15 Lake Tahoe en Yosemite, California

En voor je het weet, ben je zomaar vijf dagen, en heel wat mijlen, verder! Het is fijn weer onderweg te zijn. Maar nog fijner dat ik niet alles zelf meer hoef te rijden! Heerlijk dat ik nu om me heen kan kijken. En natuurlijk om de vergezichten en ervaringen te kunnen delen. Dit alles mogelijk gemaakt door Harald!

Zondagavond had ik al heel veel ingepakt, en maandagmorgen moest ik toch echt afscheid nemen van mijn fijne appartementje in Lewiston. Nog twee keer alles nagelopen en daarna de deur dicht gedaan. De auto zit inmiddels nog voller, nu ook de spullen van Harald erbij zitten. Maar het past en alles heeft z’n plekje. We kunnen over het algemeen ook dingen weer snel terug vinden, ook best handig.

Het plan was om maandag naar Lassen Volcanic National Park te gaan en daarna door te rijden naar Reno en onze eindbestemming. Maar helaas, helaas, het park zat dicht. Waarschijnlijk lag er nog te veel sneeuw. Dus toen zijn we maar doorgereden. Achteraf eigenlijk ook wel prima, want ik moest toen alles nog alleen rijden en Reno was best ver. Dat wist ik al, want ik heb dat hele stuk al een keer in de andere richting gereden weken geleden. In Reno (terug in Nevada) zijn we naar het kantoor van het autoverhuurbedrijf gegaan. Daar hebben ze Harald nu als bestuurder bijgeschreven. En hij mocht gelijk achter het stuur naar onze bestemming van de dag… Lake Tahoe! Ik vond het heel tof om weer terug te zijn en het met Harald te delen. We hadden een motelkamer in South Lake Tahoe. Ik heb eerder in mijn blog over dit stadje vast iets gezegd en gemopperd. De Nevada-kant (Stateline heet het daar) staat namelijk opgepropt met hotels en casino’s. De California-kant bleek nog best gezellig!

Dinsdagochtend begonnen we met een korte wandeling naar het meer. Het blijft zo ontzettend mooi daar, vooral met een strakblauwe lucht en de besneeuwde bergen. Na de lunch hebben we een roadtrip langs de westkant van het meer gemaakt. De eerste stop was bij Emerald Bay. En daarna bij Vikingsholm. Dat is een ‘oud’ ‘kasteel’ aan Emerald Bay. Je kunt er alleen maar heen lopen. Dat betekende 15 minuten bergaf. Daar was het uitzicht in de baai prachtig, maar het kasteel was een beetje raar en eigenlijk ronduit lelijk. Daarna moesten we weer naar boven. Nu wist ik dat natuurlijk al wel, maar het viel me vies tegen. Ik moest om de honderd meter stoppen om lucht te happen en mijn hartslag naar beneden te krijgen. Bij mijn vorige bezoek aan Lake Tahoe weerhield dit me ervan om naar beneden te lopen. Maar Harald blijkt een geduldige en perfecte mental coach te zijn, die me naar boven gepraat heeft. De tocht omhoog duurde 35 minuten. Daarna zijn we nog naar Squaw Valley (wintersportdorp) gereden. Het idee was om met een kabelbaan omhoog te gaan, maar de sneeuw was aanzienlijk minder dan bij mijn vorige bezoek. Eigenlijk was het er uitgestorven en deed nog maar 1 kabelbaan het. Dus we hebben op een terrasje wat gedronken en zijn terug naar het hotel gereden. ’s Avonds hebben we heerlijk pizza gegeten in toch wel een heel gezellig stukje van South Lake Tahoe.

Woensdagmorgen heeft Harald een hike van 7 km in zijn eentje gedaan. Ondertussen heb ik onze spullen opgeruimd en ingeladen en wat boodschappen gedaan. Daarna begon de roadtrip op weg naar… Yosemite! We werden onderweg aangenaam verrast door de prachtige vergezichten! Besneeuwde bergen, halfbevroren meren, strakblauwe lucht en heel, heel veel bomen. Daarna ging het landschap over in heuvels en weilanden en dorpjes. Het ging allemaal relaxt en gesmeerd, maar aan het eind kwam er nog een flinke uitdaging: de Highway 49. Een gevalletje ‘die zagen we niet aankomen’. Ik reed inmiddels, nadat Harald de eerste helft vlekkeloos gereden had. Ik kan bochtjes en bergjes prima aan, maar de bochtjes en bergjes van de 49 waren mij echt veel te eng. Je mag er 80 kmu, maar bij 30 kmu vond ik die afgrond rechts van ons nog steeds horror. Harald heeft het van me overgenomen. Niet dat ik het daarna minder eng vond, maar ik zat in ieder geval niet meer verkrampt aan het stuur vast. Gelukkig hebben we een fijn hotel en konden we lekker bijkomen.

