01 Boston

Ik ben inmiddels al twee volle dagen in Boston en al goed gewend aan het tijdsverschil. Ik tik dit nu om half 8 ’s avonds, wat betekent dat het in Nederland half 2 ’s nachts is en iedereen (hopelijk) ligt te slapen. Het wordt hier al om 7 uur donker, waar ik wel even aan moet wennen. Als ik nu naar buiten kijk, zie ik dus helemaal niks. Mijn kamer is aan de achterkant van het huis en er zijn geen lichten in de tuin. Dit huis is vrij oud, maar heeft echt karakter. Ze verhuren 7 kamers en wonen er zelf ook nog. Ik mag ook van de keuken en de wasmachine gebruikmaken. Dat laatste heb ik dan ook al gedaan, ik had al een flinke stapel was opgebouwd. Je leest hierna hoe dat komt…

Woensdagmorgen was ik nog thuis en kon ik in principe uitslapen. Maar natuurlijk had ik niet zo veel slaapuren gemaakt, dus ik stond al om 7 uur op. Eerst de dierentuin eten gegeven en de hond uitgelaten. Daarna nog wat dingen in huis schoongemaakt en opgeruimd, mijn tante is namelijk weer in mijn huis vakantie aan het vieren. Ik weet niet of jullie het nog weten, maar er was woensdag dus een flinke storm! En dat heb ik geweten… Het begon nog goed, de treinreis ging prima.

Maar eenmaal op Schiphol werd al snel duidelijk dat mijn vliegtuig naar Londen Heathrow dermate vertraging had, dat ik mijn aansluiting naar Boston zou missen. Ik werd daarom omgeboekt, wat voor mij een nieuwe ervaring was. Ik werd op een KLM-vlucht naar New York JFK gezet. Prima natuurlijk, dan zou ik vanaf daar overstappen naar Boston. Maar ook deze vlucht vertrok met drie kwartier vertraging. Ik zat eerst met twee jongens op een rij van drie stoelen, maar omdat er veel mensen deze vlucht gemist hadden, waren er aardig wat lege stoelen. De jongen in het midden kreeg een andere stoel, waardoor de andere jongen en ik meer ruimte hadden. Dat was zeker welkom! Ik heb een serie van Netflix gekeken, die ik op mijn tablet gedownload had. En af en toe gedut. En natuurlijk word je zo nu en dan wakker geschud om wat te eten of drinken. Of letterlijk door elkaar geschud door wat turbulentie (viel mee overigens).

De vlucht ging volgens plan, dus ik nam aan dat ik mijn aansluiting zou halen. MAAR… ook in New York was het slecht weer (staartje van orkaan Irma?) en het duurde zeker een half uur tussen landen en bij de gate komen. Ik zette daarna een soort van sprintje in, maar ja, dan moet je dus als brave Europeaan door de hele strenge en uitgebreide douane. Ik heb meerdere beambten zover gekregen om me voor te laten. Zo werd ik in de rij achter een Indiase familie gezet, want die werden als groep geïnterviewd. Helaas hadden zij hun papieren niet op orde en waren serieus ALLE andere rijen sneller dan die van mij. Toen ik er eindelijk door was, moest ik mijn koffer ophalen en opnieuw inchecken. Ik was er van overtuigd dat ik de volgende vlucht niet meer zou halen, maar de dame aan de balie zei dat ook die vlucht vertraagd was. Als ik zou rennen, zou ik het nog halen. Dus echt waar, ik heb geen idee meer hoe JFK er uit ziet, maar ik heb volgens mij roltrappen, liften, parkeerplaatsen en van alles en nog wat gehad voor ik bij de juiste terminal was. En daar mocht ik weer door de beveiliging; schoenen uit, handbagage half uitpakken, grmblz. Toen ik bij de gate kwam… bleek het vliegtuig er nog niet eens te zijn! Dus voor niks me in het zweet gewerkt. Ik heb in de toiletten schone kleren aangedaan (ik heb mijn heldere momenten bij het inpakken).

De vlucht naar Boston was een half uurtje. Op het vliegveld was ik snel bij het verhuurbedrijf waar ik de huurauto ophaalde. Het is een donkerzilveren Hyundai Accent, hele prima auto. Helaas pakte de app op mijn mobiel de satelliet niet op, waardoor ik maar aan het rijden ging, in de hoop dat ie het signaal op zou pakken. Maar nee, ik belandde zelfs in downtown Boston, wat echt compleet verkeerd was! Daarna ben ik met de telefoon in de hand, ouderwets kaartlezend op de plek van bestemming gekomen. Dit kon gelukkig, omdat het al na middernacht was en het vrijwel uitgestorven was op straat. Ik ben bij aankomst direct gaan douchen en gaan slapen. Met een slaappil en 24 uur wakker lukte dat prima.

