Hello y'all!
Blijf op de hoogte en volg Nanda
18 April 2015 | Verenigde Staten, Warner Robins
Het is bizar hoe snel alles weer went hier. Ik zit nu op de bank met een dekentje (ook al is het buiten 26 graden). Sadie maakt een schilderij voor me en Stacey zit van alles van Facebook voor te lezen. Finn doet een middagslaapje en Stephen is ergens aan het frisbee-golfen (doing man-stuff). Ik zit al helemaal in het ritme. Al moet de echte jetlag misschien nog komen. Het is hier bijna half vier 's middags en in NL is het al avond (zes uur tijdsverschil).
Dus... de reis begon eigenlijk al donderdag. Ik had mijn koffer vakkundig en zeer geordend ingepakt, om er vervolgens achter te komen dat hij 28 kilo woog. En ik mocht maar 23 kilo hebben. Dus... wat stroopwafels achtergelaten en wat spullen overgeheveld naar de handbagage. Vervolgens op vrijdag kwam ik op Schiphol en zat ik nog steeds op 25,5 kilo. Dus koelelementen er uit en nog meer in de handbagage. En voila, 22,7 kilo. De koelelementen heb ik met Liese meegegeven, net als mijn fleecevest. Oh ja, Liese kwam me dus uitzwaaien, superlief! We hebben samen nog warme choco met slagroom gedronken, mmmm!
Daarna het interview door de douanebeambte en ik mocht aan boord. Ik heb de hele reis naast een man van ongeveer 65 gezeten. Hij sprak Nederlands, maar wel met een Amerikaans accent. Blijkt dat zijn ouders halverwege de jaren '50 naar de VS zijn geëmigreerd, in de hoop op betere kansen voor hun gezin na de Tweede Wereldoorlog. Dus zijn ze met vijf kinderen op de boot gestapt en een nieuw leven in Michigan begonnen, waar nog twee kinderen geboren werden. Het is de ouders voor de wind gegaan en de kinderen hebben allemaal een eigen zaak. Zo ook deze meneer, die een reisorganisatie heeft en zelf ook de wereld over vliegt.
Na vijf uur in het vliegtuig had ik het helemaal gehad. Ik had op zich buiten wel genoeg te zien (UK, Ierland, Groenland, Canada), maar mijn videoschermpje deed het niet en ik zat niet lekker. Het eten was dit keer echt té vies en ik had dorst, waarna ik water ging drinken. Dus daardoor moest ik weer plassen en moest ik weer langs mijn medereiziger, op weg naar de wc. Bovendien voelde ik me plakkerig en verreweg van fris. Tel daarbij op dat ik ook nog uren wachten op Chicago in het vooruitzicht had en je kunt je voorstellen hoe mijn gezicht er op een gegeven moment bij stond. Gelukkig bleef de meneer naast me vriendelijk en was één van de stewardessen echt te leuk! Het jammere van verre reizen, blijft toch echt dat vliegtuig en de hoeveelheid uren die je er in moet verblijven.
De douane op Chicago was een eitje dit keer. Mijn ESTA-visum van vorig jaar was nog geldig, dus ik hoefde niet bij zo'n wijsneuzerig douanemannetje te verschijnen. Ik moet nog wat invullen bij een computer, er werden een foto en vingerafdrukken genomen en toen mocht ik weer het land in. Nadat ik mijn koffer weer opnieuw weggebracht had, dat moet daar, moest ik op weg met een trein naar een nieuwe terminal. Daar begon mijn Goede Daad van de Dag. Er was een meneer die niet wist waar hij heen moest en hij sprak letterlijk geen woord Engels. Blijkt dat hij Roemeens was. Ik denk, dat lijkt wel op Italiaans, laat ik het eens proberen. Uiteindelijk bleek dat hij ook naar Atlanta moest, dus ik heb hem maar op sleeptouw genomen. Eenmaal bij de juiste terminal heb ik hem overgedragen aan een mevrouw van United Airlines, met de boodschap: "He's all yours now." De man zat niet bij mij in het vliegtuig, dus geen idee waar hij gebleven is.
In Atlanta moest ik een heel eind lopen, maar toen was daar toch het moment... mijn koffer en ik weer herenigd. Nee, geintje, natuurlijk ook fijn dat ik mijn koffer weer had, maar het was super om Stacey weer te zien!!! Samen met haar vriendin Lauralee gingen we op weg naar Warner Robins. Het regende echt enorm en dat had het al de hele week gedaan. (Vandaag is het beter weer, warmer, maar daardoor ook vochtig.) Onderweg zijn we nog wezen eten bij een hamburgertent Freddy's die Stacey wilde uitproberen. Het was echt lekker eten, met een ijsje erbij. Eenmaal thuis lagen Stephen en de kinderen al in bed. Het was al half elf en voor mijn biologische klok was het zelfs al half vijf. Ik was echt toe aan een douche, dus daarna ging ik met een slaappil naar bed en... SLIEP! Ik heb geen acht uur achter elkaar geslapen, maar lang genoeg om uitgerust op te staan.