En toen… gister en vandaag… YOSEMITE NATIONAL PARK! Ik word altijd een beetje kriebelig als mensen lyrisch zijn over iets dat zo ontzettend toeristisch is. Maar nu… ben IK lyrisch over iets dat (helaas) heel toeristisch is. Yosemite is onbeschrijfelijk, dus dat ga ik ook niet doen. We hebben fantastische foto’s gemaakt (die komen op Facebook), maar ook die laten niet zien hoe groots alles is. Ondanks dat er misschien wel duizenden anderen in de vallei waren, voelden we ons heel klein en ‘in awe’ van alles wat we zagen. Ik ben superblij dat ik dit met Harald kon delen, omdat ik ook genoot van hoe hij met kippenvel om zich heen stond te kijken soms. Ik ben vrij nuchter op het gebied van natuurschoon, merk ik soms, dus goed om meegenomen te worden in zijn enthousiasme (en soms emoties, niet zeggen dat ik dat gezegd heb) voor Yosemite!

We hebben donderdag vooral de vallei verkend, met veel stops, korte wandelingen en de toerist uithangen. We hebben voor El Capitan (steile rotswand van 900 meter) gestaan en getuurd of we klimmers konden vinden. We hebben ons vrij nat laten miezeren door de Yosemite Falls. We hebben teleurgesteld voor een wegafsluiting gestaan omdat Bridalveil Falls niet te bereiken was. We hebben lekker aan de Merced (riviertje) gepicknickt. En we hebben souvenirs gekocht. Gisteravond hier in Mariposa Mexicaans gegeten, want tja, het was 5 mei… Cinco de Mayo (Mexicaanse feestdag), haha. En ’s avonds hebben we de documentaire ‘Free Solo’ gekeken. Die gaat over Alex Honnold, die in 2017 El Capitan voor het eerst (en misschien als enige) beklommen heeft zonder touwen. Ik durfde af en toe niet te kijken, ook al wist ik dat het goed afliep. Maar nadat ik El Cap met eigen ogen heb gezien, wist ik een klein beetje hoe bizar hoog en ingewikkeld die klim moet zijn.

Vandaag, vrijdag, zijn we teruggegaan naar de vallei van Yosemite. We waren redelijk vroeg en precies op tijd voor de parkeerplaats bij de wandelroutes werd afgesloten (omdat ie vol was). We zijn samen naar Mirror Lake gelopen, dat was een half uurtje. Daarna heeft Harald verder de langere route genomen, nog een extra uur (in zijn tempo, en hij loopt flink door). Ik zou dezelfde weg teruglopen, want er was geen brug over het Mirror Lake. Maar ik had sandalen aan en zag even later een man door het water naar de overkant lopen. Dus ik dacht, ik wil/kan dat ook. Ben heel dapper het water ingestapt om tot de ontdekking te komen dat het IJSKOUD was. Niet zo gek, smeltwater uit de bergen, regelrecht uit vast een waterval. Maar goed, ik heb volgehouden en kwam met een flink natte korte broek aan de overkant. Ben blij dat ik het gedaan heb, want de route aan de overkant was ook heel mooi. Door mijn ‘getreuzel’ (foto’s maken, zitten op een steen, hopen dat m’n broek zou drogen) was ik 5 minuten eerder bij het afgesproken punt dan Harald. Het idee was eigenlijk dat ik daar een tijd zou zitten lezen, maar het boek is in mijn tas gebleven, haha. We hebben daarna weer ergens gepicknickt en nog een tijdje aan de Merced gezeten. Met een laatste zwaai naar El Cap namen we afscheid van Yosemite. Wat was het fantastisch mooi!!!

Morgen, zaterdag, vertrekken we naar de kust! We gaan naar San Francisco en de omgeving ten zuiden ervan. We zullen enorm moeten wennen aan de grote stad, dat weten we nu al. Ben benieuwd hoe ons dat gaat bevallen! Tot de volgende keer!!