07 Easton, VA

Dinsdag begon mijn dag goed… ik veroorzaakte kortsluiting op mijn hotelkamer. De vonken sprongen letterlijk uit het stopcontact. Ik trek namelijk altijd de stekker uit de koelkast ’s nachts, vanwege het geluid. Jaja, ik ben nou eenmaal een moeilijke slaper. Dus toen ik die terug wilde doen ’s ochtends, patsjjssshh poef, weg licht. De airco deed het nog wel, haha. Blijkt dat er een soort kinderbeveiliging in zo’n stopcontact zit en dat ik daar gesloopt had. Heel veilig, not. De ‘maintenance guy’ had het probleem snel gevonden en opgelost. Na het ontbijt ben ik weg gegaan, leek me wat veiliger voor het hotel.

Ik reed naar Norfolk, nog steeds in Virginia, waar de Chesapeake Bay uitmondt in de Atlantische Oceaan. Ze hebben daar een brug van 30 km gebouwd over de baai, naar het Delmarva Peninsula (schiereiland van DELaware, MARyland en VirginiA). Deze brug wordt twee keer onderbroken door een tunnel van een mijl lang. Het was wel cool om zo lang ‘over en onder water’ te rijden. Normaal gesproken kun je halverwege een stop maken op een eilandje, met een bezoekerscentrum en een restaurantje. Maar dat was dat nu dicht, omdat ze een tweede tunnelbuis aan het bouwen zijn, dus dat eilandje is nu een bouwlocatie. Aan het einde van de brug was wel een bezoekerscentrum. Ik had gelezen dat er op Chincoteague en Assateague Island wilde pony’s te zien zijn. Dat is ook, maar het zou een omweg van zeker 2 uur betekenen en ik moest sowieso al 4 uur rijden. Bovendien vertelde de dame in het bezoekerscentrum dat de toegang tot die eilanden weer 20 dollar is. Dus helaas, de pony’s heb ik overgeslagen. Ik ben wel gestopt in Cape Charles, dat meer op de route lag. Een superschattig stadje aan de baai, dat vooral door senioren in golfkarretjes bevolkt wordt. Ik heb er geluncht met een broodje ‘soft shell crab’. Dat is een krab die net zijn harde pantser (shell) verloren heeft en waarvan zijn nieuwe pantser nog hard moet worden. Die knikkeren ze in de frituur en dat krijg je dan op een broodje. Het is dus de bedoeling dat je de hele krab eet, inclusief poten. Het was knapperig, maar wat weinig vlees. Ik ben in het restaurantje gespot door een hele excentrieke bruine dame. Ze had me al wat vragen gesteld, over hoe mijn eten smaakte. Toen ik naar buiten liep, rende ze zowat achter me aan. Ze kon mijn accent niet plaatsen en wilde echt enorm graag weten waar ik vandaan kwam en wat ik in hemelsnaam in Cape Charles deed. Ik heb in al mijn reizen nog niet eerder zo’n grappig gesprek gevoerd! Ze was zo ontzettend verbaasd over mijn moed en interesse en hoe goed mijn Engels was en, en, en… Haha, fan-tas-tisch mens was het. Een soort van jongere Gerda Havertong, maar dan met een wangpiercing en heel veel oorbellen.

Na Cape Charles begon de lange, lange, erg lange rit over het schiereiland. Het was weer zo’n weg waar je maximaal 55 mph (88 km/u) mag. Dat schiet niet echt op, en er was niet bepaald veel te zien. Dit schiereiland is vlak en bestaat vooral uit boerderijen. Een beetje zoals Nederland, haha! Er zijn enorme landhuizen, die bij de boerderijen horen, met hele lange oprijlanen (met bomen erlangs). Maar ook verlaten huizen, half ingestorte huizen waar blijkbaar mensen in wonen en heel, heel veel gesloten bedrijven en restaurants/diners. Er was zelfs een verlaten high school, waar de klimop duidelijk naar binnen groeide. Ik heb zo de indruk dat dit niet de meest populaire streek is om te wonen. Aan de baai wonen dus vooral senioren. Zo ook in het huis waar ik nu een kamer huur. Het is in Easton (staat Maryland), niet ver van de baai. De bewoners zijn de 80 wel gepasseerd en hun chihuahua van 17 is met recht hoogbejaard te noemen. De dame kon er de eerste paar minuten dat ik hier was niet over uit hoe accentloos mijn Amerikaans is (terwijl die Gerda wel een ‘overseas’ accent had gehoord). Ze vroeg nog wel twee keer of ik echt de gast uit Nederland was. Ik moest er echt om lachen. Haar man is ooit in Duitsland gelegerd geweest en spreekt Duits. Grappig om dat hier te horen, maar ik kan niet zo snel nar Duits omschakelen met al dat Engels in mijn hoofd. De man is verder wat hardhorend, dus de televisie staat de hele dag op volume voor slechthorenden. De dame is gek op quilten en haar eigen kleren naaien. Het hondje is doof en slechtziend en ietwat incontinent. Ik loop dus niet op blote voeten of sokken door het huis en zorg dat mijn slaapkamerdeur goed dicht zit.

