01 Kathleen, Georgia

Ik moet weer even nadenken hoe dat ook al weer werkt, zo’n blog schrijven… De laatste keer was in 2019, toen ging ik ook naar de VS. Maar goed, ik heb niet echt een tactiek en techniek. Ik schrijf gewoon alles wat er in me opkomt. Vandaar dat mijn verslagen niet bepaald kort en bondig zijn, haha.

ZONDAG [e-38] MAANDAG - DE REIS

De reis begon dit keer zondag al. ’s Ochtends heb ik Sora (de hond) naar mijn ouders gebracht. Ik heb bij hen nog even een kopje thee gedronken. Daarna thuis de sleutel en de zorg voor Leah (de kat) overgedragen aan Judith (zus van vriendin). Zij woont gedurende mijn afwezigheid in mijn huis, wat heel tof is! Omdat Jolien (zusje) zondag jarig was, hebben Harald (mijn vriend) en ik daar geluncht. Na natuurlijk nog een stukje taart, gingen Harald en ik naar een hotel in de buurt van Schiphol. We hebben het lekker rustig aan gedaan, lekker gegeten en ’s avonds Boer Zoekt Vrouw gekeken. :)

Maandagmorgen zaten we braaf om half 7 aan het ontbijt. De shuttle van het hotel bracht ons naar Schiphol. Nog een knuffel en een kus en toen zwaaide ik mijn pas recent gevonden vriend(je) uit. Dat was heel goed getimed… eerst een lange reis plannen en dan gaan daten, haha. Maar ik ben superblij dat hij nu in mijn leven is en nog blijer dat hij over 8 weken naar me toe komt!

Mijn vlucht vertrok netjes om half 11. De vlucht ging goed, weinig turbulentie enzo. Maar ik kreeg migraine en dat werd alleen maar erger. Paracetamol hielp totaal niet. Het mondkapje werkte ook enorm tegen. Uiteindelijk heb ik twee keer overgegeven, waarvan een keer tijdens de landing. De dame aan de andere kant van het gangpad zat ondertussen over mijn rug te wrijven, dat was zo lief! Je kunt je voorstellen hoe opgelucht ik was toen ik het toestel uit mocht. (Nu ik dit schrijf, word ik weer misselijk…)

Stacey stond me al op te wachten. We hebben elkaar meer dan 5 jaar niet gezien, maar dat voelde niet zo. We pakten het gesprek en gelach zo weer op. Ondanks dat ik me nog steeds belabberd voelde, want nog steeds hoofdpijn en misselijk, was het fijn om bij een vertrouwde vriendin te zijn. Het plan was om onderweg bij Chick-fil-A te gaan eten, mijn favoriete fastfoodtent. Maar bij het uitstappen werd ik al misselijk, dus maar weer ingestapt en naar huis gereden. De rit duurde denk ik net geen 2 uur, ik heb het eigenlijk niet zo goed bijgehouden. Alle besef van tijd was ik helemaal kwijt, door de lange vlucht en het tijdsverschil.

Stacey en haar gezin wonen nu in een fantastisch mooi ‘historisch’ huis. Je weet wel, iets meer dan 100 jaar oud, van hout en met zo’n witte veranda. Ze hebben het hoofdzakelijk zelf opgeknapt. Tijdens de rondleiding bleef ik maar zeggen hoe gaaf alles is. Ik heb heerlijk mijn eigen kamer, met een enorm bed en eigen badkamer.

Toen Stephen (man van Stacey) en Sadie (13) en Finn (10) thuis kwamen, was het gelijk gezellig. We hebben samen pizza gegeten. Daarna viel ik echt om van de slaap. Het was voor mijn 2 uur ’s nachts, terwijl het hier 8 uur ’s avonds was. Tel daarbij mijn fysieke toestand op en ik viel als een blok in slaap.

