05 Page, Arizona

Wat een verschil in een paar dagen tijd! Van de gekte van Las Vegas, naar de immense natuur, bergen en vlakten van Noord-Arizona. Ik heb er heel wat mijlen op zitten, maar die zijn allemaal de moeite waard.

VRIJDAG

Achteraf gezien had ik vrijdag eerder weg moeten gaan. Maar ja, dat merk je altijd pas achteraf natuurlijk. Ik had me ietwat verkeken op de afstand en daarbij heb ik ook nog eens een hele tijd in twee files gestaan. Ik heb hierdoor de laatste 2 uur in het stikdonker gereden. Dan baal ik even van mezelf, dat ik niet beter nagedacht had over het feit dat het lente is en het gewoon heel vroeg donker is. Ik heb een hekel aan rijden in het donker. Niet alleen ben ik dan onzekerder (de leeftijd?), maar ik ben altijd bang dat ik iets doodrijd. Er werd regelmatig gewaarschuwd voor overstekend wild. Gelukkig is me dat bespaard gebleven.

Maar goed, ik ging dus einde van de ochtend op weg. Alles weer ingepakt en de Interstate 15 op. Daar reed het lekker door. Ik heb een omweg gemaakt door Valley of Fire State Park. Dat werd door meerdere mensen aangeraden en ben heel blij dat ik gegaan ben! De naam komt van de roodoranje rotsen/bergen in dit park. Het is echt prachtig! Ook zijn er rotstekeningen van duizenden jaren oud te vinden. Ik heb er een korte wandeling gemaakt naar een uitzichtpunt. Gelukkig bedacht ik op tijd om wandelschoenen aan te trekken in plaats van Skechers. Want het ‘pad’ was mul zand. Het was behoorlijk zwoegen, tot er op een gegeven moment ook rotsen waren om op te lopen of klimmen. Ik begrijp wel dat deze wandeling wordt afgeraden in de zomer. Het was met 17 graden al best warm in de kloof. Het was 20 minuten heen en 20 minuten terug, precies goed voor een wandeling tussendoor.

Na Valley of Fire moest ik nog 4,5 uur rijden. Oei, dat had ik dus niet zo goed in de gaten gehad. Tel daarbij die twee files op en ik denk dat ik bij elkaar zo’n 6,5 uur in de auto gezeten heb. Het landschap is kaal en wijds, met overal grijze bergen. bij de Virgin River ging de Interstate door een kloof, dat was wel indrukwekkend. Maar verder is het vooral een kwestie voor door en door en door. In Hurricane heb ik een burger gegeten en daarna weer door. En toen werd het dus donker. Ik had ook nog een idioot voor me die 55 mph reed, waar je 65 mocht. Ik heb me enorm op zitten vreten, omdat ik er niet langs kon/durfde, het was zo’n 100km-weg als we in NL kennen. Uiteindelijk lukte het wel. Maar ja, toen moest ik plassen bij een tankstation. En even later… ja hoor, zat ik er weer achter. Even later kon ik ‘m na wederom een hachelijke inhaalactie weer voorbij.

Het motel hier is helemaal prima. De kamer is ruim met twee bedden. Aan de overkant zit een supermarkt. En verder bestaat dit stadje (uit 1957) vooral uit hotels, motels, restaurants en tankstations. Het stadje is ontstaan toen met de Glen Canyon Dam in de Colorado River ging bouwen. En nu is het natuurlijk het ultieme vertrekpunt voor de Grand Canyon, Zion National Park en meer natuurschoon.

ZATERDAG

Ik heb eerst maar eens wat boodschappen gedaan. De yoghurt was op en ik was wel toe aan meer fruit en groente. Voor het avondeten heb ik dus een bak sla gekocht, plus een losse paprika en avocado. Die sla kostte 5 dollar! Bij de AH kost zoiets nog geen 3 euro. Maar goed, de aardige medewerkster scande wel voor mij haar ‘bonuskaart’ en zo bespaarde ik wel 7 dollar op mijn boodschappen!

