Nog meer plantages!

Voordat ik naar Savannah reed, heb ik Drayton Hall bezocht, een landhuis op een vroegere plantage, net buiten Charleston. Toen begin 1900 een orkaan alle plantages vernietigde en het brakke water nieuwe plantage onmogelijk maakte, verdwenen de plantagevelden geleidelijk. Maar natuurlijk was ook de afschaffing van de slavernij in 1863 (toch?) een oorzaak hiervan. Dit huis is blijven bestaan, ondanks dat er veel verval is geweest. Sommige huizen, vooral in Charleston, zijn ingericht en opgeknapt. Drayton Hall is echter leeg, de meubels en kunst zijn verdeeld over verschillende musea, het doel is nu om het huis te bewaren, niet om het te restaureren. Het was een behoorlijk groot huis, met meerdere ontvangstkamers, maar met slechts twee slaapkamers. Een voor de ouders en een voor de kinderen. De gasten werden waarschijnlijk in bijgebouwen ondergebracht. Van de slavenverblijven was niets meer over, ze weten (nog) niet waar deze geplaatst waren. De familie verbleef hoofdzakelijk in de stad, dus de plantage werd gerund door de voorman, die ook een Afrikaanse slaaf was, ook al laat Hollywood ons anders denken.

Na dit bezoek ging ik op weg naar Savannah, in Georgia, de vierde staat voo mij. De Vlaamse mevrouw was wel meer dan twee uur stil ondertussen, omdat ik 224 km op dezelfde snelweg moest blijven, een record tot nu toe. Tijdens een sanitaire pauze, zag ik al een paar brandweerauto's de snelweg op gaan, dus er moest wel een ongeluk gebeurd zijn. Maar ja, ik moest toch echt diezelfde snelweg op, dus na een tijdje kwam ik inderdaad in de file terecht. Terwijl ik stilstond, kreeg ik een sms van Stacey. Na wat heen en weer gesms bleken zij een stukje voor mij in dezelfde file te staan! Zij en Stephen moesten langs Savannah op weg naar huis, vlakbij Macon. De laatste sms van haar liet me weten dan Nederland met 2-1 voorstond tegen Spanje, hilarisch! En dat ik niet terug mocht smsen als ik weer aan het rijden was (wat inderdaad het geval was). Het ongeluk bleek uiteindelijk een botsing van drie auto's te zijn, waarbij eentje een boom in de middenberm geraakt had. Het zag er nogal dramatisch uit, ik kon niet achterhalen of er gewonden waren gevallen, Stephen wist het ook niet.

Toen ik eenmaal in het hotel was, deed ik de tv aan en een Spaanstalige zender verkondigde toch iets vreemds... Nederland zou Spanje hebben verslagen met 5-1! Na een check op Facebook, bleek dit inderdaad het geval te zijn geweest. Cool, wraak voor de verloren finale vier jaar geleden, haha! Ik besloot te gaan eten bij Denny's, een keten van 'diners', zo'n zilverkleurig restaurant met bankjes bij de tafels. Het eten was goed en goedkoop en ik heb lol gehad met de mensen die er werkten. Het was trouwens voor het eerst dat ik weer een vest aan had, want de airco stond zo hoog, dat ik het verschrikkelijk koud kreeg.

Zaterdag ben ik naar Savannah gegaan, waar ik besloot een korte wandeling te maken van hoogstens een uur. Maar het was weer zo ontzettend heet, dat ik het rustig aan gedaan heb en meerdere keren in een parkje heb gezeten om af te koelen. Op een gegeven hoorde ik een vreemde taal en ja hoor, twee Nederlandse dames! Ook zij waren tijdens hun hele trip geen Nederlanders tegengekomen. Savannah is echt een mooie stad! Ik was bang dat het van hetzelfde zou zijn als in Charleston. Maar in tegenstelling tot de houten huizen in Charleston, heeft Savannah juist veel stenen gebouwen.

Na Savannah heb ik nog een plantage bezocht, maar eigenlijk maar om een reden... De beroemde laan van een mijl lang met eikenbomen erlangs. Volgens mij komt deze ook voor in The Notebook. Het was echt heel mooi, maar op een gegeven moment werd het tijd om naar Stephen (36) en Stacey (33) te gaan. Daar werd ik met open armen ontvangen, echt supergezellig! We hebben Mexicaans gegeten en samen met Stacey heb ik al mijn foto's doorgenomen. De kinderen zijn echt zo schattig! Finn is twee en kletst in zijn eigen taaltje, een brownie is volgens hem een 'wowie'. Sadie is vijf en vindt het erg interessant waar ik vandaan kom. Ik heb haar en Stacey geleerd om tot tien te tellen in het Nederlands en ik heb er met Stephen keihard om moeten lachen. Zo gaaf om in dit gezin te zijn!

Amerikanen zijn knettergek - deel 8
Tenminste, dat dacht ik altijd, als ik hoorde over de Daughters of the American Revolution en de Southern Belles etc. Ik dacht altijd dat het gezellige theeclubjes waren, waarbij de dames met weemoed terug dachten aan vervlogen tijden. Toch denk ik dat het pittige tantes zijn, die hun liefde voor het verleden inzetten voor de strijd voor het behoud van oude gebouwen en tradities. En hierin zijn ze succesvol! Samen met verschillende stichtingen halen ze geld bij elkaar, zorgen ervoor dat er educatief materiaal komt en het belangrijkste, stellen regels op voor het al dan niet aanpassen van de gebouwen. Ik zeg, hurray for these ladies!

Wil je foto's zien, kopieer dan de volgende link in je browser:

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10152199102153589.1073741845.558143588&type=1&l=1ad30005ef

Vergeet je ook niet aan te melden voor de mailinglijst linksonder!!! Dan krijg je iedere keer als ik een nieuwe blog geplaatst heb, een bericht in je mailbox.