12 Lewiston, California

Daar ben ik weer! Ik begrijp dat jullie na mijn laatste blog dachten dat dat de laatste was. Maar dat was voorlopig de laatste, of deze is voorlopig de laatste. Ik schrijf in ieder geval niet meer iedere paar dagen, dat is mijn punt. Hoe dan ook, ik ben nog lang niet uitgeschreven! Ook al doe ik hier in Lewiston bijzonder weinig, de reis is nog niet voorbij! Als Harald hier over minder dan twee weken is (yesss!), dan gaan we nog reizen. Dus dan neem ik jullie graag weer mee.

Twee weken geleden vertrok ik uit Nevada. Het voelt als heel lang geleden, wat ook wel een beetje zo is. De reis ging via Reno naar Susanville naar Redding. Waar het in Nevada nog kaal was, is California echt duidelijk groener! Al zijn de gevolgen van de enorme bosbranden overal te zien. Ook in California is het al veel te lang veel te droog. Bij een blikseminslag, of menselijke fout, gaat zo een heel stuk bos in vlammen op. De berghellingen zien er dan uit als een soort van grove staalborstels, met zwarte pinnen. Of misschien lijken de bomen meer op enorme uitgebrande luciferhoutjes. Ik word er in ieder geval een beetje verdrietig van. Ik denk dan aan alle dieren die op de vlucht moesten en het misschien niet gered hebben, en in iets mindere mate (ja, sorry) aan mensen die hun huis kwijt raakten.

Maar goed, back in California dus! Ik heb ook door prachtige groene bossen gereden, met blauwe meertjes met daarachter nog besneeuwde bergtoppen. Helaas kon ik al rijdend geen foto’s maken, maar geloof me, ik heb genoten van de uitzichten. De weg was niet al te slingerend, dus ik kon ook prima doorrijden. Zoals ik al eerder schreef, zijn er overal rest area’s. Daar maak ik nog steeds graag gebruik van, het zijn welkome pitstops.

Jullie zijn misschien wel benieuwd hoeveel kilometer ik heb gereden… Daar was ik zelf ook wel nieuwsgierig naar. Ik zie het aantal mijlen natuurlijk oplopen, maar eigenlijk zegt het me dan weinig. Maar hier komt het, van Los Angeles met die enorme omweg naar Lewiston, heb ik in 3 weken en 5 dagen maar liefst 3.247 mijl gereden. --- Dat is 5.226 kilometer! --- Ik heb wel eens eerder 5.500 kilometer op 1 reis gereden, maar dat deed ik in meer dan 4 weken. Dus dit is wel een record!

Ik ben nu alweer twee weken in Lewiston. Het is een dorpje van ongeveer 3000 inwoners, in het noorden van California. De dichtstbijzijnde supermarkt is in Weaverville, ongeveer 25 minuten hier vandaan. De eerste grote stad is Redding, 45 minuten rijden. In Lewiston vind je 1 bar/hotel/restaurant, 2 kerken, 1 bibliotheekje, 1 winkeltje/afhaaliets en heel veel eekhoorns en herten. Alles draait hier om de Trinity River en Lewiston Lake en Trinity Lake, en de Trinity Alps. Er wordt veel gevist, gejaagd en gehiket. Wat dat betreft veel overeenkomsten met Virgin River, een verzonnen romantisch plaatsje in de serie op Netflix.

De inwoners van Lewiston kun je indelen in grofweg twee groepen. Er wonen veel (bijna) gepensioneerden, met goed veel geld om een leuk en ontspannen leven te leiden in mooie huizen. Verder is hier een ‘subdivision’; een wijk waar het allemaal niet zo rooskleurig is. Deze wijk is ooit gebouwd voor de mijnwerkers eind 19e eeuw. In de jaren ’50 zijn de huizen weer bewoonbaar gemaakt voor de bouwers van de dammen. En sindsdien zijn het goedkope huizen voor mensen die het minder goed getroffen hebben. Er is hier geen werk, weinig tot niets te doen en niet heel veel perspectief voor een beter leven. Helaas is er veel drank- en drugsmisbruik. Kinderen worden niet altijd door hun ouders opgevoed, maar ook door opa’s en oma’s en pleegouders. Dus de romantiek van Virgin River gaat niet voor iedereen op hier…

