01-02-03 Minneapolis MN, Fargo ND en Bismarck ND

Welkom op mijn jubileum roadtrip! Dit is mijn 10e reis naar en in de VS in 15 jaar. Het is jullie misschien wel duidelijk, maar ik ben van plan om in alle staten geweest te zijn. Na deze trip moet ik er nog 12 van de 50. Ik dacht eerst dat het er minder waren, maar ik vind dat ik 2 staten nog een keer echt moet bezoeken, omdat ik er alleen op een vliegveld was (Michigan) of er 1 mijl in gereden heb (New Mexico).

Ik heb dit keer enorm getwijfeld of ik wel wilde gaan. We zijn in Nederland momenteel geen fan van dit land, en al helemaal niet van de president. Dat onderschrijf ik helemaal. Ik heb me behoorlijk druk gemaakt over wat in mijn ogen onrecht is dat hier uitgevoerd wordt. Maar het enige dat me dat opleverde, was stress. Bovendien kon ik mijn vliegticket alleen voor veel geld omboeken. Dus, ik ben nu toch in de VS. Ik heb me voorgenomen om vooral mijn mond te houden over politiek, tarieven en immigratie. Dat laatste is in Nederland momenteel ook een hot item. Wat is dat toch, dat we eeuwenlang accepteerden dat mensen zich verspreiden en migreerden en dat nu opeens de maat vol is? Zucht.

Maar goed. Ik ga dus weer. Dit keer naar voor mij nieuwe staten. Ik start in Minneapolis, in de staat Minnesota. Daarna rijd ik door North Dakota, South Dakota, Nebraska, Colorado (ik was al eens in de andere hoek), Iowa en terug naar Minneapolis. Ze noemen dit deel van de VS het Midwesten. Niet te verwarren met het Wilde Westen, wat westelijker ligt. Deze staten staan bekend om… ja, niks, eigenlijk. Maar dat maakt het juist leuk! Ik ben heel benieuwd wat ik ga ontdekken.

Terwijl ik dit schrijf, heb ik Radio 2 aan staan op mijn telefoon. Het is in Nederland 2 uur ’s nachts, dus ik hoor nu een dj die ik niet goed ken. Op dit moment draaien ze “All by myself” van Celine Dion… “don’t wanna be allllll by myself anymore.” Dat liedje playbackte Bridget Jones ook in haar grootse treurnis. Maar bij mij past dat lied nu helemaal niet. Ik vind het wel weer lekker om alleen op pad te zijn, haha.

VRIJDAG

De reis begon eigenlijk donderdag al, want ik zat heel decadent die avond in een hotel bij Schiphol. Ik had dat vorig jaar ook gedaan en dat was briljant goed bevallen. Zo kon ik vrijdag heel relaxt met het shuttlebusje naar Schiphol. Alles liep heel vlotjes, wat best een beetje gek was, haha. Ik heb ook wel eens een uur in de rij gestaan om alleen maar mijn koffer te droppen. Maar dat ging helemaal prima. En bij de security kon ik zo doorlopen! Ik had een tijdslot gereserveerd, maar dat was helemaal niet nodig!

De vlucht naar Minneapolis, een rechtstreekse verbinding vanaf Schiphol, ging ook goed. Ik had een reispil genomen, om te voorkomen dat ik weer misselijk zou worden. Dat hielp. Maar waarschijnlijk hielp het ook dat er geen turbulentie was. Wat niet hielp, was dat alle raampjes weer dicht zaten. Dat was vorig jaar ook. Het licht buiten was veel te fel. Ik heb de film ‘Burnt' gekeken, over een kok (gespeeld door Bradley Cooper) die er alles aan doet om een derde Michelin-ster te krijgen. Verder wat zitten dutten en op mijn telefoon zitten appen enzo. Want tegenwoordig kun je dus gewoon op internet in het vliegtuig! Nou ja, in ieder geval op internationale vluchten van Delta.

Na de landing moest ik op naar de douane. Gek genoeg kreeg ik toch hartkloppingen. Ik was goed voorbereid, had mijn route op papier bij me. Ik had geen producten bij me die niet het land in mochten. En ik heb nog steeds geen strafblad. Maar toch, ik had de laatste maanden horrorverhalen gehoord over Europeanen die na eindeloos verhoor teruggestuurd werden. Alle stress voor niks… ik was binnen no time klaar. De beambte stelde 1 kritische vraag: “Waarom wil je in hemelsnaam door deze staten een roadtrip maken? Er is hier helemaal niks! You have fun, sweetheart.”

