14A Seattle, WA

Jullie krijgen het verslag vanuit Seattle in 2 delen, anders dan wordt het heel veel om in 1 keer te schrijven (en voor jullie om te lezen). Bovendien heb ik issues met wifi (zie einde van dit verslag), dus ook beter om het verslag en de foto’s in 2 keer te plaatsen.

ZONDAG

Zondagmorgen maakte Anna een heerlijke brunch, met American pancakes, aardbeien, roerei en bacon. Na de brunch nam ik afscheid van Anna en haar moeder. Wat een lieve mensen zijn dat zeg! Misschien zie ik ze volgend jaar weer, want ik heb alweer een nieuwe reis in mijn hoofd. De brunch was een goede bodem voor de reis naar Seattle. Ik had bedacht om naar Mount St. Helens te gaan onderweg, maar las dat er een aardverschuiving was geweest, waardoor de weg dicht was. Daardoor ging ik pas rond 12 uur uit Beaverton weg.

Maar onderweg zag ik de afslag ‘Mount St. Helens Visitor Centers’… meervoud dus. Ik wist dat er eentje dicht zou zijn, maar volgens dit bord zijn er dus meerdere. Dus ik snel de Interstate 5 verlaten en ja hoor, het eerste visitor center was open. En wat bleek? Die aardverschuiving was dus aan het EIND van de weg naar Mount St. Helens. Je kon dus een heel eind komen, zelfs naar het tweede visitor center en heel wat uitkijkpunten op de berg.

Want Mount St. Helens is niet zomaar een berg, maar een vulkaan. En niet zomaar eentje, maar eentje die vrij recent redelijk explosief ontploft is. Nu is recent een vrij rekbaar begrip… voor deze blogger geboren begin jaren ’80 is het jaar 1980 natuurlijk nog niet gek lang geleden. Maar het is wel 43 jaar geleden dus (oef, pijnlijke waarheid). In maart van dat jaar begon het al te rommelen in de vulkaan, met aardbevingen en zo. Mensen werden geëvacueerd en de vulkaan werd goed in de gaten gehouden. Er ontstond een soort enorme bochel aan één kant van de top, die elke dag 1,5 meter groter werd. Op 18 mei 1980 spoot er niet alleen lava en as uit de top van de vulkaan, maar knalde ook die bochel de vallei in. Experts hadden zich voorbereid op een aardverschuiving, zoals ‘gebruikelijk’ bij een vulkaanuitbarsting, maar deze knal had volgens hen de kracht van een atoombom. Alles in de nabije omgeving veranderde in seconden in as; bomen, dieren, huizen. De meren in de buurt overstroomden en er ontstonden nieuwe meren. De as kwam tot in Montana terecht, maar over de hele wereld was de aswolk op een gegeven moment te zien.

Bij de uitbarsting kwamen 57 mensen om, waarvan er 21 nooit zijn gevonden. Ze overleden door de hitte (van een pyroclastische stroom, zie google) of door een aardverschuiving. Eén man is nog best beroemd geworden; Henry Truman van 83. Hij woonde al meer dan 50 jaar aan Spirit Lake. Hij weigerde te vertrekken met zijn 14 katten en kwam op tv door zijn verzet. Zijn vrouw was een paar jaar eerder al overleden. Hij dacht dat het allemaal wel niet zo’n vaart zou lopen. En als dat wel het geval was, dan was hij bereid te sterven. Meneer Truman en zijn katten zijn nooit teruggevonden. Ze zijn waarschijnlijk binnen een paar seconden door de hitte overleden. De huizen van zijn dorpje, net als het meer, waren begraven onder een metersdikke laag as en aarde.

Een andere bekende overledene was David Johnston, een 30-jarige vulkanoloog. Hij voorspelde al dat de vulkaan zijwaarts zou uitbarsten. Hij gaf de daadwerkelijke uitbarsting per telefoon door en stierf vlak daarna, ook door die pyroclastische stroom. Ook zijn lichaam is nooit teruggevonden, wel vond men in 1993 delen van de aanhanger waar hij zijn apparatuur mee vervoerde. Waarom hij zo dicht bij de vulkaan was, vooral omdat hij wist van de bochel op de vulkaan, weet ik niet.

Mijn hart gaat bij zo’n ramp altijd uit naar de dieren, naar al het wild dat overleden is. Ze weten niet hoeveel herten, beren, elanden en andere dieren er dood zijn gegaan. Maar na meer dan 40 jaar leven de meeste diersoorten weer rond de vulkaan, sommige soorten zijn uitgezet door de overheid. Andere kleine diersoorten, zoals de mij bekende kamikaze-grondeekhoorns, overleefden het wel. Zij gingen ondergronds en kwamen weer naar boven nadat alles tot rust kwam. Planten en bomen waren natuurlijk verpulverd en as geworden, maar hun zaden zorgden ervoor dat er nieuw bos kwam.

