3. Cork

Deze blog heet dan wel Cork, maar ik ben helemaal niet in Cork zelf geweest. Wel heb ik veel rond Cork gereden. Gelukkig gaat dat rijden nog steeds goed. Al heb ik mijn VW Golfje wel een paar keer mishandeld, vrees ik. Die ene aanraking met de stoep vond ie was niet leuk. En het schakelen gaat soms ook een beetje mis, het blijft raar hoor, met links schakelen. Vandaag liet het Golfje opeens een knipperend oranje spiraaltje zien. Dus ik Googlen, want ik stond toch in een file. De remedie; auto uitzetten en weer aan. En ja hoor, dat werkte, lampje weer uit! Het lijkt mijn werklaptop wel… de remedie bij elk probleem is dat ding geforceerd uitzetten.

Ik zit nu aan een eettafel van hout, niks wiebeligs aan. Ik eet ondertussen een Caesar Salade van de Lidl en heb prachtig uitzicht op de tuin. Ik heb de app van Radio2 op mijn telefoon gezet en luister daar nu naar. De zon schijnt nog steeds, net als de hele week eigenlijk! Het heeft in Wexford ’s avonds een keer geregend, waar ik weinig van gemerkt heb. Blijkbaar zat er Saharazand ofzoiets in de regen, want er zit op de achterruit van het Golfje nog een klein laagje zand. Deze airbnb is top, een mooie kamer met eigen douche en toilet. Er wordt een simpel ontbijt aangeboden, wat ook prima is. Ik eet mijn eigen yoghurt en muesli en neem dan twee boterhammen van hier mee voor de lunch.

Het voordeel van om de drie dagen schrijven, is dat ik lekker veel tijd heb om te lezen en te puzzelen en af en toe met familie te Skypen. Het nadeel is, dat ik hard moet nadenken wat ik de afgelopen drie dagen gedaan heb… gelukkig heb ik genoeg foto’s gemaakt, haha! Woensdag liet ik mijn geweldige ronde huisje in Wexford achter. Wat heb ik daar genoten van de stilte en de privacy! Ik heb de twee lieve honden gedag gezegd en reed naar Waterford. Daar heb ik het Waterford House of Crystal bezocht. Hier wordt nog steeds ‘met de hand’ kristal gemaakt. Er worden mallen van hout gemaakt, waarna het kristal wordt geblazen (net als glas). Na het afkoelen wordt het kristal bewerkt door het te slijpen en/of te graveren. Het is een ambacht, dat je pas na 8 jaar onder de knie hebt. Dat betekent… 8 jaar voor blazen, 8 jaar voor slijpen en 8 jaar voor graveren. Er zijn maar weinig mensen (mannen) die meester zijn in alle disciplines. De rondleiding was heel interessant en ik heb ‘m zonder iets te breken doorlopen. Mijn rugtas hield ik angstvallig goed in de gaten bij het omdraaien. Na de rondleiding kon je je vergapen aan vazen, glazen, schalen en andere kristallen objecten. Het was allemaal iets boven mijn budget om ook iets te kopen. Bovendien betaal ik me al scheel aan alle entreeprijzen. Aan het einde van de middag kwam ik in mijn airbnb vlakbij Cork, waar ik mijn koffer achterliet, om daarna bij de McD te gaan eten. Ik had daar echt ff zin in, hihi.

Donderdag ben ik aan het einde van de middag naar Cobh (spreek uit: Cove) gereden. Dat is een plaatsje aan het water, ten zuidoosten van Cork. Het heeft een tijdje Queenstown geheten, vanwege een bezoek van de Britse koningin Victoria in 1849. Na de Ierse onafhankelijkheid in 1922 veranderde men het weer naar de Ierse naam Cobh. Het is een leuk klein plaatsje, met een grootse geschiedenis. Het was de laatste opstapplaats van passagiers van de Titanic. Hier stapten nog 123 vooral derdeklasse passagiers aan boord. Van hen overleefden slecht 44 mensen de ramp. In totaal verdronken er 1522 mensen in de ijskoude oceaan, nadat het enorme schip zonk na een aanvaring met een ijsberg. In Cobh hebben ze het kantoor van de White Star Line, de rederij waar de Titanic onder viel, omgebouwd tot de Titanic Experience. Met een rondleiding en filmpjes leer je meer over de mensen en het schip. Een derdeklasse en eersteklasse hut is nagemaakt. Op de Titanic hadden de derdeklasse passagiers het beter dan sommige eersteklasse passagiers op andere schepen. Ze kregen drie keer per dag een goede maaltijd en hadden hun eigen recreatieruimte. De luxe voor de eerste- en tweedeklasse passagiers was ongekend voor die tijd. Na dit alles komt natuurlijk de ramp naar voren. In een paar uur tijd zonk het schip, en het brak ook nog eens doormidden. Mensen die in het water terecht kwamen, verdronken alsnog, omdat ze door het ijskoude water niet meer konden ademhalen. Bijna iedereen weet wel dat er te weinig reddingsboten voor iedereen waren… maar wist je dat de reddingsboten die er wel waren, maar voor een derde vol zaten? In de complete chaos gaf men voorrang aan de hoogsteklasse passagiers en daarna vrouwen en kinderen. In blinde paniek liet men de reddingsboten zakken, nog voor ze vol zaten. Er hadden dus veeeeel meer mensen gered kunnen worden. Van dit feit werd ik vooral erg stil. Natuurlijk keek in mijn tienertijd zwijmelend naar Leonardo diCaprio en zijn romance met Kate Winslet op de Titanic, maar deze expositie maakte echt indruk, omdat de menselijke kant zo duidelijk belicht werd. Op mijn entreekaartje stond de naam van een 29-jarige vrouw, Agnes, die met haar broer en zus in de derdeklasse reisde. Aan het einde kon ik haar opzoeken in de computer. Agnes had het geluk samen met haar zus in een reddingsboot terecht te komen. Wonder boven wonder lukte het hen ook hun broer uit het water te vissen. Gek genoeg was ik echt opgelucht te lezen dat ze het overleefd hadden. In New York voegde ze zich bij nog meer van haar broers en zussen en ging in de huishouding werken. Ze is alsnog niet heel oud geworden, ik meen me te herinneren dat ze aan een ziekte overleed toen ze wat ouder was.

