09 Mount Washington & Bath

Ik zou al een uur geleden met schrijven beginnen, maar toen kwamen de bewoners van mijn airbnb thuis. Ze zijn echt supergezellig, een stel vijftigers dat vijf jaar samen is. Hij is chiropractor en zij een gezondheidscoach. Ze kwamen met flessen wijn binnen en ik maak nu de rosé leeg, hihi. Met een bakje noten erbij, is het best aangenaam. Ik zit aan de bar in de ruime zitkamer/keuken, want een woonkamer of eetkamer heb ik nog niet ontdekt. Ik heb het idee dat ze het huis beetje bij beetje aan het verbouwen zijn. Mijn kamer boven (en ook de andere kamers) en de badkamer zijn echt schitterend! Zo’n verademing vergeleken met mijn vorige airbnb. Dat huis was echt wel karaktervol, maar gewoon niet schoon. Hier loop ik verplicht op sokken en ze worden niet vies, heerlijk! Ik ben voor morgenavond uitgenodigd voor het avondeten, er staat zwaardvis op het menu. Te leuk, toch?

Dinsdagmorgen (ik moet soms echt even nadenken welke dag het is) ging ik redelijk vroeg op weg. Het leek wat bewolkt, maar toch maar naar Mount Washington gereden. Dat is niet alleen een hele hoge berg, maar meer dan 100 jaar geleden hebben ze een weg aangelegd naar de top. Voor flink wat tol mag je nu zelf die berg oprijden. Ik dacht dat ik dat wel zou kunnen, maar toen ik daadwerkelijk bij de berg was, begon ik toch wat te twijfelen. Toen ook nog bleek dat een tochtje met een pendelbus en gids maar ietsje duurder was, heb ik daarvoor gekozen. En dat was echt een goede zet! Zo kreeg ik tenminste de kans om naar buiten te kijken, zonder met bezwete handen mijn stuur vast te houden. Ik zat gezellig met weer een stel senioren in het busje, dit keer een groep broers en zussen uit Texas. Op de top was het ONBEWOLKT! Dat bleek best wel uniek te zijn, omdat het zo’n 300 dagen per jaar licht tot heel zwaar bewolkt is. Het wordt er nooit warmer dan 20 graden en dat was het nu bijna. Een perfecte dag dus! Toch was het maar goed dat ik mijn winddichte regenjas aan had gedaan, want door de wind was het soms toch wel erg koud. Het uitzicht was fenomenaal, een ander woord heb ik er niet voor. Er staat een weerstation, waar ook in de winter onderzoekers zitten. Dat is echt niet grappig, omdat het dan 20-30 graden vriest daaro. Als toerist kun je er dan ook niet meer komen. Er was ook een mooi informatiecentrum. We zijn een uur boven geweest. De route naar beneden was nog enerverender dan naar boven, omdat je dan opeens de afgronden veel beter ziet. Ook moet de bestuurder dan goed en gematigd remmen, zodat de remmen niet oververhit raken. Bij terugkomst onder aan de berg nam ik afscheid van mijn nieuwe Texaanse vrienden. Ze waren met een camper op reis en gaan ook naar Portland. Ik heb de uitnodiging gekregen om naar hen uit te kijken en met hen samen te eten als ik ze zie. Ben benieuwd of dat toeval nog gaat gebeuren. Daarna reed ik nog naar Crystal Cascades, wederom een schitterende stroomversnelling. Er waren nog meer watervallen op de route terug, maar op een gegeven moment heb je ze ook wel gezien. Ik heb bij een outlet center gekeken naar nieuwe All Stars, maar ze waren nog steeds niet echt goedkoop. Terug in mijn airbnb heb ik een broodje kaas met sla gegeten en een hele avocado. Becky, de eigenares van de airbnb, at gezellig een boterham met pindakaas en jam mee.

Vanmorgen heb ik alles weer in de auto gepakt. Daar heb ik wel een aardige routine in ontwikkeld. Ik heb mijn kleren in kledingzakken van de Ikea en die zakken doe ik dan weer in vouwtasjes, ook van de Ikea. Op die manier kan mijn koffer in de auto blijven en is alles wat beter te versjouwen. Ik heb ook twee boodschappentassen (hier gekocht), een gewone en een koeltas. Ik doe altijd een laatste check voordat ik weg ga. Tot nu toe heb ik nog niets ergens laten liggen… afkloppen!

