#4 (Op weg naar) Atlanta

Vrijdagmorgen moest ik weer uitchecken bij het hotel in Birmingham. Omdat ik geen haast had, was het fijn om nog even met mijn ouders te Skypen. Ze hadden mijn nichtje Madelief thuis, dus haar heb ik ook nog even gesproken. Ze zwaaide enthousiast en vertelde me gillend en brabbelend hoe leuk ze het bij opa en oma vond. Mijn koffer was al deels ingepakt, dus na een laatste ronde door de kamer, ging ik op weg.

Ik besloot om richting Atlanta een omweg te maken via Gadsden. Daar zijn de Nocalulla Falls, volgens mijn reisgids de moeite van de omweg waard. Ik kwam heel optimistisch aan, maar al snel hoorde en zag ik... dat de waterval opgedroogd was tot een straaltje waar je nog niet eens onder kunt douchen! Dit had ik natuurlijk wel van tevoren kunnen bedenken, gezien de droogte die er heerst. Maar daar had ik domweg niet bij stil gestaan. Toch was het een mooie plek om te zijn. De waterval is naar Nocalulla genoemd, een indianenmeisje die zich volgens een legende door liefdesverdriet van de waterval gegooid heeft. Natuurlijk staat er nu een standbeeld van haar. In het bijbehorende park heb ik rustig mijn fruit opgegeten en een tijdje zitten lezen.

Daarna had ik nog redelijk veel tijd over, daarbij al rekening gehouden met het uur tijdsverschil tussen Alabama en Atlanta (Georgia). Ik las in dezelfde reisgids dat er in Anniston een mooi natuurhistorisch museum zou. Dus toen ben ik daar maar naar toe gegaan. Het was redelijk goedkoop, dus het was geen aanslag op mijn portemonnee. Ook dit keer weer een goed opgezet museum, met veel dingen voor kinderen om te doen. Ik vond het vooral leuk om de opgezette dieren te zien, die hier in het wild leven. Ik zie redelijk veel wild, maar dan alleen dood langs de weg. Deze in het museum waren natuurlijk ook dood, maar niet plat en/of bloederig. Zo leerde ik over wilde katten als cougars en lynxen, en over beren en wolven. Ook zag ik een monsterachtige marter dat in het Engels een 'wolverine' heet en in het Nederlands een 'veelvraat'. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het schijnt één van de meest agressieve dieren ter wereld te zijn, omdat het zelfs beren aanvalt!

Na dit museum ging ik toch maar op weg naar mijn hotel ten oosten van Atlanta. Het was niet echt een mooi hotel, meer een motel, waarbij ik mijn auto voor de deur van mijn kamer kon parkeren. Prima voor één nacht, dus. De hele week had ik al ontbijt op mijn eigen kamer gegeten, omdat het in de meeste hotels niet zo veel voorstelde. Bovendien kon ik zo lekker in mijn pyjama ontbijten en mijn eigen tijd indelen. Dat kwam hier dus ook weer mooi van pas.

Vanmorgen stond ik redelijk vroeg op en rond half 9 zat ik in de auto. Ik had namelijk een missie! Ik wilde naar een museum in Atlanta, waar ik de afgelopen twee jaren niet geweest ben... The World of Coca-Cola! Dit drankje is namelijk uitgevonden door een apotheker in Atlanta en is uitgegroeid tot een wereldwijd merk. Het museum is echt heel gaaf, natuurlijk ook vooral voor kinderen. Er zijn meerdere filmpjes te zien, dingen zelf te doen en hele overzichtelijke uitleg van het maken en bottelen. Natuurlijk is het recept voor Coca-Cola topgeheim, dat blijkbaar letterlijk in een kluis wordt bewaard, want deze kluis werd met veel bombarie tentoongesteld. Ik vond vooral de reclames door de jaren heen erg leuk. Na het kopen van een erg dure koelkastmagneet, en het afrekenen van de duurste parkeergarage ooit, was het tijd om naar Warner Robins te gaan.

Er gaan dus snelwegen dwars door Atlanta. Op sommige stukken zijn er wel zeven rijbanen. De vorige keer dat ik hier zelf reed, was 2,5 jaar geleden, toen ik naar het huis van Margaret Mitchell ging. Toen was het op een maandagmorgen en gigantisch druk. Dat viel nu gelukkig reuze mee, dus ik kon kiezen welke baan ik wilde, haha. Helaas kwam ik net buiten de stad in een file, die me wel een half uur vertraging opleverde. De rest van de reis ging goed en Stacey en ik kwamen op precies hetzelfde moment bij het verhuurbedrijf aan. Dus koffers overgeheveld en de sleutels in een brievenbus gedaan (want ja, ze zijn dicht zaterdagmiddag). Ik ben vergeten te kijken hoeveel mijl ik gereden heb, moeten er toch zeker een paar honderd zijn.

Het was gezellig bij Stacey thuis, omdat ook haar vriendin Lauralee er was. Ik ken haar van vorig jaar, dus het was leuk om even bij te kletsen. Daarna kon ik nog een tijdje met Jolien Skypen, die had ik nog niet gesproken sinds ik hier ben. Tegen het einde van de middag gingen we naar Elko, een plaatsje in de buurt van Warner Robins. Daar wonen mensen van de kerk met een mooi huis en een groot stuk land. Voor het tweede jaar hebben ze daar een klein muziekfestival. Verschillende bands traden op, Stephen speelde basgitaar tijdens een aantal liedjes. Er was ook veel eten, dat door iedereen mee was genomen. Het was echt leuk, al werd het op een gegeven moment echt té koud. Toen Finn het zat was, gingen we naar huis. Dus ik heb nu nog heel even tijd om mijn blog te schrijven en om foto's op Facebook te zetten.

Morgen weer naar de kerk en daarna op pad met Stacey, eerste stop Savannah! Hierbij de link naar de huidige foto's:

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10154116285798589.1073741892.558143588&type=1&l=76a093a9a4