08 Mountains!
Blijf op de hoogte en volg Nanda
02 Oktober 2017 | Verenigde Staten, Conway
Ik moet wel even diep graven, want wat heb ik de afgelopen dagen ook al weer gedaan… Veeeel in de auto gezeten, soms lange stukken achter elkaar, soms hop-on-hop-off. Ik zal beginnen bij zaterdag… het was opeens KOUD, het had de nacht ervoor bijna gevroren. Het bleef de hele dag 12-14 graden, dus voor het eerst een lange broek en dichte schoenen aan. Toen ik opstond, regende het nog, dus ik was blij dat ik een regenjas mee had. Maar tegen de tijd dat ik weg ging, miezerde het en later werd het zelfs nog echt droog. Ik heb een tochtje gemaakt door de Kaaterskill (of Catskill) Mountains. Daarbij een waterval bezocht, die helaas niet echt groots waren. Het heeft te weinig geregend. Maar er viel wel wat anders te zien. Een aantal mensen hadden een koord gespannen boven de waterval en daarover liep net iemand toen ik aan kwam. Even later verloor hij zijn evenwicht en bungelde hij aan zijn harnas. Maar het lukte hem om weer op het koord te gaan staan en verder te lopen. Er was niet veel publiek, maar hij kreeg wel applaus! Nu staan er overal borden dat er doden gevallen zijn bij die watervallen en dat geloof ik best. Maar nu was er dus niet veel water en liep iedereen gewoon om de hekken heen. Dat heb ik ook maar gedaan, wat een paar schitterende foto’s opleverde.
Na de waterval heb ik het rondje door de bergen verder afgemaakt. Er wonen niet veel mensen, maar degenen die er wonen, hebben ofwel een kast van een huis, ofwel een soort blokhut met een hoop zooi er om heen. Op een of andere manier is er geen middenweg, of ik heb het gemist. Sommige huizen vallen letterlijk uit elkaar, maar er lijken toch echt mensen te wonen. Ook is het blijkbaar normaal om afgedankte pick-up trucks in je voortuin te hebben en deze te laten overgroeien. De grote huizen daarentegen zijn schitterend, met grote veranda’s en mooie schuren. Na al het groen belandde ik in iets veel kleurrijkers: Woodstock, het hippie-mekka van de VS. Ooit was hier dat festival, nou ja… hier… het was kilometers verderop, maar kreeg toch de naam van dit plaatsje mee. Het is echt maar klein, maar er zijn denk ik net zo veel winkeltjes als huizen. Het was leuk om te zien, vooral het publiek dat er rondliep, echte hippie en new age-mensen, haha. Voor het avondeten ben ik naar Rhinebeck gereden, ook weer een prachtige ‘historische’* plaats. Ik moest ervoor de Hudson oversteken. Dit plaatsje heeft veel Nederlandse roots, zo heet een restaurant er The Amsterdam en heet een hotel The Beekman Arms. Ik heb er bij een tavern gegeten: garnalen met bonen en friet.
* Alles uit de 18e eeuw is hier historisch. Noot: Deventer bestaat volgend jaar 1250 jaar, hihi.
Zaterdagmorgen heb ik trouwens ook nog met mijn ouders gepraat via Skype en daarna ook nog met Jolien (en Stefan op de achtergrond), zelfs nog even met hen allemaal tegelijk! We hebben de conference call-functie ontdekt, te leuk! Madelief was weer lekker aan het kletsen en Vers lag mooi te knikkebollen. Ook heb ik Sora nog gezien, maar die tilde heel even een oog en een oor op en dat was het, haha. Zondagmorgen heb ik met Luuk en Ellen en de kinderen gepraat. Dat was ook tof! Sepp en Mats verdrongen zich voor de laptop en kletsten gezellig over dat ze naar de brandweer waren geweest. Mats was ook nog geïnteresseerd in mijn ontbijt, ‘wat ben jij aan het eten?’, lekkere wijsneus. Ik eet meestal mijn Cheerios als ik met de familie Skype. Dan is het bij mij ’s ochtends en thuis is het ’s middags. Op een ander moment lukt meestal niet, dan ben ik onderweg of liggen ze thuis al weer in bed.
