01 Bellingham, WA

Dearest readers,

Oh nee, zo begint Lady Whistledown haar brieven. Maar jullie zijn wel lieve lezers, hoor, don’t worry. Anyhow, welkom bij mijn nieuwe blogserie, dit keer vanuit het noordwesten van de Verenigde Staten. Ik ben begonnen aan een reis van een maand en boy, oh boy, het begin was al enerverend.

Toch wil ik eerst nog wat met jullie delen. Mijn trouwe lezers weten hoe de reis vorig jaar eindigde. Ik had een sabbatical van 3 maanden en reisde door het zuidwesten van de VS. Vlak voor mijn reis ontmoette ik thuis een leuke vent, waarmee ik verkering kreeg. Ik reisde 2 maanden alleen en daarna reisde hij een paar weken mee. Maar helaas nam hij ook zijn twijfels over onze relatie mee in zijn koffer. Pas na doorvragen van mij, kwamen ze eruit. We gingen eerder naar huis en ik was een hele grote teleurstelling rijker. Een tijdlang was ik enorm verdrietig en verbrak daarom het contact met hem. Na een paar maanden vroeg ik hem toch nog eens af te spreken, want we hadden ook een hele toffe tijd in de VS gehad. Helaas, zijn antwoord kwam in de vorm van het blokkeren van mij op social media. Ik ben daar heel boos over geweest. Want wat heb ik me in hem vergist, blijkbaar. Ik vind het nog steeds ontzettend jammer, hoe alles met hem gelopen is (en daarmee ook mijn sabbatical). Hij was een fijn (reis)maatje, met wie ik zo veel lol en goede gesprekken had.

Maar na de boosheid volgde gelukkig ook weer het plan voor een nieuwe reis. Aan dat plan heb ik me de afgelopen maanden opgetrokken. Want poeh, ik heb een pittige tijd gehad, wat helemaal niets met vorig jaar te maken had. De samenvatting is dat ik na mijn vakantie een nieuwe baan heb, binnen Achmea, en dat mijn familie hopelijk in een rustiger vaarwater terecht komt. Ik stapte toch niet geheel ontspannen in het vliegtuig…

DE HEENREIS

Afgelopen maandag brachten mijn moeder en zus me naar Schiphol. We hebben daar gezellig nog wat gedronken en daarna ging ik inchecken. Je zou denken dat als je je boarding pass al hebt (op je telefoon), dat je alleen maar even je koffer af hoeft te geven. Maar neen, ook op Schiphol kampen ze met een personeelstekort. Ik heb bijna een uur in een best wel korte rij gestaan. Daarna ging het wat vlotter. Ik was snel door de security heen en bij de paspoortcontrole ging het ook best vlot. Ik heb nog drie kwartier bij de gate gezeten en toen konden we boarden. Ik had, ik denk als enige, 2 stoelen voor mezelf. Heel fijn, die ruimte! Dan kun je net even je benen wat meer strekken.

Tijdens de vlucht naar Seattle kreeg ik weer hoofdpijn. Ik was al bang dat ik weer net als vorig jaar migraine zou krijgen, maar na 2x een dosis paracetamol trok dat wel weg. Helaas werd ik toen misselijk en heb ik de maaltijd niet binnengehouden. Daarna maar niks meer gegeten en gedronken, wat ook niet ideaal was natuurlijk tijdens een 10 uur durende vlucht. Ik denk echt dat ik last van reisziekte heb. Vooral bij turbulentie draaide mijn maag zich om. Dus maar even op zoek naar pilletje daartegen voor ik naar huis ga. Ik heb een mooie film gekeken, ‘A man called Otto’ met Tom Hanks. En een aantal afleveringen ‘Gilmore Girls’, lekker terug in de tijd. Eenmaal geland was ik heel blij met vaste grond onder mijn voeten., waardoor de misselijkheid eindelijk weg trok. Mijn koffer was er al snel en ook de douane nam weinig tijd in. Ik krijg wel altijd de vraag hoe het kan dat ik zo lang van mijn werk weg mag. Ik hou het maar op ‘hele goeie arbeidsvoorwaarden’, wat natuurlijk ook zo is, haha. Ze zouden een werkloze namelijk liever niet hier zien. Want stel je voor dat je hier illegaal blijft plakken. Ik vond het busje naar het hotel (vlakbij het vliegveld van Seattle) vrij makkelijk en toen ik op mijn kamer kwam, was ik gek genoeg ontzettend wakker. Het was voor mijn gevoel inmiddels 2 uur ’s nachts, maar hier was het nog maar 5 uur ’s middags. Ik heb wat krentenbollen gegeten en ben uiteindelijk om 8 uur naar bed gegaan. Ik heb prima geslapen!

