15 Deventer, NL

Sorry, sorry! Ik heb altijd weinig motivatie om de laatste blog te schrijven, maar nu maak ik het wel heel bont. Het komt gewoon doordat de laatste blog de bevestiging is dat de reis definitief over is. Dat slaat natuurlijk nergens op, want dat het over is, is wel duidelijk. Ik ben immers vandaag al weer naar kantoor geweest. Gelukkig vind ik mijn collega’s heel leuk, dus het was geen straf om ze te zien! Ik werd verrast met een bos bloemen, een cadeaubon en een kaart met allemaal lieve woorden. Ik werk namelijk deze en volgende week nog in dit team. Daarna start ik een nieuwe baan, als desk accountmanager bij Centraal Beheer. Dus na 13 jaar HR, iets meer dan 2 jaar IT bij Zilveren Kruis, ga ik weer een nieuw onderdeel van Achmea leren kennen. Deze twee weken staan dus in het teken van dingen afronden en overdragen.

Amerika lijkt alweer heel ver weg. Dat is ook letterlijk zo, maar doordat alles weer zo normaal is, lijkt het zó lang geleden dat ik er was. Het is ook wel maf, dat je na 10 uur vliegen de halve wereld over bent gegaan. Maar goed, ik zal even terug gaan na waar ik in mijn vorige blog gebleven ben. Ik schreef toen dat KLM er erg lang over deed om mij te laten inchecken. Toen kreeg ik de ingeving dat ik wel geboekt had bij KLM, maar dat Delta de vlucht uitvoerde. En op de site van Delta kon ik wel inchecken.

Woensdagavond had Eric burgers op de barbecue gebakken en had Angie er een lekkere salade bij gemaakt. Het was heel gezellig om samen met hen in hun achtertuin te eten. Er liepen inmiddels 3 honden rond; hun eigen labradoodle, een logé-labradoodle en een logé-goldenretriever. Allemaal hele lieve honden! Na het eten heeft Eric even meegeholpen om de auto een beetje schoner te krijgen. Ik had een emmer met sop en een zachte borstel om voorzichtig het meeste zand eraf te halen. Daarna zette Eric de tuinslag er op. Het was nog niet perfect, maar ik voelde me heel wat minder schuldig nu de auto weer redelijk zwart (de oorspronkelijke kleur) was. Daarna heb ik mijn koffer nog verder ingepakt, zodat ik de volgende dag alleen de laatste dingen er nog in hoefde te doen.

Donderdagmorgen hielp Eric met de koffers in de auto zetten. Ik hoefde maar een kwartier te rijden naar het autoverhuurbedrijf. Gelukkig bedacht ik net op tijd dat ik de tank nog vol moest gooien. Je krijgt de auto namelijk met een volle tank mee en moet ‘m ook weer vol inleveren. Het liep allemaal gesmeerd. Auto netjes ingeleverd en gedag gezegd. Daarna met de bus naar het vliegveld. En toen redelijk snel door de douane. Ik heb nog een stevige lunch gehad op het vliegveld en daarna kon ik al snel boarden.

Helaas zat ik niet op de plek in het vliegtuig die ik verwachtte. Ik had toch echt een stoel aan het raam uitgekozen, met nog 1 stoel naast me. Maar nu kwam ik in het midden terecht, met 1 mevrouw aan de ene kant en 2 jonge mannen aan de andere kant. Van naar buiten kijken was geen sprake. Dat had ook niet zoveel uitgemaakt, want iedereen hield de rolluikjes dicht tegen het felle licht. Ik vond het wel ongemakkelijk, zo tussen die mensen ingepropt. Gelukkig was de mevrouw een lieve dame uit Ghana en ook de 2 jonge mannen leken me vrij normaal (ik heb hen niet gesproken).

Ik was al voorbereid op hoofdpijn, dus had van tevoren paracetamol ingenomen. Of het hierdoor kwam, weet ik niet, maar hoera, de hoofdpijn bleef uit! Ik werd nog wel misselijk. Waarschijnlijk doordat ik dus niet naar buiten kon kijken. We hadden maar een beetje turbulentie gelukkig. Toen het eten werd uitgedeeld, nam ik beleefd de pasta aan. Maar toen ik het eten om me heen rook, draaide mijn maag zich om. Ik heb het dus maar niet meer opgegeten. Er zat wel een soort citroenkoekje bij, die viel wel goed. Ik had ook nog een mueslireep in mijn tas, die smaakte me ook. Aan het einde van de vlucht kregen we als ontbijt een soort hartige scone met gebakken ei met kaas. Ik heb het opgegeten, en binnengehouden, haha.

