#2 Montgomery & Selma, Alabama
Blijf op de hoogte en volg Nanda
15 November 2016 | Verenigde Staten, Selma
Tegen lunchtijd reed ik naar het centrum van Montgomery. Het viel me allemaal een beetje tegen in eerste instantie. De stad is een samenraapsel van hoge, moderne gebouwen, met daar tussenin gaten waar ooit gebouwen stonden en zo af en toe oude gebouwen van rond 1900. Bij het Visiting Center parkeerde ik de auto. Binnen waren twee aardige dames die me een kaart gaven voor een stadswandeling. Ik keek nog even een filmpje over Montgomery en stapte vervolgens weer naar buiten. Ik had nog een lange broek aan, wat veel te warm was. Dus in de auto heb ik die verwisseld voor een korte broek. Gelukkig stond ik tussen twee enorme pick-ups geparkeerd... Mijn eerste stop was voor de lunch, een sandwich met kalkoenfilet.
Ik kwam er achter dat het historische centrum van Montgomery niet heel groot is. De belangrijkste gebouwen liggen redelijk dicht bij elkaar. Als eerste bezocht ik het Rosa Parks Museum, over de dame die weigerde op te staan in de bus. Dit was dan ook alles wat ik over haar wist. Wat ik niet wist, was dat zij al actief was in de mensenrechtenbeweging (Civil Rights Movement CRM). Ik leerde nog veel meer. Het was dus zo dat zwarten (ik vind dat echt een rotwoord) niet op de eerste rijen in de bus mochten zitten. In het middendeel wel, maar als de blanken geen plek voorin meer hadden, moesten ze opstaan voor de blanken. Achterin was alleen voor de zwarten bedoeld. Dit was een plaatselijke wet. Op een dag zat Rosa in het middendeel en weigerde op te staan. Ze werd gearresteerd, maar op borgtocht vrijgelaten. De CRM besloot dit aan te vechten door de bussen te boycotten. Dit hebben ze meer dan een jaar volgehouden, het busbedrijf ging bijna failliet, tot het zover was dat blanken en zwarten gelijke rechten hadden in de bus. Dit speelde zich af in 1955 en 1956. Ongelooflijk, dat er nog maar 60 jaar geleden apartheid heerste in dit land!
Ik liep ook nog langs de kerk waar Martin Luther King dominee was en waarvanuit de CRM opriep tot een geweldloze opstand. De kerk was namelijk de enige plek waar zwarten zich mochten verzamelen. Even verderop is er een monument waarop gebeurtenissen en doden herdacht worden tussen 1955 (Rosa Parks in de bus) en 1968 (moord op Martin Luther King). Hoe divers en tegenstrijdig dingen in de VS soms kunnen zijn, blijkt wel uit het feit dat twee blokken bij dit moment vandaan, het 'Witte Huis' van de Confederatie is én in ere wordt gehouden. In het voorjaar van 1961 woonde hier president Davis van de Confederatie met zijn familie. Het Zuiden had zich als Confederatie afgesplitst van de Unie in het noorden, waarna de Burgeroorlog begon. De Confederatie stond vooral voor het behoud van de plantages en daarmee de slavernij. Hoe bijzonder én onbegrijpelijk dat 100 jaar later de zwarten nog steeds moesten vechten voor gelijke rechten!
Na de wandeling heb ik boodschappen gedaan bij Publix, dat is de Albert Heijn van Amerika. De prijzen zijn wat hoger, maar de producten wel beter. Ik was helemaal blij een pak Wasa crackers te vinden. Het brood hier vind ik namelijk echt helemaal niks, er zit overal suiker in! Je kunt ook wel heel duur brood kopen zonder suiker, maar ik vind de crackers al prima. Ook heb ik melk, Cheerios (soort cornflakes), jus d'orange, water en fruit gekocht. Het wast echt niet veel, maar één van de medewerksters stond er op mijn kar naar de auto te rijden. Ik begreep van haar dat ze verpleegkunde studeert en dit als bijbaan doet. Toch leuk, even zo'n gesprekje.
Voor het avondeten reed ik naar Chick-fil-A, dat nu wel open is. Ik vind het nog steeds maar vreemd, en soms irritant, dat je overal met de auto heen moet. De afstanden zijn gewoon te groot en bovendien zijn er geen voetpaden. Het oversteken van zes rijbanen, drie elke kant op, is waarschijnlijk een soort van poging tot zelfmoord. Dus dan maar 5 minuten in de auto voor een gratis kipburger. Deze Chick-fil-A zat vlakbij een winkelcentrum. Nu moet je je voorstellen dat dat een dorp op zich is, waar je met de auto omheen rijdt. Er zat ook een Books-a-million (wat is dat met die Amerikanen en hun streepjes?), een grote boekwinkel. Mijn doel was om de twee laatste boeken van Nicholas Sparks te kopen, maar alleen de één-na-laatste (ook streepjes, hihi) was er in paperback, de nieuwste vond ik gewoon te duur. Terug in mijn suite is het dan toch gelukt om de foto's te uploaden. Ook heb ik op mijn nieuwe favoriete zender, Home & Garden TV, een aantal afleveringen gezien over het bouwen van een tiny house. Dat is echt zó gaaf! Ik zie mezelf al helemaal met zo'n huisje door de VS reizen, haha.