Daarna kon ik al snel mijn koffer van de band tillen (ik wilde ‘plukken' schrijven, maar het ding woog 22,9 kilo, dat pluk je niet). En daarna op zoek naar het autoverhuurbedrijf. Ik moest er met een metro heen. Ik mocht kiezen tussen een compact model, wat hier bijvoorbeeld een Toyota Corolla is, of een SUV. Ik zag de Mitsubishi Outlander staan, en was verkocht. Ik heb ooit een roadtrip gedaan in een Jeep Compass en dat was heerlijk. Makkelijk instappen, lekker de ruimte en gewoon ook best wel stoer model. Ik vraag altijd bij het verhuurbedrijf hoe de benzinedop open moet, want dat is altijd anders en vrij essentieel om te weten. De behulpzame medewerker had er bij deze auto ook wat moeite mee om het te vinden, haha. Maar gevonden en dus kon ik op weg!

Mijn navigatiesysteem pakte snel de route op, naar het noordoosten van de stad. Daar wonen Joanna en Annelies. Ja, je leest het goed, een Nederlandse naam. Hun ouders waren in de jaren 90 en 00 zendelingen in Nederland. Annelies is er geboren. Het zijn vrienden van mijn Chinese vriendin Charity. Ik logeer aan het begin en einde van mijn reis bij hen. Tegen het einde van mijn reis logeer ik ook nog bij hun ouders in Iowa.

De zussen stonden me al op te wachten. Zo leuk! Ook dat ze nog heel goed Nederlands spreken. En dat ze als Amerikanen echt begrijpen waar ik vandaan kom. We hebben veel gekletst, maar op een gegeven moment brak het tijdsverschil van 7 uur me toch op. Dus ik lag er plaatselijk gezien om 9 uur ’s avonds op tijd in. Voor mijn biologische klok was het inmiddels 4 uur ’s nachts.

ZATERDAG

Ik heb eerst weer heel lang met de zussen zitten kletsen. Maar daarna ging ik toch op een missie, wat ik altijd als eerste doe: boodschappen halen bij de Walmart. Ik heb een soort standaardlijstje in een to-do-app in mijn telefoon. Die staat helaas niet op volgorde van de Walmart, dat zou helemaal makkelijk zijn, haha! Ik hoef dit jaar geen stoel en koelbox te kopen, want die mag ik lenen van de zussen. Na de boodschappenmissie, heb ik ‘thuis' een dutje gedaan. De zussen bestelden pizza voor het avondeten. En daarna hebben we een film gekeken, blijkbaar een Amerikaanse klassieker uit 1984, die geheel aan mij (en misschien heel Nederland) voorbij is gegaan. “Princess Bride” is een absurd sprookje, met een hulpeloze prinses, een te knappe redder en hele enge monsters. Ik kon er wel om lachen, haha.

Het cirkeltje is trouwens wel mooi rond, nu ik bij Joanna en Annelies was. Want… Zij kennen dus Charity van toen ze in Nederland woonden. Door hen ging Charity in Wisconsin naar een bijbelschool. In 2010 ging ik Charity daar opzoeken. Dat was voor mij het begin van mijn reizen naar de VS. En op mijn tiende reis ben ik nu dus bij deze zussen! In Colorado ga ik ook nog bij Jenna logeren. Dat was een huisgenootje van Charity op diezelfde bijbelschool. Ik had een leuke klik met haar, dus ik zie er naar uit haar weer te ontmoeten!

ZONDAG

De zussen gingen naar de kerk. Ik was welkom om mee te gaan, maar ik had een heel eind rijden gepland. Ik reed over de Interstate 94 naar Fargo, dat net in de staat North Dakota ligt. Deze I-94 is een lange, lange, lange saaie snelweg. Gelukkig zijn er volgoende rest area's. Nu had ik ooit eens tegen jullie gezegd dat je bij elk rest area naar de wc moet gaan. Dat deed ik nu dus een keer niet en ja hoor… heb een half uur met een overvolle blaas gereden EN GEEN REST AREA MEER TE VINDEN NATUURLIJK. Uiteindelijk rende ik in Moorhead, bij Fargo, bij het Visitor Center naar binnen, op zoek naar de restrooms. Voor die volle blaas heb ik onderweg ook nog een stop gemaakt bij een reusachtige Viking in Alexandria en een gigantische prairie chicken in Steele. Die oversized beelden worden een thema, ik waarschuw jullie vast.

