04 Las Vegas, Nevada

Mijn hoofd duizelt van alle indrukken de afgelopen dagen. Van de enorme uitgestrektheid van de woestijn, naar de bizarre gekheid van The Strip, naar de grootsheid van de natuur van de Grand Canyon. Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit mee zou maken, maar het is echt waar: ik ben in Las Vegas!

DINSDAG

Ik was al om 7 uur goed wakker. Een tijdje geappt met het thuisfront en daarna heb ik al mijn spullen weer ingepakt. De auto zit goed vol met al die koffers en tassen. Toch wel fijn dat ik die gratis upgrade van de huurauto kreeg, want alles past mooi in de achterbak. Alleen de koelbox staat voor de passagiersstoel, zodat ik er onderweg wat uit kan pakken.

Ik had Brenda uit LA om tips gevraagd voor onderweg. De eerste stop was net buiten Palmdale. Charlie Brown Farms is een winkel die bijna niet te omschrijven is. Alles is kleurrijk, vol, grappig en idioot. Je kunt er snoep kopen, fruit, maar ook cadeautjes, souvenirs, plastic dierenkoppen voor aan de muur en enorme dino’s voor in je tuin. Ik keek mijn ogen uit, maar heb niets gekocht. Daarna reed ik de 138 weer op en even later de 18. Dit zijn wegen die door de uitgestrekte woestijn gaan, met heel af en toe een gehucht. Soms zie je aan de brievenbussen bij de weg dat er iemand moet wonen, maar het huis is dan niet te zien. Ik vraag me echt af waarom je daar in hemelsnaam zou willen wonen, er is echt helemaal NIKS. Aan beide zijden van de woestijn waren bergen, met zelfs hier en daar sneeuw er op.

Bij Victorville moest ik de Interstate 15 op, de echte snelweg waar je 70 mph mag (113 kmu). Ik had inmiddels door hoe de cruise control van mijn Corolla werkt, dus het reed lekker door. Brenda adviseerde me bij Eddie World te tanken, omdat het daar goedkoop is. Nu klagen de Amerikanen, net als jullie in Nederland, over de brandstofprijzen. Hier betalen ze nu op z’n goedkoopst 5,39 dollar per gallon, dat is 1,30 euro per liter. Ik weet dat jullie daar om lachen, dat doe ik ook. Maar 3 jaar geleden was het rond de 3,5 dollar per gallon, dat is 0,85 euro per liter. Toch ook wel een flinke prijsstijging van 52%.

De volgende tip van Brenda was om in Baker te gaan eten bij The Mad Greek. Ik bestelde een pita gyros met kip, en rijst erbij. Het was best lekker, alleen de tzatziki was raarrrrrr. Ik ken het als yoghurt met komkommer en knoflook. Niks lekkerder bij de gyros. Maar hier hadden ze er ook dille door gedaan. Ik dacht alleen maar ‘waarom?’. De mevrouw achter de balie vond het wel leuk dat ik haar in het Grieks bedankte. Ze was helemaal verbaasd, haha. Na de lunch ben ik nog naar ’s werelds grootste thermometer gelopen. Toch grappig dat zo’n ding dan in een dorpje midden in de woestijn staat. Want serieus, meer dan een flink aantal restaurants (al dan niet leegstaand) was dit gat niet. Er wonen wel mensen, vooral in stacaravans, maar echt gezellig is het niet. Het dorpje bestaat eigenlijk alleen door de restaurants die er zijn voor mensen die op doorreis zijn.

De laatste 1,5 uur reed ik door nog meer woestijn met nog meer kale bergen. Bij de grens met Nevada doemde opeens een half pretpark op, met een paar enorme hotels, een achtbaan en wat casino’s. Want ja, in Nevada mag je gokken, dus als je daarvoor niet naar Las Vegas wil of kan rijden, dan kan dat ook in Primm, net over de grens. Las Vegas zelfde doemde ook op, letterlijk voor mijn gevoel. De weg draaide om een berg heen en toen lag daar de meest onwaarschijnlijk grote woestijnstad met in het midden de welbekende hoge hotels. Het verkeer liep natuurlijk helemaal vast, maar daardoor kon ik goed om me heen kijken. Ik reed al langs de Eiffeltoren en dat water dat op Venetië moet lijken. Mijn hotel is er niet ver bij vandaan.

Ik was om 16 uur bij mijn hotel en ben niet meer weggeweest. Gelukkig hadden ze zo’n kar voor alle tassen en koffers, dus ik kon mooi alles in een keer naar mijn kamer brengen. Binnen een kwartier heb ik alles een plekje gegeven, waardoor het nu echt even mijn kamer is. Vanuit mijn raam zie ik een toffe naaldboom. Daarachter het hotel Palazzo en daarnaast een enorm reuzenrad. Ik heb ’s avonds lekker zitten lezen en een serie op Netflix gekeken.