Na de expositie ben ik nog door Cobh gelopen. Het ligt op een steile helling, met bovenaan een kathedraal, die dus ver boven de rest uit steekt. Ook zijn er echt hele steile straten, met leuke gekleurde huizen. Ik heb nog een tijdje in een pub gezeten en daar wat gedronken. Daarna terug naar mijn airbnb, waar ik heel even een dutje deed. Ik ben uit eten geweest bij een heel leuk restaurant hier in de buurt. Ik heb mezelf verwend met een hoofdgerecht van spaghetti met garnalen en groente. En met een toetje, heerlijke appeltaart met wat aardbeien en een bolletje ijs. Zie hier de reden waarom ik vandaag een Caesar Salad eet, haha.

Vanmorgen heb ik eerst even met Jolien en de meisjes geskypet. Ik vind het echt fijn om hen te zien, wat ik mis ze best wel! Gelukkig ben ik dit keer niet te lang weg, twee weken is helemaal prima. Ook Sora, mijn hond, mis ik dit keer. Dat had ik nog niet eerder. Maar Sora en ik gaan thuis tegenwoordig naar het losloopveld om de hoek. Hierdoor is zij veel zelfverzekerder geworden en geniet ik veel meer van haar. Ze is nu bij mijn ouders, waar ze het ook geweldig naar haar zin heeft. Maar als ik hier nu een hond zie, dan moet ik die gewoon even aaien, haha! Ik las dat ze in mijn volgende airbnb drie honden hebben, waarvan twee pups! Ik mag ze echter niet enthousiast begroeten, omdat de pups opgeleid worden als blindengeleidehond.

Dus, vandaag. Ik ben naar Blarney Castle geweest. Dat ligt ten noordoosten van Cork. Het is een kasteel uit de 15e eeuw, met prachtige tuinen erom heen. In de grote woontoren is de alom bekende Blarney Stone te vinden. Deze is helemaal bovenop de toren. Iedereen wil deze steen zien, waardoor het meer dan 1,5 uur duurde voordat we boven waren. Ik had me beter in moeten lezen, want ’s ochtends en einde van de middag kun je zo doorlopen… Maar goed, ik had het wel gezellig met een stel Canadezen. Ze gaan ook nog naar Nederland en ik heb ze uitgenodigd om naar Deventer te komen. Die Blarney Stone, die moet je kussen, zodat je een gave van welbespraaktheid ontvangt. Je moet hiervoor wel op je rug gaan liggen en dan met je hoofd op de kop gaan hangen. Je wordt professioneel begeleid door een oude man en er zijn stalen staven om te voorkomen dat je tientallen meters naar beneden stort. Je moet maar de foto’s bekijken om er een beeld bij te krijgen. Prachtig allemaal, maar mij niet gezien. Weet je hoeveel mensen op een dag die steen kussen? En ik vind dat ik best wel welbespraakt van nature ben. :) Dus ik stond eigenlijk voor niks 1,5 uur in de rij en vast in de wenteltrappen. Maar het uitzicht was prachtig en het was ook interessant om de kamers van de woontoren te zien. Daarna heb ik in de zon een colaatje light gedronken. Ik ben toen ook nog door een aantal prachtige tuinen gelopen. In een van de tuinen wonen feeën en kabouters, in een andere staan prachtige varens en weer in een andere tuin staan giftige planten. Vooral die laatste tuin leek me wel interessant, maar er stonden gewoon hortensia’s, azalea’s en meerdere bekende planten. Blijkbaar zijn ze in bepaalde mate, na een bepaalde bewerking, niet zo best voor je darmstelstel en andere organen. Ik vond het een erg geslaagde middag, zelfs ondanks de onnodige wachttijd.

Zo ben ik dus ondertussen niet in de stad Cork zelf geweest. Ik heb daar bewust voor gekozen, omdat ik geen zin had in weer een grote stad waar het druk is en je je blauw betaalt aan parkeerkosten. Ik zou nog gaan dineren of lunchen met de Duitsers die ik vorige week in Dublin ontmoet. Met Anne heb ik de hele week contact gehad, af en toe wat foto’s over en weer gestuurd. Zij doen mijn route tegenovergesteld. Het lukte echter niet om af te spreken, jammer, maar helemaal prima. Ik vermaak me best, heb me nog niet eenzaam gevoeld. Morgen ga ik naar mijn airbnb vlakbij Killarney. Ik ga nog even uitzoeken wat ik onderweg ga doen.

Hierbij de link naar de foto’s:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10155554770568589.1073741913.558143588&type=1&l=f6238e120a