06 Cortez, Colorado

Dit verslag komt uit Colorado, de vijfde staat waar ik verblijf, maar de zevende waar ik deze reis ben geweest, als je begrijpt wat ik bedoel, haha.

De afgelopen dagen vond ik heftig. Ik ben erg bezig met de oorlog in Oekraïne. Het voelt oneerlijk en onterecht om hier in vrijheid en veiligheid rond te reizen. Ik weet dat ik er ook niks aan kan doen, en dat er wel meer ellende in de wereld is. Maar juist nu het contrast zo groot is, raakt het me. Die mensen in Oekraïne leidden een leven zoals ik dat ook heb, en opeens is hun thuis overvallen door een oorlog waar zij niks aan kunnen doen. Het enige dat ik kon doen en gedaan heb, is geld overmaken naar een hulporganisatie.

Daar komt bij dat ik het ook pittiger dan verwacht vind om alleen te zijn en te reizen. Het afgelopen jaar was niet makkelijk, met het ongeluk van mijn beste vriendin. Ik weet dat het goed met haar gaat, ze viert deze week haar 40e verjaardag! Maar ik mis ook wel mijn neefjes en nichtjes en natuurlijk mijn vriend. Het is net of ik nu extra voel dat ik deze ervaringen met niemand echt deel, terwijl ik daar eerdere jaren minder moeite mee had. En bij iedere hond en kat hier, denk ik aan mijn Sora en Leah, want ja, dat zijn nu eenmaal mijn gezinsleden. Maar goed, ik geniet echt wel. En over zes weken komt Harald al hierheen!

MAANDAG

Maandagmorgen heb ik gelukkig even met Harald kunnen bellen. Daar had ik echt behoefte aan. Fijn om het dan ook over alledaagse dingen te kunnen hebben. Ik had mijn koffers alweer ingepakt, dus kon daarna bijna op weg. Ik moest alleen nog even tanken, geld pinnen en wat boodschappen doen. De rit zou 4 uur duren, en ik wilde onderweg 2 keer stoppen.

De eerste stop was in Kayenta, Arizona. De weg er naar toe was saaaaaaai, eerst over de 98 en daarna over de 160. Ik stopte bij de Burger King, en dat is niet omdat ik trek had in een burger (die ik wel gegeten heb). Maar in het restaurant was een tentoonstelling over de Navajo Code Talkers. In de Tweede Wereldoorlog had het Amerikaanse leger een code nodig die niet gehackt kon worden door de Japanners. In de Eerste Wereldoorlog was een andere originele taal gebruikt en nu werden er honderden Navajo opgeleid om de code te leren hanteren. Ze hebben zo bijgedragen aan het verslaan van Japan en het leven van duizenden Amerikaanse soldaten gered. De reden waarom de tentoonstelling juist hier is, is omdat Kayenta midden in het Navajo reservaat ligt. Iemand heeft jarenlang allerlei attributen verzameld en die liggen hier nu in vitrines. Best interessant!

Nu is het sowieso wel bijzonder om te merken dat de Navajo (spreek uit: Na-vaa-hoo) hier hun eigen regels hebben. Zo moet je overal strikt een mondkapje op. Daarom had ik er ook eentje op in de Antelope Canyon. Arizona doet niet mee met zomertijd, dat verklaarde mijn verwarring in mijn vorige blog. Maar de Navajo, ook al wonen ze in Arizona, doen WEL mee! Net als de omliggende staten, waar ook een deel van hun reservaat in ligt. Ik was al aan het mopperen op mijn telefoon en gps, maar die snapten blijkbaar wel hoe het werkt. De Navajo hebben het echter niet makkelijk, nooit gehad eigenlijk sinds de blanken hier de macht overnamen. Eerst werden ze onderdrukt, mochten ze hun eigen taal en cultuur niet naleven. Daarna waren ze handig in de oorlog en nu wonen ze dus in een reservaat, met de grootste droogte in een eeuw tijd. Het schijnt dat er veel problemen met alcohol zijn.

