Córdoba

Donderdag ben ik naar Córdoba geweest, op ongeveer een uur rijden van Marinaleda. De reis ging snel, de wegen zijn hier rustig. Eenmaal in de stad zelf ging het ietwat mis. Ik moest op een gegeven moment linksaf slaan, maar dat mocht nérgens! Na een tijdje had ik door dat je, om linksaf te slaan, eerst rechtsaf moet slaan. Daarna mag je dus oversteken en linksaf gaan. Het duurde ongeveer tien minuten en heel wat kilometers voor ik dat begreep. Het idee was om te parkeren bij een winkelcentrum, aangeraden door de eigenaren van mijn huis. Maar dat was me toch iets te ver lopen. Ik had een andere plek opgezocht. Deze plek vond ik dan ook, maar ik was er niet zeker van of het gratis was. Navraag bij twee Spaanse dames, die natuurlijk alleen Spaans spraken, leerde mij dat je bij een blauwe lijn (línea azul) moet betalen, anders is het gratis. Mooi, ik stond dus op een gratis plek. Hoopte ik.

Ik moest de rivier oversteken via de Romeinse brug. Ik wurmde me tussen een groep bejaarden, dit keer Duitsers, door en kwam onder een triomfboog door de oude stad in. Je loopt dan direct tegen de Mezquita aan, hét hoogtepunt van de stad en daarbij ook wereldberoemd. Ik heb heel wat talen om me heen gehoord, waarvan ik er een aantal kon verstaan (NL, EN, DU en zelfs FR). Er waren ook veel Aziaten, vraag me niet of het Japanners of Chinezen waren... Maar de selfie-stick was grote favoriet bij deze groep. Zowel om zichzelf steeds op de foto te zetten, voor een muur, deur, boom, struik, muur, etc. Maar zo'n stick is ook handig om boven andere mensen uit een foto te maken.

De Mezquita was ooit een moskee, maar is nu al honderden jaren officieel een kathedraal. Toch begon de geschiedenis hier met een basiliek van de Visigoten en daarna een Romeinse tempel. Daarna bouwden de Moren in de 8e eeuw de moskee, waarna de katholieken er in de 15e eeuw een kathedraal van maakten. Dit maakt het geheel tot een heel bizarre combinatie van stijlen. Ik kon de hele tijd alleen maar denken; 'wat eeuwig zonde!'. Gelukkig ben ik hier niet alleen in, want de opdrachtgever destijds, Karel V, zou toen al spijt hebben gehad ooit toestemming te hebben verleend voor de bouw van de kathedraal midden in de moskee. Je moet zelf maar op de foto's kijken wat jij er van vindt. Ik vond het vooral ook heel storend dat er honderden toeristen luid kakelend, foto's-met-flits makend, oneerbiedig rondliepen. Deze plek zou meer tot zijn recht komen als iedereen gewoon stil zou zijn en geniet. In de binnentuin waren zo mogelijk nog meer mensen, vooral scholieren. Ook stond er bewaking met automatische geweren. Oh ja, terreurdreiging, dat gaat ook gewoon door...

Na de Mezquita heb ik rondgelopen, hier en daar op een bank gezeten en later op een terrasje weer tapas uitgeprobeerd. Dit keer nam ik kaas (ik dacht schapenkaas) en chorizo, met brood. Lekker! Het was mijn plan om allerlei mooie patio's te bezoeken, maar die waren allemaal dicht tussen 14 en 17 uur. Ongeacht hoeveel toeristen er ook zijn, den Spanjaard zal groots lunchen en siësta houden! Ik had geen zin er op te wachten. Daarom terug naar huis en daar de dag afgesloten met mijn eigen versie van tapas: brood met aïoli, Goudse kaas en gekookt ei.

Het enige uitje van vandaag was de Carrefoure (supermarkt) in Ecija. Dat is dus een hele grote supermarkt, waar ik gewoon even heel blij werd. Ik heb lekker groente en fruit gehaald, eieren, melk en nog wat te snoepen. Bij de kassa werd ik nog wat blijer, want de man achter de kassa sprak zowaar Engels en vond het wel leuk om even te kletsen (ik ook!). Hij was ook in Amstèrdam en Oetreckt geweest. Op de terugweg dacht ik aan het Skype-gesprek met Liese eerder vandaag en hoeveel zin ik er in heb dat ze volgende week komt! Maar ik moest ook opeens denken aan hoeveel ik oma mis. Want als zij er nog geweest was, dan waren we samen bij haar op bezoek gegaan met onze foto's en verhalen. Ze is er al bijna twee jaar niet meer, dat kan ik maar moeilijk bevatten soms. Ik moest dus huilen en ik kan je zeggen, dat is niet handig als je over de Spaanse landweggetjes rijdt, met allerlei bochten. Eenmaal thuis was de huilbui voorbij en heb ik mijn boodschappen uitgepakt en pasta met kaas gemaakt. Daarna nog met mijn ouders geSkypet, wat heel gezellig was. Ik heb Sora (mijn hond) ook nog even toegesproken, die begreep er alleen helemaal niks van. Ze bleef maar naar de laptop kijken en haar kop scheef houden. Ik heb wel zin om haar te knuffelen, vooral als ik andere honden hier zie.

Hierbij de foto's van Córdoba:

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10153610523608589.1073741872.558143588&type=1&l=20df92fa78