DINSDAG

Na het ontbijt in het hotel bracht het busje me weer naar het vliegveld. En daar stapte ik dan in een bus naar het autoverhuurbedrijf. Dat hebben ze echt goed georganiseerd in Seattle. Alle bedrijven zitten in 1 gebouw, dus alle balies naast elkaar. De auto’s staan dan in een aangrenzende parkeergarage, elk bedrijf heeft een verdieping. Ik heb een zwarte Nissan Altima, die er heel spacy uit zit, beetje als een racewagen. Ik heb eerst even hulp gevraagd om de stoel aan te passen, en om te vragen hoe zo’n startknop werkt. Daarna reed ik best relaxt weg eigenlijk. Mijn navigatie deed het ook gelijk, dus tralalaa, op weg.

Ik heb me weer bijna een uur in de Walmart vermaakt, met het vinden van allerlei boodschappen. En natuurlijk weer een koelbox en kampeerstoel gekocht. Ook heb ik nog een poging gedaan om bij een outletcenter nieuwe Skechers te kopen, maar ze hadden gewoon mijn maat niet! Daarna ben ik doorgereden naar Bellingham, ten noorden van Seattle. Na mijn spullen op de kamer te hebben gezet, ben ik naar Panda Express gegaan voor het avondeten. Ook heb ik nog meer gewinkeld, dit keer bij Home Depot, want ik had nog brandspiritus nodig. Ik heb namelijk een kooksetje bij me en daarvoor heb ik spiritus als brandstof nodig. Waar je in Nederland 2 euro betaalt voor een liter, was dat hier een shocking 10 dollar (bijna 10 euro)! Ik vind dit soms zo’n ontzettend raar land he? Net als paracetamol, ibuprofen, wattenschijfjes, vrouwelijke sanitairigheden… veeeel duurder hier dan in NL. Het meest duidelijke dat hier goedkoper is, is benzine. Dat is nu 4,40 tot 4,90 dollar per gallon, dat is eh… 1,09 tot 1,21 euro per liter (als ik het goed berekend heb), bij een wisselkoers van 0,94 eurocent voor 1 dollar. Dat is ook duur trouwens. Toen ik in 2014 ging, was 1 dollar nog 0,70 eurocent.

WOENSDAG

Na weer een prima nacht, zat ik om 7 uur aan het ontbijt. Niet dat ik echt last heb van de jetlag, maar hij zorgt er wel voor dat ik om 5 uur klaarwakker ben (en daarvoor al een beetje wakker). Halverwege de ochtend ging ik op weg naar downtown Bellingham. Het scherm in de Altima zei dat de band linksachter een lage druk had. Dus ik naar zo’n bandentoestand, in dit geval Discount Tire. De dude pompte de band op en deed een check. En donders gloeiende allemachtig, er zat een SPIJKER in! Niet te geloven. Vorig jaar duurde het bijna 2 maanden voor ik een lekke band had, nu lukte dat op dag 2 al. Maar goed, ze konden het nog fiksen en 1,5 uur later kon ik de auto ophalen. Ik kreeg de bewuste spijker, een roestig ding van 2 cm, als aandenken mee. Ik hoefde niks te betalen, ben er nog steeds van ondersteboven. Iets met klantbinding en mond-tot-mondreclame ofzo. Dus mensen, als je in Bellingham, Washington, bent en je hebt iets met een autoband, ga naar Discount Tire! Ontzettend aardige mensen en prima service. Zo, reclame gemaakt, vink.

