Biltmore Estate - alles in het kwadraat

Vlakbij Asheville ligt het gigantische Biltmore Estate, met het grootste woonhuis van Amerika. In een aantal van de kamers past mijn hele huis. In de grootste eetkamer past mijn huis wel vier keer! Helaas mocht je binnen geen foto's maken, dus jullie het met de buitenkant moeten doen (voor de binnenkant, kijk op http://www.biltmore.com/visit/biltmore-house-gardens/biltmore-house). Ik vond vooral de bibliotheek gaaf, dat zou ik ook wel willen. Er staan ongeveerd 10.000 boeken. In totaal zijn er 23.000 boeken in het huis. Mr. Vanderbilt heeft er bijna 4.000 van gelezen in zijn leven, hij hield dat sinds zijn 13e bij in een boekje. Iedereen, ook het personeel, mocht de boeken lenen. Je mocht ze alleen niet zelf terug zetten, want als je ze op de verkeerde plek neer zette, was het boek nooit meer terug te vinden, haha.

Goed, ik heb er flink wat dollars tegen aan gegooid om hier naar binnen te mogen. De Vanderbilts wonen nog steeds op het landgoed, maar moeten dus veel toeristen hebben om de boel draaiende te houden. Het is best indrukwekkend hoe groot alles is, de kamers, de tuinen, het landgoed zelf. Maar het is zo ontzettend toeristisch en zo verschrikkelijk duur allemaal, dat het me eerlijk gezegd een beetje tegenstond. Ze zeiden ook steeds dat je als gast welkom bent, maar gasten hoeven normaal gesproken niet te betalen, haha! Ik ben natuurlijk verwend met de eeuwenlange geschiedenis die wij in Europa hebben, met de vele kastelen en paleizen, waar je niet al te veel geld als entree hoeft te betalen. Meestal subsidieert de overheid bij ons, ik heb niet de indruk dat dat hier geval is, dus ze moeten wel zulke prijzen vragen.

Hier een lesje geschiedenis Vanderbilt-stijl. Deze van origine Nederlandse familie kwam begin 1800 naar Amerika en verzorgde een veerdienst tussen Staten Island en Manhatten (New York dus). De tweede generatie werd rijk met stoomboten, de volgende met de spoorwegen. De derde generatie kreeg iets van 12 kinderen, waarvan George Vanderbilt de jongste zoon was. Hij kreeg 5-6% van het familiefortuin mee en besloot hiermee in 1890 een landgoed te bouwen in Asheville. In bijna zes jaar stond het gigantische huis er, met 250 kamers, waarvan meer dan 60 slaapkamers en meer dan 40 badkamers. Ook het personeel woonde in het gebouw, ze hadden elk hun eigen bescheiden kamer met wastafel (letterlijk een wastafel).

George overleed plotseling in 1914, waarna zijn vrouw Edith Stuyvesant, het landgoed draaiende hield. Hun dochter Cornelia, geboren in 1900, trouwde in 1924 met de Brit Cecil, waardoor de huidige familie ook Cecil heet. Cornelia besloot in 1930 om het gebouw voor publiek open te stellen, omdat de kosten voor het onderhoud en de inkomsten van het landgoed ver uit balans waren. Tot op de dag van vandaag beheert de familie het landgoed en komen de meeste inkomsten uit het toerisme.

Op de terugweg, naar Charlotte, begon het verschrikkelijk hard te regenen, waarbij het zelfs ging onweren. Met een gangetje van 60-70 kmu ging ik over de snelweg, met mijn knipperlichten aan. Dit had ik anderen zien doen als ze langzaam gingen rijden. Gelukkig was ik niet de enige en gedroeg iedereen zich zo, ik moet er niet aan denken dat er een of andere idioot toch 110 kmu per uur ging rijden... Het zicht was namelijk nihil, ik volgde de achterlichten van de auto voor mij. Het slechte zicht kwam niet alleen door de keiharde regen, maar ook door het feit dat de regen op het verhitte asfalt terecht kwam. Er hing dus overal een nevel boven de weg. Nu was ik in de hoop dat dit maar een buitje was, maar helaas had ik twee buitjes, een van een kwartier en een van bijna een uur. Ondertussen had ik de radio aan op een van de vele christelijke zenders. Ironisch was dat de meeste liedjes gingen over dat God je tijdens de storm beschermt. Daar hield ik Hem op dat moment dan ook aan en ja, ben veilig er door heen gekomen. Het leek wel of de storm me achtervolgde ofzo. Ik ben uiteindelijk ergens wat gaan eten, om het ergste van de storm af te wachten, en dat lukte.

