Steenachtig goed

Zo, het is half elf en ik ben twee uur geleden begonnen met het uploaden van foto's. Het hele systeem dat Facebook heet, werkte op zijn Spaans; langzaaaaam. Tot twee uur geleden beviel me dat tempo prima, maar nu het stikdonker buiten is, komt mijn Nederlandse aard in volle glorie boven; doorrr zal ik, rennen, vliegen, opschieten en wel NU!

Maar goed, hier dan mijn eerste blog, getikt in een app die Polaris heet. Ik vertrouw niets meer, dus ik sla dit om de minuut op en kopieer het naar de website. Dit kan ook wel zondagmorgen worden, gezien de hoeveelheid geduld en energie dat ik nog heb.

Het avontuur begon donderdag al op Schiphol. Werkelijk álles wat met techniek of snoertjes te maken heeft, moet tegenwoordig uit de tas en gespreid in een bak. Ik had alles supernetjes ingepakt, thuis, en kon dus op Schiphol weer opnieuw beginnen. Ik begrijp het echt wel, liever dit dan een medepassagier met een hobby voor bomgordels, maar dan hoef je me niet zo af te snauwen, meneer de douanebeambte. Er stond helemaal geen rij, dus relax, vriend. Ook is de bodyscan nu blijkbaar standaard, die kende ik alleen van vluchten naar de VS. Maar ja, ik heb dan ook al meer dan 2,5 jaar geleden voor het laatst een Europese vlucht gehad, dus misschien staat die bodyscan er al veel langer. Als je naar de VS (of intercontinentaal) gaat, kom je volgens mij op een speciaal gedeelte van Schiphol, maar dat kan ik mis hebben.

Ik mocht een flinke wandeling maken naar gate D86, volgens mij serieus de allerlaatste en verste gate mogelijk. Eenmaal daar had ik wel een heel mooi uitzicht op een landingsbaan. Ik begon aan een boekje, van een Engelse vrouw die in haar up door Spanje gaat fietsen. Ik ben nu halverwege en het is nu al herkenbaar! In het vliegtuig heb ik ook gelezen. Want naast mij zat twee superverliefde vijftigers, die volgens mij voor het eerst samen op vakantie gingen. Zij zat naast mij en hij aan het gangpad (ik zat dus opgepropt bij het raam). Besloten ze om de hele drie uur durende reis op hun iPad Backgammon te gaan spelen, GEZELLIG. Achter me zaten drie overenthousiaste vriendinnen van in de dertig die het nodig vonden om luid al hun collega's en gezamenlijke vrienden (met name de mannen) onder de loep te nemen. Het was niet mijn beste vlucht ooit.

Eenmaal in Sevilla, kwam ik er achter dat dit de laatste reis van mijn koffer is. Dit vreesde ik bij vertrek al, maar nu is één van de wielen ingedeukt, er zitten enorme scheuren in. Ik ga op zoek naar ducttape en hopelijk kan hij dan nog mee op de terugweg. Met een niet-goed-rollende koffer naar de desk van het verhuurbedrijf. De auto was snel geregeld, ik scheurde binnen no time weg in een Skoda Fabia. Prima auto, al zit er volgens mij geen cruise control in, haha. Ik heb de TomTom geleend van een nieuweling in onze kerk, vandaar dat ik het ding KorKor genoemd heb! KorKor had wat moeite met het vinden van een satelliet, dus ik moest het eerste stuk op de gok rijden (ik heb geen kaart, haha). Maar sindsdien doet KorKor goed zijn best en genieten we van het Andalusische landschap. Onderweg waande ik me nog bijna in Noord-Amerika, toen ik La Luisiana en Cañada (Rosal) op de borden zag staan.

Ik ben nu in Marinaleda, een enorm klein dorpje midden in Andalusië. De eigenaren komen uit Uithoorn, bij Amsterdam. Het zijn dus Nederlanders! Maar dat wist ik al van tevoren. Ze zijn echt heel aardig en ik heb een geweldig mooi appartement. Qua oppervlak ongeveerd zo groot als mijn huis, met een grote woonkamer, keuken, twee slaapkamers en een gigantische badkamer (toch zeker 15m2). Ik mag ook gebruik maken van het dakterras met uitzicht op de landerijen. Het landschap glooit hier, met bergen op de achtergrond en uitgestrekte velden met olijfbomen, wijngaarden en koolzaad.

Vrijdag heb ik zeer weinig tot niets gedaan. De drukte van het begin van de week en de luchtdruk in het vliegtuig resulteerde in stevige hoofdpijn, tot op het randje van migraine. Na de nodige pijnstillers kon ik rond tien uur 's ochtends weer functioneren. Ik heb boodschappen gedaan in het kleine supermarktje hier om de hoek. De mensen zijn erg behulpzaam, maar spreken geen woord Engels. Ik ga dus echt mijn best doen om Spaans te leren (verstaan). Vlakbij 'huis' zag ik een man zijn dieren uitlaten: een hond, een geit en een ezel. Ook komt er dagelijkse een kudde schapen/geiten langs. Ik heb ze nog niet gezien, dus kan nog niet bepalen welk type kudde het is. De rest van de dag heb ik gelezen, zowel op het dakterras als binnen op de bank (met een dekentje). Buiten hoor je continu vogels, een hond in de verte en zo af en toe een schreeuw van die ezel van de buurman. Ik weet niet wat die ezel heeft, maar het klinkt niet best.