Vanmorgen was ik weer heel vroeg wakker en rond 6 uur zette ik mijn telefoon aan. Mijn moeder appte een filmpje van alle kleinkinderen (en Sora) en haar zelf op de gitaar, terwijl ze Sinterklaasliedjes zong. Echt leuk om ze zo bij elkaar te zien! Het was de eerste keer dat ze op alle drie tegelijk moesten passen, dus drie kids van 11 maand tot 3,5 jaar. En allemaal even boevig en lief. Ik had ze ook wel even willen knuffelen, gelukkig heb ik ze laatst nog gezien. Na een tijdje online heb ik nog een uurtje geslapen. Daarna mijn koffer weer ingepakt en mijn suite gedag gezegd. Het was echt een toffe plek. Het feit dat ik redelijk geslapen heb, zegt een hoop!
Ik reed vanmorgen eerst naar Selma, een stadje ten westen van Montgomery. De weg die ik nam, is historisch. Over deze weg liepen in 1965 duizenden mensen de 54 mijl van Selma naar Montgomery om te zorgen dat iedere zwarte óók stemrecht kreeg op basis van zijn burgerschap en niet na het volgen van een onmogelijke procedure. Let op, dit is dus nog maar 50 jaar geleden! De eerste groep van 600 mensen werd in eerste instantie tegengehouden door een blanke sheriff en zijn agenten. Zij sloegen de mars gewelddadig neer, waarbij zelfs doden vielen. De tweede poging, waarbij 4.000 mensen meededen, ging wél door. Toch vielen ook onderweg doden, onder meer door de Ku Klux Klan. In Montgomery bestond de mars inmiddels uit 25.000 mensen, die vanuit het hele land naar Alabama waren gekomen om mee te doen. Bij het Capitool van Alabama hield Martin Luther King een toespraak en dienden zij hun verzoek in. Ik heb hier vorig jaar een goede film over gezien, die 'Selma' heet. Die film moet iedereen eigenlijk gezien hebben, om te begrijpen hoe hard de zwarten moesten vechten voor rechten die wij heel normaal vinden. Halverwege de route heb ik een informatiecentrum bezocht. Weer was er een informatiefilm en een tentoonstelling. Ik heb nog een tijdje gepraat met twee medewerkers. Dit bezoek heeft me echt geraakt, ik kan me niet voorstellen dat blanken zo op zwarten neerkeken (en misschien nog steeds doen). Er waren destijds KKK-leden die zeiden dat God de mensen niet gelijk gemaakt had, dat het blanke ras superieur was. Ik werd er stil van.
In Selma zelf heb ik de brug op de foto gezet waar destijds de mars bloedig werd neergeslagen. Ik vond het indrukwekkend om daar te zijn, ook al reden er nu gewoon auto's over heen. Dit is een belangrijke plek in de geschiedenis geweest, omdat de tweede keer dat de mars er over heen ging, ze wél vrije doorgang hadden en daarmee letterlijk en figuurlijk een beweging in gang zetten. Ik heb ook de kerken gezien waar mensen in verzamelden voordat ze aan de mars begonnen. Verder heb ik een heerlijk broodje gegeten in een restaurant aan de rivier. Een blank stel, met twee donkere baby's, zat een paar tafels verderop. Ik hoorde dat ze geen Engels spraken, maar kon niet echt goed horen wat het wel was. Ik sprak hen aan en het bleken Vlamingen te zijn! Ze wonen bij San Francisco, waar hij in de IT (in Silicon Valley) werkt. Ze hebben twee meisjes geadopteerd, waar zij thuis voor zorgt. Ze waren net op bezoek geweest bij de birth mom van één van hun dochters... in Warner Robins, Georgia! Hoe is het mogelijk, hè?
De weg van Selma naar Birmingham was geen snelweg, je mocht maximaal 90 km/u. Het was wel heel mooi, met wederom een glooiend landschap en veel bos. Ik vind het nog steeds heel bijzonder dat je soms een enorm groot en prachtig huis bovenaan een heuvel ziet staan, maar dat de buren vervolgens in trailers wonen. Ik was vaak de enige op de weg, waardoor ik soms wat langzamer kon rijden om goed om me heen te kijken. Op een gegeven moment keek ik links een andere weg in en zag een hele familie herten daar oversteken! Dus vanaf toen ging ik toch ook maar beter opletten of er iets uit de bossen kwam. Natuurlijk daarna niets meer gezien.
Ik ben nu op mijn hotelkamer in Pelham, vlakbij Birmingham. De kamer is vrij lang, met een badkamer, een gedeelte met een bank, een koelkast en twee queen size bedden. Ik zit aan het einde van de gang, wat lekker rustig is. Helaas zit er naast het gebouw wel een bedrijf dat van die scheepscontainers verplaatst, het maakt nogal een lawaai. Hopelijk houden ze daar 's nachts mee op. Wat ik morgen ga doen, dat weet ik nog niet, daar ga ik straks maar eens naar kijken. Ik ben hier drie nachten, dus dat is wel prettig.
Hierbij de link naar de foto's:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10154105036333589.1073741890.558143588&type=1&l=a38ad33eb6
-
16 November 2016 - 09:54
Dirk K.:
Het is heel leuk om jouw verhalen te lezen Nanda.
Veel plezier in Amerika en ik zie uit naar jouw volgend verslag.
Nu ga ik even de foto's bekijken.
Groetjes
-
16 November 2016 - 19:35
Jan Kooij:
Bijzonder hoe jij je telkens verdiept in de geschiedenis van het land wat je bereist. De rassenonlusten heb ik bewust meegemaakt en de toespraken van M.L.King.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley