04 Washington, DC & Annapolis, MD
Blijf op de hoogte en volg Nanda
15 Mei 2019 | Verenigde Staten, Linthicum
Wisselvallig, zo zou je het kunnen noemen. Het weer dus. Maandag stromende regen, echt non-stop gewoon. Dinsdag best lekker, zonnetje, wolkje. En dan vandaag ZON en HEET. Ik eh… ben ietwat verbrand vandaag, rood gezicht met name, oeps. Mijn humeur is er met de zon in ieder geval wel op vooruit gegaan, ik was niet heel happy maandag. Zo’n relaxte dag als vandaag doet me goed. Maar zal bij maandag beginnen…
Ik vertrok einde van de ochtend uit Lancaster. Ik had ’s ochtends eerst nog met mijn ouders gevideobeld. Aangezien het keihard regende, had ik geen behoefte aan naar buiten gaan. Het was maar 1,5 uur rijden naar Baltimore, dus ik wilde onderweg misschien toch nog iets gaan zien of doen. Ik had bedacht om in Susquehanna State Park de koude pizza op te eten. De Susquehanna is een grote rivier, die ook door Pennsylvania stroomt. Het State Park is net in de staat Maryland. Ik ben wel bij de rivier geweest, maar heb in de auto gegeten. Buiten zou ik echt binnen no time doorregend zijn, zelfs met regenjas. Beetje jammer, want er was een mooi landhuis, een watermolen en wat andere oude gebouw in het park te zien. Ik heb vanuit de auto wat foto’s gemaakt. Op aanraden van de Kempers (later meer over hen) reed ik toch maar naar het stadje Havre de Grace, dat ligt op het punt waar de Susquehanna in de Chesapeake Bay stroomt. Natuurlijk is dit een ‘historic town’, waar Amerikanen gelijk iets heel groots van maken, haha. Maar het was inderdaad een schattig stadje. In het Visitor’s Center vind je altijd de meest wonderlijke mensen. Dit keer een dame van eind 60 die langzaam, maar duidelijk articulerend mij van informatie voorzag. Zo heeft Havre de Grace een enorme spoorbrug, die een draaiend deel heeft als er schepen met hoge masten onderdoor willen. De uitleg duurde zeker een paar minuten, met als finale dat zij in haar hele leven de brug nog nooit open heeft zien gaan. Ik moest serieus hardop lachen, fantastisch verhaal natuurlijk. Verder is het stadje in de oorlog van 1812-1813 (tegen de Engelsen) bijna helemaal platgebrand, dus de meeste huizen zijn van daarna. Het was leuk om even rond te lopen, met mijn nieuwe paraplu. Vooral ook leuk toen het opeens droog werd!
Inmiddels was het einde van de middag en ging ik op weg naar Baltimore. Niet zo heel handig om tijdens het spitsuur daar te zijn, grrr. Ook regende het weer, dus ik zat niet heel relaxt in de auto. Ik reed nog een keer verkeerd, omdat ik soms de term ‘neem de volgende afslag’ wat lastig vind, als er om de 100 meter een afslag is. Maar ik was ruim op tijd bij de familie Kemper om mee te kunnen eten. Ze hadden ook nog vrienden uitgenodigd, dus we zaten gezellig met z’n vijven aan tafel. De Kempers zijn vrienden van de familie van Stacey (die in Georgia woont), zodoende kwam ik hier terecht. Het is echt super om hier te zijn, een nieuw thuis ver van huis. Karen en Mike zijn rond de 60 en hebben een dochter van eind 20 die afgelopen september getrouwd is. Ik heb een leuke kamer en een lekker bed. Naast Karen en Mike wonen hier ook twee honden. De ene hond is Rosie, die nu bij mij op schoot zit. Ze is een mix van een chihuahua en een Yorkshire terrier. Ze weegt misschien 1,5 kilo en is een ontzettend grappig hondje. Ze is 14 maanden oud. De andere hond, ook 14 maanden, is Reba. Zij is… een boxer van zeker 25 kilo. Reba houdt van zoenen, dus ik krijg regelmatig een lik over m’n arm. Reba zou het liefst ook op schoot willen. Ze zijn een bijzonder stel. Ik vroeg nog hoe ze aan twee van die verschillende honden kwamen. Rosie werd als verrassing meegenomen door een neef en Reba had Mike als verrassing gekocht. De verrassing was dus grootser toen bleek dat ze binnen een week twee puppy’s hadden! Ik vind het erg leuk om met ze te spelen en te knuffelen, ze zijn echt zo lief.
