14B Seattle, WA

Ik zit nu bij een Starbucks, want daar hebben ze gratis wifi. Het is wel gek, hoor, om zuinig te moeten zijn met MB’s. Dus ik zit stiekem aan mijn 4e warme chocolademelk deze reis. Nou, ja, zo stiekem is dat dus niet, als ik er over schrijf in een vrij openbare blog. Ik lust nog steeds geen koffie en heb totaal geen zin in thee, gezien de warmte buiten. Ik zou ook niet weten wat voor thee ik moet bestellen, ze hebben allemaal gekke smaakjes hier. Ik heb mezelf ook verwend met een plak bananenwalnootpecancake. Ik zit hier nog wel even, dus ik heb het mezelf gemakkelijk gemaakt. Ik mag hier niet langer dan 2 uur zitten. Dat is geen Starbucks-beleid, maar zo lang mag ik mijn auto langs de straat parkeren. Ik ben trouwens in West Seattle, dat is een schiereiland, niet heel verrassend ten westen van downtown Seattle.

DINSDAG

Ik heb lekker uitgeslapen, ondanks dat de vliegtuigen al vanaf 5 uur ’s ochtends laag overkwamen. Ik ben een slechte slaper, maar van die vliegtuigen lijk ik weinig last te hebben. Eind van de ochtend ben ik naar het oosten gereden. Daar heb ik in Issaquah ook een Starbucks opgezocht, zodat ik met mijn ouders kon videobellen. Er was echter ook een groep mensen, die blijkbaar daar een werkoverleg hielden. Ze maakten veeeel lawaai. Dus ik ben buiten gaan zitten, wat ook niet ideaal was, met verkeer dat steeds langskwam. Maar het was leuk om mijn ouders te spreken, dat was al een week geleden ofzo.

Daarna ging ik op weg naar de Snoqualmie Falls. Een best toffe waterval in de Snoqualmie River. Toch was ook deze waterval weer deels gemanipuleerd, want er was een waterkrachtcentrale onder gebouwd. Er stond iets over dat de centrale onder de grond, dus in de rotsen was aangelegd. Er waren weer heel wat toeristen, uit alle windstreken. Na wat foto’s ging ik terug naar de auto. Er bleek een parkeerplaats te zijn boven mijn parkeerplaats. Daar was het lekker rustig, dus ik heb daar mijn picknicklunch gegeten en heb een tijd zitten lezen. Ik had het plan om bij Snoqualmie Pass, een andere plaats veel verder de bergen in, een kijkje te gaan nemen. Daar wordt in de winter veel geskied. Maar het is in de zomer uitgestorven. Geen leuke terrasjes of een kabelbaan die omhooggaat, echt helemaal helemaal NIETS. Dus ik ben maar teruggereden naar het dorpje Snoqualmie (bij de waterval). Daar stonden wat roestige treinstellen en kon je het oude stationsgebouwtje bekijken. Meer was daar ook niet te doen, dus ik ben teruggereden naar Issaquah, om bij de Panda Express te eten.

Ik was rond 18 uur terug, omdat ik met mijn hosts Angie en Eric en twee van hun vrienden zou gaan picknicken aan Lake Union. De vrienden heten Dorothée en Steffen. Ik meende bij hem een Duits accent te horen en dat klopte! Ze zijn beiden van origine Duits, uit Duitsland en Frankfurt. Ze wonen al meer dan 25 jaar in Seattle. Grappig om ook even Duits met hen te praten en om ervaringen uit te wisselen als Europeaan in de VS. Op het meer was een soort zeilbootrace aan de gang. We hebben niet heel erg op zitten letten, maar het was wel een mooi gezicht. Allemaal zeilen voor de skyline van Seattle. We zaten in op een grasveld in Gas Works Park, waar nog de restanten van een olieraffinaderij zijn. Angie en Dorothée zijn professionele fotografen en hebben heel veel foto’s van de ondergaande zon gemaakt, en het effect ervan op de skyline. Ik ben dan geen professional, maar ik heb natuurlijk ook heel wat foto’s gemaakt, haha. Het was een hele gezellige avond, veel gekletst en gelachen. We waren tegen 23 uur weer thuis. Ik heb mijn ouders en zus goedemorgen gewenst en ben gaan slapen.

WOENSDAG

Ik heb wederom uitgeslapen. Heerlijk om niet om 8 uur ’s ochtends in een nationaal park te moeten zijn, haha. Al mis ik het binnenland echt wel, nu ik in deze enorme stad ben. Toch is Seattle best wel cool. In de woonwijken hebben de huizen karakter en overal staan bomen. De mensen doen moeite voor hun tuinen, soms hebben ze zelfs een moestuin in hun voortuin. Ik schreef al eerder dat de stad op een aantal bergen/heuvels ligt, maar het zijn ook nog eens (schier)eilanden. Dat maakt de stad speels en je hebt vaak mooi uitzicht op water. Als je naar het zuidoosten kijken, dan zie je de besneeuwde top van Mount Rainier. Vanmorgen leek hij te zweven, omdat er wolken laag omheen hingen, maar de top wel te zien was. Overdag kun je best snel van het ene naar het andere stadsdeel, maar rond de ochtend- en avondspits is het horror op de wegen. Vooral de Interstate 5, die dwars door de stad gaat, is een drama.