Sinds ik hier ben, is de pijn in mijn nek eindelijk weg. Waarschijnlijk doordat ik veel minder auto rijd. Zo af en toe heb ik hoofdpijn, maar dat trekt meestal snel weer weg. Ik heb hier rust, hoef helemaal niks. Toch mis ik het avontuur van het reizen wel. Ook mis ik de eindeloze vlakten van de woestijn. Ik weet het, ik ben soms een persoon vol tegenstellingen. De bijna vier weken reizen waren enorm vermoeiend, maar het was keer op keer verrassend. Ik had het van hot naar her reizen en steeds ergens anders overnachten zeker niet nog wekenlang volgehouden, dus hoe dan ook goed dat ik hier een eigen plekje heb!

Er zijn een aantal dingen waardoor ik merk dat ik hier al gewend ben. Ik kijk niet meer op als er een aantal herten vlak naast de weg of in iemands tuin (of op een veranda, brutale beesten) staan te grazen, of opeens oversteken. Het maakt me wel een voorzichtige bestuurder. En ik rijd liever niet ’s nachts. Ook zijn er eekhoorns, die een soort van kamikaze-acties uitvoeren door wel-niet-wel-niet over te steken en soms domweg midden op de weg blijven zitten. Iedere avond hoor ik wolven huilen, maar die worden door iemand in de buurt op zijn land gehouden. De honden hier in de buurt slaan dan ook aan. Het galmt lekker in het dal. Heel soms hoor je een coyote, die huilen een octaaf hoger. Ik schrik nog wel van de zwarte gieren, die zich tegoed doen aan de roadkill. Je denkt eerst een kraai te zien en dan blijkt het zo’n enorme vogel te zijn.

Ik huur hier een appartementje boven de garage, op 5 minuten rijden van het dorp. De eigenaren (‘hosts’) zijn een echtpaar van begin 60. Ze werken allebei en hebben op hun land 3 lama’s, 2 paarden en 5 kippen lopen. Verder woont hier ook Tigger, een grote rode kater. Er staat hier nog een tiny house, dat ze verhuren. En een verbouwde garage, waar een meid van in de twintig woont. In de naaste omgeving staan nog heel wat van dit soort huizen. Het is echt een prachtige plek! Veel bomen, de rivier is dichtbij en als ik uit mijn keukenraampje kijk zie ik zelfs nog besneeuwde bergen. Ik heb wat kleine uitdagingen als een piepende airco (als ie uitstaat nota bene), een lawaaiige koelkast (waar de stekker uit kan) en niet echt grote ramen. Maar al met al ligt overal iets van mij nu, dus het is echt wel mijn tijdelijke stekkie. En over minder dan twee weken deel ik het nog een paar dagen met vriendlief. Zo veel zin in om hem hier alles te laten zien!

Ik ben ook al een beetje aan het inburgeren. Ik ga iedere zondag naar de Lewiston Community Church, waar ook mijn hosts heen gaan. Mijn aanwezigheid haalt de gemiddelde leeftijd wel iets naar beneden. Het zijn allemaal lieve mensen. Ik denk dat er 30 mensen in de dienst waren. Ik ben ook al naar de knutselclub voor dames geweest, dat is eens per maand. Ik heb armbandjes van elastiek en kraaltjes zitten maken en heb de aanwezige 4 dames er eentje gegeven. Het leverde me een uitnodiging voor thee en een boottochtje op (moet nog gebeuren).

Verder help ik mijn hosts op woensdagavond met een activiteit voor de kinderen uit de subdivision. Eerst een half uurtje spelen of sporten, dan wat lekkers en dan een soort wijze les. Vorige week waren er meer dan 20 kinderen, want het was prachtig weer. Gister regende het en hadden we 10 kinderen. Ik ben er aanstaande woensdag nog 1x bij, want de keer daarna moet ik een (mijn, hihi) leukerd van het vliegveld in Redding halen. Dus a.s. woensdag wil ik wat organiseren en met de kinderen delen. Je weet maar nooit, misschien denken ze later nog eens terug aan een uitspraak van die dame die helemaal uit Nederland kwam, haha.