Gistermorgen stond er al een ontbijtbord en glas voor me klaar. Het was overduidelijk de bedoeling dat ik samen met hen ging ontbijten. Echt wel lief! Ik heb zelf yoghurt en muesli, maar kon het aanvullen met bosbessen en banaan. De bewoners doen iedere ochtend samen een kruiswoordpuzzel, ze hebben dan allebei dezelfde puzzel voor zich en wisselen oplossingen uit. Ze hadden voor mijn ook een kopie, maar hoe goed mijn Engels ook is, zo’n puzzel is toch te lastig. Na het ontbijt komt hun hulp Nathan. Het is een leuke vent van 30, praatgraag en heel behulpzaam. Hij zorgt met name voor de heer des huizes en rijdt hem overal heen (kapper, fitness, winkel). Ook ruimt hij het huis op en maakt hij de kamer voor airbnb schoon. De heer maakte al wel gelijk duidelijk dat Nathan een vriendin heeft en dat het tijd wordt dat hij haar ten huwelijk vraagt. Heerlijk om even zo mee te draaien in een huishouden.

Na het ontbijt ben ik naar Saint Michaels gereden. Weer zo’n leuk stadje aan de baai. Ik heb eerst geluncht bij een restaurant, een broodje ‘crab cake’ dit keer. Dat is een soort van burger van krab gemaakt. Je krijgt er natuurlijk weer friet bij. De patat, in welke vorm dan ook, komt me ondertussen wel de neus uit. Mijn darmstelsel en ik missen groente! Ik doe echt mijn best fruit en volkoren brood/crackers te eten, maar ik heb een chronisch tekort aan broccoli, wortels, bonen, etc. Ik heb op twee verschillende plekken een tijdje zitten lezen op mijn klapstoel, met uitzicht over de baai en over de haven van Tilghman’s Island. Aan het einde van de middag ben ik nog even naar het Maritiem Museum van Saint Michaels geweest. Het laatste uur van de dag is de toegang maar 5 dollar en dat uur was lang genoeg. Ik ben er even doorheen gerend en heb foto’s gemaakt. Helaas heb ik op de terugweg mijn eerste ‘roadkill’ veroorzaakt. Een vogel (soort merel) vloog net op toen ik er aan kwam. Met 80 km/u kon ik niet meer remmen of uitwijken, dus pok, vogel plat en helemaal dood. Ik kon er niks aan doen, maar vind het nog steeds best wel erg. Terug in mijn airbnb heb ik crackers gegeten en daarna mijn kleren gewassen, voor dat laatste was het wel weer tijd (had niks met dooie vogel te maken overigens).

Gister was het ongeveer 24C en vandaag weer stukken warmer met 30C. Toch heb ik een hele tijd zitten lezen en wat crackers gegeten in een parkje in Oxford. Dat is, hoe verrassend, weer zo’n ontzettend leuk plaatsje aan de Chesapeake Bay. Toch zie ik mezelf wel een half jaar in zo’n plaatsje wonen. Beetje op een veranda mijmeren, boek schrijven, aansluiten bij een kerk, vrijwilligerswerk doen. Dus als iemand me wil sponsoren, je kunt me via Facebook een berichtje sturen, haha! Ik heb geen bezwaar tegen een sabbatical. Al zou ik mijn familie en vrienden wel enorm missen, en toch ook wel Sora (de hond) en de katten, en ook mijn boekenkast met inhoud. Vanmorgen heb ik weer een groot deel van mijn familie gezien en gesproken, altijd leuk! Volgens Madelief had opa wel genoeg eten voor mij en mocht ik wel mee-eten. Gelukkig heeft opa (mijn vader dus) extra veel gekookt en gaat er een boterkuipje vol mijn vriezer in, hihi.