Dinsdag ben ik met de trein naar Washington, DC gegaan. Dat is de meest handige manier en je komt dan precies bij Union Station uit. In de trein moest ik lachen om de conducteur. Hij zei dat als de trein vol is, je naar achter door moet lopen. Is het daar ook vol, ‘walk more’. Ik denk dat het grappiger is als je er bij was, haha. Maar goed, op Union Station heb ik een ticket gekocht voor een hop-on-hop-off bus. Dat is voor mij echt de beste manier om een stad te zien. Ik heb toch best last van mijn voeten, dus dit is ideaal. Bovendien zijn de gidsen in de bus echt heel grappig, ze worden vast op een zonnig en uitbundig humorvol karakter uitgekozen. Naar mijn idee bestaat het centrum van Washington vooral uit gebouwen die National Department van Nog-wat heten of een Museum van Dit-en-Dat zijn. Natuurlijk begint de tour bij het Capitool, waar de regering zetelt. Da’s best een groot gebouw, dat aan het hoofd van The Mall staat. Aan dit hele lange park liggen dus veel musea, met tussendoor een enorme naald (Washington Memorial) en aan de andere kant het Lincoln Memorial. Bij dat laatste ben ik uitgestapt op mijn lunch te eten. Abraham Lincoln zit daar in een enorme ‘tempel’ streng te kijken naar de miljoenen toeristen die langskomen. Ik dacht echt dat ie zo op zou staan, zo echt is dat beeld. Maar misschien komt het ook wel door ‘Night at the Museum 2’, waarin hij echt tot leven komt. Die films met Ben Stiller vind ik stiekem echt hilarisch. Het is blijkbaar National Police Week, want overal liet de politie zich op een bijzondere manier zien. Zo stond er bij Lincoln heel veel politie te paard, waarna er veel politie te motor kwam paraderen. Ook stonden er ergens heel veel soorten politieauto’s opgesteld. De volgende keer dat ik uit de bus stapte was bij het Witte Huis. Je kunt er niet meer in de buurt komen, waarom weet ik niet, de straat er vlak voor was helemaal afgezet. Dus van een grote avond heb ik wat foto’s gemaakt. Op een gegeven moment werd een kruising geblokkeerd door politie, waarna er motoren met gierende sirenes langskwamen en daarna een meute geblindeerde SUV’s. Ik vermoed dat grote vriend Trump langs kwam. Ik had het filmje in onze familie-app gezet, met de vraag in welke auto hij dan zou zitten. Toen zei Jolien: “Hij zat vast op die eerste motor.” Jolien is echt superslim, dat zou echt een briljante zet geweest zijn! Daarna ben ik over The Mall naar het Air & Space Museum gelopen. Dat zou tot 18.00 uur open zijn, maar ik was er om 15.40 uur en werd na 5 minuten al met de rest van de massa naar buiten gebonjourd. Blijkbaar was er een event. Jammer, want ook dit museum kwam in die film voor en het leek me wel leuk. De musea zijn overigens gratis. Maar als je ze allemaal fatsoenlijk wil bekijken, moet je hier zeker een week zijn. Ik ben daarna naar Union Station gelopen, met inmiddels toch brandende voeten, en daar weer bij Chick-fil-A gegeten (ssst, zal echt niet iedere dag fastfood eten). Wonder boven wonder wist ik daarna de juiste trein terug te vinden en was ik binnen 45 minuten weer terug bij de Kempers.