Donderdag heb ik het heel rustig aan gedaan. Ik heb een supermarkt opgezocht, de Stop&Shop, een nieuwe voor mij. Daar dus boodschappen gedaan. Aan het einde van de middag, lekker slim in de spits, ben ik naar Watertown gereden. Dat is aan de andere kant van Boston en in theorie een kwartier rijden. Maar ja, die spits he? Toen ik aankwam in Watertown, hing er een meisje van 6 (en een half) uit het raam: “Are you mommy’s friend?” Yes, I am! Ik ging namelijk eten bij Aleksandra en haar gezin, dat bestaat uit haar man, 4 kinderen (tussen de 1,5 en 6,5 jaar oud; 2 meisjes en 2 jongens), een vriendin die bij hen inwoont en een luidruchtige kat. Ik ken Aleksandra van mijn evangelisatiewerk in Cambridge, UK. We zaten in 2007 in hetzelfde team. Zij was samen met een groep studenten uit Dubai gekomen, maar is van origine Pools. Ze is getrouwd met Daniel uit Libanon en woont nu dus in de VS. Het was echt heel gezellig en de kinderen zijn schatten. Tijdens het eten kwam er nog een flinke onweersbui over, wat de kinderen behoorlijk indrukwekkend vonden. Het was echt heel bijzonder om elkaar hier weer te zien en om herinneringen op te halen aan een geweldig mooie tijd. God heeft ons echt gezegend! Waarschijnlijk ga ik zondag nog met hen naar de kerk, waarna ik in de auto stap om naar Cape Cod te gaan.

Vandaag was het dan tijd om Boston zelf te gaan bekijken. Omdat het niet te doen is om de stad in te rijden en onbetaalbaar om er te parkeren, ben ik met de bus en trein gegaan. Het personeel is niet al te behulpzaam, dus daarom vraag ik altijd maar aan medepassagiers hoe het werkt. Ik sprak eerst een man aan op het treinstation, maar die sprak alleen Spaans. Een volgende ook. Bizar. Dus ik zeg maar hardop “Is there anyone who does speak English?” En ja hoor, een aardige mevrouw stapt op me af. In trein praten we verder. Ze vertelt dat ze naar de bibliotheek gaat en daar wilde ik ook nog naar toe. Dus ze biedt aan om me op sleeptouw mee te nemen. Dus Michelle en ik naar de bieb, haha! Dit is een prachtig gebouw, echt de moeite waard! We hebben ook wat in de omgeving rondgelopen en zijn toen naar het Visitor Center (de VVV) gegaan. Al met al hebben we een uur samen gewandeld. Ze had toch niets te doen vandaag. Wow, dank U Heer, wat een prachtig geschenk! We hebben nog snel een selfie gemaakt en zijn toen onze eigen weg gegaan.

Ik heb een groot deel van de Freedom Trail gelopen. Dat is een wandeling van 4 kilometer langs allerlei plekken die van belang zijn geweest bij de onafhankelijkheid van de VS in de 18e eeuw. Met het gekochte boekje ben ik rustig verder gelopen. Mijn voeten deden inmiddels al pijn, dus ik heb ook vaak op een bankje gezeten. Op een gegeven moment was ik alles toch wel zat, Amerikanen hebben de neiging om van elk klein detail een enorm geschiedenisverhaal te maken. Dus ik heb de laatste kilometer overgeslagen en ben het avontuur met het OV weer aangegaan. En dat ging me goed af! De omgekeerde richting was het natuurlijk, dus hoe moeilijk kon het zijn, haha.

Bij thuiskomst was het dus tijd voor een was. Vandaag was het 26 graden met een hoge luchtvochtigheid. Ik heb dus verschrikkelijk gezweet. Fijn om dan te weten dat ik de kleren gewoon even kan wassen en in de droger kon gooien. Ik heb nog nagedacht om uit eten te gaan, maar ik had ook nog brood, kaas en rucola, dus dat heb ik opgegeten. Morgenavond ga ik wel wat meer uitgeven voor de avondmaaltijd. Ik ben toch ook wel moe en… ik had nog deze blog te schrijven. Meer spannends is er niet te vertellen eigenlijk, al realiseer ik me wel dat ik echt een enorm verhaal getikt heb, hihi. Nog een volle dag hier in Boston en zondag naar Cape Cod. Daar komt mijn volgende blog dan vandaan!

Laat je een reactie achter hieronder? Dat vind ik erg leuk om te lezen!

Mijn foto’s staan op Facebook, maar ook als je geen vriendjes met me bent, kun je ze bekijken. Plak de volgende link in je browser!
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10154971166863589.1073741898.558143588&type=1&l=f62e415c81