ook hun gezichten waren zwart van het vuil. Ze vertelden vol enthousiasme over dit werk, heel tof! Maar de grootste attractie in de werkplaats was Dirt, een 13-jarige kater die zijn naam eer aan doen. Ik heb nog nooit zo’n smerige kat gezien, haha. Maar hij woont er al zijn hele leven en is een lokale beroemdheid.

Na de musea ben ik door het stadje gereden om wat foto’s te maken. Als je geen Facebook hebt, ga dan eens met Streetview door de East Aultman Street in Ely, Nevada. De helft van de gebouwen is kapot en/of dichtgetimmerd. De andere helft bestaat uit gokhallen, clubs en dubieuze motels. En dat allemaal in gebouwen in de stijl van het Wilde Westen, of moderner, alles door elkaar. Er zitten wat leuke winkels tussen, maar dan moet je wel goed kijken. Nu op zondag waren die natuurlijk dicht. Mijn hotel zit in het nieuwere deel van het stadje, samen met meer moderne hotels, een enorme supermarkt en alle bekende fastfoodketens.

Ik was om 16 uur weer terug bij mijn hotel. Bij de supermarkt heb ik een salade gekocht voor het avondeten. En daarna heb ik de laatste aflevering van Emily in Paris (Netflix) gekeken en natuurlijk weer Boer Zoekt Vrouw. Het was een geslaagde dag, lekker chill! Ik merk gelijk dat mijn nek dan minder pijn doet, dus ik heb goede hoop dat de irritatie uit mijn nekspieren gaat.

Oh, ik heb nog wel 2 souvenirtjes van de zoutvlakte overgehouden. Ik schreef in mijn vorige blog dat ik altijd door van alles gestoken word. En ja hoor, ik ben toen op mijn enkel en elleboog door iets gestoken. Geen idee wat, maar het jeukt goed. Gelukkig ben ik voorbereid, en heb ik Nestosyl bij mij.

Morgen, ja ja, morgen ga ik de Highway 50 op. Dat is de ‘loneliest road in America’. Het is 5 uur lang rijden door NIETS. Ik heb bij het spoormuseum een stempelboekje opgehaald. Er zijn onderweg namelijk wel hele kleine plaatsjes en tankstations, waar je een stempel kunt krijgen. Als je er minstens 5 hebt, dan kun je een certificaat krijgen. En daar ga ik voor, natuurlijk. Mocht je maandag tussen 16 uur en 23 uur een momentje aan me kunnen denken, send good thoughts in mijn richting! Appen heeft waarschijnlijk weinig zin, haha. Ik neem aan dat er bij de stempelposten wel internet is. Dan houd ik familie en vriend op de hoogte van waar ik ben.

Tot de volgende keer, dan ben ik (hopelijk, haha) in Silver City, Nevada. Dat ligt redelijk in de buurt van Lake Tahoe, op de grens met California.