DINSDAG - RELAXDAG

Dinsdag was ik natuurlijk vroeg wakker, om 1 uur en om 4 uur. Maar heb best goed geslapen. Ik ben tegelijk opgestaan met Stacey en Finn om 7 uur. Stephen en Sadie waren toen al weg. Ik heb lekker rustig aan gedaan. ’s Ochtends een tijd met mijn ouders gevideobeld. Tussen de middag ben ik op de mountainbike van Stephen (en met helm) naar de Subway gefietst, voor een broodje. Google Maps zei dat ik er 12 minuten over zou doen. Nou, dan heeft Google Maps hier nog nooit gefietst. Ik weet niet waarom, maar ik heb er 24 minuten over gedaan. En ik heb echt goed doorgetrapt! Ik merk dat auto’s fietsers niet gewend zijn. Ze rijden echt met een enorme boog om me heen. Daarom heb ik maar zo veel mogelijk op het voetpad gefietst.

In de middag heb ik een tijdje met Harald gevideobeld en daarna lekker op de veranda zitten lezen. Het was inmiddels 22 graden, dus met korte broek aan heel prima! Ik luisterde naar Radio 2, waar Stefan Stassen, in het kader van Complimentendag, vroeg of we ook complimenten aan dingen konden geven. Ik heb toen een appje naar Radio 2 gestuurd, met een compliment aan het vliegtuig dat me hier bracht. En dat ik vanuit Kathleen, Georgia, USA luisterde. En ja hoor, om 21.30 uur Nederlandse tijd las hij mijn appje voor. Hoe gaaf is dat?!?!

Toen iedereen weer thuis was, zijn we met zijn allen naar Chick-fil-A gegaan. Het was leuk om daar even samen te eten. Daarna brachten we Finn naar karate en Sadie naar voetbal (ja, het echte voetbal). Stacey en ik hebben een wandeling rond de voetbalvelden gemaakt. Bij thuiskomst heb ik zitten lezen en half met Stephen meegekeken naar The Office (flauwe tv-serie). Ik werd toch wel weer moe, want zo’n jetlag is niet in 1 dag over. Dus ik dook lekker vroeg mijn bed in.

WOENSDAG - OP STAP MET STACEY

Ook vanmorgen weer om 4 uur wakker, maar ook daarna weer in slaap gevallen. Wederom met Stacey en Finn ontbeten, die naar werk en school gingen. En daarna gelezen en met Jolien gevideobeld. Toen Stacey terug kwam, heeft zij ook nog even meegekletst. Mijn nichtjes waren eerst tegen mij nog wel spraakzaam, maar worden verlegen zodra er iemand anders bij komt. Toch hebben ze een paar woordjes in het Engels teruggepraat, zo knap!

Stacey en ik hebben verder een heerlijke dag gehad! We zijn naar Perry gereden, een superschattig dorpje hier vlakbij. Warner Robins is de stad hier, maar dat is echt niks aan. Echt niet, gewoon saai en verschrikkelijk lelijk. Maar Perry heeft die ‘southern charm’, met een leuk winkelstraatje. We hebben bij Swanson’s geluncht met echt southern food. We konden lekker buiten zitten, want vandaag is het 26 graden! Als starter hadden we fried green tomato, wat verrassend lekker was. Daarna had ik fried catfish (meerval), met fried okra (soort groente) en een mais-iets. De vis was heerlijk! Ja, ze zijn goed in alles frituren (fried), maar zijn wel bewuster bezig met gezonde dingen aanbieden. Zo had Stacey een Collard Green Soup (van boerenkool), met worst! Verder had zij meatloaf en sweet potato soufle. We hadden zoveel eten, dat we de restjes in van die piepschuimbakjes mee naar huis hebben genomen.