Vandaag dus iets minder spannende dingen gedaan. Ik ben naar Annapolis gereden, wederom een ‘historic town’ aan de Chesapeake Bay. De heer bij het Visitor’s Center was zeker 80 en praatte nog veel langzamer dan de dame in Havre de Grace, alleen was hij amper te verstaan. Ik heb lief gelachen, de plattegrond van hem aangenomen en hem een fijne dag gewenst. Ik ben bijna zeker dat hij mij ook een fijne dag wenste. Annapolis is echt heel klein, maar is ooit eind 1700 een half jaar lang de hoofdstad van de Verenigde Staten geweest. En daar zijn ze natuurlijk nog steeds beretrots op. Er staat ook een State Capitol, ook een gebouw met een koepel. Je mag er gratis naar binnen en in de vergaderzalen kijken, want de regering van Maryland zetelt hier wel nog steeds. Ik heb bij de schattige haven geluncht en ben daarna naar Stony Point State Park gereden. Daar heb ik dus een paar uur in de zon zitten lezen, aan de baai. Eerst was er een strakblauwe lucht, maar er kwamen steeds meer wolken en dan was het wel fris. Misschien dat ik daarom niet zo gedacht had aan zonnebrandcreme smeren. Tegen 17.00 uur heb ik een sushi-restaurant opgezocht en echt superlekker gegeten! Zie, ik eet niet elke dag fastfood. Maar elke dag in zo’n goed restaurant eten, dan trekt mijn budget dan weer niet. Ik heb in ieder geval van elke sushirol genoten! Het leuke vond ik dat je hier ook een bouillonsoepje vooraf en een klein cakeje achteraf krijgt, dat zit er gratis bij. Mocht je ooit eens in de buurt zijn, ga dan bij Nagoya in St. Claire eten! :)
Ik ben nu alleen met de honden thuis. Karen en Mike zijn naar hun kerk in Baltimore, waar Mike pastor van is. Ze doen ook allerlei activiteiten in de wijk daar en proberen met de kerk echt bij te dragen aan een beter leven voor de (dakloze) mensen die er wonen. Ik ga zo nog de foto’s op Facebook zetten en daarna mijn kamer een beetje opruimen. Morgen ga ik naar de bergen van Shenandoah!
Ik vertrok einde van de ochtend uit Lancaster. Ik had ’s ochtends eerst nog met mijn ouders gevideobeld. Aangezien het keihard regende, had ik geen behoefte aan naar buiten gaan. Het was maar 1,5 uur rijden naar Baltimore, dus ik wilde onderweg misschien toch nog iets gaan zien of doen. Ik had bedacht om in Susquehanna State Park de koude pizza op te eten. De Susquehanna is een grote rivier, die ook door Pennsylvania stroomt. Het State Park is net in de staat Maryland. Ik ben wel bij de rivier geweest, maar heb in de auto gegeten. Buiten zou ik echt binnen no time doorregend zijn, zelfs met regenjas. Beetje jammer, want er was een mooi landhuis, een watermolen en wat andere oude gebouw in het park te zien. Ik heb vanuit de auto wat foto’s gemaakt. Op aanraden van de Kempers (later meer over hen) reed ik toch maar naar het stadje Havre de Grace, dat ligt op het punt waar de Susquehanna in de Chesapeake Bay stroomt. Natuurlijk is dit een ‘historic town’, waar Amerikanen gelijk iets heel groots van maken, haha. Maar het was inderdaad een schattig stadje. In het Visitor’s Center vind je altijd de meest wonderlijke mensen. Dit keer een dame van eind 60 die langzaam, maar duidelijk articulerend mij van informatie voorzag. Zo heeft Havre de Grace een enorme spoorbrug, die een draaiend deel heeft als er schepen met hoge masten onderdoor willen. De uitleg duurde zeker een paar minuten, met als finale dat zij in haar hele leven de brug nog nooit open heeft zien gaan. Ik moest serieus hardop lachen, fantastisch verhaal natuurlijk. Verder is het stadje in de oorlog van 1812-1813 (tegen de Engelsen) bijna helemaal platgebrand, dus de meeste huizen zijn van daarna. Het was leuk om even rond te lopen, met mijn nieuwe paraplu. Vooral ook leuk toen het opeens droog werd!
