09 Salt Lake City, Utah

Dit keer een nog langer verhaal dan anders, want ik was 4 nachten in Salt Lake City in Utah (JOETAH!). Ik heb naast de stad ook veel natuur gezien. En ook gewoon lekker gechillt op mijn kamer. Ik vermaak me nog steeds prrrrrima!

DINSDAG

Het was tijd voor de roadtrip van Vernal naar Salt Lake City. Nu waren er 2 opties. De snelste van 3 uur vrij simpel richting het westen. En de omweg van iets meer dan 4 uur over de bergen en via Wyoming. De verstandige optie was natuurlijk de eerste, gezien mijn issues met nek en hoofd. Maar ja, dan zou ik de bergen van Flaming Gorge en Red Canyon niet zien. Dus, met enige aanmoediging van vriendlief, koos ik toch voor de omweg.

Het kostte me eerst bijna 20 minuten om te tanken. Na meerdere pogingen, zelfs met hulp van een medewerker, bleek de pomp waar mijn auto stond stuk te zijn. Het was vrij hilarisch allemaal. Maar uiteindelijk lukte het bij een andere pomp. Ik vind het altijd belangrijk om met een volle tank te vertrekken. Er zijn altijd gebieden waar je amper een tankstation vindt. En dat was hier in de bergen ook het geval!

De highway 191 ging al vrij snel de bergen in. Prachtige uitzichten onderweg, ook op de besneeuwde vlakten. Ik zag op een gegeven moment een heleboel herten, al weet ik niet zeker of die wild waren of bij een boer hoorden. En die sneeuw, die komt daar natuurlijk niet vanzelf te liggen. Op een gegeven moment draaide de weg om een bergtop heen en ik zag de sneeuwbui letterlijk hangen. Niet veel later doken Corolla en ik er in. Het was van die fijne sneeuw, die dan zo lekker over de weg stuift. Ik begon een beetje bang te worden dat dit de hele tijd zou zijn, ik moest zeker nog een uur door de bergen. Maar een kwartier en een andere bergtop verder, was de sneeuw weg. Ik moest verder wel goed op blijven letten, want soms lagen er wel stukken sneeuw op de weg. Maar over het algemeen was de weg schoon. Dat kan ik niet meer van Corolla zeggen. De opgespatte sneeuw en zout zorgden ervoor dat de zijkanten van de auto flink smerig zijn.

Onderweg kwam ik langs de resorts van Flaming Gorge en Dutch John. Ik zag daar een paar herten, waarvan ik zeker weet dat ze wild zijn, al bleven ze wel even poseren voor een foto. In de resorts zelf is het nu vrij stil, want het is technisch gezien nog winter. Maar in de zomer is het hier druk. Dan is vooral het stuwmeer in de Green River the place to be. Nu hebben de herten, konijnen en wie weet wat voor andere dieren wat rust en ruimte.

Toch enigszins opgelucht draaide ik na de bergen de Interstate 80 op. Even lekker de cruise control aan en alleen maar opletten dat vrachtwagens geen rare fratsen uithalen. En oh ja, ik was inmiddels dus in Wyoming beland! Kan ik mooi afvinken op mijn lijstje van bezochte staten. Ik zag op een gegeven moment echt veel reclameborden voor iets dat Little America heet. Ze hebben er blijkbaar een hotel, speeltuin, een enorm tankstation, restaurant EN ijsjes voor 75 cent. Dus ik besloot er maar even te stoppen. Het hotel was echt leuk, zag er een beetje Nederlands uit, met rijtjeswoningen. En natuurlijk heb ik zo’n ijsje gekocht. Het was buiten wel koud, maar toen ik er ging zitten, kwam de zon door. Ik moest nog wel lachen toen een man me met ‘howdy’ begroette. Oh haha, ik ben in het wilde westen, ja.

Het laatste stuk van de 80 slingerde tussen bergen door. Bij een rest area waren hele gave rotswanden te zien. En, er waren ook Uinta grondeekhoorns. Nu houden Amerikanen niet zo van eekhoorns, ze zien ze als een soort ratten. Maar ik vind ze leuk! Deze waren helemaal niet schuw. Er ging er eentje vlak voor mijn voeten gras zitten eten. Dus ik heb een filmpje kunnen maken. En later zag ik ze vlakbij hun holletjes om zich heen kijken, rechtop, net als stokstaartjes!

