03 Palmdale, California

Ook al heb ik deze 2 dagen niet veel gedaan en gezien, toch schrijf ik een blog, omdat ik morgen weer totaal ergens anders ben. Of misschien heb ik juist wel veel gedaan en gezien… Nou ja, dat mag je zelf bepalen. Hier komt het…

ZONDAG

Zondagmorgen gingen we met z’n allen naar de vroege kerkdienst om 9 uur. De ene helft van de familie was daar blijer meer dan de andere helft. Maar het was de enige manier waarop ik erbij kon zijn, omdat ik rond lunchtijd naar het vliegveld moest. Nu ben ik door corona al 1,5 jaar niet naar de kerk geweest, dus het was een beetje gek. Ik zei nog tegen Stephen dat ik al lang niet meer in de buurt van zoveel mensen was geweest. Hij wees me er terecht op dat ik met een paar honderd mensen in een vliegtuig heb gezeten. Oh ja.

Na de dienst mocht ik het laatste stuk naar huis in Stephens enorme truck rijden. Ik had het dagen eerder al heel lief gevraagd. En ook al ging het onder luid protest en bleef hij me waarschuwen voor voetgangers en joggers op de stoep en voor verkeer dat honderden meters ver was, toch gaf hij redelijk snel de sleutels aan mij. Nu zat de hele familie dus in de truck, plus nog een vriendje van Finn. Dus best een kostbare lading. Maar als je eenmaal rijdt in zo’n ding, dan merk je echt niet meer hoe groot of hoog hij is. Totdat we bij het huis kwamen en Stephen vriendelijk verzocht de truck niet in de greppel te parkeren. Hij was lichtelijk verbaasd hoe makkelijk ik dat voorkwam en ook nog eens netjes binnen de grenzen van de oprit parkeerde. Ja, mister Edwards, ik heb vroeger in busjes gereden, zowel die van mijn vader als bij de post. Ik kan een groot voertuig wel aan, haha.

Thuis heb ik mijn koffer definitief ingepakt. Stacey maakte een lekkere lunch van kip, sla en brood. En daarna was het tijd om nog wat foto’s te maken en iedereen uitgebreid te knuffelen. Stacey bracht me naar het vliegveld. Natuurlijk weer ontzettend veel gekletst en gelachen. Ik blijf me verwonderen hoe goed wij klikken, we raken gewoon nooit uitgepraat! Bij het afzetten knuffelden we ook nog even en toen was mijn tijd bij de familie Edwards echt voorbij. Wat heb ik het fantastisch gehad! Ik vermoed dat jullie dat wel uit mijn vorige twee blogs op kunnen maken.

Ik kon mijn koffer snel inchecken en moest daarna in de ellenlange rij voor de controle aansluiten. Toch ging die rij bijzonder snel, dus het viel alles mee. Ik heb misschien een uur bij de gate gezeten, ik heb geen idee eigenlijk. Eenmaal aan boord vroeg ik de steward alvast om een zak om in te spugen. Ook al had ik geen hoofdpijn op dat moment, ik voelde me niet heel prettig. Nu zat ik tussen 2 mensen in. De jongen bij het raam zat weggedoken in zijn hoodie. En de meid naast me zei gelijk dat zij extreme claustrofobie heeft en ‘you got this’. Ik denk dat ze bang was dat ik echt zou gaan overgeven, haha. Maar goed, we raakten aan de praat en stelden ons voor. Ze heette Heidi en woont in LA. Natuurlijk heb ik haar telefoonnummer en een uitnodiging om samen wat te gaan drinken als Harald en ik in LA zijn in mei.

De vlucht ging goed. De hoofdpijn bleef weg. De steward kwam af en toe langs…’how are you doing, miss Peters?’. Blijkbaar had hij mijn naam opgezocht, dat is wel attent. Helaas kregen we geen eten onderweg, of misschien was dat wel goed. We kregen wat nootjes en koekjes en drinken. Toen we bijna landden wezen mijn buurman en Heidi allerlei dingen aan. Zo heb ik the Hollywood sign gezien, downtown LA en vooral heel veel verkeer.

Waar ik in mijn planning geen rekening mee gehouden had, is dat het hier om 18 uur stikdonker is. En laat ik nu precies rond die tijd mijn auto op moeten halen! Dus eh… ik heb vrij weinig gezien onderweg, behalve de koplampen en achterlichten van de andere auto’s. Ik weet dat ik door de bergen gereden ben, want ik wilde LA uit, op weg naar Palmdale. Maar die bergen zag ik dus vanmorgen pas. Ik moest eerst over de 405, de drukste weg met 5 tot 7 banen, die in de spits compleet vast staat. Nu kon ik goed doorrijden. Maar juist daardoor merkte ik goed dat die weg uit betonplaten bestaat. En dan niet van die grotere platen zoals in België of Duitsland, maar van die kleinere. Ik denk dat als je langzamer rijdt, je er minder van merkt.

In Palmdale heb ik een kamer via airbnb gehuurd. Ik had ergens een pizza gehaald en die deels in de auto gegeten. De andere helft ging de koelkast in. Ik heb een prima kamer met eigen badkamer. En wat helemaal heerlijk is, het raam kan open! Dus ik heb die de hele nacht open gehad. Het vroor net een graad buiten, heerlijk!

