De bergen (deel 1)

Ik ben eergister aangekomen bij mijn eigen berghut, in Otto, North Carolina. Het ligt aan de oostkant van de Appalachen, vlakbij de grens met Georgia. Blijkbaar kent waarbenjij.nu dit plaatsje niet, dus ik heb gekozen voor de dichtsbijzijnde plaats die deze website wél kent. Otto ligt tussen Franklin (NC) en Clayton (GA). Ik had al eerder door dat ik vorig jaar ook over de 441 had gereden, vooral doordat ik de Chick-fil-A in Clayton herkende! Daar had ik vorig jaar een keer lunch gegeten. Toen was ik van Athens onderweg naar Gatlinburg (TN) langs Cherokee (NC) door de Smoky Mountains. Daarna vertrok ik toen over de Blue Ridge Parkway naar Asheville (NC), waarbij ik alleen door de bergen heb gereden, zonder er letterlijk stil te staan. Nu verken ik deze omgeving dus wat nader.

Ik heb al zo ontzettend veel gezien van de omgeving, dat ik het idee heb dat ik hier al een week ben. En gelukkig ben ik hier nog een paar dagen langer, om bij te komen, haha! Ik zit nu op mijn schommelbank op mijn veranda, met uitzicht op de bergen (achter de bomen). Een megagrote specht, zo eentje met rood op zijn kop (Woody Woodpecker), zat net in de boom naast me, maar hij was te snel weg voor een foto. De drie kippen van de eigenaren lopen om me heen, want er hangt hier een ding met vogelzaad en de kippen eten alles op wat de vogels laten vallen. De vogels vinden het geloof ik niet zo leuk dat ik hier zit, ze komen niet echt op het zaad af nu. Ook zoemt er elke keer een enorme bij/hommel rond, die ik steeds minder eng begin te vinden. Hij heeft blijkbaar meer interesse in het dak van de hut dan in mij. Al weet ik niet of dat zo'n goed teken voor de hut is. Denk niet dat ik afgelegen zit, er staat onderaan de moestuin een huis en Kim & David, de eigenaren, wonen 50 m verderop.

De reis van Nashville ging voorspoedig, dit keer zonder enige rariteiten. Ik heb er 5,5 uur over gereden, waarbij ik ook een keer bij de KFC heb gegeten (was ik nooit eerder geweest, ook weer afgetikt). Ik heb nog bij Lake Ocoee stilgestaan en ergens bij een lookout uitgekeken. Dat was het wel. Ondanks het uur tijdverschil, kwam ik eerder aan dan verwacht. Kim & David waren nog bezig de hut in orde te brengen, dus ik kon hen gelijk leren kennen. Even later kwam Kim al gelijk een ovenschotel, sla en zelfgemaakt brood brengen. Volgens hen bij ik een 'uniek geval', een jonge vrouw uit Europa alleen op reis door het Zuiden. Dus ze hebben maar besloten zich over mij te ontfermen, zo lief!

Gister heb ik 's ochtends heel rustig aan gedaan. Ik had alle boodschappen in huis, dus ik hoefde nergens heen. Lekker een uur met mijn ouders geSkypet en bijgepraat. Het internet in de hut is top, er staat een eigen router! Daarna voor lunch de ovenschotel van Kim gegeten, een soort lasagne met pasta, spinazie, kaas en kip, erg lekker! Ik had ondertussen op internet een strandje bij Lake Burton opgezocht waar je zou kunnen zwemmen. Maar eenmaal daar, bleek het nog gesloten te zijn. De rest van de waterkant was privé-bezit, dus daar kon ik niet gaan zitten. Na wat navraag bij een kantoortje van Georgia Power, bleek dat er een heel eind verderop nog een strandje was, bij een kampeerplek. Inderdaad, een prachtige plek aan Lake Rabun, waar je dan wel vijf dollar voor moet betalen. Vooruit, dat deed ik. Deze meren zijn ontstaan door dammen in de rivieren. Ze worden onderhouden door ofwel Georgia Power ofwel de State Forest-mensen. Rondom de meren hier staan dus kasten van huizen, met boothuizen aan het water, die net zo groot zijn als mijn huisje thuis. Ik heb geprobeerd er wat foto's van te maken. Bij het meer heb ik ook nog gekletst met een andere meid die hier alleen was. Ze was bij haar ouders op bezoek en zocht verkoeling.

