07 Green River, Utah

JOETAH! Ik blijf dat roepen zodra ik de naam van deze staat op de borden zie staan. Geen idee waarom, ik vind het gewoon een grappige naam. Ik ben al eerder eventjes door het zuiden van de staat gereden, toen op weg naar Page in Arizona. Maar dat was in het donker, dus niets van gezien. Dus eigenlijk vind ik nu pas écht dat ik in Utah (JOETAH!) ben!

Ik ben dus in Green River, Utah (JOETAH!). Dat wilde ik hier aangeven bij het verslag, maar er zijn wel 10 plaatsen in de VS die zo heten en ik kon de juiste niet vinden. Daarom maar gekozen voor Moab, dat hier drie kwartier vandaan ligt, maar een stuk uniekere naam heeft.

DONDERDAG

Het was weer een reisdag, maar ik besloot eerst nog naar het museum van de Canyon of the Ancients te gaan. Daar ontmoette ik de meest enthousiaste archeologie-student en zelfverklaarde ambassadeur van de Native Americans ooit. Wat een ontzettend leuk persoon! Hen (want non-gender) leidde me rond en beantwoordde al mijn vragen uitgebreid. Ik kreeg zelfs antwoorden op vragen die ik nog niet eens gesteld had. Hen zelf was half Cherokee en half Apache (die laatste doe ik op de gok) en groeide op in een reservaat. Dat woord ‘reservaat’ is echt heel, heel stom. De overheid heeft die gronden aan de Natives teruggegeven, maar eigenlijk meer met het idee ‘wij kunnen er niks mee, doen jullie er maar mee wat je wilt’. En meestal is dat weinig, want geen grondstoffen op juist die gronden. Overigens wonen ze er net als iedere andere Amerikaan, in gewone huizen met internet enzo, haha.

Hoe meer ik leer over de Native Americans, hoe meer white privileged ik me voel. Maar ook voel ik een soort schaamte voor wat de Europeanen hier eeuwenlang gedaan hebben. Hoe haal je het in je hoofd om een nieuw ontdekt land tot je eigendom te verklaren en de bewoners gewoon weg te sturen of af te schieten? Dat is zo’n beetje wat er nu in Oekraïne gebeurt, toch? De hele wereld spreekt er schande van. Natuurlijk is de tijd nu anders, maar toch… HOE DAN? En waarom in hemelsnaam? Tijdens eerdere reizen heb ik al meer geleerd over de slavernij en de daarop volgende rassenscheiding. Het lijkt wel of de blanken/Europeanen heel, heel veel moeite hebben om zich niet superieur te voelen.

Daarbij kwam het gesprek met de student op de benaming van de oorspronkelijke bevolking. Natuurlijk weten we al lang dat het geen Indianen zijn, maar de Native Americans, met allemaal hun eigen namen als Navajo, Ute, Apache, Cherokee en veel meer onbekendere stammen. Maar heb je hier wel eens over nagedacht? Er zijn African Americans en Latin Americans… maar wat zijn dan de blanken? Zijn dat dan de echte Americans? -- Waarom zijn dat dan geen European Americans?? -- Want dat zijn ze toch? Laat ze alsjeblieft ophouden over hun land, hun taal, hun trots, hun natie onder God. Sorry, ik kan er eigenlijk best wel boos om worden. De blanken mogen dankbaar zijn dat ze hier mogen leven, dat ze gebruik kunnen maken van al het moois dat dit land hen te bieden heeft. En laat ze (ik generaliseer nu even enorm) nu eindelijk eens meer respect hebben voor de geschiedenis van vóór dat ze de boel kwamen verpesten hier. Want dat ze dat gedaan hebben, daarvan ben ik overtuigd. PUNT

Na het museum begon de lange, lange rit door een stuk Colorado en heel veel Utah (JOETAH!). Ondanks dat het winter is en alle bomen en het gras dood lijken, is er verrassend veel kleur. De grond van de eindeloze vlakten is meestal roestbruin tot rood. Net als veel bergen, maar die zijn ook wel grijs, oranje, roze, geel, wit, zwart en soms zelfs groenblauwig. En waar je ook kijkt, altijd in de verte zijn er hele hoge bergen met sneeuw erop. Onderweg kwam ik een paar bijzondere rotsformaties tegen. Zo leek eentje op een soort knot van Boeddha. Een ander was een hele beroemde boog; Wilson Arch. Ik kwam door Moab en langs Arches National Park, waar ik vrijdag naar toe zou gaan. Daarna was het nog drie kwartier over twee hele rechte lange wegen. De laatste weg was de Interstate 70, waar je zomaar 80 mph (129 kmu) mag! Op zich kan ik dat wel aan, want dat rij ik in Duitsland ook wel. Maar als je wordt ingehaald door een vrachtwagen, dan vind ik het allemaal toch wel een beetje spannend worden, hoor.

Mijn hotel zit aan het begin van het dorpje Green River. Ik weet niet zo goed waarom hier überhaupt een dorp is en dan ook nog met heel veel hotels. Zal met Arches National Park te maken hebben en de Green River, waarop blijkbaar gekanood enzo kan worden. Ik heb weer een ruime kamer, en het leek lekker rustig. Tot er een schoolbus stopte en een lading tieners naar buiten rolde, zo mijn hotel en ook nog eens mijn gang in. Gelukkig hebben ze zich na 22 uur rustig gehouden.