Zondag moest ik weer een behoorlijk eind rijden. De rit zou op zijn snelst 3,5 uur duren, maar ik gokte op 4,5 uur. Door wat stops hier en daar werd het meer dan 5 uur. Ik kijk nu eerst op Google Maps wat de meest efficiënte route is. Als mijn gps-app dan iets anders voor stelt, negeer ik de app, waarna hij op een gegeven moment een nieuwe route berekent. Onderweg heb ik heel wat heilige plaatsnamen gezien: Bethlehem, Bethel, Canaan. Ik heb het Beloofde Land aanschouwt hoor mensen! Het was een lange reis, maar wel de moeite waard. Van heuvels kwam ik in de bergen, waar de bladeren net beginnen te verkleuren. Tegen vier uur ’s middags was ik in Plymouth in New Hampshire. Dit is de achtste staat deze reis. Onderweg ben ik door Vermont gereden, wat ik dus ook mee tel (net als Rhode Island ben ik er niet gestopt o.i.d.). In Plymouth zat ik in een ‘hotel’, de enige keer dat ik geen airbnb kon vinden. Het bleek een ‘inn’ te zijn, wat een soort veredeld motel is. Maar deze had ook kleine vrijstaande huisjes, waar ik er een van kreeg. Dat was wel erg leuk even! Ik ben heel erg lui geweest en heb in het huisje gegeten en Netflix gekeken.
Vanmorgen vertrok ik om tien uur naar de White Mountains. In het Visitor Center heb ik een kaartje gekregen, waar een mevrouw met een arceerstift alle highlights aan gaf. Dus met kaart en gps (voor de zekerheid toch maar aangezet) ging ik op pad. Toen ik het plaatsje Lincoln bijna uit was, bedacht ik me dat ik had willen tanken. Ik had vast genoeg benzine voor de hele rit door de bergen, maar ik had liever een volle tank. En ik vermoedde dat er geen benzinestation in de bergen was, wat ook bleek te kloppen. Dus rechtsomkeert en bij het eerst benzinestation de tank volgegooid. Daarna toch echt de Kancamagus Highway op, de schitterende route dwars door de White Mountains. Onderweg ben ik gestopt bij watervallen, uitzichtpunten en mooie plekken waar je kunt wandelen. Als je daadwerkelijk van hiken houdt, dan kun je hier honderden kilometers lopen. Nu hou ik daar niet van (helemaal niet zelfs) en in mijn eentje is dat ook niet veilig. Een deel van de Appalachian Trail loop hier ook, wat ik herkende, omdat ik die ook in Georgia (ver in het Zuiden) tegen ben gekomen in 2015. Dat is een voettocht van duizenden kilometers, die heel veel zottelingen ieder jaar lopen. Maar ook zonder einden te sjouwen, heb ik me prima vermaakt! Ik heb vijf uur gedaan over een rit van 80 kilometer. Bij sommige stops heb ik een tijdje in de zon zitten lezen, want het was vandaag weer heerlijk 21 graden. De bossen beginnen al te verkleuren, over een paar dagen staan ze ‘in brand’. Dan ben ik niet meer hier, maar ik ga ervan uit dat de bossen elders ook wel mooi zijn. Overigens noemen wij deze herfstkleuren de ‘Indian Summer’, maar dat betekent hier ietwat anders. Als het in september of oktober opeens nog heel warm is, zoals vorige week, dan is dat voor de Amerikanen een Indian Summer. Het verkleuren van de bladeren noemen ze ‘the leafs are turning’. Jullie moeten de foto’s maar bekijken en de bijschriften lezen om precies te volgen wat ik gedaan heb. Misschien lijken de foto’s wat op elkaar, maar iedere bocht die je neemt, levert weer een nieuw fotomoment op. Daarvoor moest ik soms wel al rijdend een foto maken, of gewoon de auto midden op de weg stil zetten (waar heb je anders spiegels en knipperlichten voor, toch?).
Zojuist heb ik gegeten bij een biologisch verantwoord restaurant dat ‘organic’ ingrediënten gebruikt. De eigenares van deze airbnb doet iets zweverigs met massages en natuurgeneeskunde en raadde me het aan. Ik heb nog wel even gegoogled of het niet te gekkig was. Maar het was echt super! Het restaurant maakt pizza’s die ze ‘flatbread’ noemen. De bodem is van zuurdesem en de vulling is daadwerkelijk anders dan bij de Italiaan. Hier geen zompige bodem, maar heerlijk krokant. Ik kon een toetje van een home made brownie niet voorbij laten gaan, waardoor ik nu dus bomvol zit. Ik heb blijkbaar niets geleerd van mijn ervaring in het Amish restaurant vorige week (Nanda, neem nou geen toetje…). Maar goed, morgenavond maak ik zelf wel weer wat simpels. De airbnb waar ik nu ben, is niet de meest schone waar ik geweest ben. Maar het bed is heerlijk met schone lakens (al ff op gedut) en ook de douche is schoon. De kamer is heerlijk kneuterig met een schattige dakkapel. Er zit een enorme tuin bij, waar ik morgen even in ga kijken. De dame heeft een jong Turk stel in de tuin werken, die hier in het souterrain blijken te wonen. Ik ben blij dat zij er ook zijn, want ik dacht even alleen in het huis te zijn (en de deuren gaan niet op slot). De dame zelf woont in een joert (zo’n Mongoolse tent) in de tuin, dat begrijp ik net van die Turkse lui. Ik neem aan dat ze in de winter wel naar het huis verkast… maar misschien heeft ze daar wel een goede kachel, er ligt namelijk een massa haardhout naast de garage.