Het ontbijt werd gemaakt door Stephen. Het was roerei met 'grits' (maispudding) en kaas. Vrij heftig, maar wel ok. Ik hoef dat niet elke dag, haha. Een boterham met hagelslag staat toch echt op nummer 1 bij mij! Lauralee was hier ook nog, dus dat was erg gezellig. We hebben nog via Skype met mijn ouders gesproken, leuk om Stacey en iedereen hier eindelijk aan hen voor te stellen. Mijn moeder had een t-shirt aan met daarop de Amerikaanse vlag, waar we hartelijk om gelachen hebben! Daarna zijn Stacey, Sadie en ik wezen winkelen. Ik heb een nieuwe trui met capuchon (een 'hoodie) van Georgia Tech (een presticieuze universiteit in Atlanta) van Stacey gekregen. Die kan dan eindelijk de trui van Cambridge University (UK) vervangen, want die valt bijna uit elkaar.
Heel veel spannends is er tot nu toe niet gebeurd. Maar dat vind ik ook wel prima. Het is gewoon erg fijn om hier te zijn en te relaxen in het huis van mijn vrienden. Morgen naar de kerk en 's middags met Stacey en Sadie naar de film: The Sound of Music. Yeehaa! Maandag haal ik de auto op en dan op weg naar Floridaaaa. Hopelijk wordt het weer wel beter, anders wordt het een regenachtige bedoening aan het strand...
Dus... de reis begon eigenlijk al donderdag. Ik had mijn koffer vakkundig en zeer geordend ingepakt, om er vervolgens achter te komen dat hij 28 kilo woog. En ik mocht maar 23 kilo hebben. Dus... wat stroopwafels achtergelaten en wat spullen overgeheveld naar de handbagage. Vervolgens op vrijdag kwam ik op Schiphol en zat ik nog steeds op 25,5 kilo. Dus koelelementen er uit en nog meer in de handbagage. En voila, 22,7 kilo. De koelelementen heb ik met Liese meegegeven, net als mijn fleecevest. Oh ja, Liese kwam me dus uitzwaaien, superlief! We hebben samen nog warme choco met slagroom gedronken, mmmm!
Daarna het interview door de douanebeambte en ik mocht aan boord. Ik heb de hele reis naast een man van ongeveer 65 gezeten. Hij sprak Nederlands, maar wel met een Amerikaans accent. Blijkt dat zijn ouders halverwege de jaren '50 naar de VS zijn geëmigreerd, in de hoop op betere kansen voor hun gezin na de Tweede Wereldoorlog. Dus zijn ze met vijf kinderen op de boot gestapt en een nieuw leven in Michigan begonnen, waar nog twee kinderen geboren werden. Het is de ouders voor de wind gegaan en de kinderen hebben allemaal een eigen zaak. Zo ook deze meneer, die een reisorganisatie heeft en zelf ook de wereld over vliegt.
Na vijf uur in het vliegtuig had ik het helemaal gehad. Ik had op zich buiten wel genoeg te zien (UK, Ierland, Groenland, Canada), maar mijn videoschermpje deed het niet en ik zat niet lekker. Het eten was dit keer echt té vies en ik had dorst, waarna ik water ging drinken. Dus daardoor moest ik weer plassen en moest ik weer langs mijn medereiziger, op weg naar de wc. Bovendien voelde ik me plakkerig en verreweg van fris. Tel daarbij op dat ik ook nog uren wachten op Chicago in het vooruitzicht had en je kunt je voorstellen hoe mijn gezicht er op een gegeven moment bij stond. Gelukkig bleef de meneer naast me vriendelijk en was één van de stewardessen echt te leuk! Het jammere van verre reizen, blijft toch echt dat vliegtuig en de hoeveelheid uren die je er in moet verblijven.
De douane op Chicago was een eitje dit keer. Mijn ESTA-visum van vorig jaar was nog geldig, dus ik hoefde niet bij zo'n wijsneuzerig douanemannetje te verschijnen. Ik moet nog wat invullen bij een computer, er werden een foto en vingerafdrukken genomen en toen mocht ik weer het land in. Nadat ik mijn koffer weer opnieuw weggebracht had, dat moet daar, moest ik op weg met een trein naar een nieuwe terminal. Daar begon mijn Goede Daad van de Dag. Er was een meneer die niet wist waar hij heen moest en hij sprak letterlijk geen woord Engels. Blijkt dat hij Roemeens was. Ik denk, dat lijkt wel op Italiaans, laat ik het eens proberen. Uiteindelijk bleek dat hij ook naar Atlanta moest, dus ik heb hem maar op sleeptouw genomen. Eenmaal bij de juiste terminal heb ik hem overgedragen aan een mevrouw van United Airlines, met de boodschap: "He's all yours now." De man zat niet bij mij in het vliegtuig, dus geen idee waar hij gebleven is.