Daarna had ik eigenlijk niet heel veel zin meer om iets te doen. Ik heb het Whatcom Museum (lokaal historisch) snel bekeken, heb een bizar goed georganiseerde chaos (lees: tweedehandsboekwinkel) bezocht en een klein rondje downtown Bellingham gedaan. Het ligt aan de baai, maar tussen het centrum en de zee ligt een haven met industrie ofzo. Nergens een leuk plekje om te wandelen of zitten. Dus ik ben naar Fairhaven gegaan, dat iets ten zuiden van Bellingham ligt. Ook leuk centrum, met een nog leukere boekwinkel. Die winkel was zo leuk, dat ik toch maar een boek gekocht heb (niet doorvertellen aan mijn zuchtende boekenkast thuis). Ik heb ook hier een kort rondje gelopen en ben terug naar mijn hotel gegaan. Ik heb bij de grote M hiernaast gegeten, want had geen zin in koken of weer in de auto stappen. Dat was gelijk ook weer de laatste keer. Ik heb dan altijd hoop dat zo’n burger wel lekker is, maar eigenlijk is het altijd blegh en koud en bluh.

En nu zit ik dus dit blog te schrijven. Eerlijk gezegd had ik daar ook niet zo veel zin in. Zou je niet zeggen he, gezien de hoeveelheid tekst die je tot nu toe hebt moeten lezen? Er gaan gewoon steeds kleine dingen mis. Zo heb ik een massive blauwe plek op mijn arm, doordat ik tegen een deurklink aan liep. Het doet PIJN, alleen al als ik er naar kijk. Verder laat ik alles steeds uit mijn handen vallen; autosleutels, tas, portemonnee (gelukkig niet mijn telefoon). Mijn voeten deden vandaag ook pijn van het slenteren. Dan speelt ook de hielspoor rechts weer op en laat ik die voet nodig hebben voor het autorijden. En ik vind het toch ook niet zo leuk om alleen op reis te zijn. Ook al doe ik dit al jaren en doe ik het ook echt voor mezelf, ik weet sinds vorig jaar dat het ook gaaf is (misschien wel gaver) om samen met iemand dit te ervaren.

Gister bij Panda Express zat er een toepasselijke tekst in mijn fortune cookie: ‘Hold on tightly to your dreams’. Deze reis is een onderdeel van waar ik elk jaar naar toe leef. De VS is een heerlijk land om in en door te reizen. Dus ik laat me dit niet afpakken. Morgen ga ik de bergen in, door North Cascades National Park. Dan zie ik die bergen en de meren en de bossen en weet ik weer waar ik het voor doe. Voor een gevoel van avontuur, van zien wat God gemaakt heeft, van beseffen hoe klein ik ben op deez' aardkloot en hoe stoer ik potverdikke ben dat ik dit helemaal in mijn eentje doe.

Dat ik dit alleen doe, wil niet zeggen dat ik jullie aandacht en tijd niet waardeer. Laat vooral hier een berichtje achter! Wil je foto’s zien? Word vrienden met me op Facebook. Of stuur me zo nu en dan een appje, dan krijg je via WhatsApp wat foto’s. Ik had gedacht ook iets met Instagram te doen, maar ben vergeten op Insta-les bij mijn zus te gaan. Dus jammerdebammer, er komt niets op Insta. Voor nu, goedemorgen allen, ik ga foto’s uploaden, nog even lezen of Netflixen en naar bed!