In Charlotte aangekomen de tank vol gegooid en de auto afgeleverd. Het afscheid van de Ford Focus was snel en emotieloos, dat gaat daar aan de lopende band. Ik heb alleen nog kunnen kijken of ik alles had en toedeloe, tot niet ziens, snif. Ik heb uiteindelijk 2255 mijl (3608 km) in 19 dagen afgelegd.

Ik heb trouwens tijdens mijn reis een spoor van ontregelde wekkerradio's achter gelaten. Overal trok ik de stekker eruit, omdat de cijfers zo irrant licht gaven. Ook trok ik meestal de stekker uit de koelkasten, om ze er 's ochtends vroeg als eerste weer in te doen. De airco moest ook uit 's nachts, veel te veel lawaai. Helaas maakt de airco van de buren in het huidige hotel zo'n lawaai, dat mijn deur mee trilt. Het maakt zelfs zo'n lawaai, dat ik de overkomende vliegtuigen amper hoor. Het hotel is een beetje afgetrapt en de airco's zijn aan vervanging toe. Dat wordt weer proberen te slapen met oordopjes in en dat tijdens mijn laatste nacht... Wat dat betreft ben ik wel blij dat ik weer naar huis mag.

Morgen vlieg ik van Charlotte naar Washington, waar ik zes uur mag wachten op mijn vlucht naar Amsterdam. Als het gaat lukken, wil ik graag nog het Witte Huis gaan zien. Je schijnt er snel met de metro naar toe te kunnen. Maar ik wil ook geen risico lopen om mijn vlucht te missen. Ik vlieg om zes uur naar Amsterdam en kom dan om 7 uur 's ochtends aan. Voor mijn gevoel is het dan 1 uur 's nachts, zie hier de oorzaak van de jetlag, ik sla een nacht over. Daar zie ik best wel tegenop... Vooral omdat ik weet dat thuis een hoop emotionele dingen te wachten staan. Oma is inmiddels verhuisd naar een verzorgingstehuis, waar ze verzorgd wordt tot ze overlijdt. Dit zal een kwestie van weken zijn, hebben de artsen gezegd. Mijn ouders en oom en tante zijn druk bezig met het regelen van allerlei dingen en daar ga ik bij helpen. Maar allereerst wil ik natuurlijk oma zien en hopelijk ook spreken, ze heeft heldere momenten, maar is daarna heel snel en heel erg moe. Raar, drie weken geleden heb ik nog met haar geluncht en nu is ze zo veel achteruit gegaan. Toch had ik deze vakantie niet willen missen! Ik vrees wel dat ik nog een vakantie nodig heb om van deze bij te komen, heb namelijk geen enkele nacht echt goed geslapen... Gelukkig staat er nog een kampeertripje met Liese gepland! ;-)

Er komt nog een laatste verslag, waarschijnlijk ergens komend weekend, als ik een beetje bijgekomen ben van de jetlag.

Amerikanen zijn knettergek - deel 11
Uiteindelijk valt het allemaal wel mee, met die gekke Amerikanen. Ze zijn nu eenmaal gewend om alles groots en meeslepend aan te pakken. Je kunt ze niet over een kam scheren, dat is wel zeker. Maar sommige dingen waren zo typisch, dat ik genoeg voer had voor deze terugkerende column. Op dit moment ben ik even inspiratieloos, maar ben ik vooral dankbaar voor de gastvrijheid en behulpzaamheid van de meeste Amerikanen die ik ontmoet heb.

Wil je foto's zien, kopieer dan de volgende link in je browser:

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10152205814713589.1073741848.558143588&type=1&l=28ec53d07b

Vergeet je ook niet aan te melden voor de mailinglijst linksonder!!! Dan krijg je iedere keer als ik een nieuwe blog geplaatst heb, een bericht in je mailbox.