MAANDAG

Vandaag was ik sowieso van plan om weinig te doen. Ik was weer eens enorm vroeg wakker, want ik heb wederom een jetlag. Het is 3 uur tijdsverschil met Georgia, dus nu 9 uur verschil met Nederland. Dus ik ging tegen 22 uur naar bed, terwijl mijn lijf dacht dat het 1 uur was. En datzelfde lijf vond het om 4 uur alweer tijd om wakker te worden. Heb wat liggen dommelen en toen al redelijk vroeg gevideobeld met Harald. Het tijdsverschil leek wat onhandig, maar is nu wel grappig. Als ik naar bed ga, staan jullie in Nederland net op. En als ik opsta, is bij jullie de werkdag weer voorbij. Dus Harald kon gelijk vertellen over hoe zijn dag was, terwijl ik nog met ongekamde haren in mijn pyjama zat, haha.

Zo heb ik dus vanmorgen ook gevideobeld met Jolien en ‘meegeholpen’ met het naar bed brengen van mijn nichtjes. Madelief van 6 had de telefoon in haar bed gelegd en legde een deken er half over heen. ‘Zo Nanda, nu slaap je bij mij in bed.’ Vera van 4 liet trots de logeerbeer zien, die een pleister had gekregen. De logeerbeer mag morgen mee naar zwemles. Ik ben toch wel enorm dankbaar voor de techniek van tegenwoordig. En ook dat de meiden er zo aan gewend zijn, ze kletsen net zo tegen me als ze zouden doen als ik bij hen was. Ik weet niet of ik anders zo lang weg had gekund, dan had ik iedereen denk ik te veel gemist.

Helaas, helaas, ik heb nog steeds hoofdpijn. Dat is dus nu al meer dan een week. Het komt bij vlagen opzetten, maar zeurt eigenlijk wel de hele tijd op de achtergrond. Ik had heel wat paracetamol mee, maar merk dat de voorraad aardig slinkt. Ik heb werkelijk geen idee waar die hoofdpijn vandaan komt. Ik heb de laatste jaren juist amper meer hoofdpijn, laat staan migraine. En zo lang achter elkaar, dat heb ik ook nog nooit meegemaakt. Ik heb vanmorgen een zelftest gedaan, omdat ik hoorde dat sommige mensen met corona veel hoofdpijn hebben. En ondanks mijn gestuntel met de test, was de uitslag toch negatief. Dus ja, roep het maar… ik drink genoeg water, slaap best oké, heb genoeg frisse lucht. Ik weet het niet meer.

Na de lunch met pizza en daarna een tukkie te hebben gedaan, heb ik mijn ouders en Harald via Whatsapp een fijne nacht gewenst. Voor mij was het tijd om de Walmart onveilig te maken. Ik heb er 2 uur rondgelopen en iets meer dan 200 dollar uitgegeven. Ik heb onder andere een koelbox, kampeerstoel, extra handdoeken en flink wat toiletspullen en boodschappen gekocht. Ook heb ik een potje magnesium gehaald. Dat slik ik thuis altijd en sinds ik dat doe, is mijn hoofdpijn minder. Ik had het niet meegenomen, omdat het in de kruidenslaappillen zit. Maar ja, die vergeet ik dus steeds in te nemen. Dus daarom maar zo’n potje magnesium gekocht, hopelijk gaat dat helpen. Ook heb ik een potje Tylenol gekocht, de Amerikaanse versie van paracetamol. Echt afschrikwekkend hoe duur dat hier is! Voor 100 pillen betaal je bijna 10 dollar (9 euro). Ter vergelijking, in Nederland betaal je daar 2,38 euro voor. Sowieso vond ik alles duur! 4 appels voor 3 dollar, een zakje cruesli voor 3 dollar, goed brood voor 4 dollar. Ik weet dat ze hier ook Aldi hebben, dus de volgende keer ga ik daar kijken. Dat is denk ik ook een kleinere winkel. Walmart is echt overweldigend. En ik heb bijna elk gangpad gehad, haha. Ik heb alleen niet gezien of ze ook geweren verkopen, maar meen me te herinneren dat ze dat wel doen.

Terug op mijn kamer heb ik mijn spullen georganiseerd. Ben er nog niet helemaal uit wat het handigst is. Maar ik heb 3 van die stevige boodschappentassen en eentje zit nu vol met toiletspullen (een echte toilettas dus). Eentje zit vol met boodschappen die niet in de koelbox hoeven. En eentje gaat vol met eh… andere dingen, weet niet nog even wat, maar vol komt ie vast. Ik ben weer lekker op dreef met het vormen van mijn eigen karavaan. Naast die boodschappentassen dus ook een grote koffer, waar nu alleen kleren in zitten. Schoenen liggen los in de auto. En dan nog mijn handbagage met boeken (pockets) en electronica. En dan nog mijn rugtas met belangrijke zaken als telefoon, paspoort en gps. Dan heb je een beetje beeld bij wat ik mee sleep, ik ben duidelijk niet het type om te backpacken. Ik hoop dat ze in mijn aanstaande hotel zo’n ding op wielen met van die hoge zijkanten (hoe heet dat???) hebben, dan kan ik die volladen en hoef ik niet 3 keer heen en weer te lopen.

Goed, voor zover uw verslaggever uit Palmdale, California. Not much to do, but so much to say! Leuk om jullie reacties te lezen! En check vooral mijn Facebook voor meer foto’s. Mijn volgende verslag komt uit Las Vegas, Nevada!