WOENSDAG

Ik heb dan wel geen bucket list, maar de activiteit van woensdag zou er zeker weten op staan! De dag begon rustig, en vooral vroeg. Ik was om 6 uur al wakker, wat niet heel gek was, want ik lag er dinsdagavond om 21 uur al in. En precies toen ik wakker werd, was het blijkbaar tijd om de containers op de binnenplaats luidruchtig te verplaatsen met een vrachtwagen die bij het achteruit rijden… precies, je snapt de frustratie. Dat zou verboden moeten worden op zo’n tijdstip, hier hebben toch honderden mensen last van?! Maar goed, ik was dus lekker wakker en heb even met het thuisfront geappt en me daarna nog even omgedraaid.

Toen ik om 8 uur ging ontbijten, heb ik lekker lang gevideobeld met nog meer thuisfront. Eerst met mijn ouders, toen met Luuk en 2 van mijn neefjes en toen nog met Harald. Daarna heb ik mijn rugtas ingepakt en daarna nog een beetje gechilld. Tegen 12 uur liep ik naar de receptie, waar buiten mijn shuttlebus naar Boulder City al klaar stond. In de bus zat al een Engels stel uit Yorkshire, dat al 40 jaar samen was, maar nu pas hier in Vegas ging trouwen. Zo grappig!

Maar goed, Boulder City dus. Dat heeft een vliegveld, zowel voor kleine vliegtuigjes, als voor HELIKOPTERS! En voor dat laatste kwam ik. Samen met nog 4 anderen werd ik door een piepjonge pilote met lang blond haar in een helikopter van Papillon naar en door de Grand Canyon gevlogen! Ik had extra betaald en mocht voorin. Dit betekende dat ik alle kanten op kon kijken, zelfs naar beneden! Het opstijgen was al gaaf en het vliegen ook. Het leek heel langzaam te gaan, maar onze pilote vertelde dat we toch echt 145 mph (233 kmu) gingen. We vlogen eerst langs de Hoover Dam en daarna over een aantal bergkammen, om daarna bijna letterlijk de Grand Canyon in te duiken. Het was allemaal zo onwerkelijk en immens groot, dat ik elke besef van afstand en hoogte kwijt was. De foto’s en video’s die ik gemaakt heb (zie Facebook) laten bij verre niet zien hoe indrukwekkend het allemaal was.

Weer terug op het vliegveld was ik blij dat ik weer op de grond stond. Ik was al misselijk van de busreis (en daarin was ik niet de enige), en die helikopervlucht was soms ook niet heel relaxt. De tip was naar de horizon blijven kijken en gewoon doorademen. Op zich lukte dat me wel, maar door (wederom) hoofdpijn voelde ik me niet heel fijn. Ik zag op tegen de busrit terug, maar door mijn medepassagiers werd het heel gezellig. Een ouder stel uit Engeland (Londen) slingerde een leuk gesprek aan over reizen en vooral de verschillen tussen Europeanen en Amerikanen. Met nog 2 Amerikaanse stellen hebben we enorm gelachen!

De buschauffeur dropte mij en nog een aantal mensen af bij het Bellagio hotel. Dat is waar die vijver met fonteinen is, tegenover de Eiffeltoren. Ik heb de fonteinen nog niet zien dansen, dat ga ik morgen wel doen. Maar ik had flinke trek, dus heb bij de Chick-fil-A eten gehaald. Daarna ben ik teruggelopen naar mijn hotel. Tijdens het lopen, max 20 minuten, besefte ik dat mijn hotel echt wel achteraf ligt, ondanks op loopafstand van The Strip. Er slapen zwervers op de stoep en bij de bushaltes, en er zijn 2 enorme verlaten parkeerplaatsen. Morgen ga ik via de noordelijke route naar The Strip, heb het idee dat dat wat ‘veiliger’ is.

Ik was om 18 uur terug in mijn hotel. Ik heb lekker liggen lezen en wat op Netflix gekeken. Ik weet dat iedere Amerikaan me voor gek zal verklaren. Want als zij ergens zijn, dan rennen ze van hot naar her om alles maar te zien en te beleven. Zo ben ik nooit geweest. Ik heb nooit alles willen doen en zien, en nu al helemaal niet. Ik ben niet voor niets met een sabbatical! Dus als ik de hele avond op mijn queensize bed wil hangen en belachelijk vroeg wil gaan slapen, dan doe ik dat. Punt.