Tegen negen uur ben ik met de Nederlanders tapas wezen eten. Een tapas-gerecht kost 2,50 euro en volstaat al bijna voor een hele maaltijd. Zij gaan dan ook praktisch elke dag uit eten. Ik ga hier waarschijnlijk ook vaker eten! Ik koos voor gevulde courgette, met champignons, iets van vlees en kaas; lekker! Na het eten kregen we een drankje van het huis; rijstwijn met iets alcoholisch er in. Ik ben er nog niet uit of ik het lekker vind.

Vanmorgen stond ik vroeg op, toch zeker vóór acht uur! Ik had namelijk gelezen dat alle bezienswaardigheden tussen 10 en 14 uur open te zijn. Dat bleek niet zo te zijn, het was veel langer, maar goed, ik was dus vroeg op weg, naar Antequera. Dat is normaal gesproken 45 minuten, maar ik rij nog niet zo hard tussen al die olijfbomen. De snelweg gaat wel heel snel, ik verbaas me er over hoe rustig het is! Ik moest eerst hier in het dorp de enige kruising met een verkeerslicht over. Het is net als Almelo... 'het stoplicht is rood, het stoplicht is groen...'. Alleen hebben ze hier dus TWEE lichten en die zijn om en om rood en groen en soms tegelijk. Het is mijn volslagen onduidelijk wanneer ik over mag steken. Op goed geluk wacht ik op twee groene lichten, duik over het stuur, doe een schietgebedje en steek heel langzaam in de eerste versnelling over, hopend dat ik geen bejaarde Marinaledaër omver rijd.

In Antequera heb ik de dolmen bezocht. Die kun je vergelijken met de hunebedden die we in Nederland hebben. Er ligt alleen een tumulus bovenop, dat is een ronde heuvel van aarde. Het is echt meer dan 5.500 jaar geleden gebouwd, onvoorstelbaar hoe ze dat gedaan hebben. Het informatiefilmpje was alleen in het Spaans, maar de beelden waren op zich wel duidelijk. Toch denk ik dat het gespeculeer is hoe ze het precies gedaan hebben. Ik vind het wel een mooi idee dat het een raadsel blijft. Ik heb alle drie de dolmen bezocht. In de verte was vanaf de dolmen een rotsformatie te zien, die Peña de los Enamorados heet, de Rots der Geliefden. In meerdere legenden uit de vijftiende eeuw stortten verliefde stelletjes zich van deze rots. Zij waren namelijk verschillend van geloof, zowel moors (islamitisch) als katholiek. Dat werd niet geaccepteerd, ze werden dan zelfs vervolgd. De enige optie was dan blijkbaar om samen de dood tegemoet te springen. De Peña was al duizenden jaren eerder belangrijk, omdat één van de dolmen in de richting van de rots gebouwd is.

Het plan was om Antequera zelf te bezoeken, maar ik hoorde van El Torcal, een natuurgebied, en besloot daarheen te gaan. Ik dacht, ik volg gewoon de borden. Maar opeens zat ik MIDDEN in het stadje en was er geen wegwijzer meer te vinden. Op goed geluk, en gevaar voor eigen en andermans leven, heb ik de Fabia omgekeerd en vond ik uiteindelijk weer een bord. KorKor kon me niet helpen, want ik had geen adres en op El Torcal kon hij niets vinden. Na een half uur kwam ik daadwerkelijk op de plaats van bestemming, joechei!

De weg ging omhoog de bergen in. Voor mij reed naar alle waarschijnlijk een niet-Spaans echtpaar, want zij zat op een kaart te kijken en hij reed veel te langzaam. Eenmaal boven ging er een pendelbus naar het bezoekerscentrum. Nu is El Torcal een hele bijzondere berg. Naar wat ik begrepen heb, was hier ooit, lang, lang, lang geleden een zee. Toen de zee zakte, hoopten zich hier enorme hoeveelheden schelpen en wat niet al op. Dat versteende tot kalksteen en vormde een berg. Door erosie sleet dit kalksteen in horizontale richting. Beter kan ik het niet uitleggen. Het zijn net pannenkoeken, poffertjes en balancerende ballen op elkaar gestapeld. Voor een beter beeld, verwijs ik je naar de foto's. Ik heb een korte route gewandeld, wat betekent dat je over en tussen de stenen moet klimmen. Ik kwam tot de filosofische gedachte dat 'het pad is waar jij wil dat het is'. Je moet wel goed ter been zijn. Ik kon weinig om mee heen kijken, om te voorkomen dat ik door mijn enkel ging. Dus ik moest vaak stil staan, wat geen straf was, want wat was dit gaaf! Zo'n landschap heb ik nog nooit gezien.

Op de terugweg dacht ik even snel bij de grote M te eten. Ik stelde dat in op een app op mijn telefoon, waarbij je offline een kaart kan gebruiken. Die stuurde mijn DWARS door het oude centrum van Antequera. Dacht ik op de heenweg al in hachelijke situaties terecht te zijn gekomen, de terugweg bewees dat de term 'het kan altijd erger' op waarheid berust is! Toch zag ik de lol er wel van in en reed ik op mijn dooie akkertje door de smalste straatjes waar ik ooit gereden heb. Na de M heb ik boodschappen gedaan in Estepa, zodat ik de komende dagen zelf kan koken, ook wel leuk!

Nu is het elf uur en ga ik een poging doen om dit te plakken op internet. Ben benieuwd... Ik zeg buenos noches! Laat je nog een berichtje achter als je dit gelezen hebt?

Na mij meer dan een uur boos gemaakt te hebben, is het me gelukt om via Firefox een link te krijgen naar mijn foto-album! Dus als je niet op Facebook zit, kopieer dan de volgende link in je browser en je kunt mijn foto's zien!

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10153598892428589.1073741869.558143588&type=1&l=f307365fe3