5. Van west naar oost

Ik moest even goed nadenken welke dag het precies vandaag is. Morgen ga ik naar huis en dat is op een vrijdag. Dus logischerwijs moet het vandaag donderdag zijn. Ik heb zo ontzettend veel kilometers en reisuren gemaakt de afgelopen dagen, zo veel gezien en indrukken opgedaan, dat ik de ervaringen en dagen niet zo goed meer op een rij heb. Ik pak dus maar even mijn fototoestel erbij om te kijken wat ik de afgelopen dagen precies gedaan heb. Ik zit nu overigens in mijn laatste airbnb, in County Meath, vlakbij Dublin. Ik heb een leuke kamer, met uitzicht op de voortuin en vanaf mijn bureautje kijk ik op een heg van skinia aan de zijkant van het huis. Ik werd hartelijk ontvangen met zoenen door mijn gastvrouw Catherine, een dame van rond de zestig (ze is jarig vandaag, maar heb haar niet gevraagd hoe oud ze is geworden). Ik kreeg gelijk thee en een zelfgebakken scone. Daarna kwam ook Alberto erbij zitten, een Spanjaard van eind veertig, die hier woont en Engels leert. Hij heeft een enorme chocoladetaart gebakken gister, dus ik kreeg daar net een enorm stuk van. Ik was van plan om uit eten te gaan, maar dat sla ik wel even over nu. Ik heb nog yoghurt en muesli dat op moet, hihi. Oh, en ik heb nog cup-a-soup, wat een traktatie! :)

Dinsdag was ik eigenlijk van plan om de Ring of Kerry maar over te slaan, gezien de voorgaande lange, lange dagen in de auto. Mijn gastvrouw Judi kwam echter met een alternatief, met minder kilometers en toch een aantal hoogtepunten. De route, de Ring of Kerry, bestaat uit goed begaanbare tweebaanswegen, hachelijk smalle eeuwenoude bruggetjes en weggetjes naast bizar hoge kliffen. Het is wijs om de route tegen de klok in te rijden, zodat je in dezelfde richting rijdt als de honderden bussen. Je wil echt niet iedere keer zo’n bus tegenkomen en half tegen de bergwand of over de rand worden gedrukt. Normaal gesproken doe je een hele dag over de in totaal 180 kilometer. Ik ben aan de noordkant van de route gebleven en heb het pontje naar Valencia Island genomen. Daar heb ik eerst een chique versie van fish & chips gegeten. Daarna een vuurtoren, leisteengroeve, en ringforten bekeken.

Ook ben ik naar het bezoekerscentrum van de Skellig Islands geweest. Deze eilanden zijn niet meer dan rotspunten in de zee. Toch besloten een stel monniken in de 7e eeuw om op Skellig Michael een klooster te bouwen. Ze hebben drie enorme trappen gebouwd, er was een klein veldje voor dieren en moestuinen, bijenkorfhuisjes, een kerkje en een begraafplaats. Men weet niet precies hoeveel monniken er tegelijkertijd wonen, men schat tussen de 12 (van de 12 apostelen) en 100. Rond 1300 was het niet meer in de mode om je als monnik af te zonderen van de wereld, dus toen werd de boel verlaten. Je mag nu met een bootje naar het eiland en de honderden treden beklimmen, dit alles wel op eigen risico. Het valgevaar is aanwezig. Ik heb dit maar niet gedaan, bovendien was de boot al weg, haha. Leuk om te weten, delen van Star Wars 1 t/m 3 zijn op Skellig Michael opgenomen (al heb ik die films nog niet gezien). Aan het einde van middag heb ik op een strandje gezeten, uit de wind, omdat het in een baai lag. Ik heb daar nog even gevideobeld met Jolien. Ook heb ik daar brood met kaas en Nutella gegeten, ik had immers al een flinke lunch gehad.

Oh ja, bij de ringforten stond een oude man met een lammetje in zijn bestelwagen. Je mocht tegen betaling het lammetje vasthouden. Ik snap dat die man ook geld wil verdienen, maar ik heb toch bedankt. Hij zei denk ik ook nog iets over het weer en over de ringforten. Maar tjonge, die ouwe Ieren zijn echt moeilijk te verstaan. Bovendien is het Gaelic (Iers) in het westen vaak de eerste taal van de bewoners, dus hun Engels heeft een zwaar Gaelic accent. En dat Gaelic, dat is niet te doen joh, je kunt beter Chinees leren. Ik heb geprobeerd om ‘dank je wel’ te leren, maar het blijft gewoonweg niet in mijn hoofd opgeslagen.