En vorige week ben ik het bibliotheekje ingelopen. Het was die dag meer dan 30 graden en ik was op weg naar mijn favoriete uitzichtpunt (Lewiston Vista, google maar) om te gaan zitten lezen. In de bieb waren twee dames, waaronder Cathy. Ik vroeg hen of ik ergens mee kon helpen. Ze zeiden dat er op maandag voorlezen is voor peuters, georganiseerd door Amy. Ook bood Cathy aan dat ik op hun land bij de rivier mocht zitten. En dat heb ik die middag gedaan! Ik heb mijn stoel en koelbox neergezet en heb eerst een half uur gewoon zitten staren! Later toch wat zitten lezen, tot Cathy er met twee flinke glazen wijn bij kwam zitten. Een glas was dus voor mij, haha! Toen ze weer weg was, zat ik daar nog met die wijn (heb niet alles opgedronken, moest nog rijden) en bleef ik maar weer staren. Even later zag ik gewoon een flinke otter door het water duiken, zo gaaf!!! Cathy zegt dat ik daar zo vaak mag gaan zitten als ik wil.

Maandagochtend ben ik dus weer naar de bieb gegaan. Het is in een oud schooltje, net zoals in Little House on the Prairie. Amy is 30 en is hier bewust gaan wonen om activiteiten als dit op te zetten. Omdat het gesneeuwd had, en er nog meer sneeuw voorspeld werd, waren er maar twee moeders, met in totaal 3 kindjes. Er kwam niet heel veel van voorlezen, maar het was wel gezellig! Amy heeft mij en Harald al uitgenodigd voor een etentje bij haar en haar vriend thuis.

De rest van deze week ben ik een beetje een kluizenaar geweest. Maandag ging het dus ’s middags weer flink sneeuwen. En woensdag en donderdag heeft het veel geregend. Het is ook barstens koud. Jullie in Nederland hebben het ook zo gehad de afgelopen weken, I know. Maar de overgang van 32 graden en brandende zon naar 5 graden en al die nattigheid vind ik wel heel groot, hoor. En ik ga echt niet door de bergen hier rijden als het net boven vriespunt is en nat. Dinsdag was het droog en redelijk zonnig. Toen ben ik naar Redding gegaan om te winkelen. Nu heeft Redding ook wel winkelstraten, maar ik wilde naar de wat grotere winkels. En dan loop je dus niet even van de ene naar de andere winkel, dat doe je met de auto. Die winkels liggen gewoon te ver uit elkaar met parkeerplaatsen zo groot als voetbalvelden ertussen. Ik ben naar The Beadman en Hobby Lobby geweest voor nog meer kraaltjes. Verder rondgelopen in de Barnes [e-38] Nobles tussen de boeken. Wat boodschappen gedaan bij Trader Joe’s voor de beste chocola, goeie groente en fruit, lekkere (en betaalbare) brie.

De komende week blijft het wat weer betreft helaas wisselvallig. Temperaturen tussen de 12 en 17 graden, redelijk wat regen (iedereen hier blij, behalve ik). Ik heb tegen mezelf gezegd dat ik echt wel wat moet gaan doen. Dus naast boodschappen doen in Weaverville, wil ik daar ook wat musea gaan bekijken. En verder natuurlijk weer naar de kerk, de bieb en met de kinderen wat doen. Ik kom wel eindelijk aan lezen toe, heerlijk! Ik heb hier zo’n stoel, waarbij zo’n voetensteun omhoog komt als je achterover leunt. Dat heet een ‘recliner’. Lampje erboven, wat lekkers binnen handbereik, glas melk of een colaatje light… prima!

Wees niet bevreesd! Ik kom over een week of twee wel weer terug met een nieuw verslag. Ik vind het leuk om ook van jullie te horen. Dus schroom niet om me een appje te sturen als je mijn nummer hebt. Goeie vrijdagmorgen voor jullie! Ik post nog even wat foto’s op Facebook en begin daarna aan mijn donderdagnacht.