DONDERDAG

Vandaag werd ik wakker zonder hoofdpijn! Na 10 dagen een kloppend hoofd, hoor ik nu alleen nog een suis in mijn oren. Dat is echt al stukken beter dan constant pijn en me daardoor de hele dag misselijk en gewoon niet fijn voelen. Dus vandaag ook de eerste dag zonder paracetamol, wat een beetje als een risico voelde. Maar de pijn is niet meer terug gekomen. Ik ben enorm opgelucht!

Ik eindigde mijn verhaal van woensdag al met dat ik er soms voor kies om niets te doen. Nou, vandaag liet ik het gewoon gebeuren, haha. Pas tegen lunchtijd bedacht ik precies wat ik zou gaan doen. Het plan was om vanavond naar het Neon Museum te gaan, waar ze de geschiedenis van Las Vega en oude neonverlichting laten zien. Maar ik zag dat er alleen vanmiddag nog ruimte was en dat het 20 dollar zou kosten. Zo graag wilde ik daar ook niet heen.

Ik ben eerst maar naar het ‘Welcome to Fabulous Las Vegas’-bord gereden. Ze hebben er speciaal een parkeerplaats voor tussen de weghelften gemaakt. Er stond een rij en er was een man die, natuurlijk tegen betaling, dan een foto van je kon maken. Ik dacht, ja ammehoela, dan maak ik wel een selfie. Het is me gelukt om de mensen die op dat moment op de foto gingen achter mijn hoofd te houden, haha. Daarna ging ik lunchen bij Panda Express. Dat is echt superlekker ‘chinees’ eten. Mijn favoriet is zoete garnalen en kung pao chicken met chao mein. Misschien niet heeeeel gezond, maar er zat groente bij en het vult goed. Je krijgt er ook altijd een ‘fortune cookie’ bij. Daar zit dan een inspirerende spreuk in. Ik heb er nu een stuk of 5 in mijn portemonnee, ook dus van andere jaren. Ben zeker van plan de verzameling deze keer uit te breiden!

Na de lunch heb ik nog een stukje gelopen. Ik liep langs Mandalay Bay, met daar schuin tegenover een enorme vlakte. Vanuit dat hotel, vanaf de 32e verdieping, schoot op 1 oktober 2017 een idioot met meerdere automatische wapens op festivalgangers op die vlakte. Hij vermoordde 59 mensen en verwondde er meer dan 800 (ook door de paniek die volgde). Ik heb letterlijk even stilgestaan om ze te herdenken. Ik kon zo snel geen memorial vinden, maar neem aan dat men deze aanslag niet snel vergeet. Naast het Mandalay Bay ligt het Luxor hotel. Daar staat een enorme sfinx voor een grote piramide. De extravagantie van Las Vegas zal altijd blijven, ondanks een drama als dat uit 2017.

Daarna ben ik terug naar het hotel gereden. Ondertussen heb ik al wat foto’s gemaakt van de hotels Excalibur en New York, want vandaag wilde ik meer zien van The Strip. Ik heb nog een tijdje in het hotel gelezen. Ik heb 2 Nederlandse boeken mee en was in eentje begonnen. Maar na anderhalve week af en toe een paar bladzijden te hebben gelezen, vind ik er nog steeds niks aan. Dus die gaat in de koffer voor als ik de rest heb uitgelezen en wanhopig ben, haha. Anders gaat ie bij het oud papier (wat ze hier niet verzamelen, want ze doen niet aan afval scheiden).

Na de leesbreak heb ik mijn wandelschoenen aangetrokken. Ik heb ongeveer anderhalf uur op The Strip rondgelopen. Je ziet het niet op de foto’s natuurlijk, maar je wordt echt GEK van alle muziek die door elkaar heen uit allerlei speakers knalt. Gek genoeg heb ik geen enkel casino van binnen bekeken. Waarschijnlijk omdat alle prikkels buiten me al bijna te veel werden, haha. Weet wel mensen, dat ik de afgelopen 2 jaar thuisgewerkt heb en geen grootse evenementen of mensenmassa’s heb ervaren! De omschakeling naar een ogenschijnlijk corona-vrije wereld vind ik nog steeds lastig. Ik heb bij The Bellagio gewacht tot de fonteinen gingen dansen. Dat was best leuk. Vooral grappig dat de begeleidende muziek ‘My heart will go on’ van Celine Dion was, dramatischer kan bijna niet.

Bij terugkomst in het hotel was het tijd voor avondeten. Dat heb ik maar weer met brood gedaan, gezien mijn flinke lunch. Ik ben van plan om vanavond weer lekker niks te doen. Saaaaaai, he? Ik heb ook al foto’s en filmpje gepost op Facebook, dus neem vooral daar een kijkje! Morgen moet ik alles weer inpakken, want dan ga ik verder richting het oosten. Mijn volgende blog komt uit Page, Arizona!