Tegen 12 uur ben ik op pad gedaan, met een koelbox vol drinken, wat boterhammen, fruit en snacks. De eerste stop was Wahweap Overlook. Dat is, logisch, boven op een berg. Zo fijn dat Amerikanen het zich graag makkelijk maken en er een weg naar toe gemaakt hebben! Vanaf hier kun je echt misschien wel 100 kilometer ver kijken. Ik heb echt geen idee, omdat ik het moeilijk in kan schatten. Richting het oosten zag ik de weg liggen waar ik vrijdag over gereden heb. Aha, dus zo zag de omgeving eruit. Ik vermoedde wel dat ik bergen links van me had en dat klopte. Ten noorden van het uitzichtpunt ligt Lake Powell. Dat is ontstaan toen ze de Glen Canyon Dam bouwden. Ook dit meer staat meters lager dan de bedoeling is, net als Lake Mead. Ik begreep vandaag dat ze al 20 jaar last van droogte hebben. Maar vorige week heeft het gesneeuwd en geregend, maar veel minder dan het vroeger in de winter en lente deed. In het oosten ligt Page met veel verderop Tower Butte, een berg die als een soort dikke schoorsteen uit de aarde steekt. En dan in het zuiden een vlakte met daar achter steile bergen. Ik begreep pas later dat de Grand Canyon IN die vlakte zit, als een enorme barst in de aarde.

Daarna reed ik naar Horseshoe Bend. Dat is de overbekende hoefijzervormige bocht in de Grand Canyon. Samen met honderden anderen heb ik me staan vergapen aan het natuurschoon. Ik ben een paar jaar geleden bij de Cliffs of Moher in Ierland geweest. Daar kreeg ik wel een vergelijkbaar gevoel bij. En dan niet zozeer door de immense hoogte, maar meer door de mensen die zo nodig voorbij het hekje moeten en dan met hun rug naar de kloof een foto gaan maken. Ik krijg dan plaatsvervangende hoogtevrees! Ik heb dus mooi een tijdje op een veilig rotsblok zitten staren naar beneden. Ook (natuurlijk) een tijdje met een vrouw staan praten toen ik vroeg of ze een foto van me wilde maken. Mensen kunnen mijn accent nooit plaatsen en zo ontstaat dan een gesprek waar ik vandaan kom. Deze vrouw woont met haar gezin in Hurricane. Ha, dat kende ik wel, want vrijdag nog gegeten. Heb haar gevraagd waarom je daar zou willen wonen. Dat vraagt ze zichzelf soms ook wel af, haha. Het is er droog, er is niks en alles is ver weg. Maar ze zei dat haar familie er vandaan komt, dus dan blijf je wel hangen.

Ik besloot weer in mijn auto te stappen en door te rijden naar de Old Navajo Bridge. De weg erheen was kaarsrecht, tot ik weer bij bergen kwam. En daar lag in de schaduwplekken sneeuw! Ik ben bij een uitzichtpunt uitgestapt en heb in de stralende zon een sneeuwpopje gemaakt, haha. Daarna ging de weg door een uitgehakte kloof en daarna was er weer een uitzichtpunt. Dit keer over een enorme vlakte. Ja, ik blijf het woord ‘enorm’ vaak schrijven, want alles is nu eenmaal ENORM. In deze vlakte zag je dus weer de barst van de Grand Canyon. Ik blijf het een raar idee vinden, dat de Grand Canyon zo diep is. In mijn hoofd waren het hoge bergen met een rivier die er door heen stroomde. Maar het is dus juist een diepte met daarin een rivier. Des te cooler om die diepte meer te ervaren bij de Historic Navajo Bridge, omdat je dan echt over de kloof kan lopen. Maar dan nog, alle besef van hoogte en diepte was ik kwijt op het moment dat ik op die brug stond. Ik wist alleen zeker dat ik mijn telefoon en zonnebril goed vast moest houden, want laten vallen was niet zo handig.

Ik moest dezelfde weg terug. Dat vond ik niet zo erg, want dan heb je toch weer andere uitzichten. Onderweg stak er opeens een ‘hond’ over. Ik dacht eerst een wolf, maar daar was hij niet groot genoeg voor en bovendien denk ik niet dat die hier leven. Een vos was het ook niet, dus mijn conclusie is dat ik een coyote gezien heb. Dat vind ik wel heel gaaf, omdat ik tijdens al mijn reizen weinig levend wild gezien heb.

Op mijn kamer heb ik de salade gegeten en lekker Netflix gekeken. Ik ben op tijd naar bed gegaan, want de zomertijd ging in. Er is me verteld dat Arizona daar vanaf wijkt, dus ik had geen idee wat dat zou betekenen. Dat zou ik de volgende dag wel zien.

