02 Winthrop, WA & 03 Spokane, WA

Goedenavond en goedemorgen!

Het is hier nu bijna 6 uur ’s middags en dan is het bij jullie 3 uur ’s nachts. De temperatuur is hier 29 graden en mijn app zegt dat het in Deventer 11 graden is. Gelukkig koelt het hier ’s nachts ook wel af naar 12 graden. Natuurlijk loeit de airco overal, in huis is het een graad of 19. Het voelt kouder aan, omdat de huizen gekoeld worden met koude lucht. Het tocht voor mij gevoel dus altijd een beetje. En mijn neus gaat er dicht door zitten. Door de hitte buiten ben ik niet bepaald actief. Daar voel ik me totaal niet schuldig over, want ik heb vakantie. Ik moet wel even nadenken wat ik dan wél gedaan heb de afgelopen dagen en wanneer dat was. Gelukkig heb ik mijn reis in Excel staan (geen grap) en heb ik foto’s gemaakt.

DONDERDAG

Ik ben donderdag vertrokken uit Bellingham, om dwars door North Cascades National Park naar Winthrop te rijden. Dit nationale park is (bij uitzondering) gratis. Waarschijnlijk omdat de weg er doorheen daadwerkelijk een doorgaande weg is van west naar oost en vice versa. Ik kwam door kleine plaatsjes, waarvan er eentje Concrete heet. Dat is dus Beton in het Nederlands. En ze waren er trots op, gezien de 4 enorme betonnen silo’s midden in het dorp. Het nationale park bestond verder uit prachtige bergen, waarop nog steeds veel sneeuw lag. Ik weet niet of jullie het op het nieuws hebben gezien afgelopen winter, maar ze hebben hier, tot in het noorden van California, METERS sneeuw gehad. Dat is echt niet overdreven. Sommige huizen waren letterlijk ondergesneeuwd. Die sneeuw smelt nu dus langzaam, waardoor rivieren vrij wild zijn en stuwmeren zich redelijk vullen. Ben dan ook heeeeeel erg benieuwd hoe het met Trinity Lake in North California is (daar was ik vorig jaar). Dat stuwmeer stond de afgelopen jaren meters te laag. In North Cascades waren ook een paar mooie watervallen. Ik heb me prima vermaakt met allerlei tussenstops.

Aan de andere kant van de bergen ligt Winthrop. Volgens mijn reisgids wonen er slechts 400 mensen, maar is het vrij bekend als wildweststad. Je kunt zelfs je paard aan een balk voor de winkels en restaurants vastknopen, als je de enorme pick-ups die er ook staan weg denkt. De reden dat het nu een wildweststad is, is dat in de jaren ’70 een echtpaar de inwoners ervan wist te overtuigen dat het herstellen van de sfeer uit 1880 het dorp weer op de kaart zou zetten. Nou, dat is gelukt. Ik verbaas me er nog steeds over dat Amerikanen houden van deze kitscherige manier van ‘historie’. Maar ja, de gemiddelde Amerikaan komt z’n land niet uit, dus kent ook maar weinig dingen die ouder dan 300 jaar zijn. Die geschiedenis is er natuurlijk wel! Daarover schrijf ik vast nog een keer meer.

In Winthrop had ik echt een heel tof hotel. Superschoon en een geweldig lekker bed. Het ontbijt had niet alleen roerei, maar ook worstjes en wafels en… van die ‘biscuits’ (hartige scones) met ‘gravy’ (soort ragout). Ik snap niet dat iemand dat ’s ochtends weg krijgt, maar ik heb het een man zien doen, dus blijkbaar kan het wel, haha. Ik heb ‘s avonds bij de Three Fingered Jack’s Saloon gegeten. Ik heb echt lekker gegeten, kipschnitzel (ook met gravy, dat terzijde) met echte groente en hele lekkere frietjes. Dat had die Jack met z’n drie vingers toch maar goed gekookt!

VRIJDAG

Na het ontbijt, ik hield het bij een wafel, wat cornflakes en roerei, pakte ik de Altima weer vol voor de volgende roadtrip. Op naar Spokane! Die stad spreek je dus uit als ‘Spookèn’ en niet ‘Spookeen’, wat je zou verwachten. Ik ben nog niemand tegengekomen die me uit kon leggen waarom dit zo is. Ik vind het maar raarrrr. Maar goed, zo zijn er wel meer rare dingen in dit land. Zoals een kilo druiven die 8 dollar kost en een (wel erg lekker) stokbroodje van 3 dollar. Maar goed, ik ging weer op roadtrip. Het landschap veranderde van flinke heuvels, naar heuvels, naar heuveltjes, naar een teletubbielandschap van groen en bruin (waar het graan al geoogst was). De wegen waren lang en saai, soms onderbroken door hele kleine stadjes. Ik heb twee keer gestopt bij een dam, de eerste was de Chief Joseph Dam en de tweede de Coulee Dam. Ze hebben daar dan gelijk mooie picknickplekken en uitzichtpunten aangelegd. Ik denk om de pijn van zo’n dam een beetje te verzachten. Want hoewel de dam natuurlijk stroom opwekt, is het ook gewoon een aanslag op de natuur enzo.