VRIJDAG

Vandaag was weer zo’n dag waarbij ik bij mezelf denk… had ik het maar beter voorbereid. Ik dacht namelijk dat ik best op tijd bij Arches National Park was, zo rond half 11. Maar er stond een file en even later zag ik allemaal auto’s omdraaien en terugrijden. Blijkbaar werden ze weggestuurd, want het park was vol. Op een groot tekstding stond ‘come back in 3-5 hours’. Ik kan niet zo goed tegen teleurstellingen en werd hier heel chagrijnig van. Want HALLO, ik kom potverdikke speciaal voor dit park naar deze uithoek van Utah (JOETAH!). Wat als er over 3 uur nog steeds zo’n file staat? Betekent dat dan dat ik hier voor niks ben?

Al mopperend ben ik naar Moab gereden, op 5 minuten van de ingang van Arches. Daar heb ik, nog steeds mopperend (ook via Whatsapp richting thuisfront), boodschappen gedaan. Daarna heb ik, jaja mopperend, een tijd in een park gezeten op mijn nieuwe kampeerstoel (voor het eerst). Mijn ouders waren dapper voor me op zoek naar iets om te doen, maar ik was te chagrijnig om andere opties te overwegen. Ik vond na 2 uur wachten het wel mooi geweest en ben teruggegaan naar het park. Ik was denk ik de 20e auto en hoppa, kon zo het park in! Het was inmiddels 13 uur, dus op zich nog wel genoeg tijd.

Een National Park werkt als volgt. Je koopt een ticket, of een jaarkaart voor alle nationaal parken (wat ik heb), en dan krijg je een kaart. Langs de route, die je met de auto rijdt, is er van alles te bekijken, soms vlak langs de weg, soms moet je een wandeling maken. Per wandeling is duidelijk aangegeven wat de afstand, tijd, moeilijkheidsgraad en het hoogteverschil is. In de parken van Mesa Verde en Arches moet je dezelfde weg weer terug, maar in sommige parken is er wel een rondje te rijden.

Arches is vernoemd naar de bogen (Engels: arches) die ontstaan zijn in de rotsige bergen. Ze zijn spectaculair om te zien! Ik heb ze niet allemaal gezien, want sommige wandelingen waren echt te pittig (ik gooi het op tijdgebrek, ha). Maar de meest belangrijke zeker wel! Ik vond vooral de Landscape Arch indrukwekkend. Dat is een hele lange, dunne boog. In 1991 is een deel naar beneden gestort, terwijl vlak daarvoor er nog mensen onder stonden. Je mag er nu dus niet meer dicht bij komen. Ik heb er een paar mooie foto’s van, ook waar ik zelf op sta. Want in het park is het dus druk. Genoeg mensen om te vragen of ze een foto van me kunnen maken.

Tegen 17u kwam ik het park weer uit en ben ik weer dezelfde weg als donderdag gereden. In mijn hotel heb ik de boodschappen snel opgeruimd en ben ik eten gaan halen. Het werd een pizza van Chow Hound, hier wereldberoemd. En inderdaad, het was erg lekker. Ik heb nog wat stukken over, die zijn voor de lunch morgen.

De tieners en hun schoolbus zijn er ook vannacht nog. Hopelijk zijn ze net zo braaf als gisteravond… Ik liep net even naar buiten om sterren te kijken (en dat zijn er echt heel veel meer dan thuis!). Terug op de gang kwam ik een volwassene uit de schoolbus tegen. Het zijn blijkbaar 20 meiden, die een softbaltoernooi in Moab hadden vandaag, en morgen weer. Ze verblijven hier in Green River, omdat de hotels een stuk goedkoper zijn. Dat is ook de reden dat ik hier overnacht en niet in Moab. De coach zei dat ze vannacht wel nog eerder stil zullen zijn, want moe na de 4 wedstrijden die ze vandaag gespeeld hebben (waarvan 3 gewonnen).

Morgen ga ik weer op reis, vandaar dat jullie nu al na 2 dagen een verslag kunnen lezen. Volgende stop is Vernal, ook in Utah (JOETAH!).

---

Even een zijstraatje over Amerikaanse hotels. Ik heb me er in 2014 ook al over verbaasd, maar hier toch weer even een rijtje van, naar mijn idee, rariteiten:

- De douche aanzetten blijft een mysterie met die rare hendel. Ook vind ik douchen in een bad niet prettig, vooral niet als de douchekop op de hoogte van de gemiddelde 19e-eeuwer staat ingesteld.

- De toiletrol hangt echt altijd op een onhandige plek. Of schuin achter je, of achter de deur, of net buiten bereik.

- Luidruchtige airco-installaties, die in de zomer koude lucht naar binnen loeien. En nu ik in de na-winter ben, loeien ze warme lucht. Ik heb die van mij uit staan, ik trek wel een trui aan.

- Wat ik wel heel fijn vind: altijd een koelkast, magnetron, ruime kamers en lekker grote bedden.

PS De hoofdpijn is weer zo goed als weg, oef. Er doet nog één spier in mijn nek best wel pijn. Gelukkig heb ik een maïspittenzak van mijn vorige airbnb-host meegekregen. Die gooi ik hier in de magnetron en leg die een tijdje in mijn nek. Heerlijk!!!