ZONDAG

Vandaag begon een beetje gek. Vannacht ging dus de zomertijd in. Alleen omdat ik mijn wifi en internet uit had, snapte mijn telefoon dat niet. Dus mijn wekker ging netjes om half 8, maar zodra ik de wifi aanzette, bleek het half 7 te zijn! Ik eh… snap niks van deze wijziging. De tijd gaat toch vooruit bij zomertijd, niet achteruit? Anyhow, een uur later ging de wekker opnieuw en heb ik met thuis gevideobeld. Daarna ben ik naar de kerk geweest. Ik had via Google de Faith Bible Church gevonden. Nu hebben ze hier een Church Row, een straat met iets van 12 kerken ofzo, voor ieder wat wils. Deze kerk leek mij wel goed modern en dat was ook wel zo. De dienst was goed. Fijn dat er ook aandacht voor Oekraïne was.

Ik heb op mijn kamer geluncht en het rustig aan gedaan. Om 3 uur moest ik bij de Lower Antelope Canyon zijn voor een excursie, die om kwart voor 4 begon. Met een gids en een klein groepje volgden we een andere gids en een klein groepje de kloof in, achtervolgd door nog een gids en een klein groepje. Ze willen zeker weten dat niemand onderweg iets sloopt, of achterblijft. Nu is dat laatste wat onwaarschijnlijk, wat het is smal en er zijn geen afslagen. One way canyon, zeg maar. De canyon is van boven amper te zien, meer een barstje in de rotsige bodem. Maar in de kloof zelf, is het een sprookje! We moesten eerst 6 enge trappen/ladders af om 25 meter lager te beginnen. Daarna vergaapten we ons aan golvende rotswanden, prachtige kleuren en fascinerende lichtvallen. De kloof is, zoals elke kloof, ontstaan door de enorme kracht van water. Soms kolkt het hier nog steeds doorheen, als het keihard regent. Zodra dat het geval is,er 45 minuten tijd om de kloof te evacueren voor hij volloopt. De laatste keer was iets van 9 jaar geleden geloof ik. De gids vertelde dat in de jaren 90 er 11 mensen omgekomen zijn, omdat ze verrast werden door het water. Toen kon je nog zonder gids de kloof in.

We hebben meer dan een uur over de 400 meter lengte van de kloof gedaan. De gids liet ons allerlei manieren zien om spectaculaire foto’s te maken. Ook maakte hij foto’s van ons met onze eigen telefoons. Dat was echt wel heel tof. Hij is zelf van oorsprong Navajo, net als alle gidsen, omdat deze kloof in het gebied van de Navajo ligt. Je mag ze geen Indians noemen, maar Native Americans. Zij zijn de echte, oorspronkelijke bewoners. Aan het einde van de kloof kwamen we weer aan de oppervlakte. We waren onderweg langzaam omhoog gelopen, maar hadden ook wat trappen beklommen. Bovenaan liet hij ons nog een paar voetafdrukken van een dinosauriër zien, dat was ook wel gaaf.

Ik besloot in Page bij een beter restaurant te gaan eten. Nou, dat was het ook zeker. Een lekkere kip cordon bleu, met een aardappel uit de oven en maisbrood. Maar echt veel was het niet, duur daarentegen wel! Ik ga de komende dag weer wat beter op mijn budget letten…

Morgen pak ik alles weer in, want de reis gaat verder naar het oosten! Next stop is Cortez, Colorado! Er staan weer foto’s en wat filmpjes op Facebook, dus neem vooral ook daar een kijkje.

--- even wat non-wetenschappelijk onderzoek verricht ---

Ik heb nu heel wat Amerikanen gesproken en dit zijn de meest gestelde vragen:

Met stip op 1: “Aan welke kant van de weg rijden jullie?” WAT? HOEZO? Nou, sommige mensen hier denken dat zij het enige land op de wereld zijn die rechts rijden. Ik snap niet waar dat waanbeeld vandaan komt, haha. Heb ze fijntjes uitgelegd dat zij vanwege ons rechts rijden.

Een goeie 2: “Is er ook oorlog in jouw land?” Op zich geen gekke vraag, want zo ver weg is Oekraïne niet van Nederland. Maar het concept van vele kleine landen bij elkaar in één continent kennen ze hier natuurlijk niet.

Een bijzondere 3: “Welke taal spreken jullie?” Blijkbaar is het ook niet te bevatten dat ieder klein land een eigen taal heeft. Soms denken ze dat Engels onze voertaal is. Ik weet dat ik goed Engels spreek, maar dat geldt echt niet voor iedere Nederlander. En bovendien ben ik trots op de Nederlandse taal! Zelfs wanneer de gemiddelde buitenlander denkt dat we ruzie maken of stikken in onze G.