Nashville

Ik ben er niet voor gemaakt... voor de grote stad niet... en voor temperaturen boven de 30 graden niet... en voor massa's mensen niet. Laat dat nu alles zijn wat Nashville inhoudt. Het is zeker geen megagrote stad, maar de hoge gebouwen in het centrum, de eenrichtingsverkeerwegen en de verdeling in blokken maken dat het aan doet als een miljoenenstad. Daarbij was het gister echt ondraaglijk heet, 32-34 graden en een brandende zon. Gelukkig waaide het wel, dus in de schaduw zitten was best te doen. Verder lopen er overal mensen, met name op Broadway is het hectisch. Deze straat laat zien waar het in Nashville om draait: muziek! Het ene muziekcafé na de ander, waarbij je op straat kunt kiezen of de live muziek binnen je bevalt. Je kunt namelijk al op straat de muziek horen! Dit betekent dat als je er langs loopt, je redelijk horendol wordt, haha. Het nadeel van alleen reizen, voor mij persoonlijk, is dat ik niet in mijn eentje zo'n café binnen stap. Dus die ervaring heb ik aan me voorbij laten gaan.

Maar ik vond dat ik toch echt wat van de cultuur mee moest krijgen. Dus ik heb een bezoek gebracht aan het Ryman Auditorium. Ik was compleet onvoorbereid, wist alleen dat dit een vrij belangrijk gebouw was voor de country-muziek. Eenmaal binnen, tijdens de rondleiding, kwam ik er achter dat ik echt zero nada noppes weet van country. De andere mensen vielen in zwijm bij namen als Loretta Lynn, Hank Williams, Patsy Kline, Minnie Pearl, Roy Acuff. Ik wist toevallig wie Johnny Cash was, omdat ik de film 'Walk the Line' (aanrader trouwens) heb gezien. Hoe dan ook, al deze beroemdheden waren lid van de Grand Ole Opry, een radioshow die van 1947 tot 1973 vanuit het Ryman uitgezonden werd. Alles draait om country (en bluegrass) tijdens deze show. De show loop nog steeds, maar wordt nu uitgezonden vanuit het Grand Ole Opry House, waar meer mensen in kunnen. Het Ryman stond na vertrek van de Opry twintig jaar leeg, waarna men het eigenlijk wilde slopen. Een beroemdheid besloot dat tegen te houden en een grote renovatie vond plaats. Nu staan er ook hedendaagse sterren op het podium, waarbij er net iets meer dan 2000 mensen in de zaal kunnen. Dat lijkt me best gaaf, zo'n intiem concert. Er komen nu namelijk artiesten die ik wél ken, zoals Paul Simon, Coldplay, Taylor Swift. Het Ryman heeft de op-één-na-beste akoestiek van de VS, één of andere tempel/kerk ergens anders staat op 1 (heb het niet onthouden). We mochten van de 'dressing rooms' geen foto's maken, iets met copyright, maar wel van de zaal.

Daarna heb ik een broodje gegeten bij Panera Bread. Aldaar hadden ze wifi en Jolien ontdekte dat ik online was. Ze was met Stefan bij mijn ouders, waar ook Liese was. Dus even met hen allemaal geSkypet. Dat was heel grappig, omdat de verbinding ook niet geweldig was. Ik moest een keer zo hard lachen, dat ik vergat dat ik in een openbare gelegenheid zat. Fijn om hen te spreken en zien!

Vervolgens dacht ik op weg te zijn naar een drukkerij, maar ik kwam er na tien minuten lopen achter, dat ik compleet de verkeerde kant op liep. Zoiets overkomt mij niet vaak, maar ik had de kaart andersom geïnterpreteerd en onthouden. Toch was dat niet zo heel erg, want ik kwam nog het Parthenon van Nashville tegen (zie foto's). Daarna weer teruggelopen en op zoek naar Hatch. Daar kwam ik echt oververhit aan en het duurde even voordat ik afgekoeld was (lang leve airco). Hatch is de drukkerij waar ze posters maken voor het Ryman. Dat leek me wel leuk om te zien. Het atelier was dicht, want het was zondag, maar in de winkel heb ik een leuke poster gekocht.