In Fargo veranderde de lucht van blauw naar grijsbruin. Ik kwam erachter dat de luchtkwaliteit superslecht was, door bosbranden in Canada. Nu is die stad van zichzelf al troosteloos en lelijk, maar met die rare lucht erboven was het echt een soort decor van een oorlogsfilm ofzo. Fargo is echt, echt een lelijke stad. Ik heb het centrum niet gezien, al weet ik niet of er überhaupt een centrum is. Mijn hotel stond tussen meerdere hotels, waar dan wel weer bomen waren. Ik heb bij Panda Express eten gehaald en dat lekker op mijn kamer opgegeten.

MAANDAG

Ik bestook mijn familie in de familie-app gedurende de dag met appjes en foto's. Vooral mijn ouders weten graag waar ik ben en wat ik doe, wat ik wel snap, gezien wat me 1,5 jaar geleden overkomen is. Mijn (schoon-)broers en zussen moeten maar gedwongen meelezen, haha. Mijn broer komt dan met de technische weetjes. Zo zocht hij op of het luchtfilter in de auto die rook uit de buitenlucht zou halen (nee) en wat voor automaat deze SUV heeft. Hij ontdekte dat deze dezelfde techniek heeft als een DAF. En een DAF… die kan net zo hard vooruit als achteruit. Dus mijn broer zocht op of deze auto dat ook zou kunnen (ja). Ik deelde verder nog met hen dat deze auto 1 op 10 rijdt (wat bepaald niet zuinig is), maar dat de benzine hier 70 eurocent per liter kost. Denk nu niet dat ik dat zelf allemaal omgerekend heb van dollars naar euro’s en gallons naar liters, dat laat ik Google voor mij doen. Briljant makkelijk hoor, dat hele AI tegenwoordig!

Vandaag ging ik weer de I-94 op. En ook dit keer waren mijn enige stops rest area’s en… een enorme bizon en een torenhoge kraanvogel. Die bizon stond in Frontier Village, een soort klein gratis openluchtmuseum bij Jamestown. Toen ik daar aan kwam, was de grijsbruine lucht veranderd in een donkergrijze, met af en toe een bliksemschicht. Er kwam dus even een flinke onweersbui over. Ik was blij dat ik net de snelweg af was. De bui duurde niet heel lang, maar toch liep ik later met een pet, regenjas, korte broek en blote voeten in sandalen door het cowboystadje, op zoek naar die enorme bizon. Het werd zowaar helemaal droog. Ik heb er nog gepicknickt en reed daarna naar Bismarck.

Bismarck… ook al zo'n ‘parel van een stad'… NOT. Kennen jullie de architectonische stroming ‘brutalisme'? Dat is op veel gebouwen hier van toepassing. Met name op de state capitol. Dat zijn meestal van die witte gebouwen met een koepel erop, net als het Capitool in Washington DC. Maar hier… hier is het een rechthoekige doos met ramen, met in het midden een soort flatgebouw van 10 verdiepingen. Het is zo lelijk, dat het daardoor binnen de VS wel weer beroemd is. Er is hier verder weinig te doen, dus ik heb gegeten bij Chick-fil-A en zit nu dit te typen. Mijn toetsenbordje laadt niet meer op, vet irritant. Ik heb hem aan de powerbank liggen, maar ook dat gaat niet geweldig. Ik vrees dat ik op zoek moet naar een andere… ook al heb ik deze alleen nog vorig jaar gebruikt. Echt balen! Maar ik kan echt niet typen op de tablet zelf.

Voor het feit dat ik vrij on-enerverende dagen gehad heb, heb ik toch best weer een lap tekst geschreven, toch? Ik beloof jullie, vanaf morgen ga ik weer mooie dingen zien en doen. Ik moest er half Minnesota en gans North Dakota voor door, maar tegen de grens met Montana ligt het eerste nationale park dat ik ga bezoeken. Zin in in! ;-)

Ik heb al wat foto’s gedeeld op mijn status op Whatsapp. Dus houd dat in de gaten, want die foto’s staan er maar 24 uur op. Daarnaast zet ik zo ook foto’s op Facebook. Tot de volgende blog!