Goed, lieve lezers, dat was het weer voor vandaag. Hopelijk krijgen jullie door de foto’s een beetje mee hoe mooi het hier in. Zie hier de link:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10155012516218589.1073741905.558143588&type=1&l=0cad235833
Na de waterval heb ik het rondje door de bergen verder afgemaakt. Er wonen niet veel mensen, maar degenen die er wonen, hebben ofwel een kast van een huis, ofwel een soort blokhut met een hoop zooi er om heen. Op een of andere manier is er geen middenweg, of ik heb het gemist. Sommige huizen vallen letterlijk uit elkaar, maar er lijken toch echt mensen te wonen. Ook is het blijkbaar normaal om afgedankte pick-up trucks in je voortuin te hebben en deze te laten overgroeien. De grote huizen daarentegen zijn schitterend, met grote veranda’s en mooie schuren. Na al het groen belandde ik in iets veel kleurrijkers: Woodstock, het hippie-mekka van de VS. Ooit was hier dat festival, nou ja… hier… het was kilometers verderop, maar kreeg toch de naam van dit plaatsje mee. Het is echt maar klein, maar er zijn denk ik net zo veel winkeltjes als huizen. Het was leuk om te zien, vooral het publiek dat er rondliep, echte hippie en new age-mensen, haha. Voor het avondeten ben ik naar Rhinebeck gereden, ook weer een prachtige ‘historische’* plaats. Ik moest ervoor de Hudson oversteken. Dit plaatsje heeft veel Nederlandse roots, zo heet een restaurant er The Amsterdam en heet een hotel The Beekman Arms. Ik heb er bij een tavern gegeten: garnalen met bonen en friet.
* Alles uit de 18e eeuw is hier historisch. Noot: Deventer bestaat volgend jaar 1250 jaar, hihi.
Zaterdagmorgen heb ik trouwens ook nog met mijn ouders gepraat via Skype en daarna ook nog met Jolien (en Stefan op de achtergrond), zelfs nog even met hen allemaal tegelijk! We hebben de conference call-functie ontdekt, te leuk! Madelief was weer lekker aan het kletsen en Vers lag mooi te knikkebollen. Ook heb ik Sora nog gezien, maar die tilde heel even een oog en een oor op en dat was het, haha. Zondagmorgen heb ik met Luuk en Ellen en de kinderen gepraat. Dat was ook tof! Sepp en Mats verdrongen zich voor de laptop en kletsten gezellig over dat ze naar de brandweer waren geweest. Mats was ook nog geïnteresseerd in mijn ontbijt, ‘wat ben jij aan het eten?’, lekkere wijsneus. Ik eet meestal mijn Cheerios als ik met de familie Skype. Dan is het bij mij ’s ochtends en thuis is het ’s middags. Op een ander moment lukt meestal niet, dan ben ik onderweg of liggen ze thuis al weer in bed.
Zondag moest ik weer een behoorlijk eind rijden. De rit zou op zijn snelst 3,5 uur duren, maar ik gokte op 4,5 uur. Door wat stops hier en daar werd het meer dan 5 uur. Ik kijk nu eerst op Google Maps wat de meest efficiënte route is. Als mijn gps-app dan iets anders voor stelt, negeer ik de app, waarna hij op een gegeven moment een nieuwe route berekent. Onderweg heb ik heel wat heilige plaatsnamen gezien: Bethlehem, Bethel, Canaan. Ik heb het Beloofde Land aanschouwt hoor mensen! Het was een lange reis, maar wel de moeite waard. Van heuvels kwam ik in de bergen, waar de bladeren net beginnen te verkleuren. Tegen vier uur ’s middags was ik in Plymouth in New Hampshire. Dit is de achtste staat deze reis. Onderweg ben ik door Vermont gereden, wat ik dus ook mee tel (net als Rhode Island ben ik er niet gestopt o.i.d.). In Plymouth zat ik in een ‘hotel’, de enige keer dat ik geen airbnb kon vinden. Het bleek een ‘inn’ te zijn, wat een soort veredeld motel is. Maar deze had ook kleine vrijstaande huisjes, waar ik er een van kreeg. Dat was wel erg leuk even! Ik ben heel erg lui geweest en heb in het huisje gegeten en Netflix gekeken.
