08 Vernal, Utah

Een gewoon mens zou de avonturen van de afgelopen dagen best enerverend noemen. Maar ik, ik noem het ‘welkom in het leven van Nanda als reiziger’. Soms gebeuren er gewoon dingen die ik niet gepland of niet gewild heb. Daar tegenover staan dan weer dingen die wel heel leuk zijn. Dus tja, saai was het zeker niet!

ZATERDAG

Ik vertrok uit Green River voor een flinke roadtrip door Utah (JOETAH! - blijft leuk, sorry). Oh ja, ik ben nog helemaal niet teruggekomen op mijn ‘maintenance required’ gedoetje in mijn Corolla! In Cortez ben ik naar een garage geweest. Daar kon de monteur me uitleggen hoe ik de melding simpelweg kon negeren. Ook ontdekte ik gelijk dat er veel meer informatie uit mijn dashboardje te halen valt, dat is ook leuk! En ik heb gemaild met het verhuurbedrijf. Blijkbaar hebben ze iets verkeerd ingesteld, waardoor de auto denkt dat ie groot onderhoud nodig heeft, terwijl ie dat net gehad had. Dus ik kan de rest van ons samenzijn die melding steeds wegklikken zodra ik de auto aan zet. Ik had by the way nog wel zelf het peil van de motorolie gecheckt, dat vind ik nog steeds wel stoer van mezelf, haha.

Back to the roadtrip… Ik reed bij Green River de Interstate 70 op, maar helaas, mocht er al snel weer af. De 191 naar Price was wederom zo’n 65 mph-weg door een lang, leeg en ietwat eentonig landschap. In Price zelf ben ik gestopt voor het Historic Museum. Omdat alles in Utah om dino’s draait, gaat ook de helft van dit museum erover. Ze hebben er skeletten nagebouwd, wat op zich best knap is. Maar terwijl ik er rond liep, bevestigde ik aan mezelf maar weer eens dat ik echt geen interesse in dinosaurussen heb… Ik deelde het enthousiasme van de luidruchtige kinderen en de meneer het met Jurassic Park t-shirt duidelijk niet. De andere helft ging over de Native Americans en dat vind ik dan wel heel interessant.

Na een lunch (met de pizza van de dag ervoor) in de auto op de parkeerplaats voor het museum, was het tijd om verder te gaan. Vlak na Price, bij het plaatsje Helper, dook de 191 de bergen in. Daar was ik echt niet op voorbereid. En al helemaal niet op de waarschuwingen die ik tegen kwam. Je moet namelijk oppassen voor: elanden, herten (zag er een paar dood langs de weg), bochten, gaten, geen vangrail, steile afdalingen, sneeuw (en dat lag er nog, gelukkig niet op de weg) en vallende stenen. Nu vond ik het al spannend genoeg om de auto op de weg te houden, dus al die bijzaken deden niet veel goeds voor mijn zenuwen. Ik heb het al eerder gezegd, sinds het ongeluk vorige week zit ik niet heel relaxt meer achter het stuur. Dit verklaart naar mijn idee dan ook waarom mijn nek en hoofd weer pijn gingen doen tijdens die bergrit. Aan de andere kant van de bergen kwam ik in Duchesne uit en werd de 191 weer een oude vertrouwde 65 mph-weg, helemaal tot aan Vernal, waar ik verblijf.

Ik kwam bij mijn motel en ehm, ja, hoe zeg ik dat aardig? Dit is echt het slechtste motel waar ik ooit verbleven heb. De kamer was aan het einde van de galerij en de wifi deed het daar niet. En zonder wifi voel ik me echt heel eenzaam. Stom he? De vloer was niet schoon en alleen de ongezellige lamp aan het plafond deed het. De koelkast maakte net zoveel herrie als de airco. Maar het bed en de badkamer waren wel schoon, dus ik wilde het toch een kans geven. Het personeel was in ieder geval heel aardig en wilde wel helpen met de wifi-toestand (wat niet lukte). Toch had ik er zondagmorgen schoon genoeg van en zocht ik de dame van de receptie op. Ze had al een vermoeden wat ik kwam doen blijkbaar, want ze bood al gelijk een andere kamer aan. Deze is wat schoner, minder krakkemikkig, zit NAAST de wifi-router (hallelujah) en heeft een bank. De koelkast is nieuwer en er is een stalamp die het doet. Dus ik heb met plezier mijn spullen verplaatst!

