Meer regen & Mardi Gras

Ik zit nu in mijn nieuwe airbnb, een mooie kamer met eigen badkamer in een mooi karakteristiek huis met pilaren voor de gevel. Heb er nog geen foto's van gemaakt, dat volgt later wel. Ik heb eindelijk mijn tablet weer helemaal aan de praat. Gister viel hij van de bank, niet geheel uit zichzelf, en toen crashte hij. Huppa, alles terug naar fabrieksinstellingen, wel geheel uit zichzelf. Gelukkig had ik er amper data op staan, slechts een paar honderd e-books. Maar goed, nog genoeg papieren boeken bij me voor de komende weken. Maar moest dus wel alle apps opnieuw installeren en ik BLIJF ruzie houden met mijn hotmail-account. Herkenbaar probleem, denk ik, voor hen die reizen. Ik heb nu lekker Acda en de Munnik op staan op mijn telefoon. Heerlijk! Even helemaal Nederlands en ouderwets, want ik heb het oudste album er nu op.

Gister was ik dus eerst druk met mijn tablet. Ik moest daarvoor op de verandatrap van het Grote Huis zitten, want de wifi in mijn huis was te zwak. Ik had heel optimistisch een korte broek en slippers aan, maar kreeg het zowaar KOUD! Even later maar binnen gaan zitten en toen... ging het een bende onweren, niet normaal! En het hield ook maar niet op. Dus ik heb maar mijn boek uitgelezen, geluncht, een dutje gedaan en ben toen aan een nieuw boek begonnen. Oh ja, heb ook een was gedaan. Dat is fijn aan airbnb, dan mag je vaak ook de wasmachine en droger gebruiken.

Tegen vier uur werd het toch droog en zag de lucht er rustig uit. Nu ben ik geen meteoroloog en het weer hier is dus zo raar als wat. Maar ik moest en zou naar Dauphin Island, ook al zou ik niet heerlijk onder een parasolletje op het strand kunnen zitten. Dus ik op weg, drie kwartier rijden heen en ook weer terug. Ik vond de lucht wel wat apart, grijs met wat rollende witte wolken. Dauphin Island is het met vaste land verbonden met een lange, en opeens hele HOGE, brug. Ik haalde eens diep adem, hield mijn stuur goed vast en ging de brug op. Allerlei ideeën kwamen ondertussen in mijn hoofd; wat als ik er af waai? wat als het straks weer noodweer is en ik niet terug kan? waarom doe ik dit eigenlijk?

Het viel uiteindelijk reuze mee. Die witte rollende wolken dreven over en de zon liet zich zelfs wat zien (als zie je dat niet op de foto's). Het was daar echt heel mooi, prachtige strandhuizen en witte stranden. Echt heel, heel, heel jammer van mijn geplande stranddag aldaar. Maar tegelijkertijd kijk ik nu sinds de mini-orkaan toch anders naar die huizen. Het zijn houten dingetjes, vlak aan zee, op een strook land van een paar honderd meter breed. Voor mijn gevoel komt er één keer een grote golf en woesjh, weg alles. Ik hoef er niet te wonen, dank u. Ik voel me veiliger in een Hollandse polder, denk ik.

De realiteit van orkanen is hier duidelijk aanwezig. Niet alleen in New Orleans (Louisiana), waar de gevolgen van Katrina nog te merken zijn, maar ook Biloxi (Mississippi) en zelfs in Mobile (Alabama) vreest men het weer met gezonde angst. Patti vertelde dat ze destijds vluchtelingen in het huisje hebben gehad en hoe vrienden van hen uit de hele staat spullen en eten kwamen brengen. Ik reed vandaag door New Orleans en er lopen dus kanalen door de stad, die hoger liggen dan de huizen ernaast. Ze worden tegengehouden door dijken. Ja, dat is vragen om problemen. Of kijken zij daar net zo tegenaan als wij tegen onze eigen polders? Toch zijn de dijken doorgebroken tijdens de orkaan en stond een groot deel van de stad onder water.

Maar goed, ik dwaal af. Ik ben veilig en wel, met rustig weer, teruggekomen in Mobile na mijn tripje naar het eiland. Thuis de rest van de pasta (smaakte nog steeds niet geweldig) opgegeten en weer gelezen. Er was weer meer onweer voorspeld, maar dat viel mee.