Ik ben na het bezoekerscentrum toch de weg opgegaan, om zo dicht mogelijk bij de vulkaan te komen. En ik moet je zeggen, dat voelt best raar. Je ziet de berg steeds liggen en rijdt langs de vallei waar die stroom van lava, as, zand en afgeknakte bomen doorheen gegaan is. Met een zonnetje en strakblauwe lucht erbij, is het moeilijk voor te stellen dat het destijds de hel op aarde was. Je kunt ook goed zien welk deel van de vulkaan weggeblazen is, aan één kant loopt het minder steil af. En de berg is nu 300 meter lager dan hij voor 1980 was. Helaas kon ik de top niet helemaal zien, want er zaten wolken rondom, maar men zei dat het zicht die dag beter dan gebruikelijk was. Al met al was het de omrit van 2 uur meer dan waard!

Ik heb onderweg ergens brood gegeten. Ik had een knapperig stokbrood gekocht. Helaas was het witbrood, maar ik heb er wel van genoten. Helaas kwam ik een uur voor Seattle in de file. File, op zondagavond! Het heeft me een half uur extra gekost! Ik werd in Seattle warm ontvangen door Eric en Angie en hun labradoodle (hond dus) Betty en kat Molly. Ze zijn vrienden van mensen in Alabama, waarbij ik in 2015 een huisje huurde via airbnb. Ik mag 4 nachten bij hen logeren, heb mijn eigen kamer en badkamer. Hun huis is uit 1927, vol karakter en met een superschattig dakterras!

MAANDAG

In de ochtend heb ik vrij weinig gedaan. Alvast wat opgeruimd uit de auto en wat dingen ingepakt. Want een groot deel van die chaos in de auto, moet ook weer mee naar huis. De stoel en de koelbox blijven bij Eric en Angie. Ik ben van plan volgend jaar weer hier te starten, dan haal ik ze wel weer op.

Na de lunch ben ik naar downtown Seattle gereden. Ik had ook met de trein gekund, maar ik wilde de auto hebben voor het geval ik ook nog buiten de stad iets wilde gaan doen. Ik heb geparkeerd in een peperdure garage (kun je bij Panda Express van uit eten, met z’n tweeën) en ben naar Pike Place Market gelopen. Dat zijn overdekte marktkramen met bloemen, kunst, boeken, lampen, kleding… en VIS. Het gaat vooral om de vis, waar mee gegooid wordt. Nu was dat vroeger een zeer voorkomend fenomeen, nu doet 1 kraam het nog, voor de toeristen. Bedenk even zelf hoe jij een vis van een paar kilo gaat vangen als die naar je toe gesmeten wordt. Dan weet je precies waarom dit zoveel mensen trekt. Ik heb een filmpje gemaakt, heb wat rondgelopen door de andere kraampjes en ben naar de Public Library gelopen. Deze bieb is ontworpen door de Nederlandse architect Rem Koolhaas. Ik had er ooit wel van gehoord en het leek me leuk om deze van binnen te bekijken. En dat was het ook zeker! Ik heb er een aantal mooie foto’s gemaakt, want wat een gaaf gebouw zeg. Lopen in downtown Seattle betekent trouwens je kuiten trainen. De avenues lopen wel vlak, maar de kruisende straten gaan steil omhoog en naar beneden. Seattle is op meerdere bergen gebouwd en dat merk je overal. De hellingproef doen met een automaat is ook een ding op zich, die heb ik nooit eerder gedaan. Je moet dan met je linkervoet op de rem trappen en met rechts net het gas aanraken ofzo. Nou, de auto staat stil hoor, met impact zeg maar. En daarna vertrouwens dat de rem het houdt en dus weer gas geven. Ik leer elk jaar wat nieuws met die auto’s hier, haha.

Daarna wilde ik nog wat winkelen. Er is een bepaalde body cream die ik fijn vind, dus ik naar een Bath [e-38] Body Works. Daarna naar een winkelcentrum om de wifi te gebruiken. Eric weet namelijk het wachtwoord bij hun thuis niet meer. En nu heb ik wel een bundel met MB’s, maar die gaan wel een beetje te snel op als ik mijn blog en foto’s ga uploaden. Dus ik heb een anderhalf uur daar gezeten. Ook heb ik ondertussen een film van Netflix gedownload op mijn tablet, zodat ik vanavond ‘The Age of Adaline’ kan kijken. Die heb ik al een keer gezien, maar heb wel zin in een mooie film, met Blake Lively en de Nederlandse Michiel Huisman in de hoofdrollen.

Ik ben Seattle als stad wel weer zat, zoals verwacht. Gelukkig heeft Eric me al wat tips voor buiten de stad gegeven. Zo ga ik nog naar de Snoqualmie Pass [e-38] Falls en ga ik ook nog naar het schiereiland dat West Seattle heet, om daar hopelijk aan de Puget Sound te kunnen zitten in een park of aan het strand. Ik hoop ook dat Eric het wachtwoord kan vinden, zodat ik in de ochtend met thuis kan videobellen, zonder dat ik daarvoor naar een winkelcentrum moet, haha.