Op verkenning

De zondag besloot ik het héél rustig aan te doen. Ik bleef in bed tot zeker 10 uur 's ochtends, waarna de bovenburen (de eigenaren van het huis) aan het stofzuigen en klussen (zagen) sloegen. Tegen 11 uur deed ook de kerk aan de overkant mee, door om de tien minuten te beieren. Ik ben niet gaan kijken of het hele dorp trouw uitliep om naar de dienst te gaan, daarvoor moest ik de rolluiken open doen (te veel activiteit een uur na het wakker worden).

Ik heb me maar eens op internet ingelezen in de bijzonderheden van Marinaleda, want het is nogal een beroemd dorp waar ik verblijf. Je kunt het zelfs vinden, mét Nederlandse tekst, op wikipedia. Er wonen bijna 2800 mensen, die bijna allemaal werkzaam zijn voor de coöperatie. Het land, de huizen, het park, de wegen; alles is gemeenschappelijk bezit. De bedoeling is dat iedereen ongeveer evenveel verdient. De werkloosheid en armoede is hier dus nul. De burgemeester is naast beroemd, ook berucht, een soort van Spaanse Robin Hood. Toen de crisis in 2008 toe sloeg, leidde hij plunderingen van supermarkten, om zo de armsten van voedsel te voorzien. Deze meneer is al sinds 1979 burgemeester en volgens mij wil hij dat nog wel even blijven.

Toen ik tegen13 uur 's middags vertrok, had ik wonderwel beide verkeerslichten gelijk op groen. Dus ik spurt die kruising over, om daarna gelijk op de rem te staan. Er stonden twee jongeren te liften en ik dacht, ik heb ook gelift, laat ik een goede daad doen. Ik zou dat echt niet zomaar doen, heb eerst een gesprekje met ze aangeknoopt. Ze kwamen uit Griekenland! Ze liftten door Andalusië en kwamen speciaal naar Marinaleda vanwege de bijzondere samenleving. Bijzonder vond ik in ieder geval, dat ze in het park geslapen hadden (in een tentje) en dat was ook te ruiken. Ik heb ze ergens bij een tankstation langs de snelweg gedropt.

Ik was op weg naar El Chorro. Het landschap ging van redelijk vlak, naar glooiend, naar heuvelachtig, naar serieuze bergen. Aan een stuwmeer heb ik brood gegeten, net als vele andere Spanjaarden die er picknickten. Het was echt een mooi meer, je zou het zomaar azuurblauw noemen als je een echte schrijver zou zijn. Ik vervolgde mijn weg naar El Chorro. Dat is dus een kloof tussen die serieuze bergen. In de jaren '20 van de 20e eeuw vonden ze het een goed plan om een spoorlijn dwars door de berg aan te leggen. Ook hebben ze een pad gebouwd lángs de bergwand! Dat heb ik overgeslagen, bovendien moest je reserveren voor deze Camino del Rey.

Na El Chorro maakte ik een niet zo handige keuze, ik besloot om via Valle de Abdalajis naar Antequera te rijden. Je moet die weg maar eens opzoeken op Google Maps. Stel je daarbij situaties voor als in dat tv-programma 'De gevaarlijkste wegen...' en je weet hoe ik een half uur lang goed mijn stuur heb vastgehouden. De weg was smal, het wegdek slecht (gaten en kuilen van 30cm diep) en de afgronden diep. Ik kwam gelukkig geen tegenliggers tegen op de benauwde stukken. Wél heb ik wat achtervolgens langsgelaten op stukken waar dat kon. Ze waren binnen no time uit het zicht verdwenen. Dat is sowieso wel iets typisch van de Spaanse weggebruikers; inhalen is een macho-dingetje en dan vooral daarna je bijna snijden als ze weer voor je gaan rijden. Inmiddels begin ik er aan te wennen en negeer ik gewoon knipperende lampen, rij ik lekker mijn eigen tempo en laat ze gewoon passeren.

