Home. Thuis.

Raar hoor, om weer thuis te zijn! Het enige dat me er duidelijk aan herinnert dat ik vijf weken weg ben geweest, is mijn tuin. De amandelboom zit vol vruchten, de aardbeienplanten doen het goed en het onkruid tiert welig. Daar heb ik nog wel een klusje aan de komende tijd! Ook heb ik een nieuwe bewoner, als het er niet meer dan één is... Ben in het keukenkastje met katten- en konijnenvoer een muis tegengekomen. Vandaag zag ik 'm onder de gootsteen (als het niet een familielid was). Dus, hoe zielig ook, ik heb muizenvallen van mijn ouders geleend en die gezet. Heb nog niet durven kijken of ik wat gevangen heb, jakkes, het idee alleen al.

Donderdag ben ik met Stacey en haar moeder op ontdekking geweest door Augusta. Ze hebben me het stadscentrum laten zien en de plek waar Stacey & Stephen hun trouwreceptie hadden. Ook hebben we een katholieke kerk bezocht, die nu als cultureel centrum in gebruik is. Voor de lunch gingen we naar één van Stacey's favoriete broodjeszaken, waar zij vaak kwam toen ze in Augusta werkte. Daar kwam ook haar vader met de kinderen naar toe. We hebben soep met sandwiches gegeten. Het meisje achter de toonbank zei dat haar opa uit Nederland kwam. Hij woonde in een klein plaatsje, iets met veel kanalen, boten en bruggetjes, en het begon met een G. Mag u raden, haha!

's Middags zijn Stacey, haar moeder en ik naar de film geweest. Naar 'The Age of Adaline', een hele mooie film met Blake Lively en de Nederlandse acteur Michiel Huisman. Het was een heerlijk romantisch verhaal, met een goede afloop. Het speelde zich af in San Francisco, wat een prachtige stad! Misschien een idee voor volgend jaar, hihi. Voor het avondeten heeft Stacey's vader spareribs gebraden op de barbecue, net als maiskolven en gepofte zoete aardappel. Het was echt heel lekker eten. Daarna kwam er nog een goede vriend van Stacey langs, die vertelde over zijn zendingsreis naar Guatemala. Een hele gezellige dag, die ik eindigde met het weer eens inpakken van mijn koffer, maar nu dan voor het echie.

Ik had niet heel veel geslapen, maar door het ontbijt werd ik wel goed wakker. We hebben met de hele familie gegeten bij Cracker Barrel. Ik had drie pannenkoeken en wat roerei. Heb erg mijn best gedaan om het helemaal op te krijgen, pfff, dat was een zware brunch. Daarna afscheid genomen van Stacey's ouders en de kinderen (die bleven nog een paar dagen langer bij opa en oma). Stacey en ik gingen op weg naar het vliegveld in Atlanta, een rit van 2,5 uur. Onderweg hebben we heerlijk gekletst en plannen gemaakt voor als zij en Stephen volgend jaar naar mij zouden komen (wat supergaaf zou zijn). Ook hebben we hard meegezongen met de radiozender die alleen muziek uit de jaren '90 uitzendt, onze tienertijd, lachen! Het was echt raar om afscheid te nemen, want het voelt zo vertrouwd tussen ons. Maar ze heeft beloofd alles er aan te doen om te komen!

Het inchecken ging goed, mijn koffer was zelfs iets minder dan 23 kilo, oef. Ik had namelijk ook een zelfgemaakt dekentje van de moeder van Grace mee, voor Laura (van Martijn). Dat kan ik nu zeggen, want ik heb het vanmorgen aan haar gegeven. Die nam dus wel ruimte in, maar niet al te veel gewicht. Bovendien had ik ook veel dingen ondertussen opgemaakt, weggegooid of achtergelaten. Zo had ik ook boeken bij 'het Goed' gekocht, die ik achterliet als ik ze uit had (maar die had ik sowieso in mijn handbagage, want ze waren te zwaar voor mijn koffer).

Het vliegtuig zat stampvol. Ik had wederom 'geluk' aan het gangpad te zitten. Ik zit liever bij het raam, dan kan ik mijn hoofd laten leunen. Ik heb er namelijk een hekel aan als iedereen steeds tegen me aanloopt. Maar het viel mee, het gangpad was net wat breder waar ik zat. Naast me zat een jonge Indiase man, die naar huis ging om te trouwen. Hij liet me foto's van zijn aanstaande zien en ook van zijn trip in Atlanta. Geen idee wat hij precies in de VS deed, maar hij gaat straks terug en zijn vrouw gaat dan mee. Ik heb maar niet geprobeerd om te slapen, wel een paar keer ogen dicht gedaan en oordoppen in. Verder twee films gekeken: 'Night at the Museum: Secret of the Tomb' (hilarisch, en speelt zich af in mijn favo-museum, British Museum London) en 'Being Alice' (mooie, heftige film over vrouw van 50 die Alzheimer krijgt).