Eenmaal thuis heb ik nog even bij Kim & David in de keuken zitten kletsen. Kim was aardbeienjam aan het maken, waarbij David assisteerde. De aardbeien kwamen uit hun eigen moestuin. Later heb ik zelf pasta met verse broccoli en kaas gekookt! Eindelijk weer eens echte groente. De rest van de avond lekker een boek gelezen. Mijn tweede nacht hier ging, met hulp van een pilletje, een stuk beter dan de eerste. Het is hier namelijk verre van stil, haha. Er zijn insecten, vogels, en de wind blaast door de bomen. Ook hoorde ik honden en... coyotes! Ik dacht eerst wolven, maar Kim vertelde me dat het coyotes zijn, die ook wel eens over het terrein hier lopen, fijn. Zo kunnen hier ook herten komen en zelfs beren. Daarom hebben ze ook schrikdraad rond hun moestuin, anders blijft er niets van over. Ik heb nog niets van dat wild gezien overigens. Ik had wel een kever van vier centimeter lang binnen toen ik naar bed ging. Met al mijn heldhaftigheid, een handdoek, een glazen kommetje en een boek, heb ik het beest buiten gezet. Ik word al steeds minder bang van insecten.

Vandaag ben ik redelijk vroeg, al om 9 uur, bij Kim in de auto gestapt. We hebben veel gereden, een prachtige route door de bergen. Daarbij hebben we ook drie wandelingen gemaakt. De eerste was naar een uitzichtpunt, waar ik heel eng op een rots heb gestaan. Ik heb geen hoogtevrees, maar kreeg het spontaan. De tweede stop was naar de toren boven op de berg hier tegenover mijn hut. Aldaar liep ook het Appalachian Trail, een wandelroute van duizenden kilometers door de hele Appalachen. Je moet maar op Google Maps kijken hoe lang dat gebergte is. Het is blijkbaar enorm beroemd en Kim & David hebben het ook gelopen. De mensen hier helpen de wandelaars met eten, ritten naar het dorp en terug en soms ook met overnachtingen (gratis). We hebben een aantal van hen gesproken, ook omdat Kim twee van hen een lift aanbood. Bij de toren op die berg, sprak Kim een man aan. Hij reageerde naar mijn idee wat terughoudend en begreep denk ik niet helemaal wat ze zei. Instinctief dacht ik, die komt uit Europa, misschien zelfs uit Nederland. En voila, Dieter uit Brussel, aangenaam. Leuk om even Nederlands te praten, maar wel heel raar, omdat Kim er natuurlijk ook bij was. Ik maakte er echt een potje van, haha! Dieter is net een week onderweg en denkt in september in Maine (noordoosten) aan te komen. Respect! Onze derde wandeling was naar een waterval, waar ik even pootje in heb gebaad (ik had waterschoenen mee). Al met al waren we pas om half vijf terug. Ik was (en ben) echt heel erg moe, dus heb eerst een dutje gedaan. Kim kwam nog met een bord spaghetti en een bakje fruitsalade, dat was smullen!

Ik heb nog geen plannen voor de komende dagen, al kan ik elke minuut vullen met een activiteit hier in de buurt, volgens Kim. Dat is toch wel een Amerikaans trekje, om zo veel mogelijk te doen, alles eruit halen wat er in zit. En eh... zo ben ik niet. Ik maak mijn eigen plan, doe hier en daar een highlight in de omgeving en vind het ook prima om hier gewoon te ZIJN.

Geniet een beetje mee via mijn foto's:

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10152897149078589.1073741864.558143588&type=1&l=131469f64e