Die 10 uur ging best vlot voorbij. Ik heb eerst The Notebook gekeken, die ik allang kende. Daarna een tijdje zitten dutten en toen Intouchables gekeken (blijft een briljante film!). Als laatste keek ik nog Sleepless in Seattle… wat een slechte film eigenlijk, zo ongeloofwaardig, haha. Het lijkt ontzettend romantisch, maar Tom Hanks en Meg Ryan hebben maar 2 scènes samen, in totaal 3 minuten ofzo. Ik vond het wel heel leuk om de beelden van Seattle en New York uit de jaren ’90 te zien. De landing ging rustig. En daarna moesten we nog een heel eind naar de gate rijden. Ik vermoed dat we op de polderbaan geland waren, maar ja, dat kon ik dus niet zien.

Het vliegtuig stond bij de aller allerlaatste gate. En daarna moest ik naar de aller allerlaatste bagageband. Fijn, even een wandelingetje zo ’s ochtends vroeg (8.30), terwijl mijn lijf denkt dat de nacht nog moet beginnen (22.30). Bij de bagageband moesten we meer dan een half uur op de koffers wachten. Eenmaal herenigd met mijn mooie gekleurde koffer, ben ik naar de Albert Heijn op Schiphol gegaan en heb lekker croissantjes en karnemelk gekocht. Ik heb in de trein naar Deventer hier heerlijk van genoten! Ik mis karnemelk denk ik het allermeest als ik in de VS ben, met volkoren tijgerbrood als een goede tweede (maar dat was wat lastig eten in de trein).

In Deventer haalde mijn zus me op. Ik reed nog mee naar haar huis, omdat mijn auto daar stond. Ik heb geknuffeld met mijn nichtjes, ouders en zwager. Daarna naar huis, nog even zonder Sora, want die bleef nog een nachtje bij mijn ouders. Thuis ontmoette ik de huizenoppas voor het eerst in levende lijve. Het huis en de kat waren goed door haar verzorgd! Ik heb haar daarna op de trein gezet. Ze ging weer op een volgend huis passen. Ik heb ’s middags een paar uur geslapen, wakker blijven lukte echt niet meer. En daarna heb ik wat boodschappen gedaan, waaronder meer karnemelk. En ik bestelde lekker sushi voor het avondeten.

Ik heb nog wel wat last van de jetlag, dat wordt met de dag wel minder. Ik werd de eerste nacht om 2 uur ’s nachts al wakker, dat is nu verschoven naar half 5 ’s morgens. Dus eind deze week zit ik vast weer in het ritme. Verder heb ik niet zoveel over de terugreis te vertellen, maar ik heb nog wel een rijtje tips voor het reizen in de VS voor jullie. Ik ga verder waar ik in een eerdere blog gebleven was.

6. Zorg dat je country music leuk vindt. Als alle andere radiozenders geen bereik hebben in de bergen, eindeloze akkers of kloven, dan is er altijd wel een country zender die het wel doet. Ik kan niet zonder muziek in de auto, dus ik heb geleerd country te waarderen.

7. Ga ervan uit dat je maximaal 80 km per uur kunt reizen, of nog minder. Dit heeft te maken met de nodige stops natuurlijks, maar ook met het feit dat je waarschijnlijk niet zo gewend bent aan het rijden door bergen en kloven als de Amerikanen dat zijn. Bovendien zijn er minder echte snelwegen dan je zou verwachten.

8. In aanvulling op punt 7. Houd je aan de snelheden, vooral aan de aanbevolen snelheden voor bochten. Staat er 45 mph, dan is het een prima bocht. Maar hoe lager de aanbevolen snelheid, hoe hachelijker de bocht. Bij 25 mph moet je bijvoorbeeld flink in de ankers, want dan komt er een hele pittige bocht aan.

9. Bedenk van tevoren dat het toiletpapier in de VS belachelijk dun is. Lijkt een random feitje, maar serieus, je hebt echt 8 of 9 lagen nodig voor waar je in Nederland maar 4 vellen nodig hebt. Ik heb hier niet eerder over geschreven, maar ieder jaar verbaas ik me hier weer over.

10. Val niet in een geiser in Yellowstone. Dat klinkt vrij logisch. Maar ik las over een jongeman die een paar jaar geleden in een geiser viel. Er is nooit meer iets van hem teruggevonden. Echt gruwelijk verhaal (sorry daarvoor), maar ik was het vergeten te vertellen in mijn blog over Yellowstone.

Dit was het dan voor dit jaar. Hartelijk dank voor het lezen. Geen idee wie jullie allemaal zijn, maar de meeste van de blogs zijn meer dan 100 keer bekeken/gelezen. De reis voor volgend jaar gaat waarschijnlijk van Seattle naar Los Angeles, of nog net iets zuidelijker. Daar heb ik nu al weer zin in, haha. Tot volgend jaar!