Mijn airbnb zit in Sandy, een voorstad van Salt Lake City. Ik heb een mooie grote slaapkamer, met een eigen badkamer er tegenover. Er staat een groot bed, plus nog een los bed dat ik als bank gebruik. Helaas is de verlichting niet zo gezellig, alleen een TL-bak aan het plafond. Ik heb de eigenaren gevraagd of ze ook een lampje voor naast het bed hebben. Ze gaan kijken wat ze hebben. Ze wonen hier zelf niet trouwens, ze verhuren alle kamers. Dus ik heb ook een huisgenoot, die hier ‘thuiswerkt’ en in zijn vrije tijd de bergen in gaat voor wintersport. Hij komt uit Maryland, dat ligt aan de oostkust. Het appartement beneden wordt door een vrouw gehuurd.

WOENSDAG

Ik kwam wat moeizaam op gang en had eigenlijk niet echt een plan wat te gaan doen. Dus tijd zitten googlen, videobellen en toen toch maar de auto ingestapt. Ik had het idee in een leuk wintersportdorpje te gaan zitten, maar ik ben eigenlijk om de bergen heen gereden, haha. Een rondje naar Heber City en via Provo terug. In Midway heb ik heerlijk een soort tosti met avocado, bacon en meerdere soorten kaas gegeten. Verder heb ik bij een stuwmeer wat foto’s gemaakt en dat was het eigenlijk wel.

Bij het boodschappen doen viel het me op dat als je zelf je boodschappentas meeneemt, je 5 cent korting per tas krijgt. Ik vroeg aan de inpakdame hoe dat zit. Ze legde uit dat ze hiermee iedereen willen aanmoedigen zelf tassen mee te nemen, in plaats van tientallen van die plastic tasje mee te nemen. Ze hoorde een accent bij mij dat ze herkende. Wat blijkt? Haar ouders zijn allebei Nederlands en zijn na de Tweede Wereldoorlog eerst naar Canada en daarna naar de VS verhuisd! Ze vond het heel leuk om wat Nederlandse woorden van me te horen, die ze allemaal begreep. Ze sprak zelf geen Nederlands, wat ze nu best jammer vindt.

Als avondeten heb ik wat bij Panda Express opgehaald. Bij thuiskomst was ook de andere huisgenoot er; een leuke meid die hier ook thuis werkt en in haar vrije tijd gaat skiën. We hebben een hele tijd zitten kletsen. Zij heeft nog veel avontuurlijkere reizen gemaakt, met amper geld door Azië. En sinds een paar jaar heeft ze haar eigen kleine camper. Stoer! Ze is hier nu zonder eigen vervoer, wat ik eigenlijk nog stoerder vind, want met het OV dingen bereiken is echt een drama. Ze moet een Uber-taxi naar de bushalte nemen en dan kan ze vanaf daar met de bus naar het skigebied. Zie hier de reden dat ik een huurauto heb!

DONDERDAG

In tegenstelling tot woensdag zat ik nu redelijk vroeg in de auto, ergens rond 10 uur ofzo. Ik reed naar het centrum van Salt Lake City, klaar om meer te leren over de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. In het Engels heten ze Church of Jesus Christ of Latter-day Saints. In de volksmond worden ze ook wel mormonen genoemd, naar het Boek van Mormon dat ze aan de bijbel toe hebben gevoegd. Maar zelf noemen ze zich liever Latter-day Saints. Ik zal ze hier ‘gelovigen’ noemen.

De kerk is opgericht door Joseph Smith jr. in het oosten van het land. Hij kreeg in 1820 een visioen waarin God en Jezus hem opdroegen de oorspronkelijke kerk weer tot leven te roepen. Hij richtte de kerk op in 1830. Het schijnt dat hij in dat visioen de vindplaats kreeg van gouden platen met daarop het Boek van Mormon. Nadat hij het vertaald had naar het Engels, kwam een engel de platen weer ophalen. Blijkbaar zijn er getuigen die deze gouden platen ook gezien hebben. Toch duurde het tot 1840 tot hij het boek met zijn volgelingen deelde. In het Boek van Mormon staan de verhalen van een volk uit het Midden-Oosten dat vanaf 600 v.Chr. tot 400 n.Chr. in Noord-Amerika leefde. Na de opstanding van Jezus in Israël, zou Hij ook verschenen zijn aan dit volk. Toch luisterde het volk niet naar Zijn leer en daarom verdween het geheel (naar ik begrepen heb). Of deze mensen de voorouders zijn van de huidige Native Americans of naast hen leefden, ik weet het niet. Maar goed, het Boek van Mormon is een toevoeging aan de Bijbel, met extra informatie over God en Jezus en over rituelen die in de Bijbel onbekend zijn. Alle informatie duizelt me. Ik heb uren op wikipedia gezeten en ook de info van de gelovigen zelf gehoord, maar ik heb alleen maar meer vragen. Zouden mensen die geen christen zijn zich ook zo voelen over mijn geloof?? Oei!