Ik vloog van Atlanta naar Frankfurt, iets van 8,5 uur. Ik vertrok om 4 uur 's middags en kwam dus voor mijn gevoel om half één 's nachts aan. Maar ja, in Frankfurt was het dus als half zeven. Dus tadaaa, nieuwe dag, nacht overgeslagen. Ik had de gate snel gevonden, hoefde dit keer niet te rennen (wat ik de enige twee andere keren op Frankfurt wel moest). Dus ik zat rustig bij de gate, toen ik een sms kreeg dat ik naar een andere gate moest, een roteind terug én verder. Ik besloot om er maar een wandeling van te maken en niet via die snelle loopbanden te gaan. Want ik had tijd zat, meer dan twee uur wachten. Bij de gate werd nog omgeroepen dat de vlucht te vol zat. Als je bereid was een vlucht later te nemen, zou je 250 euro terug krijgen. Ik was het reizen al behoorlijk zat en wilde gewoon naar huis. Bovendien kwamen mijn ouders me ophalen, dus dit heb ik aan me voorbij laten gaan.

Tijdens de korte vlucht, maar 50 minuten, naar Amsterdam kon ik niet wachten om uit het vliegtuig te zijn. Ik krijg gewoon altijd hoofdpijn van het vliegen, rotherrie van de motoren en droge lucht. Ook was ik best wel misselijk. Tijdens de heenreis van Amsterdam naar Chicago had ik al flinke turbulentie gehad, en ook van Atlanta naar Frankfurt was dat weer zo. Dus ik was overal een beetje klaar mee. Het was heel fijn om mijn ouders te zien en zo in de auto te kunnen stappen. Onderweg hebben we brood met hagelslag gegeten en er was zelfs karnemelk, heerlijk!

Ik was iets na één uur 's middags thuis. Jolien en Stefan waren op weg naar Olst en kwamen dus ook heel even. Ik besloot om twee uur even een dutje te doen. Ik was al 25 uur op, dus ik trok het niet meer zo goed. De laatste nacht had ik ook al amper geslapen. Het lukte me om niet te lang te slapen en gewoon avondeten te halen, want ik had zin in patat en een kaassoufflé. Maar tegen half 9 vielen mijn ogen echt dicht. Helaas ontdekte ik toen de muis en moest ik wat maatregelen nemen (voer uit het kastje, rijst en macaroni enzo redden, ouders bellen voor muizenvallen). Maar om 9 uur ging het licht uit, letterlijk en figuurlijk. Ik viel als een blok in slaap. Tussen 1 en 3 uur was ik wel een tijdje wakker, waarbij ik totaal gedesoriënteerd was, ik wist serieus niet waar ik was. Daarna sliep ik verder. Om 8 uur opgestaan en lekker weer ontbeten met écht brood en karnemelk. Ik ben zelfs naar de kerk geweest, wat heel leuk was, omdat Elise van Laura & Martijn werd opgedragen. Ook fijn om de mensen weer te zien. Vanmiddag nog een dutje gedaan en volgens mij zit ik nu wel weer in het ritme, al ben ik nog wel moe.

Het is allemaal zo overweldigend geweest, dat ik mijn reis niet kan samenvatten. Ik heb echt een supergoede tijd gehad, vooral de vrijheid van eigen keuze was goed voor me. Ook alle mensen die God op mijn pad heeft gebracht, waren stuk voor stuk een zegen! Op dat ene aanrijdinkje na, heb ik vier weken veilig in mijn Jeep gereden. En allemachtig, wat heb ik een boel kilometers gemaakt... toch zeker een rondje Europa met ruim 5.500 kilometer op de teller! En dan tel ik nog niet de afstanden mee die ik met Grace en Stacey heb meegereden. Ik denk dat ik volgend jaar maar eens gewoon naar Spanje ga ofzo, Andalusië staat nog op mijn verlanglijstje.

Iedereen superbedankt voor het meelezen en meeleven, zowel hier op mijn blog als op Facebook! Tot mijn volgende avontuur dan maar!

De laatste foto's!
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10152916265733589.1073741868.558143588&type=1&l=f9e4d444e7