Er verblijven hier ook mensen voor langere tijd. Een meneertje was zijn pick-up aan het wassen en ik zei er iets over. Blijkbaar kan hij amper Engels, alleen Spaans. Hij vroeg waar ik vandaag kwam, wat een best grappig gesprekje opleverde over hij pocito Engels kan en ik pocito Espanol. Daarna ging ik eten bij de Thai naast het motel. Was echt heel lekker eten. Toen ik terug kwam, was het meneertje nog steeds met zijn auto bezig. Hij vroeg of ik later met hem bier ging drinken, hahaha. Ik heb hem vriendelijk bedankt. Geen idee hoe hij dat dan voor zich zag, aangezien we amper met elkaar konden praten. Maar misschien was hij daar wel niet op uit, hihi. Ik vermoed overigens wel dat meneertje nu mijn buurman is, maar heb geen idee of hij dat door heeft. Ik heb mijn kamer goed op slot ’s nachts, hahaha!

ZONDAG

Zondagmorgen ben ik naar de Vernal Christian Church (VCC) gegaan. Ik zocht een kerk die niet Mormoons was, want de meeste kerken horen hier bij de Church of Jesus Christ of the Latter Day Saints (LDS). Aangezien ik nog niet precies weet wat dat inhoudt, ga ik liever naar een kerk die wat meer aansluit bij wat ik ken. En deze VCC was dat zeker! De dienst was een soort Praise [e-38] Prayer; veel zingen, af en toe een bijbeltekst en een gebed tussendoor. De band was akoestisch en hadden ze bij uitzondering midden in de zaal gezet. Iedereen zat er dus omheen en keek elkaar aan. De zaal was redelijk donker en om de band heen stonden en hingen kleine lampen. Het had echt sfeer! Er werden ook nog twee mensen gedoopt. Ik voelde me er goed thuis en kon meerdere nummers meezingen. Toen ‘Amazing Grace’ kwam, heb ik deze lekker in het Nederlands gezongen. Misschien dachten de mensen om me heen wel dat ik in tongen aan het zingen was, haha. Na de dienst sprak ik de pastor aan. Hij had een accent dat ik niet kon plaatsen. Het bleek dat hij uit Zuid-Afrika komt. Hij spreekt dus ook wat Afrikaans, wat op Nederlands lijkt. Ik kreeg al een knuffel van hem voordat ik wat vroeg, haha. En hij stelde me aan zijn Afrikaanse vrouw voor. Hij wilde gelijk weten hoe ik heet en waar ik vandaan kom. Ik vroeg hem of er mensen zijn die voor me konden bidden. Hij vond een jong echtpaar, dat voor me bad. Ik had dat echt nodig op een of andere manier. Een gebed voor bescherming, rust en genezing van de pijn in mijn nek en hoofd. En ook gebed tegen angst voor het rijden en een ongeluk. Ik vond het heel fijn!

’s Middags heb ik helemaal NIKS gedaan, op advies van vriendlief, hihi. Ik heb steeds het idee dat ik elke dag wat moet doen, want ja, daarvoor ben ik hier toch. Maar hij had gelijk, een dag even niets was wat ik nodig had (thanks, H, x). Ik heb Nederlandse tv gekeken, waaronder een deel van het 8uur-journaal. Ik had al gelezen dat Piet Paulusma is overleden en het journaal besteedde er ook aandacht aan. Nou moe, zijn overlijden verraste me wel. Wat sneu! Verder heb ik natuurlijk Boer Zoekt Vrouw gekeken, dat blijft heerlijke televisie. Aan het einde van de middag heb ik wat boodschappen gedaan bij Walmart. En daarna gegeten bij Freddy’s, die hebben ze hier ook. En daarna weer lekker Netflix gekeken.