Anyhow, na Oxford was het tijd om Cambridge te bezoeken. Je kunt wel merken uit welk deel van Europa de vroege bewoners kwamen. Deze Cambridge is de derde Cambridge waar ik ben geweest. De eerste is ‘the original’ natuurlijk, in het United Kingdom, waar ik vier keer een evangelisatieproject heb gedaan. De tweede is in Boston (Massachusetts), waar de universiteit Harvard is. In deze Maryland-versie van Cambridge heb ik een korte wandeling gemaakt. Maar ik was er vooral om meer te leren over Harriet Tubman en de Underground Railroad. Harriet werd in 1823 geboren in deze streek in slavernij, maar het lukte haar in 1849 te ontsnappen naar het vrije noorden. Daarna heeft ze via de Underground Railroad nog eens 70 andere mensen uit slavernij helpen ontsnappen. Ze kreeg ‘Moses’ als bijnaam en geen enkele van haar vluchtelingen is ooit teruggehaald door hun voormalige eigenaren. Harriet werd een verpleegster van zwarte soldaten in de Burgeroorlog (1861-1865). Na deze oorlog bleef ze zich inzetten voor de rechten van zwarten en dan met name voor rechten van vrouwen. Ze is 91 jaar oud geworden!

Die Underground Railroad was geen letterlijke spoorlijn. Maar het was een netwerk, waarbij mensen uit slavernij konden ontsnappen naar het vrije noorden. Dit bestond uit gevaarlijke routes, onderduikadressen en veel mensen die hun leven op het spel zetten om deze mensen hun vrijheid te geven. Sinds 1850 was het zelfs nodig om de vluchtelingen helemaal naar Canada te helpen. In dat jaar werd namelijk in de VS een wet aangenomen, die een slaveneigenaar het recht gaf om zelfs uit het vrije noorden hun slaven terug te halen. Slaven waren enorm veel geld waard en daarom werden ‘slave hunters’ ingezet om de vluchtelingen op te sporen. In Philadelphia was William Still een grote naam in de Underground Railroad. Hij werd geboren in New Jersey (hoorde bij het vrije noorden). Zijn vader had zich van slavernij vrijgekocht en zijn moeder was uit slavernij ontsnapt om zich bij haar man aan te sluiten. Ze had bij haar vlucht 2 dochtertjes mee kunnen nemen, maar moest 2 zoontjes achterlaten. Toen ze herenigd was met haar man, hebben ze nog 14 kinderen gekregen, waarvan William de jongste was. Meer dan 40 jaar later, ontmoette William bij toeval 1 van de 2 achtergebleven broers. Ze bleken na de ontsnapping van hun moeder expres naar een andere staat te zijn verkocht. De andere broer was inmiddels al overleden. William heeft in zijn leven honderden mensen geholpen om te ontsnappen en heeft er op latere leeftijd een boek over geschreven. Hij heeft ook alle namen opgeschreven van alle vluchtelingen (heel risicovol natuurlijk), waardoor veel mensen later hun familieleden terug konden vinden. Wonderlijk genoeg is William wel eens opgepakt, maar nooit veroordeeld en is hij 80 jaar geworden. Over William heb ik meer dan een uur een film zitten kijken in het museum over Harriet. Deze twee hebben elkaar ook wel eens ontmoet, in hun gezamenlijke doel om vluchtelingen te hebben. Ik vond het echt heel indrukwekkend! En ik blijf het onbegrijpelijk vinden dat 150 jaar geleden mensen het hier normaal vonden om andere mensen als hun eigendom te zien. Dat is gewoon onmenselijk en helaas gebeurt dit nog steeds elders in de wereld.

Ik zag in Cambridge boven de baai de bui al hangen. En dan is ‘bui’ een understatement. Ik ben wel bekend met noodweer in de VS. In Alabama ben ik in 2015 in een halve orkaan beland tijdens een roadtrip. Ik moest van de snelweg af en de storm uitzitten in mijn auto. De lucht was toen bijna zwart. Ik herkende vanmiddag de donkergrijze wolken met daarachter de groene lucht meteen en besloot terug te rijden naar Easton. Ik zou wel zien hoe ver ik kon komen. Het bleef droog tot in Easton. Vlak voordat ik bij Chick-fil-A (laatste keer, dat beloof ik) was, vielen de eerste druppels. Ik parkeerde de auto… en heb daar een kwartier lang in gezeten. De regen kwam echt met bakken uit de lucht, bliksem en donder volgden elkaar rap op en de auto werd flink door elkaar geschud. Ik zou bij het uitstappen binnen een seconde doorweekt zijn geweest. Zo, hebben we dat ook weer eens mee gemaakt. Na het eten scheen de zon weer en het belooft een heerlijk temperatuurtje van 22C te blijven vannacht.

Morgenochtend laad ik mijn auto weer vol. Dan ga ik naar Philadelphia, de een-na-laatste stad van deze reis! De foto’s zie je zo terug op Facebook.