Bij de Burger King liep een hond los, en later zag ik er nog een paar bij de weg. Blijkbaar horen ze wel ergens bij een huis of boerderij, maar gaan ze lekker hun eigen gang. Doodeng, op een weg waar de maximumsnelheid 65 mph (105 kmu) is, maar iedereen sowieso 75 mph (120 kmu) rijdt. Maar goed, dat bleek niet het engste te zijn! Laat ik beginnen met te zeggen dat bij het komende relaas gelukkig niemand gewond is geraakt, maar dat had heel goed anders kunnen zijn! Ik begon net aan een nieuwe klim van een heuvel/berg en zag aan de top een tegemoetkomende witte pick-up een rare slinger maken, eerst naar links de berm in (vanuit mijn perspectief) en toen overdwars naar rechts, dus op mijn weghelft. Toen maakte hij een soort stuiter en vloog zo’n beetje over de vangrail rechts naar beneden. Het was echt, POEF, weg pick-up! Een flinke stofwolk steeg op. Ik was de eerste die er langs reed, maar kon de pick-up vanaf de weg niet zien. Daarom stopte ik iets verder op een veilige plek. Dat deden meer auto’s. Ik weet sinds dit ongeluk van mezelf dat ik geen held ben in een crisissituatie. Ik heb te veel films gezien met dit soort ongelukken en zag allemaal bloed voor me en mensen die dood gingen. Het enige dat ik kon zeggen tegen de auto achter me was: ‘I am not American, can you please call 911?’ De man ging bellen en de vrouw en ik gingen van bovenaf in de afgrond kijken, die zeker 10 meter diep was. Verbijsterend genoeg stond de auto nog op zijn wielen en waren de mensen er al uit. Vanaf onder aan de heuvel waren er anderen naar hen toegegaan. Ik heb de vrouw naast me gevraagd of ik zou moeten blijven, als eerste getuige. Maar ze had niet het idee dat dat nodig was. Trillend op mijn benen ben ik maar weer ingestapt en doorgereden. Ik heb er de hele avond (en nacht) nog goed last van gehad; pijn in mijn nek en stress in mijn hoofd.

Tien minuten later hing ik toch maar weer de toerist uit. Ik was op het Four Corners Monument, het punt waar de staten Utah, Colorado, New Mexico en Arizona bij elkaar komen. Snel een foto gemaakt en weer doorgereden. Ik kan officieel zeggen dat ik ook in New Mexico ben geweest, al heb ik er maar een paar kilometer doorheen gereden. Daarna was het nog drie kwartier naar Cortez in Colorado, waar ik drie nachten zou blijven. Ik werd met een knuffel verwelkomd door mijn airbnb-host. Ze is een pittige jongedame van 72, die met plezier nog werkt als psychotherapeut en via airbnb een kamer verhuurt om mensen te leren kennen*. Ik heb een eigen slaapkamer, met werkkamer en badkamer. Ook mag ik gebruik maken van de keuken en wasmachine en droger.

* Dit verraste me wel. Ik ken namelijk verhalen van Amerikaanse ouderen die moeten werken, die simpelweg niet met pensioen kunnen, omdat ze anders hun huis niet meer kunnen betalen.

DINSDAG

Mijn nek voelde de schrik van maandag nog goed. En ook in mijn hoofd was het nog druk. Ik had even afleiding toen ik met mijn JARIGE beste vriendin en haar gezin videobelde. In mijn ‘bijzijn’ pakte ze haar cadeautje uit. Het was heel goed en fijn om hen (en vooral haar) even te zien en spreken!

Maar daarna had ik zin om op weg te gaan, want ik ging naar Mesa Verde National Park! Ik heb bij de ingang een Annual Pass gekocht. Daarmee kan ik een jaar lang alle Nationale Parken in. Het is even een investering, maar het gaat me veel geld besparen. Die parken zijn namelijk niet goedkoop, maar wel heel erg de moeite waard!

Mesa Verde is in een woord… WOW! Het natuurgebied is al prachtig, met veel bergen, waar nu nog de sneeuw van vorige week op ligt. Ondanks de sneeuw, kon ik wel met een lange broek en t-shirt rondlopen. Rond 550 n.Chr. gingen hier mensen van het Pueblo volk wonen. Op de hoge vlakten bouwden ze dorpen en verbouwden ze hun eigen groenten (mais, bonen en pompoen). Ze verzamelden ook wilde planten en schoten wilde dieren. Rond 1200 n.Chr. verhuisden ze hun dorpen naar de kloven onder de vlakten, waarschijnlijk omdat ze meer ruimte voor hun akkers nodig hadden. Ze bouwden hun huizen in de holten van de kloven. Het ziet er prachtig uit, maar praktisch was het niet. Ze moesten omhoog en naar beneden klimmen via uitgehakte grepen voor hun handen en voeten in de wanden, of met ladders. Ze hebben 2 generaties in deze huizen gewoond en vertrokken toen toch massaal. Het grappige is, dat archeologen veel (lang niet alles!) weten van deze mensen. De Pueblos gooiden namelijk hun afval het ravijn in, haha, dus daar was enorm veel gemakkelijk te vinden. Helaas was het museum vanwege een verbouwing dicht. Jammer, want ik had graag gezien wat ze gevonden hebben.

