17 Deventer, Nederland

Ik heb goed nagedacht of en hoe ik deze blog zou schrijven. Maar nu het de laatste avond van mijn sabbatical is, voel ik toch de behoefte de afgelopen 3 maanden met een blog af te sluiten. Ik ben nu meer dan 2 weken thuis. Het waren niet de makkelijkste weken, ik was en ben best verdrietig. De eerste week was ik veel alleen thuis en bleven alle gebeurtenissen door mijn hoofd spoken. Ook de teleurstelling van het eerder thuis zijn speelde meerdere keren per dag op. Afgelopen week was beter. Ik heb veel met familie en vrienden afgesproken, heb een aantal mooie wandelingen gemaakt. Maar jullie missen nog het laatste stukje Amerika. Komt ie…

LOS ANGELES

Jullie heb in mijn vorige blog kunnen lezen dat Harald vanaf San Francisco naar huis vloog. We hebben die donderdag daar op het vliegveld afscheid genomen. Daarna ging ik naar Los Angeles, omdat daar de auto ingeleverd moest worden. Als ik dat in San Francisco zou doen, zou dat veel geld gekost hebben. Ook het vliegen vanaf LA was gunstiger. Ik wilde eerst nog een beetje toeristisch doen, door over Highway 101 via Pismo Beach naar LA te rijden. Maar het lange rijden viel me zo tegen, dat ik uiteindelijk toch voor de saaie Interstate 5 gekozen heb. Ik kan niet anders zeggen dat die dag mij zwaar viel. In Nederland sliep iedereen, dus geen contact onderweg. Harald appte wel zo nu en dan, hij had wifi in het vliegtuig, dat was fijn. Maar om de reis af te moeten sluiten met een solo roadtrip van 8 uur, dat was pijnlijk. Gelukkig werd ik in LA met open armen ontvangen door Brenda en haar man David. Ik kon bij hen logeren. Ik heb hen in 2009 in een vliegtuig naar Griekenland ontmoet. Sindsdien via Facebook contact gehouden.

Na een redelijk goede nacht reed ik vrijdagochtend naar LAX, het vliegveld van LA. Ik heb afscheid genomen van Corolla, wat altijd irritant snel moet, haha. Het inchecken en door de douane ging allemaal gesmeerd. Ik heb nog een laatste keer bij Panda Express gegeten. Daarna dacht ik rustig naar de gate te lopen. Maar tot mijn schrik ging die veel eerder open dan ik verwacht had. En toen ik er naar toe liep, stond er een bordje dat het nog 15 minuten lopen was. Oh oh, soms vind ik mezelf gewoon niet zo handig. Maar goed, ik zette het op een drafje, met nog een paar Nederlanders. Uiteindelijk viel het best mee en stond er een enorme rij bij de gate. Ik kon zelfs nog even naar de wc en mijn tanden poetsen. Ik snap dan niet waarom die gate zo vroeg open gaat en iedereen al braaf in die rij gaat staan. Maar goed, de vlucht was ook prima, zonder migraine toch een stuk beter te doen. Toen er turbulentie kwam, vroeg ik om een kotszakje. Ik dacht dat ik toch vrij vrolijk er om vroeg (in het NL, want KLM), maar ze kwam met vijf zakjes aanzetten. Gelukkig geen eentje gebruikt! Op Schiphol stonden Jolien (zus) en Marieke (beste vriendin) me op te wachten. Dat was heel fijn.

Ik was die zaterdagochtend bij aankomst helemaal hyperdepieper, echt compleet over mijn slaap heen. Thuis lukte het niet om een middagdutje te doen. Tegen 20u begon ik in te storten. De dagen erna was ik steeds om 3u ’s ochtends wakker. Beetje rare jetlag, want om die tijd is het 18u in California. Maar goed, na een dag of vijf had ik daar wel minder last van.

TERUGBLIK

Het moge duidelijk zijn dat ik deze sabbatical graag anders had geëindigd. Ik snap dat een aantal van jullie vragen heeft over de break-up, maar zoals ik al eerder schreef, dat houd ik graag voor mezelf. Ik ben heel blij met mijn zusje en vriendinnen die me geholpen hebben en die er nog steeds voor me zijn! Weet wel dat het niet mijn keuze was om uit elkaar te gaan en dat ik daarom het best moeilijk had en heb. Als ik enorm kwaad op Harald was (wat niet zo is), zou dit het waarschijnlijk ietsje makkelijker maken. Maar we hebben echt een hele mooie tijd samen gehad. Als de een anders in de relatie staat dan de ander, dan valt er helaas niets aan te doen.