In de ochtend ben ik vooral bezig geweest met al mijn spullen reorganiseren en deels inpakken. Allemachtig, wat heb ik een hoop bij me! En ik heb echt alleen maar een paar boeken gekocht, niet veel andere dingen. Oh ja, wel een hele verzameling koelkastmagneetjes. Niet dat mijn koelkast magnetisch is… en het magneetbord in mijn keuken is vol. Maar ik heb nog een nieuw magneetbord klaar staan. Die mag mijn vader binnenkort voor me ophangen (Nanda boormachine = geen goed idee), dan weet je dat vast, pap. Ik laat mijn stoel en koelbox bij Angie en Eric. Ik heb het idee om volgend jaar hier te starten, en dan naar het zuiden te rijden. Dan kan ik ze weer ophalen. Ik vond het wel prettig om met opruimen te beginnen. Ik heb soms van die dromen dat ik last minute mijn koffer moet inpakken en dat gaat NOOIT goed. Ik heb ook even goed in alle hoeken in de auto gekeken, en in het vakje tussen de stoelen (met zo’n klep). Daar had ik van alles in gemikt, zoals een verrekijker, oplaadsnoer voor de telefoon, brilpoetsdoekje en pepermunt. Ik vind het altijd gek om afscheid te nemen van een huurauto. Hij is toch 30 dagen zo’n beetje mijn thuis geweest. Die lekke band aan het begin ben ik bijna vergeten. Ik haal ‘m trouwens niet meer door de wasstraat. Volgens iedereen hier mag je ‘m vuil inleveren. Ik wil vanavond nog wel even de achterkant wat schoner maken, want er staat nog steeds ‘Glacier Dust’ en ‘Yellowstone Dirt’ in het stof te lezen (zelf geschreven). Dat benadrukt net iets te veel hoe vies hij is.

Ik ben naar West Seattle gereden, waar ik nu dus ben. Eerst heb ik aan de oostkant gezeten, met uitzicht op de skyline van Seattle. Ik zag nu de andere kant dan dinsdagavond, met dit keer de Space Needle links van de wolkenkrabbers. Ik heb een tijd zitten lezen, wisselend tussen de schaduw (koud met wind) en zon (HEET). Daarna ben ik om de noordpunt van het schiereiland gereden, op zoek naar een nieuw plekje. Dat vond ik al snel aan de westkant, met uitzicht op de bergen van Olympic National Park, aan de andere kant van de Puget Sound. Dus ik zet mijn stoel weer neer, met de koelbox ervoor. Benen op de koelbox en boek erbij. Er liepen heel wat mensen langs, al dan niet met hond. Een vrouw ging wat langzamer lopen en zei: “I am inspired by you. Thank you for that wonderful idea.” Ik vond het zo lief dat ze dat zei! Meer heb ik niet meer gedaan, behalve dus naar Starbucks, waar ik dit nu zit te schrijven. Vanavond eet ik mee met Angie en Eric, ze nodigde me daarvoor uit. Ik ben heel erg benieuwd naar de beestenbende, want vanavond zijn er 3 honden en 1 kat. Ze hebben zelf 1 hond en de kat, maar er komen 2 andere honden logeren.

Ik kreeg net een mail van KLM, dat ik in kan checken. Maar grrr, het scherm blijft hangen op ‘Ogenblikje, we halen uw reservering op’. Ik denk dat ze de reservering lopend vanaf Schiphol aan het halen zijn ofzo. Het werkt niet. Dat wordt morgen op het vliegveld inchecken. Een stoelnummer heb ik al wel. Ik zit bijna helemaal achterin, bij het raam. Er kan 1 iemand naast me. Hopelijk blijft die stoel leeg, net als op de heenreis, dat zou echt heel chill zijn.

Dus. Het einde van de reis is nu toch echt nabij. Ik vlieg begin van de middag en kom dan vrijdag in de ochtend op Schiphol aan. Ik heb zin om mijn familie en vrienden weer te zien. En vooral Sora (hond) en Leah (kat). Maar joh, wat ga ik het avontuur missen! Ik heb de reis van volgend jaar al redelijk in mijn hoofd zitten. En ik ga mijn meeneemlijst drastisch inkorten, want ik heb een hele hoop meegenomen spullen niet eens gebruikt. Ik schrijf komend weekend nog een laatste blog voor deze reis, als ik figuurlijk een beetje geland ben.

Leuk als je nog een berichtje achterlaat! Of een appje, ook tof. Op het vliegveld heb ik vast wifi, dus dan lees ik alles. Tot later!