Gisterochtend heb ik gedag gezegd tegen Judi en haar man Jonathan en hun drie honden. Het was echt helemaal top bij hen! De kamer was echt fantastisch, het ontbijt heerlijk (veel zelfgebakken dingen) en de mensen gezellig. De honden waren echt lief, ik heb veel geleerd over hondengedrag en -training. Eens kijken of ik wat van de technieken op mijn eigen hond Sora over kan brengen, haha. Ik had weer een lange reisdag voor de boeg. Mijn eerste stop was in Adare, volgens de mensen zelf ‘the most prettiest village of Ireland’. Er stonden inderdaad een paar mooie huizen. Ik heb op een bankje mijn lunch opgegeten. Toen ik het dorp uit reed, zag ik een flits dat ze ook een kasteel hadden. Jammer, maar ik heb inmiddels al heel wat kastelen en ruïnes gezien, dus ook wel prima eigenlijk om over te slaan. Bovendien was ik op weg naar een heel ander hoogtepunt, letterlijk een hoogtepunt!

Bij Limerick ging ik weer naar de kust. Op een gegeven moment zag ik een bord met de volgende tekst ‘Cliffs of Moher – no spaces – book online’. Ik werd op slag verdrietig… het zou me toch niet gebeuren dat ik dat hele eind rij om gewoon niet die kliffen te zien!! Dus ik had nog 25 minuten om een zielig verhaal te bedenken, waardoor ze mij wel toe zouden laten. Die 25 minuten werden er 40, omdat ik het geluk had de laatste kilometers achter een bus te rijden. Doorrijden of inhalen was er niet bij. Dus ik heb goed van het landschap kunnen genieten, dat overigens nogal vlak en saai was. Eenmaal bij de kliffen, was er plek ZAT! En bedankt, zucht. Samen met honderden anderen heb ik van het uitzicht genoten. Sommigen doen dat anders dan anderen, door wel over een hekje te klimmen om dichter bij de rand een selfie te maken. Let wel, deze kliffen zijn 100 tot 200 meter hoog. Een val overleef je per definitie NIET. Er hangen aankondigingen van de ‘Samaritans’, die je kunt bellen als je zelfmoordneigingen hebt. Want er springen blijkbaar met regelmaat mensen bewust naar beneden. Er is ook een plaquette om deze mensen te gedenken, alleen heb ik die niet gezien, omdat ik er aan de achterkant bijna tegen aan zat naar het uitzicht te kijken. Ik weet niet of de plaquette ook geldt voor de mensen die per ongeluk naar beneden storten, want ook dat gebeurt. En dat komt niet alleen doordat ze een stap te ver zetten. Als het gras nat is, kun je uitglijden. Maar ook kan er zomaar een stuk rots afbreken. Ik zag iemand op blote voeten een stuk naar beneden klimmen. Ik durfde niet meer te kijken en zag de mensen om me hem geschokt kijken en hem ‘stupid’ en ‘idiot’ noemen, daar was ik het grondig mee eens. Ik vermoed dat hij weer heel boven is gekomen. Maar goed, al met al is het wel een magnifiek natuurverschijnsel, met een stralende zon en een strakblauwe lucht erbij. Ik heb genoten!

Aan het einde van de middag kwam ik aan in Loughrea dat aan een meer (lough) ligt. Ik had een eigen kamer met badkamer, in een rijtje kamers buiten het huis van de eigenaren. Het was echt leuk opgezet. De gastvrouw vroeg wat ik als ontbijt wilde en kwam terug met bruinbrood om te roosteren, yoghurt en jus d’orange. Helaas ontdekte ik in de douche een gigantische spin. Mijn heldhaftige buurman heeft ‘m opgepakt en door de wc gespoeld. Nu zijn die spinnen altijd met zijn tweeën en ja hoor, de partner zat hoog bij het dakraam in de doucheruimte, 2 meter boven de wc. Ik heb de douchedeur goed dichtgedaan en een handdoek langs de onderrand gelegd. Ik kan muizen en slangen hebben, maar voor spinnen ben ik echt heel bang. Ik kon er toch niet echt van slapen, ook omdat een paar springveren in het bed kapot waren en ik hierdoor scheef in bed lag. Dus midden in de nacht was ik nog steeds wakker en moest ik toch plassen. En ja hoor, die spin was naast de wc gaan zitten. Ik heb hem zover gekregen dat ie op de grond viel en er een beker overheen gezet. Daarna heb ik misschien nog een paar uur half kunnen slapen. Zie hier de reden waarom ik huiverig ben om naar Azië, Afrika of iets dergelijks te reizen. Daar zijn de insecten nog groter… en nog gevaarlijk ook! BRRR