Vervolgens ging ik op weg naar Rocketown, een paar blokken verderop. Het was zo verschrikkelijk heet, en geen schaduw onderweg, dat ik niet meer na kon denken. Rocketown is een muziekzaal opgericht door Michael W Smith. Mijn googlemaps-app liet zien dat daar ook een café bij moest zijn. Maar ik kon het niet vinden en ik was nog meer oververhit dan dat ik dacht dat mogelijk was. Dus ik zocht ergens schaduw en pufte daar een tijdje uit. Toen was ik er klaar mee, met alles, dus via de meest schaduwrijke route teruggelopen naar de parkeergarage. Gelukkig had de Jeep binnen gestaan, dus was het niet heet in de auto.

Met tien minuten was ik terug bij het hotel en bedacht me dat ik nog wat boodschappen wilde doen. Ik had op googlemaps gezien dat de Walmart vlakbij moest zijn en dat was ook zo. Die winkel is echt abnormaal groot. Gelukkig hadden ze verse groente en fruit, dus ik heb druiven en wortels gekocht, lekker snacken! Verder wilde ik ook karnemelk kopen, maar de goedkoopste variant was bijna vier dollar per liter... laat maar. Ik heb wel Goudse kaas gekocht voor op brood, dat had ik echt gemist! Als ontbijt hou ik het bij Cheerios met melk, bij de lunch lunch eet ik (klef) brood met o.a. dus kaas. Het brood is hier gewoon blegh, niet te omschrijven. De enige manier om het te eten is eigenlijk door het te roosteren, wat iedereen ook doet. Maar in dit hotel is geen broodrooster, dus ik moet maar even doorbijten (woordspeling, hihi). Ik heb wel echt enorm zin in een volkoren boterham met hagelslag en een beker karnemelk ondertussen!

Vandaag heb ik uitgeslapen. Ik had eigenlijk het Grand Ole Opry House op het programma staan. Maar aangezien ik dus niks met country blijk te hebben, ga ik daar niet weer 20 dollar aan besteden. Dus heerlijk niets gedaan in de morgen, maar weer een boek uitgelezen. Vanmiddag ben ik naar een enorm (overdekt, dus airco) winkelcentrum geweest, naast het Opry House (dus ik heb het wel van buiten gezien, geen foto gemaakt). Daar heb ik twee rondjes gelopen op zoek naar goedkope All Stars. Maar een echte outletwinkel was er niet. Ik heb wel een stel gekocht, maar niet bepaald voor een bodemprijs. Ik werd een beetje kriegel van de mensen in en buiten de winkels. In de winkel word je praktisch besprongen en erbuiten staan allerlei figuren cosmetische producten aan te prijzen. Ze herkenden me op mijn tweede rondje, wat nog irritanter was. Ik weet niet, ik hou gewoon niet van winkelen.

Dus om vier uur was ik weer terug in het hotel, op mijn heerlijke bed. Ik heb nog bezoek gehad van de onderhoudsploeg. Blijkbaar was het nodig om alle koelkasten en magnetrons te vervangen door nieuwe. Ik zag het nut er niet in en de meneer die het kwam installeren ook niet. Hij was African-American en ik verstond hem amper. Hij praatte wel wat duidelijker toen hij er achter kwam dat ik uit Nederland kom. Daarna kwam ook de Indiase bedrijfsleider kijken. Die verstond ik ook amper, dus ik verbaasde me er over dat deze twee heren elkaar überhaupt verstonden. Vanavond ga ik nog ergens eten, moet nog even bedenken waar. Er zit hier wel wat om de hoek, maar ik weet niet wat ze daar op het menu hebben staan. Tot nu toe zijn Chick-fil-A, Panera Bread en Panda Express mijn favorieten, maar daarvoor moet ik weer in de auto stappen.

Morgen ga ik naar Otto, in North Carolina, een rit van wederom meer dan vijf uur. Maar daar blijf ik vijf nachten, heerlijk, heb er zin in! De mensen van de airbnb daar lijken me erg aardig, we zijn al Facebook-vrienden. Eens kijken of ik daar de rest van mijn boeken uit kan lezen! ;-)

De foto's zie je hier:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10152892016693589.1073741863.558143588&type=1&l=b1acbb9e16