Vanmorgen als vroeg, half 8, opgestaan en de boel ingepakt. Ik slaap hier nog steeds net zo belabberd als thuis. Val om half 11 als een blok in slaap en ben om 2 of 3 uur weer klaarwakker. Het scheelt dat er geen druk van werk achter zit, dus ik kan wel uitrusten en probeer er niet een te groot probleem van te maken. Ik was om 9 uur klaar om te vertrekken. Het zou een rit van 2,5 uur worden, dus dat viel mee. Ik stop wel vaak voor een sanitaire pauze en even de benen strekken (beter voor mijn rug ook). En ik ben nu twee staten verderop, dus ben ook bij beide Welcome Centers, die van Mississippi en Louisiana, gestopt. Weet je trouwens hoe lastig het woord 'Mississippi' is om te typen? Het zit 'm vooral in het gebruik van zoveel mogelijk s-en en p's tussen de i's in.

Onderweg heb ik nog een kleine aanrijding gehad, die me de rest van de dag toch wat onzekerder maakte in het verkeer. Ik reed op een rechterrijbaan en er kwam van rechts een oprit. Daar reden twee auto's, waar ik nog makkelijk voorbij kon. Maar die tweede, een enorme pick-up, maakte opeens vaart en gooide het stuur om naar links, waar ik dus reed! Nu heb ik echt geen kleine auto, dus how-on-earth kon ze mij over het hoofd zien? Die heeft echt niet over haar schouder gekeken. We reden samen naar de volgende afrit, een rest area, en er was gelukkig geen schade. Mijn spiegel was omgeklapt en had bij haar de lak beschadigd (iets met eigen schuld...). Verder heeft haar spiegel een streep op mijn ruit achtergelaten, die ik er nog af moet krabben. Er kwam nog een vrouw naar me toe, die verklaarde wel getuige te willen zijn als dat nodig was. Ze had het gezien, samen met haar man. Ik zat echt niet fout volgens hen, oef, gelukkig. Geen schade dus, ook geen gedoe. Ik stond wel even wat slapjes op mijn benen. Daar had ik de hele dag nog last van. Vooral in het gekkenhuis dat het verkeer in New Orleans heet...

New Orleans kwam in zicht, met wolkenkrabbers, veel verkeer en veel, heel veel, ingewikkelde wegen, die over elkaar heen gaan, links, rechts en in het midden exits hebben. De gps deed het echt goed, maar het wisselen van banen was ik nu ietwat eng gaan vinden. Al bibberend kwam ik gelukkig aan bij Mardi Gras World.

Je moet weten, Mardi Gras betekent Vette Dinsdag in het Frans en is de laatste dag van carnaval. Dagen ervoor zijn er al parades, maar die dinsdag is het toppunt. Enorme praalwagens rijden dan door de straten en er worden kettingen gegooid. Dit alles vindt men erg leuk, maar ik denk dat je er bij moet zijn geweest om het echt te begrijpen. Bij Mardi Gras World bouwen ze de praalwagens. Dit doen ze vóór de verenigingen, die doen dat dus niet zelf. Er werken heel wat mensen fulltime het hele jaar door, niet alleen voor Mardi Gras, maar ook voor Disney (Florida en Parijs) en Chick-fil-A (reclameborden met 3D-koeien langs de snelweg, supergrappig, google maar). De entree en het parkeren waren peperduur, maar ik had zo weinig uitgegeven de afgelopen dagen (lees: niet veel zinnigs gedaan), dat het er wel af kon. Het was echt heel leuk, een wereld die ik niet ken. Enorm veel kleur en alles over de top, heerlijk, na al dat grijsgrauwe van de afgelopen dagen! Ik heb zelfs twee kettingen gescoord (die kreeg je bij binnenkomst).

Daarna ben ik naar het huis van Greg & Betty gereden. Betty komt uit Argentinië en heeft hier gestudeerd, waarbij ze Greg ontmoet heeft. Ze heeft me gelijk van alles uitgelegd, waaronder gratis parkeren in de buurt van het centrum. Weer een voordeel van airbnb, eigenaren die je wegwijs maken! Daarna heb ik een paar uur met Greg zitten praten over van alles en nogwat. Toen werd het toch echt tijd voor mijn blog, dus hierbij! Ik heb weer foto's online gezet, have fun!

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10152866368043589.1073741857.558143588&type=1&l=103600015d