Ik begon in het Conference Center, want daar onder had ik ook mijn auto geparkeerd. Ik werd boven opgevangen door 2 meiden met wie ik een leuk gesprek had. Ik kreeg allerlei tips en daarna begon ik met de video over de tempel en de verbouwing waar ze nu mee bezig zijn. De bouw van de tempel duurde 40 jaar en was in 1893 klaar. Nu zijn ze bezig om het gebouw aardbevingsbestendig te maken en te laten voldoen aan moderne eisen wat energieverbruik enzo. Hij staat dus in de steigers, wat best jammer is voor mijn foto’s, haha. De tempel is sowieso niet te bezichtigen voor buitenstaanders, omdat je ingewijd moet zijn in deze kerk om binnen te mogen. Tot mijn verrassing is de tempel niet 1 grote ruimte, zoals wij kathedralen kennen. Het is opgedeeld in meerdere ruimten, die ook boven elkaar zitten. Voor deze gelovigen is de tempel echt heilig, het zou hen dichter bij God brengen.

Na de film ben ik naar de Tabernacle gegaan. Dit is een ovaalvormig gebouw met een koepeldak erop, het lijkt wel een wielerbaan van buiten. Het is ouder dan de tempel, want eerst kwamen de gelovigen daar in samen. Iedere dag om 12 uur wordt er een gratis concert gegeven op het ENORME orgel. Het was tof om daar bij te zijn. Naast klassieke nummers en wat hymnes, was het laatste nummer ‘El Condor Pasa’, dat ik ken van de uitvoering door Simon and Garfunkel.

Ik heb even door het winkelcentrum van City Creek Center gelopen. Op de binnenplaats heb ik mijn lunch van Chick-fil-A op zitten eten. Daarna liep ik naar het Beehive House, waar de stichter van Salt Lake City woonde; Brigham Young. Hij volgde Joseph Smith op, die was opgehangen in 1844. Brigham Young leidde de groep gelovigen vanuit Illinois naar het westen en besloot met de opmerking ‘This is the place’ hier een stad te bouwen. Zowel Smith als Young meenden dat polygamie bij hun geloof hoorde. Young had iets van 27 vrouwen en ikweetniethoeveel kinderen. Aan het einde van 19e eeuw besloot de kerk dat polygamie toch niet de bedoeling was. Young was naast leider van de kerk, ook de gouverneur van de nieuwe staat Utah.

Als afsluiting kreeg ik een rondleiding door 2 meiden door het Conference Center. Iedere gelovige moet in zijn/haar leven op missie. En hier in Salt Lake City doen alleen maar vrouwen hun missie, door bezoekers rond te leiden en te vertellen over hun geloof. Ik had niet zo’n klik met deze 2 meiden. Ze waren echt vol van hun geloof, dat was heel mooi. In de grote zaal van het centrum kunnen 21.000 mensen plaatsnemen. Twee keer per jaar zit ie vol, als ze hun grote conferentie hebben. Daarna gingen we naar de bovenverdiepingen, met allemaal roltrappen. Er hangen veel schilderijen van scenes uit het Boek of Mormon en uit de Bijbel. Ook staat er een groot beeld van Jezus. Ik werd een beetje ongemakkelijk van alle afbeeldingen van Jezus. Hij wordt als jonge blanke man met baard afgebeeld, en ik weet niet, ik vind dat niet zo gepast ofzo. Misschien ben ik gewoon niet gewend dat Jezus overal te zien is. Daar tegenover is er geen enkel kruis te vinden! De meiden legden uit dat dat komt doordat ze zich richten op de opstanding. Ze lieten me teksten uit het Boek van Mormon lezen, die hen aanspraken. Erg mooi, maar ik herkende er overduidelijk Bijbelteksten in. Ik begrijp niet waarom ze dan een extra boek nodig hebben en eigenlijk vooral daar uit lezen. Maar wederom, dat zullen Joodse gelovigen wellicht over onze Bijbel zeggen! Verder heb ik ook wat moeite met de grootsheid van alle gebouwen. Deze kerk moet steenrijk zijn, wat op zich verklaarbaar is, als iedereen tienden betaalt. En ze doen ook vet veel liefdadigheidswerk. Maar, net als met de katholieke kerk, ik snap die pracht en praal niet zo. Jezus zelf was ook maar nederig en had niet eens een huis!