Inmiddels was het einde van de middag en ging ik op weg naar Baltimore. Niet zo heel handig om tijdens het spitsuur daar te zijn, grrr. Ook regende het weer, dus ik zat niet heel relaxt in de auto. Ik reed nog een keer verkeerd, omdat ik soms de term ‘neem de volgende afslag’ wat lastig vind, als er om de 100 meter een afslag is. Maar ik was ruim op tijd bij de familie Kemper om mee te kunnen eten. Ze hadden ook nog vrienden uitgenodigd, dus we zaten gezellig met z’n vijven aan tafel. De Kempers zijn vrienden van de familie van Stacey (die in Georgia woont), zodoende kwam ik hier terecht. Het is echt super om hier te zijn, een nieuw thuis ver van huis. Karen en Mike zijn rond de 60 en hebben een dochter van eind 20 die afgelopen september getrouwd is. Ik heb een leuke kamer en een lekker bed. Naast Karen en Mike wonen hier ook twee honden. De ene hond is Rosie, die nu bij mij op schoot zit. Ze is een mix van een chihuahua en een Yorkshire terrier. Ze weegt misschien 1,5 kilo en is een ontzettend grappig hondje. Ze is 14 maanden oud. De andere hond, ook 14 maanden, is Reba. Zij is… een boxer van zeker 25 kilo. Reba houdt van zoenen, dus ik krijg regelmatig een lik over m’n arm. Reba zou het liefst ook op schoot willen. Ze zijn een bijzonder stel. Ik vroeg nog hoe ze aan twee van die verschillende honden kwamen. Rosie werd als verrassing meegenomen door een neef en Reba had Mike als verrassing gekocht. De verrassing was dus grootser toen bleek dat ze binnen een week twee puppy’s hadden! Ik vind het erg leuk om met ze te spelen en te knuffelen, ze zijn echt zo lief.
Dinsdag ben ik met de trein naar Washington, DC gegaan. Dat is de meest handige manier en je komt dan precies bij Union Station uit. In de trein moest ik lachen om de conducteur. Hij zei dat als de trein vol is, je naar achter door moet lopen. Is het daar ook vol, ‘walk more’. Ik denk dat het grappiger is als je er bij was, haha. Maar goed, op Union Station heb ik een ticket gekocht voor een hop-on-hop-off bus. Dat is voor mij echt de beste manier om een stad te zien. Ik heb toch best last van mijn voeten, dus dit is ideaal. Bovendien zijn de gidsen in de bus echt heel grappig, ze worden vast op een zonnig en uitbundig humorvol karakter uitgekozen. Naar mijn idee bestaat het centrum van Washington vooral uit gebouwen die National Department van Nog-wat heten of een Museum van Dit-en-Dat zijn. Natuurlijk begint de tour bij het Capitool, waar de regering zetelt. Da’s best een groot gebouw, dat aan het hoofd van The Mall staat. Aan dit hele lange park liggen dus veel musea, met tussendoor een enorme naald (Washington Memorial) en aan de andere kant het Lincoln Memorial. Bij dat laatste ben ik uitgestapt op mijn lunch te eten. Abraham Lincoln zit daar in een enorme ‘tempel’ streng te kijken naar de miljoenen toeristen die langskomen. Ik dacht echt dat ie zo op zou staan, zo echt is dat beeld. Maar misschien komt het ook wel door ‘Night at the Museum 2’, waarin hij echt tot leven komt. Die films met Ben Stiller vind ik stiekem echt hilarisch. Het is blijkbaar National Police Week, want overal liet de politie zich op een bijzondere manier zien. Zo stond er bij Lincoln heel veel politie te paard, waarna er veel politie te motor kwam paraderen. Ook stonden er ergens heel veel soorten politieauto’s opgesteld. De