De wegen waren dus lang en saai, en ook heel recht. Dan is het wel chill om cruise control in de auto te hebben. En ik rijd weer met blote voeten. Dit helpt goed om minder last van de hielspoor te hebben. Zo fijn! Op een gegeven moment was er nog wel iets enerverends. Ik reed braaf 60 mijl per uur, dat is zo’n beetje 90 km per uur, de maximumsnelheid op deze wegen. Dat vinden de Amerikanen dan niet zo leuk, maar mij inhalen lukte niet echt (dat lag aan de weg, niet aan mij). Op een heeeel recht stuk vond de bus achter mij (duidelijk een gehuurde bus, want van U-Haul) dat het tijd was om mij in te halen. Maar dat deed ie zonder goed in zijn spiegel te kijken. Want precies op dat moment werd hij zelf door een pick-up ingehaald. De huurbus reed bijna die pick-up van de weg. Ik zag het in mijn spiegel gebeuren en ik schrok me helemaal naar. Gelukkig ging het goed, maar ook maar net. De huurbus heeft vervolgens nog tientallen kilometers achter mij gereden. Ik denk dat hij er niet meer langs durfde. Ik heb nog gekeken of ik ergens hem erlangs kon laten, maar de bermen waren enorm slecht. Ik ging niet het risico lopen op een lekke band, dat heb ik al afgevinkt deze reis.

Verder ging de reis helemaal prima. Ik verblijf in Liberty Lake, een voorstad van Spokane (let op de uitspraak, mensen!). Ik huur een kamer via airbnb in een prachtige woonwijk, met van die brede straten, groene gazons, enorme huizen, en witte hekken rond de tuinen. Mijn host heeft twee fantastische Australische herders. Heerlijk om even een hond te knuffelen. Ik aai trouwens, nadat ik vraag of het kan, iedere hond die ik tegenkom. Heb al vrienden gemaakt met een pitbull, een blonde labrador en een kleine variant van een Ierse wolfshond. Katten heb ik nog niet gezien, bedenk ik me nu. Wel herten, die stonden in Bellingham doodleuk voor het hotel (dat midden in de stad ligt) aan de struiken te eten.

ZATERDAG [e-38] ZONDAG

Ik heb lekker weekend gehouden! Zaterdagochtend heb ik met mijn ouders gevideobeld en het heel rustig aan gedaan. In de middag heb ik bij een meer, dat niet verrassend Liberty Lake heet, gezeten op mijn kampeerstoel, met de benen op de koelbox. Heb mijn eerste boek inmiddels bijna uit. Zondagmorgen ben ik naar downtown Spokane (uitspraak!) gereden, omdat ik nou eenmaal vond dat ik daar geweest moet zijn. Er zijn meerdere watervallen midden in het centrum, waar een park bij gemaakt is. Dus, ik heb het gezien, heb foto’s gemaakt en ben weer weggegaan. Ben maar weer naar het meer gegaan. Het irritante van Amerika is, dat ze dus huizen bouwen aan de oevers van meren. Dit zorgt ervoor dat bijna de hele oever PRIVE is! Maar gelukkig, ze hebben ook gedacht aan de mensen die daar niet kunnen wonen, dus er is altijd een regional of state park op een klein stukje oever. Daar moet je dan wel entree voor betalen, maar voor die paar dollar heb je picknicktafels, toiletten, barbecues, een strandje en mooi gemaaid gras. Prima oplossing! Al moet je er wel snel bij zijn, want in zo’n heet weekend als deze is de parkeerplaats gauw vol.

Vanavond ga ik weer zelf koken, want ik mag hier de keuken gebruiken. Ik heb mijn kooksetje nog niet uitgeprobeerd. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het stiekem makkelijker vind om ergens te eten als ik geen keuken tot mijn beschikking heb. Oh oh, heb ik dan voor niets die dure spiritus gekocht? Ach, misschien komt het toch nog een keer van pas. Morgen vertrek ik weer, op naar Missoula in Idaho.

Dank voor het lezen weer! De foto’s vind je straks op Facebook.