Toch wil ik ook terugkijken op de hele mooie tijd die ik gehad heb, ook met Harald samen! Ik heb veel ontdekkingen gedaan, lol gehad en lieve mensen ontmoet. Dit deel ik graag met jullie!

ONTDEKKINGEN

1. Ik heb ontdekt dat ik prima meer dan 10 weken van huis kan zijn. Ik heb geen heimwee gehad, maar volgens mij heb ik dat nog nooit gehad, haha. Al denk ik dat ik het zonder de huidige techniek van appen en videobellen waarschijnlijk niet zou hebben volgehouden. Ik was blij met de dagelijkse contacten met Harald, familie en vrienden. En sorry collega’s, ik heb mijn werk geen minuut gemist… ;-)

2. Ik was wat overmoedig met mijn inschatting om 12 boeken in bijna 12 weken te lezen. Ik heb bijna het 4e boek uit nu en daar ben ik 5 weken geleden in begonnen! Netflix bleek vaak beter te werken als ontspanning na eindeloze reisdagen. En ik heb gewoon lekker veel met mensen in de VS en thuis gekletst!

3. Ik was wat bang dat ik door mijn zelfstandigheid niet met iemand samen zou kunnen reizen. Dus de ontdekking was dat ik dat wel heel goed kan! Het ligt ook wel aan je reispartner, haha. Ik heb het in ieder geval heel tof gevonden om samen met Harald de reis te ervaren.

4. Ik verraste mezelf door toch de woestijnen van Arizona, Utah en Nevada gaaf te vinden. De vergezichten zijn echt onbeschrijfelijk. De ervaring van over een berg rijden en dan steeds een andere vlakte voor je te zien, dat krijg je niet op een foto. Toch was het soms ook best spannend, als je maar weinig ander verkeer tegen komt.

5. Ik ben heel, heel slecht in panieksituaties. Bij het ongeluk in Arizona flipte ik echt een beetje, ondanks dat de mensen in die auto er goed vanaf zijn gekomen. Mijn geflip resulteerde in wekenlang last van mijn nek en een bezoekje aan het ziekenhuis. Ook toen ik een lekke band had was ik verre van de rust zelve. Uiteindelijk zijn die situaties goed afgelopen, maar donders, ik ben nog steeds een beetje in mezelf teleurgesteld.

6. Ik blijk meer last van hoogtevrees te hebben dan ik altijd dacht. Tijdens het wandelen kan ik een steile helling prima hebben. Maar met de auto langs een afgrond rijden, neen, dank u. Of een slingerend weggetje door een bos met helling en afgrond, ook niet tof. Gelukkig heeft Harald veel van die stukken gereden. Niet dat ik er dan heel erg relaxt bij zat, haha, maar dat lag echt niet aan zijn rijstijl.

7. Oh en dit ontdekte ik pas thuis, toen ik aan het rekenen sloeg. Corolla en ik hebben samen 5.347 mijl (8.605 km) afgelegd, waarvan 1.321 mijl (2.126 km) samen met Harald (en daar heeft hij dan weer het meest van gereden). De langste afstanden op 1 dag waren Highway 50 in Nevada 316 mijl (509 km) en de roadtrip van San Francisco naar Los Angeles 398 mijl (640 km), beiden alleen gereden.

8. Ik zou best wat langer in (een dorpje als) Lewiston willen wonen. Ik heb nu al wel wat mensen leren kennen, maar ik zou graag meer willen betekenen voor de mensen daar, met name voor de tieners. Er zijn meerdere initiatieven, maar die werken nog niet samen. Hoe cool zou het zijn als ik daar een bijdrage aan kan leveren? Wie weet, ooit in de toekomst…

LOL

1. Ik kan nog steeds het hardst lachen om de receptionist bij ons laatste hotel. Zonder op te kijken riep hij elke keer ‘Do you have a reservation?’. Dus toen we een dag erna weer voor hem stonden, deed hij het weer. Eh, nee, want we hebben al een kamer en willen graag een andere, want irritante bovenburen. Na een paar dagen liep ik weer binnen en riep hij dezelfde vraag. Toen keek hij toch even op, leek me toch te herkennen en vroeg zachtjes ‘You are already here, right?’. Ja, inderdaad, en we willen graag een nacht langer blijven. Zucht. Als je er niet om kunt lachen, sorry, je had er blijkbaar bij moeten zijn.