Vanmorgen ben ik via een van de weinige snelwegen naar het oosten gereden, richting Dublin. Ik heb dus gekozen om Galway over te slaan. Mede door tijdgebrek, maar ook omdat ik niet zo’n trek had in een grote stad. Bovendien kan ik Galway in de toekomst nog doen, mocht ik weer naar Ierland gaan. De reis ging lekker vlot, mede dankzij de cruise control in mijn Golfje. Het was een tolweg, wellicht was het daardoor ook best rustig. Ik besefte opeens dat je hier geen vrachtwagens uit Oost-Europa ziet, alleen uit Ierland en Groot-Brittannië (vanwege Noord-Ierland). Ook denk ik niet meer na over links rijden en rechts inhalen. Je kunt blijkbaar echt je brein omkeren. Eens kijken of ik dat morgenavond weer terug kan draaien, als ik van mijn ouders naar huis rijd.

Ik heb als eerste Trim Castle bezocht, ergens ten noorden van Dublin. Dat is weer een ruïne, waar nog best veel van over is. De gids was een lollige tante, die echt vol met historische feiten en humor zat! De oorspronkelijke versterkte woontoren werd in de 12e eeuw gebouwd door een Normandier. Maar niet veel later bleek de versterking niet meer nodig, de oorlogen waren voorbij. Ook waren de donkere ruimtes en de smalle trappen in de muren niet meer comfortabel. Dus werd de toren verlaten en werd er binnen de muren een nieuw woonhuis gebouwd. De toren is in de jaren ’90 gebruikt door Mel Gibson als set voor Braveheart (ook niet gezien). Daarna ben ik naar nog een ruïne van een klooster gereden, Bective Abbey. Ik was hier helemaal alleen, wat best gekkig is eigenlijk, want dan kun je echt terug in de tijd in je hoofd. De kloostergangen waren deels nog intact, waardoor ik me in kon beelden hoe hier de monniken vroeger liepen.

Als laatste ben ik naar de Hill of Tara geweest. Die had ik al vanaf Trim Castle zien liggen. Nu is het op het eerste gezicht echt niet meer dan een groene heuvel met wat bomen. Maar voor de Kelten was dit de belangrijkste heuvel van het land. Er was al een grafgraf uit de steentijd, maar de Kelten maakten hier een belangrijke ceremoniële plek. Je moet weten dat de Kelten afstammelingen zijn van mensen uit Midden-Europa. Rond 400 voor Christus kwamen ze naar Ierland, op de vlucht voor de Romeinen die heel Europa bezetten. Ik citeer mijn reisgids: ‘Tussen de agrarische werkzaamheden door deden de Kelten in Ierland wat klaarblijkelijk in hun genen zat: vechten.’ Maar op een gegeven moment besloten de verschillende koninkrijkjes toch maar om samen te gaan werken en slechts af en toe met elkaar oorlog te voeren. Boven de koningen werd periodiek een hoogkoning gekozen, die vooral een ceremoniële functie had. Als ze allemaal samen kwamen, deden ze dat op Tara. Ik had nog een reden om hier naar toe te gaan. In ‘Gone with the wind’, heette het landgoed van de familie O’Hara ook Tara. De schrijfster had dit bedacht, omdat de vader van Scarlett uit Ierland kwam, uit de buurt van Tara. Dus ik heb even stilgestaan bij Margaret Mitchell en haar geweldige fantasie en onderzoeksvermogen. Zo heb ik de link weer gelegd tussen haar huis in Atlanta, Georgia, en een winderige heuvel hier.

Dit is mijn laatste blog van deze reis. Morgenochtend ga ik naar het vliegveld, geef mijn (tot nu toe) onbeschadigde Golfje af en vlieg net na de middag naar Schiphol. Ik hoop ’s avonds bij mijn ouders aan te kunnen schuiven voor het avondeten. Deze twee weken waren echt perfect! Ik had misschien iets minder in de auto willen zitten en iets meer willen niksen/lezen. Maar daarvoor was er gewoon te veel te zien en te doen. Ik heb zo ontzettend veel geluk gehad met het weer! Het begon wat nattig in Dublin en vandaag vielen er ook wat spatten. Tussendoor misschien een keer of twee wat miezer, maar dat ben ik alweer vergeten. Vooral de afgelopen dagen was het echt zomer, de Ieren op de radio wisten niet wat hen overkwam, haha! Kortom, voor herhaling vatbaar (al valt dat zonnige weer natuurlijk niet te plannen). Ik heb nu de zuidelijke helft gehad. Wellicht ga ik de komende jaren terug om de noordelijke helft te doen. Dank voor het meelezen, laat vooral een berichtje achter en tot een volgende keer!

Hierbij de link naar de foto’s:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10155566378683589.1073741915.558143588&type=1&l=87e6aefe2e