Ik had vanmorgen nog niet echt besloten wat ik vandaag zou doen. De reis naar Richmond was maar twee uur, dus om nou de hele dag te gaan nietsen… Toen zag ik iets over een maritiem museum in Bath en daar ben ik heen gegaan. Het museum is op een voormalige scheepswerf. Hier werden eind 1800, begin 1900 schoeners gebouwd. Dat zijn zeilschepen met twee tot zes masten, die vooral voor vrachtvervoer (dacht ik) gebouwd werden. Rond die tijd kwam ook de stoomtechniek op, maar deze schepen bleven efficiënter. In Bath waren ooit meer dan 20 scheepswerven. Nu is er nog een, die schepen bouwt voor de marine. Er lagen wat woest uitziende Destroyers in aanbouw. Dat zijn niet al te grote oorlogsschepen die vrijwel onzichtbaar zijn voor de radar. Aan boord natuurlijk een hoop schietgedoe en ook ruimte voor een helikopter of twee. Maar goed, bij het museum hebben ze een kunstwerk gemaakt, dat de grootte van een schoener met zes masten weergeeft. De masten zijn nu vlaggenmasten en zijn lager dan oorspronkelijk was. Als ze ze hoger gebouwd hadden, hadden ze er lichten op moeten maken voor de luchtvaart. Ik heb me er over verbaasd dat zo’n gigantisch schip in acht maanden gebouwd werd. Maar nog verbazingwekkender was, dat de meeste schepen niet heel lang mee gingen. Ze vergingen met regelmaat, waarbij bemanning en lading verloren gingen. Een van de gevaarlijkste punten was bij Cape Cod… grappig, zo is het cirkeltje voor mij weer rond. Het museum was wederom goed opgezet, met (natuurlijk) een hoop gepensioneerde vrijwilligers die veel wisten te vertellen. Ik heb echt waardering voor deze bevolkingsgroep, zonder gein! Ik ben ook nog mee geweest met een boottocht over de Kennebec River. Er werd wat verteld over de vuurtorens en over de scheepswerven. Het was echt leuk! Met het nog steeds prachtige weer erbij, was het extra tof. Ik geloof dat ik zelfs een beetje verbrand ben.

Ik heb gegeten bij een nogal goedkoop restaurant, waar ik een enorm bord spaghetti met kip kreeg. Ik heb de helft ervan meegenomen om morgen te eten. Maar ja, nu eet ik morgen hier… maar even kijken of ik het tot vrijdag goed kan houden. Onderweg naar mijn airbnb reed ik weer eens de toeristische route, dank u wel gps-app. Maar ik geloof dat dit ook daadwerkelijk de snelste route was dit keer. Ik reed langs de rivier, door bossen, langs mooie huizen en boerderijen. Daarbij rij ik echter niet altijd even ontspannen. Ik ben echt superbang om iets dood te rijden. Zo steken om de haverklap (grond)eekhoorns de weg over. Ik zie overal dode wasberen, soms een enorm hert en soms ook iets onherkenbaars. Mijn stress is echt niet ongegrond, want toen ik over een heuvel kwam, moest ik keihard op de rem… een kudde kalkoenen stond midden op de weg. Grapjassen, pffff. Ze gingen netjes aan de kant, maar wilden niet echt poseren voor de foto. Ik heb er wel een aantal op gekregen, maar lang niet de hele bende. Toch heb ik liever kalkoenen dan een hert of een eland, die schijnen echt HEEL plotseling op te duiken. En da’s niet alleen gevaarlijk voor hen.

Het is nu bijna negen uur ’s avonds en ik ben toch wel moe. Veel indrukken, wederom veel kilometers en heel veel tijd achter het stuur. Ik ga nog even Netflix kijken op mijn heerlijke bed en dan slapen. Ik heb een geweldig ritme… tien uur licht uit (soms ietsje later) en acht uur opstaan (soms ietsje eerder). Het slapen gaat eigenlijk al een hele tijd best goed, met behulp van wat (homeopathische) medicatie. Dit maakt dat ik deze reis echt veel minder moe ben dan vorige jaren. Toen deed ik soms ’s middags ook wel een dutje op mijn kamer en dat heb ik nu nog niet echt gedaan.

Goed, tijd voor foto’s. Hierbij de link:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10155017408618589.1073741906.558143588&type=1&l=b5c1c6cabe

NB Volgens het kaartje ben ik in Portland, Maine. Maar dat komt omdat Richmond in Maine geen aan te vinken optie was. Richmond is ook een heel klein plaatsje, ten noorden van Portland.