MAANDAG

Vannacht gingen mijn nek en hoofd weer enorm pijn doen, terwijl ik er zondag de hele dag geen last van had gehad. Ik was er zo enorm klaar mee, dat ik midden in de nacht met H appte om even goed te klagen (thanks again, H, x). Ook ging ik op zoek naar een fysiotherapeut. Wellicht moesten mijn nekspieren gewoon los gemasseerd worden. Maar wat bleek? Er zit dus een Medical Center op 50 meter van mijn motel. Dus ik ben daar maar heen gegaan vanmorgen, om te overleggen wat toch die pijn veroorzaakt en wat ik er aan kan doen. Van beiden had ik wel een idee, maar ik hoorde liever even van een arts dat het niet iets anders engs is. En toen begon dus mijn allereerste Amerikaanse ziekenhuiservaring…

Ik mocht me melden bij de Emergency Room, omdat ik zonder afspraak niet zomaar een arts kon zien. Ik werd daadwerkelijk even opgenomen! Dat betekende bovenkleding uit en zo’n ziekenhuishemd aan. Ik kreeg een bloeddrukmeter om mijn arm en een zuurstof- en hartslagmeter op mijn vinger, en mijn temperatuur werd gemeten. Alle waarden waren keurig zoals het moet. En ik kreeg twee armbandjes: 1 met mijn naam en 1 met een allergiewaarschuwing (want ik ben allergisch voor bepaalde antibiotica). De verpleegkundige stelde allerlei vragen over medicijnen en natuurlijk mijn klachten. Ze was echt superaardig! Een andere jonge vrouw kwam allemaal vragen over mijn verzekering enzo stellen. Geen idee hoe dat nu geregeld wordt met mijn ziektekosten- en reisverzekering, dat merk ik vanzelf wel. Ik weet de theorie, want ik heb dat vorig jaar moeten leren voor mijn nieuwe baan. Maar hoe het uitpakt? Geen idee! Ben stiekem wel benieuwd hoe duur mijn half uurtje daar was. Maar goed, er kwam nog een arts-assistent en die stelde weer dezelfde vragen. Ik deelde mijn vermoeden dat het spanningshoofdpijn is, en geen migraine. De spanning komt naar mijn idee door mijn (on)bewuste angst voor/tijdens het autorijden. Hij heeft mijn nek onderzocht en kwam al snel tot diezelfde conclusie. Toch fijn! Ik mocht wel een injectie met pijnstillers krijgen en een zwaardere medicatie dan ik zelf bij me heb, maar dat wilde ik liever niet. Hij snapte dat wel. Nu is het advies om 3x per dag Tylenol (Amerikaanse paracetamol) tegen de pijn en tegelijk ibuprofen (tegen de irritatie van de spieren en zenuwen) te slikken, 5 dagen lang. Als het me lukt zoiets in Salt Lake City te vinden, dan zou een massage van een fysio een goed idee zijn. Tot die tijd heb ik een aantal oefeningen meegekregen, waarvan eentje zelfs tijdens het autorijden kan. En verder moet ik vooral gaan genieten van het autorijden. Ja, dokter! :-)