2. Tijdens de roadtrip van Yosemite naar San Francisco stuurde Garmin ons over wat uitdagende weggetjes. Op een bepaald stuk woonden aan beide kanten hele families grondeekhoorns. Die waren hun kamikaze-skills aan het verbeteren precies toen wij er langs kwamen, door steeds de weg over te steken. Gelukkig reed Harald, want ik zat met mijn handen voor mijn ogen. Ik heb geen bump gevoeld, dus ik vermoed dat we er geen een overreden hebben. (Of misschien zei Harald het gewoon niet…) Op een ander stuk vroegen we ons af waarom er een bordje met ‘Detour’ erop stond. Tien meter later wisten we waarom. De weg veranderde in een soort off road track, waar je eigenlijk een terreinwagen voor nodig hebt.

3. Harald heeft kennisgemaakt met Josie, mijn blijkbaar daadwerkelijk bestaande alter ego. Ik was me er zelf niet zo van bewust, maar als ik me thuis voel, dan verander ik een ratelende Amerikaanse (misschien nog meer dan in het NL). Harald was getuige van mij tijdens een paar potjes Mexican Train met mijn hosts Bob en Colleen. Ik kende hen inmiddels best goed en zat vooral Bob te plagen. Harald vertelde me zijn bevinding pas een paar dagen later en ik moest er hard om lachen. Tja, na een maand in Lewiston was ik gewoon goed ingeburgerd, hihi.

MENSEN

Ik twijfelde of ik hier een lijst van moet maken, uit angst mensen te vergeten. Maar ik wil er toch een aantal (nogmaals) aan jullie voorstellen. Deze mensen hebben veel voor me betekend deze reis.

1. Natuurlijk Stacey! Ik ken haar en haar familie nu 8 jaar. En wow, wat is het thuis komen bij hen. Eeuwig dankbaar voor die toevallige ontmoeting op straat in 2014.

2. Mijn airbnb-host Marcy in Cortez, Colorado. Ze noemde zichzelf al mijn ‘American mom’. Ze verwelkomde me steeds met warmte en interesse. En ze gaf me een maispittenzak die ik (dankzij Harald) mee naar huis heb kunnen nemen.

3. Mijn airbnb-host Lacey in Silver City, Nevada. Dankzij haar twee massages, ze is een therapeut, kwam ik eindelijk van mijn nekklachten af.

4. Natuurlijk Bob en Colleen, mijn airbnb-hosts in Lewiston, California. Een appartement huren is in principe zakelijk, maar zij namen me echt op in hun familie. (En natuurlijk was daar Tigger, de Hele Grote Rode Kater)

5. De leden van de Lewiston Community Church, waaronder: Bonnie, Phil, Laurel, Mike, Tina, Charles, Nicolas, Rayne, Davella, Diane, Steven.

6. De vrijwilligers van de Old School Library in Lewiston: Cathy, Mary, Amy en Maggie.

7. Harald. Jou kende ik natuurlijk al… Dank voor alle mooie ervaringen; de uitzichten waarbij we alleen maar ‘wow’ konden zeggen, de momenten dat we in een deuk lagen, het ontdekken van restaurants (al dan niet fastfood, haha), jouw coaching tijdens wandelingen bergop en de vele goede gesprekken. En heel veel dank dat jij zo’n lol had in het autorijden, je was een fantastische chauffeur! Zo fijn om ook eens om me heen te kunnen kijken tijdens het rijden.

8. JULLIE! De mensen die al mijn verhalen gelezen hebben. Dank ook voor de reacties via Whatsapp, op Facebook en hier onder de verslagen. Ik weet dat ik gevraagd heb om rust en dat was goed. Ik hoop dat ik de komende tijd jullie weer live tegen kom. Dan kan ik een knuffel zeker wel waarderen! Nodig me ook vooral uit voor leuke dingen. Of vraag me om je Mexican Train te leren. Ik sleep mijn koffertje met dominostenen graag mee, haha!

DIT WAS HET DAN

Morgen weer aan het werk, back to reality. Ik moet nog wat verwerken, maar hoop dat ik over een tijdje een nieuwe vakantie kan plannen. En dan is met de auto (en hond) naar Duitsland ook gewoon fijn. Een blog zal ik dan niet bijhouden, haha.

Toedels en laterrr!