volgende keer dat ik uit de bus stapte was bij het Witte Huis. Je kunt er niet meer in de buurt komen, waarom weet ik niet, de straat er vlak voor was helemaal afgezet. Dus van een grote avond heb ik wat foto’s gemaakt. Op een gegeven moment werd een kruising geblokkeerd door politie, waarna er motoren met gierende sirenes langskwamen en daarna een meute geblindeerde SUV’s. Ik vermoed dat grote vriend Trump langs kwam. Ik had het filmje in onze familie-app gezet, met de vraag in welke auto hij dan zou zitten. Toen zei Jolien: “Hij zat vast op die eerste motor.” Jolien is echt superslim, dat zou echt een briljante zet geweest zijn! Daarna ben ik over The Mall naar het Air & Space Museum gelopen. Dat zou tot 18.00 uur open zijn, maar ik was er om 15.40 uur en werd na 5 minuten al met de rest van de massa naar buiten gebonjourd. Blijkbaar was er een event. Jammer, want ook dit museum kwam in die film voor en het leek me wel leuk. De musea zijn overigens gratis. Maar als je ze allemaal fatsoenlijk wil bekijken, moet je hier zeker een week zijn. Ik ben daarna naar Union Station gelopen, met inmiddels toch brandende voeten, en daar weer bij Chick-fil-A gegeten (ssst, zal echt niet iedere dag fastfood eten). Wonder boven wonder wist ik daarna de juiste trein terug te vinden en was ik binnen 45 minuten weer terug bij de Kempers.
Vandaag dus iets minder spannende dingen gedaan. Ik ben naar Annapolis gereden, wederom een ‘historic town’ aan de Chesapeake Bay. De heer bij het Visitor’s Center was zeker 80 en praatte nog veel langzamer dan de dame in Havre de Grace, alleen was hij amper te verstaan. Ik heb lief gelachen, de plattegrond van hem aangenomen en hem een fijne dag gewenst. Ik ben bijna zeker dat hij mij ook een fijne dag wenste. Annapolis is echt heel klein, maar is ooit eind 1700 een half jaar lang de hoofdstad van de Verenigde Staten geweest. En daar zijn ze natuurlijk nog steeds beretrots op. Er staat ook een State Capitol, ook een gebouw met een koepel. Je mag er gratis naar binnen en in de vergaderzalen kijken, want de regering van Maryland zetelt hier wel nog steeds. Ik heb bij de schattige haven geluncht en ben daarna naar Stony Point State Park gereden. Daar heb ik dus een paar uur in de zon zitten lezen, aan de baai. Eerst was er een strakblauwe lucht, maar er kwamen steeds meer wolken en dan was het wel fris. Misschien dat ik daarom niet zo gedacht had aan zonnebrandcreme smeren. Tegen 17.00 uur heb ik een sushi-restaurant opgezocht en echt superlekker gegeten! Zie, ik eet niet elke dag fastfood. Maar elke dag in zo’n goed restaurant eten, dan trekt mijn budget dan weer niet. Ik heb in ieder geval van elke sushirol genoten! Het leuke vond ik dat je hier ook een bouillonsoepje vooraf en een klein cakeje achteraf krijgt, dat zit er gratis bij. Mocht je ooit eens in de buurt zijn, ga dan bij Nagoya in St. Claire eten! :)
Ik ben nu alleen met de honden thuis. Karen en Mike zijn naar hun kerk in Baltimore, waar Mike pastor van is. Ze doen ook allerlei activiteiten in de wijk daar en proberen met de kerk echt bij te dragen aan een beter leven voor de (dakloze) mensen die er wonen. Ik ga zo nog de foto’s op Facebook zetten en daarna mijn kamer een beetje opruimen. Morgen ga ik naar de bergen van Shenandoah!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