Verder hebben we nog wat gewinkeld. Bij Wilson’s Bakery hebben we lekkere koekjes gehaald. En bij Gottwalls (2ehandsboekwinkel) heb ik een paar pockets gekocht. Eentje van Nicholas Sparks, twee van Robyn Carr, twee van Sarah Morgan en eentje die ‘Christy’ heet (naar de serie waar we vroeger naar keken). Want ja, ik had 3 pakken stroopwafels mee en die laten nu een gat achter in mijn handbagage. Ik heb in ieder geval genoeg te lezen de komende maanden! We hebben ook samen een verzameling boekjes van Peter Rabbit gekocht, voor Lauralee, een vriendin van Stacey, die nu zwanger is. Ik heb Lauralee twee keer eerder ontmoet, dus vond het wel leuk om iets aan haar te geven.

Aan het einde van de middag zijn we met zijn allen naar de ‘boerderij’ van Stephens vader gegaan. Hij woont in een prachtig huis in het dorpje Byron, maar heeft buiten het dorp een enorm stuk land, wat ze ‘the farm’ noemen. Daar heeft hij zelf een blokhut gebouwd en houdt hij paarden. Het was er prachtig! Vooral met de zonsondergang. Daarna zijn we naar Waffle House gegaan. Daar kun je de hele dag door ontbijten. We hebben dus gedineerd met wafels en ‘hashbrowns’ (een soort rosti). Bij thuiskomst waren we allemaal in een status van chill [e-38] relax, want volgegeten met koolhydraten. Na een fijne douche ben ik weer opgepept en heb ik weer energie genoeg om deze blog te schrijven.

Het is gewoon echt heerlijk om hier te zijn. Ik heb voldoende tijd om helemaal niks te doen en krijg alle vrijheid om gebruik te maken van het huis en de fiets. Ik mag zelfs Stacey’s auto gebruiken als ik haar op haar werk afzet. Ik weet nog niet of en wanneer ik dat doe en wat ik dan ga doen. Het niets doen bevalt me eigenlijk wel, haha. Met Stacey lig ik vaak in een deuk. We praten bijna non-stop, over de meest uiteenlopende dingen. Ze zei vandaag dat mijn Engels een stuk beter is dan toen ik hen voor het eerst ontmoette. Op zich niet zo gek, want dit is de 7^e keer dat ik in de VS ben. We hebben samen geteld en ik heb straks 7,5 maand van mijn leven in dit land doorgebracht! Niet heel gek dat ik nu al bijna in het Engels denk en tijdens dit schrijven soms zoek naar de Nederlandse woorden.

Misschien goed om even kort uit te leggen hoe ik deze familie ontmoet heb…

In 2014 ging ik voor het eerst alleen reizen door de VS. Het was mijn 2^e keer in de VS, maar de 1^e keer was ik samen met Charity (dat is een verhaal an sich). Dus, in 2014 reisde ik door North Carolina, South Carolina en Georgia, geïnspireerd door de boeken en films van Nicholas Sparks. In Charleston, SC kwam ik op een begraafplaats een stel tegen dat vroeg of ik hen op de foto wilde zetten. We raakten aan de praat en ze vroegen wat mijn volgende stop zou zijn. Dat bleek in de buurt te zijn van waar zij woonden. Ze waren nu hun 10-jarig huwelijk aan het vieren, maar zouden thuis zijn op het moment dat ik daar zou zijn. Dus ze vroegen of ik bij hen wilde logeren. Dus namen en telefoonnummers uitgewisseld en een paar dagen later stond ik bij Stacey [e-38] Stephen op de stoep. Ik bleef een kort weekend, waarbij ik ook Sadie (bijna 6) en Finn (2) leerde kennen. Sindsdien ben ik in 2015 en 2016 bij hen geweest en heb meer van hun familie en vrienden leren kennen. Het is echt mijn home away from home, my American family! Nu ik deze lange reis ga maken, vond ik dat het tijd werd om hen weer op te zoeken. En gelukkig dachten zij daar hetzelfde over!!

Zo, hier laat ik het vandaag bij! Veel leesplezier! Laat ook vooral een berichtje hieronder achter. En wil je meer foto’s zien? Word dan vrienden met me op Facebook. Good night, y’all!