#1 Warner Robins, Georgia

Vrijdagmorgen begon het avontuur al vroeg. Ik had mijn wekker om 5.00 uur gezet, maar omdat ik de hele nacht al niet geslapen had, stond ik voor de wekker op. Zo stapte ik dus lekker 'uitgerust' in mijn auto om naar mijn ouders te gaan. Zij brachten me namelijk naar het vliegveld in Düsseldorf. Ik had gedroomd dat we het niet zouden halen en helemaal vast kwamen te staan in het verkeer. Gelukkig viel het allemaal reuze mee en hebben we alleen bij Duisburg wat langzaam rijdend verkeer gehad. Op het vliegveld hebben we gezellig nog koffie met een croissantje gegeten. Ik werd vervolgens vóór het droppen van mijn koffer al geinterviewd, wat anders is dan op Schiphol. Mijn ouders zwaaiden me uit toen ik daadwerkelijk door de beveiliging moest. Ik was zo slim om mijn flesje niet te legen, dus ik kiezen tussen mijn Dopper weggooien of het water opdrinken. Dat laatste deed ik, volgens mij heb ik nog niet eerder zo snel bijna een halve liter water opgedronken.

Achter de beveiliging waren wel wat winkels, maar daar heb ik nooit interesse voor. Ik zag al snel wat grote leren stoelen en daar heb ik een soort van dutje in gedaan. Dat was best fijn! In het vliegtuig bleek ik twee stoelen voor mezelf te hebben, wat ook heel fijn was! Dat maakte de lange reis iets beter te doen. Ik heb wat gedut, gelezen, gegeten en gedronken en twee films gekeken: Bad Moms (hihi) en The Big Friendly Giant (De Grote Vriendelijke Reus). Vooral de laatste film vond ik heel gaaf, omdat ik dit boek van Roald Dahl vroeger op de basisschool altijd stiekem onder de les las.

Op het vliegveld van Atlanta was het echt een puzzel om door de douane te komen. Ik werd van de ene naar de andere rij gestuurd, moest iets invullen op een computer en daarna óók nog vragen van een beambte beantwoorden. Ik moest twee keer op de foto en twee keer mijn vingeradrukken geven. Erg omslachtig allemaal, dit was de vorige keer zeker weten niet zo. Mijn koffer was inmiddels allang op de loopband, dus ik kon snel door naar de aankomsthal. Daar stonden Stacey, Stephen, Sadie en Finn me op te wachten met schattige welkomsborden die ze zelf gemaakt hadden. De rit naar huis was gelijk al gezellig. Nadat we nog ergens hamburgers gegeten hadden, gingen we naar huis. Ik was eerst nog best fit, maar na het uitdelen van de cadeautjes was ik echt heel moe. Ik ging 'op tijd' naar bed, ook al was het voor mij natuurlijk al ver na middernacht.

Zaterdagmorgen deden we eerst nog rustig aan. Daarna gingen we een cadeautje kopen voor een vriendje van de kinderen. Zijn feestje was in een gebouw met allemaal springkussens, Monkey Joe's genaamd. Alle kinderen en ouders kregen ook nog wat pizza en een cupcake en de jarige pakte alle cadeautjes uit. Erg leuk om een keer mee te maken! Na het feestje was het tijd om mijn huurauto op te halen. Nu had ik vorig jaar al pech met het huren van een auto, dus dat kon dit jaar niet mislukken. Dachten we. Ik zou de auto om 12 uur op moeten halen, maar wij waren er om 12.45 uur. Bleek dat ze om 12 uur dicht gingen! Dus... geen auto. Ik bleef nog redelijk rustig en we besloten om naar huis te gaan. Daar hielpen Stephen en Stacey me met bellen naar verschillende verhuurbedrijven. In Macon, een half uur rijden, zou wel een auto beschikbaar zijn. Stacey en ik sprongen in de auto, om vervolgens in Macon te horen dat ze helemaal geen auto's hebben! Gelukkig zei de dame daar dat het kantoor in Warner Robins op zondagmiddag wel open was én dat ze zeker weten een auto hebben. Stacey en ik waren inmiddels wel klaar met alles en besloten om warme chocolademelk met een chocolat chip cookie te halen bij een christelijk café. Wij hadden wel een dosis chocola verdiend, vonden we! Stay tuned, wordt vervolgd...

We gingen vervolgens nog boodschappen doen, want ik ging pannenkoeken bakken! In Amerika eten ze dat niet echt als avondeten en hartige pannenkoeken kennen ze al helemaal niet. Stacey snapte eerst niet hoe het werkte met de spek, champignons en de kaas, maar gaandeweg ging het dagen. Ik bakte de hartige pannenkoeken en zij maakte ze met appel. Ze lukten echt supergoed! We hebben gezellig zitten smullen met zijn allen. Nadat de kinderen naar bed waren, heb ik Stephen en Stacey geleerd om Ligretto te spelen. Dat spel had ik namelijk voor ze meegenomen. Ze hadden het snel door, dus dat was heel cool. Van de 4 potjes die we deden, heeft Stacey er 2 gewonnen en Stephen en ik allebei 1. Ik ging weer tegen 10 uur naar bed, het was een lange dag geweest met veel indrukken en ook wel stress.