Ik heb wel wat foto’s van de rotswoningen gemaakt, maar ze zijn niet allemaal even duidelijk. Doordat het nog winter is, zijn de dorpen niet te bezoeken. Je kunt ze alleen vanaf uitzichtpunten bekijken. Dat vond ik echt heel erg jammer. Ik vond het al indrukwekkend om ze te zien, maar had het nog gaver gevonden als ik er rond had kunnen lopen. Bij een van de uitzichtpunten hoorde ik opeens Nederlands naast me. En ik zou mezelf niet zijn als ik dan niet een praatje zou aanknopen. Het werd een heel leuk gesprek met deze zoon (van mijn leeftijd) en zijn moeder. Ze trokken 2 weken met een camper van de staat Indiana naar LA. Ik heb ze nog wat tips gegeven voor hun route naar het westen. Het meest leuke aan deze mensen was dat ze me tien jaar jonger schatten, yeehaaaa! Ik ben ze later op de route nog een paar keer tegengekomen. Want oh ja, je moet echt wel 30 km rijden door dat park voordat je bij de rotswoningen bent (en weer terug om eruit te komen). En dan rijd je steeds van de ene bezienswaardigheid naar de andere, allemaal in dezelfde volgorde. Dus je komt steeds dezelfde mensen tegen!

Tegen half 4 was ik weer bij de ingang van het nationaal park. Hoewel het echt heel, heel tof was, was ik ook enorm moe. De eerste 20 km zijn namelijk behoorlijk slingerend, en omhoog en naar beneden (en weer terug, maar dat schreef ik al), dus opletten geblazen. Zo’n dag in en uit de auto kost meer energie dan je denkt. Ik hoefde gelukkig maar een kwartiertje terug te rijden naar Cortez. Daar heb ik boodschappen gedaan en ‘thuis’ pasta met paprika, smac (ham in blik, dat hier ‘spam’ heet, haha) en tomatensaus gekookt. Dat deed me denken aan kamperen met ons gezin vroeger. Ik kon geen gehakt kopen, want dat ging alleen per kilo of meer. Jemig de jemig, alles in Amerika blijft groots, zucht. Dus daarom maar ham in blik. Bij thuiskomst heb ik even met mijn host gekletst en ben daarna voor Netflix gaan zitten. Ik heb nog steeds de rust niet kunnen vinden om uren te gaan zitten lezen sinds ik alleen aan het reizen ben. Dat komt later vast nog wel.

WOENSDAG

Vandaag kwam helaas mijn metgezel weer terug, waarvan ik dacht dat ik die in Las Vegas had achtergelaten… de hoofdpijn. Nu zit het vooral in mijn nek. Dat zal vast met mijn reactie op het ongeluk van maandag te maken hebben. Hopelijk ben ik er nu sneller vanaf, maar helaas is dat nu (woensdagavond) nog niet helemaal het geval.

De dag begon in ieder geval wel heel gezellig, met videobellen met mijn ouders, zusje en nichtjes. Ze hebben allemaal even wat verteld en mijn nichtjes lieten hun knutsels zien. De rest van de ochtend heb ik zitten niksen, Netflixen en nog een dutje gedaan.

Begin van de middag ben ik naar Durango gereden, een stadje van eind 1800 zo’n drie kwartier hier vandaan. Het is het eerste echte leuke stadje dat ik tot nu toe hier in het westen gezien heb. Er is een echt historisch centrum met winkels, hotels en restaurants. Het doet aan een western film denken. Om het stadje liggen bergen, waar nu nog flink wat sneeuw ligt. Bij het Welcome Center heb ik een tijdje gekletst met de dame die er werkt. Ze komt uit Polen en het Europees zijn schept gelijk een band. Natuurlijk kwam de oorlog in Oekraïne aan bod, maar we hebben ook rariteiten van Amerika uitgewisseld.

Ik heb een tijdje door Durango gelopen en het (gratis) treinmuseum bezocht. Nu was ik niet zo op de hoogte van het hele treingebeuren hier, maar vriendlief wel! Hij volgt de Durango [e-38] Silverton Railroad op Instagram. Blijkbaar ligt hier een beroemd smalspoor, waarover een mooie stoomtrein rijdt. Die trein zelf was nu niet ter plaatse, maar het station en museum waren ook erg leuk om te bekijken. NB: Ik ben nu zelf ook de account op Instagram aan het bekijken en het is inderdaad spectaculair waar die trein langs gaat. Maar ook heeeeeel eng! Het account heet ‘dsngrr’, de moeite van het checken waard.

Ik was einde van de middag weer thuis en heb dezelfde maaltijd klaargemaakt als gister. Mijn host is me verder aan het helpen om contact te krijgen met het autoverhuurbedrijf. Er knipperde al geruime tijd een melding ‘Maintenance required soon’ in mijn dashboard. Nu is het ‘soon’ er af gevallen en gaat de melding niet meer weg. De auto zal wel een olieverversing nodig hebben ofzo, maar geen idee hoe ik dat geregeld krijg. Ik wil ook van die melding af, want nu zie ik de temperatuur buiten niet meer en wordt de cruise control heel klein weergegeven. Ach ja, de Kleine Irritaties van de Verwende Amerika Roadtripper…

Ondertussen staan er weer foto’s op Facebook, per dag een setje. Morgen ga ik naar Utah, mijn volgende verslag komt uit Green River. Tot dan!