Op het dak namen de meiden afscheid, maar raakte ik al snel in gesprek met 2 andere meiden. Dit was een supergoed gesprek, waarbij we door de tuin op het dak liepen. Het ging vooral over de overeenkomsten van ons geloof. En een van de meiden had een boek waarbij de Bijbel en het Boek van Mormon, plus nog wat toevoegingen, in een keer gebundeld waren. Dat vond ik wel mooi om te zien. Het mooie van deze gelovigen is dat zij iedereen in hun waarde laten. Natuurlijk hopen ze dat mensen hun geloof aan gaan hangen, maar ze claimen niet dat dat het enige juiste is. Ze maken contact met mensen uit alle landen, van alle geloven en met alle persoonlijkheden. Het was ook goed te merken dat deze meiden ook in de maatschappij staan. Op hun vrije dag zijn ze heel blij dat ze een broek aan kunnen trekken, in plaats van de lange rokken en jurken die ze aan moeten tijdens hun missiewerk.

Zoals ik al schreef, alles duizelde. Ik heb in ieder geval ook goed kunnen nadenken wat ik zelf geloof en waarom, maar daar ben ik nog niet klaar mee. Misschien goed om weer eens wat meer in de Bijbel te gaan lezen. En dan met de gedachte hoe ik het uit kan leggen aan mensen die de Bijbel niet kennen. Waarom geloof ik eigenlijk in dit specifieke boek? Het is toch ook een verslag van oude verhalen, visioenen en brieven, die ooit door een groep mensen tot Bijbel verklaard zijn? Kortom, sorry voor dit hele hele lange verhaal over vandaag, genoeg voor mezelf om op door te gaan tijdens deze sabbatical!

VRIJDAG

Vanmorgen heb ik de wekker om 8 uur uitgezet en heb me omgedraaid. Twee uur later werd ik pas weer wakker. Blijkbaar had ik het even nodig! Na het ontbijt heb ik wat boodschappen gedaan weer. Ik koop steeds bronwater, dat gaat per gallon, want het water uit de kraan hier bevat chloor en dat smaakt blegh. Verder wilde ik meer groente en fruit kopen. Dus ik heb weer wortels ingeslagen, en nu ook druiven. Ik ben ook nog doorgereden naar Bath [e-38] Bodyworks. Jaren geleden kreeg ik van Stacey’s familie tijdens Thanksgiving een tube bodycream daarvan, met de naam ‘stress relief’, dat naar eucalyptus en spearmint ruikt. Ik ben geen fan van munt, maar deze vind ik echt heel lekker ruiken! Ik ben er heel zuinig op geweest. Nu hoeft dat voorlopig niet, want ik heb twee nieuwe tubes gekocht. En ik kan nog steeds wel wat stress relief gebruiken, haha! De pijn in mijn nek wordt wel minder en gelukkig blijft de hoofdpijn redelijk weg. Er zit nog een spiertje te irriteren, die ik vooral voel als ik links over mijn schouder wil kijken bij het van baan wisselen tijdens het autorijden.

Ik heb de boodschappen even naar mijn airbnb gebracht en heb mijn koelbox weer volgeladen met brood, beleg, fruit, wortels, en heel veel water en ook cola light voor de nodige cafeïne. Het was een uur rijden naar Antelope Island. Het grootste deel van de route ging door alle voorsteden van Salt Lake City en de stad zelf. Eigenlijk is het 1 grote agglomeratie aan het zoutmeer, met dwars er door heen de Interstate 15.

Op het eiland is een State Park, dus beschermd gebied. Je mag er over de geasfalteerde wegen rijden en verder zijn er veel wandelroutes. Ook zijn er picknickplekken. Bij een zo’n plek heb ik mijn lunch opgegeten. Ondertussen natuurlijk gekletst met de 2 dames die er ook zaten. Het waren seniore zussen, die samen hier gekampeerd hadden. Ze wonen 12 uur van elkaar en hadden hier, ongeveer in het midden van hun woonplaatsen, afgesproken een paar dagen samen te zijn.