In Atlanta moest ik een heel eind lopen, maar toen was daar toch het moment... mijn koffer en ik weer herenigd. Nee, geintje, natuurlijk ook fijn dat ik mijn koffer weer had, maar het was super om Stacey weer te zien!!! Samen met haar vriendin Lauralee gingen we op weg naar Warner Robins. Het regende echt enorm en dat had het al de hele week gedaan. (Vandaag is het beter weer, warmer, maar daardoor ook vochtig.) Onderweg zijn we nog wezen eten bij een hamburgertent Freddy's die Stacey wilde uitproberen. Het was echt lekker eten, met een ijsje erbij. Eenmaal thuis lagen Stephen en de kinderen al in bed. Het was al half elf en voor mijn biologische klok was het zelfs al half vijf. Ik was echt toe aan een douche, dus daarna ging ik met een slaappil naar bed en... SLIEP! Ik heb geen acht uur achter elkaar geslapen, maar lang genoeg om uitgerust op te staan.
Het ontbijt werd gemaakt door Stephen. Het was roerei met 'grits' (maispudding) en kaas. Vrij heftig, maar wel ok. Ik hoef dat niet elke dag, haha. Een boterham met hagelslag staat toch echt op nummer 1 bij mij! Lauralee was hier ook nog, dus dat was erg gezellig. We hebben nog via Skype met mijn ouders gesproken, leuk om Stacey en iedereen hier eindelijk aan hen voor te stellen. Mijn moeder had een t-shirt aan met daarop de Amerikaanse vlag, waar we hartelijk om gelachen hebben! Daarna zijn Stacey, Sadie en ik wezen winkelen. Ik heb een nieuwe trui met capuchon (een 'hoodie) van Georgia Tech (een presticieuze universiteit in Atlanta) van Stacey gekregen. Die kan dan eindelijk de trui van Cambridge University (UK) vervangen, want die valt bijna uit elkaar.
Heel veel spannends is er tot nu toe niet gebeurd. Maar dat vind ik ook wel prima. Het is gewoon erg fijn om hier te zijn en te relaxen in het huis van mijn vrienden. Morgen naar de kerk en 's middags met Stacey en Sadie naar de film: The Sound of Music. Yeehaa! Maandag haal ik de auto op en dan op weg naar Floridaaaa. Hopelijk wordt het weer wel beter, anders wordt het een regenachtige bedoening aan het strand...
-
18 April 2015 - 23:21
Denise:
Ey leuk! Ik heb geen idee hoe Amerika in elkaar zit, maar kom je toevallig ook nog langs Dallas Texas? -
18 April 2015 - 23:29
Liese :
Allerliefste nanda, wat leuk dat ik nu al een blog van je kan lezen! Ben benieuwd hoeveel procent van the sound of music je mee kan zingen :p enjoy. Liefs -
19 April 2015 - 09:36
Jan Kooij:
Erg leuk om weer wat van jou te lezen Nanda. Je bent toch een band met jouw oma, mijn zus Koosje. Ik hoop weer van je 'avonturen'te lezen. -
19 April 2015 - 12:43
Stefan:
Heej Nanda, leuk om te lezen!
Hele fijne tijd daar, geniet ervan! -
19 April 2015 - 14:56
Dineke:
Klinkt goed en fijn dat de reis zo goed verlopen is!
Enjoy the USA!
Dineke -
20 April 2015 - 19:40
Laura:
Hai Nan, helemaal vergeten je een fijne reis te wensen. Heb nog vaak aan je gedacht. Dus bij deze alsnog. Een hele fijne tijd gewenst. Je hebt de vliegreis in ieder geval al achter de rug -
30 April 2015 - 18:17
Loes:
Hoi Nanda,
Eindelijk kom ik er aan toe om je berichtjes te lezen. Leuk dat je weer in Amerika bent. Carlien is op het moment in Nederland. Zij loopt ook regelmatig in een hoody van Georgia Tech. Haar man Samuel heeft daar 2 jaar gestudeerd en nu heeft Carlien zo ongeveer de sweater ingepikt. :-) Geniet van je trip door Amerika. Wij gaan binnenkort voor een weekje naar New York.
Liefs.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