Vanmorgen vertrok ik om tien uur naar de White Mountains. In het Visitor Center heb ik een kaartje gekregen, waar een mevrouw met een arceerstift alle highlights aan gaf. Dus met kaart en gps (voor de zekerheid toch maar aangezet) ging ik op pad. Toen ik het plaatsje Lincoln bijna uit was, bedacht ik me dat ik had willen tanken. Ik had vast genoeg benzine voor de hele rit door de bergen, maar ik had liever een volle tank. En ik vermoedde dat er geen benzinestation in de bergen was, wat ook bleek te kloppen. Dus rechtsomkeert en bij het eerst benzinestation de tank volgegooid. Daarna toch echt de Kancamagus Highway op, de schitterende route dwars door de White Mountains. Onderweg ben ik gestopt bij watervallen, uitzichtpunten en mooie plekken waar je kunt wandelen. Als je daadwerkelijk van hiken houdt, dan kun je hier honderden kilometers lopen. Nu hou ik daar niet van (helemaal niet zelfs) en in mijn eentje is dat ook niet veilig. Een deel van de Appalachian Trail loop hier ook, wat ik herkende, omdat ik die ook in Georgia (ver in het Zuiden) tegen ben gekomen in 2015. Dat is een voettocht van duizenden kilometers, die heel veel zottelingen ieder jaar lopen. Maar ook zonder einden te sjouwen, heb ik me prima vermaakt! Ik heb vijf uur gedaan over een rit van 80 kilometer. Bij sommige stops heb ik een tijdje in de zon zitten lezen, want het was vandaag weer heerlijk 21 graden. De bossen beginnen al te verkleuren, over een paar dagen staan ze ‘in brand’. Dan ben ik niet meer hier, maar ik ga ervan uit dat de bossen elders ook wel mooi zijn. Overigens noemen wij deze herfstkleuren de ‘Indian Summer’, maar dat betekent hier ietwat anders. Als het in september of oktober opeens nog heel warm is, zoals vorige week, dan is dat voor de Amerikanen een Indian Summer. Het verkleuren van de bladeren noemen ze ‘the leafs are turning’. Jullie moeten de foto’s maar bekijken en de bijschriften lezen om precies te volgen wat ik gedaan heb. Misschien lijken de foto’s wat op elkaar, maar iedere bocht die je neemt, levert weer een nieuw fotomoment op. Daarvoor moest ik soms wel al rijdend een foto maken, of gewoon de auto midden op de weg stil zetten (waar heb je anders spiegels en knipperlichten voor, toch?).
Zojuist heb ik gegeten bij een biologisch verantwoord restaurant dat ‘organic’ ingrediënten gebruikt. De eigenares van deze airbnb doet iets zweverigs met massages en natuurgeneeskunde en raadde me het aan. Ik heb nog wel even gegoogled of het niet te gekkig was. Maar het was echt super! Het restaurant maakt pizza’s die ze ‘flatbread’ noemen. De bodem is van zuurdesem en de vulling is daadwerkelijk anders dan bij de Italiaan. Hier geen zompige bodem, maar heerlijk krokant. Ik kon een toetje van een home made brownie niet voorbij laten gaan, waardoor ik nu dus bomvol zit. Ik heb blijkbaar niets geleerd van mijn ervaring in het Amish restaurant vorige week (Nanda, neem nou geen toetje…). Maar goed, morgenavond maak ik zelf wel weer wat simpels. De airbnb waar ik nu ben, is niet de meest schone waar ik geweest ben. Maar het bed is heerlijk met schone lakens (al ff op gedut) en ook de douche is schoon. De kamer is heerlijk kneuterig met een schattige dakkapel. Er zit een enorme tuin bij, waar ik morgen even in ga kijken. De dame heeft een jong Turk stel in de tuin werken, die hier in het souterrain blijken te wonen. Ik ben blij dat zij er ook zijn, want ik dacht even alleen in het huis te zijn (en de deuren gaan niet op slot). De dame zelf woont in een joert (zo’n Mongoolse tent) in de tuin, dat begrijp ik net van die Turkse lui. Ik neem aan dat ze in de winter wel naar het huis verkast… maar misschien heeft ze daar wel een goede kachel, er ligt namelijk een massa haardhout naast de garage.
Goed, lieve lezers, dat was het weer voor vandaag. Hopelijk krijgen jullie door de foto’s een beetje mee hoe mooi het hier in. Zie hier de link:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10155012516218589.1073741905.558143588&type=1&l=0cad235833
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