Vandaag werd ik al rond 4 uur wakker. Tegen half 5 besloot ik om iets kleins te eten en om te gaan lezen. Dat hield ik tot 5 uur vol en toen besloot ik nog wat te rusten. Wonderbaarlijk genoeg viel ik weer in slaap en werd ik om half 8 door de wekker gewekt. Stacey was toen al weg naar de kerk, omdat het coördineren van het kinderwerk haar baan is. Zij regelt alle opvang van de kinderen tot en met vijf jaar. Stephen en de kinderen en ik gingen later. Met zijn allen gingen we naar de dienst van 9.15 uur, waar eigenlijk alleen vrijwilligers naar toe gaan. De band speelde twee gave nummers en de preek (opgenomen elders) was inspirerend. De tweede dienst begon om 10.30 uur. Stacey vroeg Stephen en mij om tijdens deze dienst in te vallen in verschillende groepen. Samen met Christine had ik een groepje van 9 kinderen van 4 en 5 jaar oud. We hebben geknutseld, gekletst, gespeeld en wat gegeten en gedronken. Het was leuk om te doen. Misschien help ik de komende twee weken wel weer mee, omdat ik op iedere zondag tijdens deze reis naar hun kerk ga!

Na de kerk gingen Stacey en ik naar het verhuurbedrijf. Binnen VIJF minuten had ik een auto! Het was echt ongelooflijk gewoon. Een mooie kleine Hyundai Accent, donkerzilver van kleur. Hij is lekker wendbaar en rijdt superzuinig. Nadat Stacey en ik nog ergens pizza hebben gegeten, ging ik op weg. Dit keer zonder een TomTom, maar mét de app Maps.me op mijn telefoon. Het was even spannend of ie het deed, maar top... wat een uitvinding! Het is een offline app, waarbij je alleen de benodigde kaarten download, mobiel internet is dus niet nodig.

Het was drie uur rijden van Warner Robins in Georgia naar Montgomery in Alabama. De rit ging goed, ik kon lekker doorrijden. Het landschap was glooiend en samen met de herfstkleuren was het heel mooi. Het is hier wel erg droog. Het heeft al meer dan een maand niet geregend (op het buitje van vanmorgen na) en het was ongewoon heet de afgelopen tijd (bijna 30 graden). Het gras is overal verdord, dus de mensen snakken naar regen. Wat mij betreft mag dat nog twee weken wachten, want ik vind het wel tof dat het de komende tijd nog tussen de 20 en 25 graden is!

Onderweg besefte ik opeens weer dat er in Alabama een uur tijdsverschil is met Georgia. Ik stel mijn biologische klok zo wel op de proef in een paar weken tijd. Laatst al de overgang naar wintertijd, toen de jetlag, nu weer een uur terug en straks weer dat ene uur verder, gevolgd door een nieuwe jetlag. Voor mij als slechte slaper niet ideaal, maar ik probeer zo goed mogelijk het ritme ter plaatse te volgen.

Mijn hotel is echt toppie. Ik heb een suite, met een keuken, een zithoek met een bank en een slaaphoek. Ik heb net een burrito gehaald bij Taco Bell en dat was gelijk ook de laatste keer. Blegh, echt niet lekker. Maar ik had geen zin om in de auto te stappen om ergens anders naar toe te gaan. Mijn favoriete keten Chick-fil-A is niet open op zondag, want christelijk. Dus daar ga ik morgen heen, ook omdat ik als bedankje voor mijn inzet bij de kerk vanmorgen een gratis maaltijd gekregen heb. Ik at het eten op mijn kamer op. Ik trok net de salontafel naar me toe, toen opeens met een knal de kap van de plafoniere naar beneden kwam! Gelukkig is het ding van plastic, maar nog gelukkiger dat het niet op mijn hoofd viel! Ik heb geen zin om het bij de receptie te melden, dus dat doe ik morgen bij het ontbijt wel.

Dit was het wel voor vandaag. Ik moet nog even uitzoeken wat ik morgen precies ga doen. Ik denk naar het centrum van Montgomery, maar in ieder geval naar Selma. Dat is een stad waar van alles gebeurd is tijdens de protesten voor burgerrechten met Martin Luther King. Dat lijkt me heel interessant. Ik ben niet zo goed voorbereid dit keer... maar ik ben ook op vakantie, dus hoef niet alles te zien en te doen, als ik maar een vakantiegevoel heb!

Het lukt me niet om foto's op Facebook te zetten. Iedere keer als ik op vakantie ga, zijn er weer nieuwe updates voor mijn tablet, die het onmogelijk maken om normaal foto's van mijn SD-kaart via de tablet op Facebook te zetten. Ik kan gewoon de SD-kaart niet selecteren. Ik word er helemaal chagrijnig van, dus ik hou er even mee op. Jullie houden de foto's dus nog tegoed. Als iemand nog tips heeft... ik heb een tablet van Asus met android.