04 Missoula, MT

Ik moet even wat rechtzetten. Missoula, waar ik nu ben, ligt in de staat Montana. Dus niet in Idaho. Ik dacht serieus dat ik nog niet in Montana zou zijn, maar als ik beter in mijn Excel-plan-sheet gekeken had, had ik dat dus wel geweten. Montana is gewoon enorm groot en Idaho zit een beetje met een soort uitstulping in het noorden tussen Washington en Montana ingeklemd. Ze noemen dat stuk de ‘panhandle’ van Idaho. Als je op de kaart van de VS kijkt, dan zijn er meer staten met zo’n uitstulping, o.a. Oklahoma en Florida (doe ik even uit mijn hoofd).

MAANDAG

Ik ben maandag vertrokken uit Liberty Lake bij Spokane. Dat plaatsje ligt al vlakbij de grens met Idaho, dus hoppa, ik kan weer een staat afvinken. En ook een nieuwe tijdzone deze reis, het verschil met Nederland is nu 8 uur. Na een half uurtje was ik al in Coeur d’Alene, een klein plaatsje aan het meer met dezelfde naam. Het profiteerde eind 19e eeuw van zilver-, goud- en zinkvondsten. Maar hierdoor is het meer, nog steeds, wel vervuild door lood-, cadmium- en zinkresten. Er heeft in de afgelopen 150 jaar al meerdere keren een massale vissterfte plaatsgevonden. Toch wordt er nog volop gevist en gezwommen in het meer. Het is een soort publiek geheim, waar niemand zich wat van aantrekt. Ik wel, ik heb geen eens mijn voeten in het water gestoken, ondanks dat het behoorlijk warm was. Ik heb wel een rondje over de boardwalk gemaakt, die rond de jachthaven is aangelegd. Bij de parkeerplaats heb ik nog even gezeten. Ik dacht van mijn hele dure druiven te kunnen genieten, maar ugh, ze waren echt niet lekker. Ik denk dat ze gewoon nog niet rijp genoeg zijn. Ik heb wel braaf een handje opgegeten, en ik eet ook echt wel de rest op de komende tijd. Er kwam nog een eekhoorn bij me in de buurt zitten. Ik heb haar een druif gegeven, die zij blijkbaar wel heel lekker vond. De tweede druif heeft ze uit mijn hand gepakt, zo schattig. Ik weet dat het een zij was, want ze had aan haar tepels te zien baby’s ergens.

Mijn host in Missoula had nog een tip voor een stop gegeven; The 50,000 Silver Dollar Bar, aan de Interstate 90 in Haugan, net over de grens met Montana. Je moet je even voorstellen dat je me 120 km/u door de bergen slingert, vrijwel geen dorpjes tegenkomt en dan opeens… een ENORM BORD met de naam van deze bar. Het is een groot gebouw, met daarin een winkel met allerlei wildwesten-souvenirs, een cafetaria en dus die bar, met (ik heb ze niet geteld) 50.000 dollars aan de muren. Of ze zilver waren, weet ik ook niet. Ik zet er wat foto’s van op Facebook. Heb je geen Facebook? Google dan even de naam van de bar en dan krijg je ook een idee. Ik heb dankbaar gebruik gemaakt van de ‘restrooms’, zoals ze in de VS toiletten noemen. Verder niks gekocht. Achter het gebouw stonden picknickbanken, daar heb ik mijn eigen lunch opgegeten.

Ik was einde van de middag in mijn airbnb. Ik werd begroet door mijn host Laura, een superleuk uitbundig mens van begin 60. Ze woont al 40 jaar in dit huis uit de jaren ’60. Ik ben echt helemaal ondersteboven van dit huis. Ik vind het niet oké om foto’s van haar huis op Facebook te zetten, wat in dit geval heel jammer is. De woonkamer heeft een grote stenen haard, het plafond is heel hoog, met van die aparte hoeken en prachtige houten planken. Laura heeft fantastische antieke meubels, waarvan een deel uit Duitsland komt, omdat haar moeder Duits is. Het bed waar ik in slaap is nog van haar grootouders geweest (weet niet of dat haar Duitse grootouders zijn). Laura heeft twee katten, waardoor ik me nog meer thuis voel. Sid (genoemd naar de luiaard in Ice Age) is 20 en loopt krakkemikkig. Het gaat ook steeds op de meest onhandige plekken liggen. Bijvoorbeeld voor het aanrecht, precies als ik af wil wassen. Ik moet hem dan voorzichtig verplaatsen, omdat hij merkbaar pijn heeft van de artrose. Hij vindt het wel lekker om geaaid te worden. Maar dat is niets vergeleken met zijn huisgenoot Smooches (‘knuffels’) van 6. Ik heb nog nooit een kat meegemaakt die duidelijk maakt dat hij opgetild wil worden. Als je dat eenmaal doet (hij weegt zeker 6 kilo), slaat hij zijn poten om je nek en krijg je kusjes op je kin. Smooches loopt ook steeds in de weg. ’s Nachts moet ik opletten dat hij niet achter me aan komt mijn slaapkamer in. Ik heb hem net ook van schoot moeten jagen, omdat ik anders niet kon typen. Je merkt het al, Nanda is nog meer een kattenvrouwtje dan een hondenmens (niet tegen Sora zeggen). Mijn kat Leah is bijna 19 en nog best kwiek, vergeleken met deze Sid hier. Ze wordt thuis verzorgd door de buurvrouw, een goede vriendin en mijn zus. En binnenkort komt de huis-katten-oppas, daar zal Leah ook wel blij mee zijn, die leeft van aandacht (niet zo extreem als dhr. Smooches).

DINSDAG

Ik heb niet heel best geslapen, had een bizarre droom. Ik zal eerst even uitleggen waar die vandaan kwam. Ik zat gisteravond gezellig te kletsen met Laura en te vertellen over mijn reis. Over twee dagen ga ik naar Glacier National Park. En zij vraagt ‘je hebt toch wel gereserveerd?’ Ik: GROOTSE PANIEK. Dit heb ik niet opgenomen in mijn Excel-plan-sheet. Ik dacht in mijn blijkbaar toch bestaande onwetendheid dat je alleen voor Yosemite (California) moet reserveren in de zomer. Je moet dus minstens twee maanden van tevoren een soort entreebewijs regelen, zodat je tussen 6.00 en 15.00 het park in mag. Deze bewijzen worden ook nog een dag van tevoren vergeven, maar die zijn net zo snel weg als concertkaartjes (aldus Laura). Ik: STRESS. Dus ik droomde vannacht over dat ik opeens terug moest naar Nederland, waarom weet ik niet meer. Maar wel dat ik iets moest regelen en dezelfde dag weer naar de VS ging. Ik was alleen vergeten waar ik mijn huurauto, met daarin nog mijn spullen, had geparkeerd. Ik geloof dat ik ‘m uiteindelijk wel vond, maar ik werd heel onrustig wakker. Gelukkig had ik een redelijk heldere ingeving vanmorgen. Waarschijnlijk mag ik dus wel NA 15.00 uur dat park in. En aangezien het ‘maar’ 80 km is om er doorheen te rijden, waar je wel bijna 2 uur over doet, is dat wel te doen. En als dat niet lukt, dan kan ik nog over de minder aantrekkelijke highway 2 van west naar oost rijden. Kortom, iets minder paniek en stress, maar wel een beetje boos op mezelf dat ik dat niet gecheckt had. Heb gelijk even gekeken wat de regels bij Yellowstone en Grand Teton in Wyoming zijn, maar daar adviseren ze alleen om vooral vroeg (8.00 uur) al het park binnen te gaan.

Toen ik weer bekomen was van bovenstaande toestand, ben ik hier in Missoula wat dingen gaan bekijken. Mijn reisgids raadde aan om bij Bernice’s Bakery een roomkaas-croissant te gaan eten. Dus ik daarheen. Ik ga naar binnen, wissel zonnebril om voor gewone bril, zie alles weer scherp en wie staat daar achter de balie? Laura! Het is me nog niet helemaal duidelijk of ze daar werkt, de manager is of misschien wel de eigenaar. Maar hoe hilarisch was dat? We moesten er allebei hard om lachen. Ze komt net thuis en ze blijkt dus de accountant te zijn. Ze heeft het verhaal van deze grootse toevalligheid met al haar collega’s gedeeld en we hebben er nog eens goed om gelachen. Ze vond het vooral gaaf dat de bakkerij in een Nederlandse reisgids aangeprezen werd. Ik heb mezelf lekker verwend met die roomkaas-croissant, die een soort rond puddingbroodje met frambozensaus bleek te zijn. Heerlijk! Heb er ook nog warme chocolademelk met slagroom bij gehad.

Na deze rijke lunch ben ik naar de Rocky Mountain Elk Foundation gegaan. Het gebouw op zich is van binnen heel mooi, met enorme houten balken. Binnen hebben ze flink wat opgezette elandhoofden. Want een ‘elk’ is dus een eland. Er wordt uitleg gegeven over hoe deze gigantische dieren leven, maar ook hoe erop gejaagd wordt. Blijkbaar hebben de jagers er de afgelopen 100 jaar voor gezorgd dat het aantal elanden, herten, eenden, kalkoen, enz weer toegenomen is. Ik heb niet gevraagd hoe precies, want ik vind het een beetje tegenstrijdig. Maar volgens mij heeft het te maken met dat de jacht gereguleerd is en dat er veel meer voorlichting is. Ik ben er maar even geweest.

Daarna ben ik naar het Smokejumper Visitor Center gegaan. Dat werd ook aangeraden door mijn reisgids, en dat kan ik alleen maar onderstrepen. Ik wist echt niets van dit bijzondere beroep. Sinds de jaren ’40 worden brandweermensen met parachutes gedropt net buiten de vuurlijn van bosbranden. Zij zorgen ervoor dat het vuur zich niet extreem kan uitbreiden. Dit doen ze door soms bomen om te zagen, maar vooral door zogenaamde ‘firelines’ te maken. Dan zorgen ze ervoor dat over een breedte van een paar meter geen brandstof meer voor het vuur is. Dus alle struiken worden weggehaald en de grond wordt omgespit. Dit is een effectieve manier van vuur onder controle houden. De brandweermensen hebben zware pakken aan, met name om te voorkomen dat ze gewond raken tijdens de landing. Ook nemen ze veel materiaal mee, dat ook in aparte droppings neergelaten wordt. Ik kreeg een rondleiding door Freya. Haar vader is een smokejumper, dus ze kon er enorm veel over vertellen, zo leuk!

Aangezien het 30 graden was en ik niet zo goed gedij bij temperaturen boven de 25, ben ik teruggegaan naar mijn airbnb. Ik heb lekker zitten lezen. En ook nog een aflevering gekeken van ‘Ondersteboven van de Amerika’s’. Daarin reist Waldemar Torenstra met een camera- en geluidsman door Noord- en Zuid-Amerika. Hij onderzoekt wat er met de inheemse volken gebeurd is en hoe zij zich in deze tijd staande houden. Hij gaat ook door Montana, Wyoming en Utah, voor mij inmiddels bekende staten. Het is schrijnend te horen hoe de Europeanen zich superieur voelden en gedroegen, hoe zij er alles aan deden om de originele bevolking uit te roeien of om ze om te turnen in Europeanen. Daarmee werd de inheemse cultuur bijna verwoest. Gelukkig zijn er nu organisaties die het erfgoed van de Native Americans willen behouden. Kortom, een aanrader om te kijken!

Morgen is het alweer tijd om verder te gaan. Ik rijd naar het noorden, naar Kalispell. Ik rijd door een reservaat van de Flathead-stam en hoop wat meer over hen te leren. Ik heb gelezen dat er ergens een museum is en ook een winkel waar je handwerk kunt kopen. Ik ben benieuwd!