Je moet op dit eiland goed uitkijken voor de loslopende bizons. Als je ze negeert, en zij jou, dan is er niks aan de hand. Maar als je ze op stang jaagt, dan red je het niet met rennen. Ze kunnen 40 mph! De bizons zijn hier niet van nature, ze zijn ooit uitgezet. Hun aantal wordt in toom gehouden, doordat ze ieder jaar bij elkaar gehaald worden en er een deel verkocht wordt. Verder leven er ook wel inheemse dieren, zoals antilopen, bepaalde ras schapen en coyotes. Die heb ik allemaal niet gezien. Wel zag ik de bizons en ik heb respect voor ze, wat een enorme dieren zijn dat!

Op het eiland was 1 boerderij; the Fielding Garr Ranch. Tussen 1848 en 1981 was deze in bedrijf, nu is het een museum. Er was een enthousiaste senior vrijwilliger, genaamd Paul, die ook naar mijn accent vroeg. Hij werd meteen enthousiast, omdat hij 50 jaar geleden in Zuid-Afrika gewoond heeft en Afrikaans heeft geleerd. Ik vind het altijd heerlijk om zo iemand als hij te ontmoeten, haha. Hij sleepte mij, en een paar anderen, mee naar een bosje achter de ranch. Daar zat een enorme uil hoog in de boom. Het was een mannetje, die ons maar aan bleef kijken. Paul zei dat het vrouwtje al een maand niet gezien is, dus ze weten niet wanneer ze een nest gaan bouwen. Ook zei Paul dat uilen hun ogen niet kunnen bewegen, maar hun nek wel, bijna helemaal 360 graden. Ik zei tegen hem ik mijn ogen wel kan bewegen, maar mijn nek niet zo goed momenteel. Daar moest hij dan weer hard om lachen. Na het bosje moesten we nog verder achter hem aan lopen. Want verderop zat een stekelvarken in een boom! Hij leek een beetje te hyperventileren, het stekelvarken bedoel ik dan. Misschien werd ie wel nerveus van al die mensen, of hij had het gewoon warm. Ik wist echt niet dat die dieren in een boom kunnen klimmen. Wie weet wist hij dat zelf ook niet, en zit hij daar nu bang te zijn om naar beneden te gaan. Ik had in ieder geval met ‘m te doen! Na de ranch ben ik terug gereden, onderweg nog wat foto’s gemaakt, onder andere van meer bizons.

Nog even wat weetjes over dit eiland. Ten eerste ligt het dus in het zoute meer. Vanwege de enorme droogte, waar ik het al eerder over had, staat het water veel te laag. Verder stinkt het zo nu en dan naar zwavel bij de rand van het meer. Dit komt door bacteriën heb ik gelezen. Het laatste weetje is dat het vanaf april KRIOELT van de steekvliegen! Ze worden niet allemaal afgeschrikt door deet en dat soort middeltjes. Als je mij een beetje kent, dan weet je dat ik ALTIJD door ALLES wordt gestoken (muggen, horzels, wespen). Dus ik was blij dat het vliegenseizoen nog niet begonnen was, zodat ik met zomerkleding en sandalen naar buiten durfde. Het was namelijk heerlijk weer met 23 graden!

De terugreis ging gelukkig goed. Ik reed blijkbaar de goede richting op, want aan de andere kant stond het behoorlijk stil op de snelweg. Ik word altijd wel een beetje nerveus van dit soort snelwegen met 5 rijbanen naast elkaar, en uitvoegstroken rechts EN links! Ik vind invoegen echt een soort beproeving, omdat iedereen zo ontzettend hard rijdt! Vooral van links naar rechts invoegen (dat hebben we in NL amper) bezorgt me steeds een hartverzakking. Maar ik word er echt wel beter in! En mijn gps helpt enorm door te zeggen welke rijbaan ik moet hebben. Bij thuiskomst heb ik ergens een pizza gehaald, die heel lekker was.

Nou, dat was het dan, 4 dagen Salt Lake City. Morgen rijd ik naar Ely in Nevada. Wel lekker om de grote stad weer uit te gaan. De foto’s staan allemaal op Facebook, dus neem vooral een kijkje! En heb je geen Facebook, maar wel mijn telnr? Stuur me dan een appje, dan stuur ik je wat foto’s. Tot de volgende keer!