Nadat ik ouders, vriend en zusje op de hoogte had gebracht van bovenstaand avontuur, ben ik toch maar weer de auto ingestapt. Op naar Dinosaur National Monument. Want hoewel ik dus dino’s eigenlijk niet zo leuk vind, vond ik wel dat hier naar toe moest. En daar heb ik zeker geen spijt van! Er is dus een groeve waar ze (delen van) de skeletten van meer dan 400 dieren gevonden hebben! Veel ervan hebben ze weggehaald en staan in musea door heel de VS. Maar een deel zit nog in de rotswand en kun je dus bekijken. De reden waarom er zoveel hier te vinden zijn, is omdat er hier een rivier was. Tijdens een grote droogte (naar men zegt 150 miljoen jaar geleden) stierven hier meerdere dinosaurussen. Omdat hun botten zo zwaar waren, zonken ze naar de bodem van de rivier en werden ze niet meegesleurd toen er later overstromingen waren. Door erosie en werking van de bodem, kwamen ze later weer tevoorschijn. Meer dan 100 jaar geleden vond een paleontoloog ze en groef er veel en veel meer op. Sindsdien wordt er in dit gebied nog steeds onderzoek gedaan. Ik vind het wel fascinerend dat deze beesten dus ooit geleefd hebben, ook al heb ik wat moeite met al die miljoenen jaren geleden. Maar goed, hoe dan ook, ze zijn uitgestorven en toch weet men inmiddels heel van ze. Dat is toch wel gaaf. Even een gekkigheidje van mij… toen ik deze reis voorbereidde, las ik dus over deze groeve. Ik besefte toen pas dat die dino’s natuurlijk ergens gevonden moesten zijn, daar had ik nooit zo bij stil gestaan. En ja, als ik dan toch ‘in de buurt’ ben, hoe uniek is het dan om zo’n vindplaats te bezoeken? En check, gedaan!

Na de groeve ben ik verder het Monument ingereden. Ik weet niet waarom het zo heet, maar het is een soort nationaal park. Ik mocht er ook in met mijn jaarkaart. De rotsen en bergen zijn weer heel bijzonder, met de meest fantastische kleuren. Vandaag was het weer stralend mooi weer (gister bewolkt en afgelopen nacht sneeuw), met een strakblauwe lucht. Dus mijn foto’s zijn wederom prachtig, al zeg ik het zelf. Ik heb een tijdje aan de Green River, die hier dus ook stroomt, gezeten op mijn kampeerstoel. Goed ingepakt met een fleecevest en een sjaal om mijn nek, want het was maar 12 graden ofzo en het waaide best.

Om nog even terug te komen op het ziekenhuis. De verpleegkundige vroeg wat ik vandaag nog ging doen. Dus ik vertelde dat ik naar Dinosaur zou gaan. Toen zei ze dat ik ook naar Red Canyon moest gaan. Ik heb het opgezocht en let op… Dinosaur ligt een half uur naar het oosten en Red Canyon drie kwartier naar het noorden. En er is GEEN verbindende weg tussen beiden. Dus dat zou betekenen dat ik sowieso 2,5 uur aan het rijden zou moeten zijn om beiden op 1 middag te bezoeken. Wat was ook al weer de reden dat ik in dat ziekenhuisbed lag? Ha, dat dus.

Vanavond heb ik bij de Chinees aan de overkant gegeten. Ik wilde de weg oversteken, want ze mogen hier maar 30 mph (50 kmu). Maar ik durfde niet en ben zowel op de heen- als terugweg via de verkeerslichten gegaan, wat best om was. Maar JEMIG, waarom zijn die Amerikanen van die idioten op de weg met hun idioot grote vehikels? En zelfs bij het op de juiste plek oversteken moest ik opletten, want er knalde een auto mooi door rood. Hij kon net op tijd remmen voor hij echt midden op de kruising was. Anyhow, het was prima eten bij de Chinees. Ik heb nog voldoende over om er morgen ook van te eten. Dus het staat netjes in de koelkast en gaat morgen onderweg mee in de koelbox.

Morgen is namelijk weer een reisdag, dan naar Salt Lake City, ook in Utah (JOETAH!). En ook daarin was ik weer verrassend dom… want ik had dus nooit beseft dat Salt Lake City daadwerkelijk aan een zout meer (salt lake) ligt. Zucht… Maar goed, ik ga het meemaken de rest van de week!

Leuk om jullie reacties te lezen, zowel hier als op Facebook als via whatsapp. Ik vind het tof om contact met NL te hebben, dus laat vooral wat van je horen! De foto’s vind je inmiddels weer op Facebook. Toedelsssss!