Eenmaal in Valle de Abdalajis kwam ik voor een volgende uitdaging, manouvreren door straatjes die nooit voor auto's bedoeld zijn, zelfs niet voor paard en wagen. Ze waren steil, smal en de bochten haast onmogelijk om te nemen. Toch zag ik er de lol wel van in en was ik blij dat ik geen geparkeerde auto's, muren of mensen raakte. Na Antequera kwam ik weer op de snelweg, wat wel een verademing was. Ik stopte bij het meer van Fuente de Piedra. Dit is een zoutmeer, dat alleen in de winter gevuld is. Dan overwinteren hier flamingo's en krijgen ze hun jongen. Het meer was al redelijk verdampt en ik kon niet opmaken of die stipjes in de verte wel of geen flamingo's waren. Wellicht waren die allang doorgevlogen.

Eenmaal thuis had ik geen trek, mijn lichaam is al aan Spaanse etenstijden gewend. Om half 8 ging ik koken. Ik moest zó veel snijden met een niet al te scherp mes, dat ik pas tegen half 9 klaar was om mijn wraps met kip en veel groente op te eten. Dit heb ik op het dakterras gedaan, bij de ondergaande zon. Daarna werd het toch echt te koud en ben ik weer naar beneden gegaan.

Vanmorgen deed ik weer lekker lang over het opstarten van mijn dag. Ik ben de afgelopen maanden zo druk geweest, dat ik letterlijk en figuurlijk tot rust moet komen. Ik heb veel gelezen, eerste boek is bijna uit.

Ik heb ook nog de auto gewassen bij het tankstation hier in het dorp. Hij was namelijk compleet ondergescheten door de vogels in de bomen aan de overkant van de straat. Bij het tankstation begon ik het gesprek met: "Ola, no Español", waarna ik gebaarde dat ik mijn auto wilde wassen. Dus die man begint een hele uitleg in het Spaans. Ik weet niet hoor, maar ik dacht dat mijn drie woorden toch echt net uitlegden dat ik dus geen Spaans spreek. Maar goed, het was vrij simpel, je zet een hogedrukspuit op je auto en schoon is ie weer. Hopelijk blijft ie dat en anders ga ik binnenkort weer, het was best leuk en heel goedkoop.

Halverwege de middag ben ik naar Ecija (spreek uit: Èsiegaa) gereden, ongeveer een half uur hier vandaan. Ik wist dat het rustig zou zijn, maar dat het STIL zou zijn, dat had ik nu ook weer niet verwacht. Alles was dicht: de VVV, de Romeinse opgraving, de terrassen, de deuren, de kerken, de ramen. Maar mijn reisgids vertelde me dat er prachtige paleizen waren, met mooie binnenplaatsen. Helaas verstoppen Spanjaarden die achter metershoge muren, en aangezien alles dicht was... viel er dus niets van te zien. Ik heb hier en daar foto's gemaakt, heb nog even op een bankje gezeten en ben terug gegaan. Het viel me trouwens wel op dat de Spanjaarden nog een lentegevoel hebben, gezien het feit dat ze in lange broeken of panty's en truien rondlopen. Mensen, het is meer dan 25 graden! Onderweg terug ook foto's gemaakt, om een beeld te geven van het landschap rond Marinaleda.

Al lopend door Ecija vroeg ik me af waarom ik eigenlijk gegaan was. Ik wist dat op maandag alles in Spanje dicht is. Maar uit soort van plichtsgevoel ben ik in de auto gestapt. Dit ga ik dus niet weer doen. Ik ben op vakantie, mag genieten van het mooie weer en alleen ik kan mezelf opjagen, niemand anders. Dus dat doe ik niet meer. Ergens deze week wil ik naar Cordoba, maar tot die tijd doe ik alleen dingen als ik er écht zin in heb!

Ik heb thuis nog geSkypet met mijn ouders. Daarna weer prut van gister opgewarmd, was nog best lekker. En net de foto's op Facebook gezet en je leest nu mijn blog. Wil je ook de foto's zien, kopieer dan onderstaande link naar je browser:

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10153602967988589.1073741870.558143588&type=1&l=7c4c809992