Weerzien met Charity

(foto's Chicago bij vorig reisverslag)

Gisterochtend ben ik nog met de Anderson's naar hun kerk geweest. De vader (Thorin) is daar voorganger. De gemeente is erg klein, zo'n 50 leden, waarvan er maar 20 in de kerk waren. De moeder (Toni) had gevraagd of ik iets wilde zingen. Daarom heb ik een kinderliedje in het Engels en Nederlands gezongen: 'Lees je Bijbel, bid elke dag', erg grappig. De dienst was erg conservatief, ze zongen hymnes en de preek lang, ook conservatief en ook wel Amerikaans. Het is dan lastig om op te letten, wat te leren, laat staan om er plezier aan te beleven. Dit klinkt niet echt fair, maar zo ervaar ik het wel.

Na de lunch (rond drie uur) stonden er opeens drie kerels (Kevin, Rob en Rich) van mijn leeftijd voor de deur, mijn lift naar Northland, dus naar Charity. Deze jongens zijn stafwerkers op de Bijbelschool. We hebben onderweg veel lol gehad. Gestopt voor koffie, voor wat shoppen (op zondag, jaja) en voor soep met brood. We hebben zelfs een omweg genomen door downtown Milwaukee (grote stad), omdat een van hen speciaal koffie en donuts wilde van Dunkin' Donuts. Ach, dan rijden we toch even een half uur om... haha!

Na Green Bay gingen we echt het binnenland in. De Bijbelschool ligt echt 'in the middle of nowhere' en dat is dan echt een understatement. Het ligt zo ontzettend afgelegen, dat je een half uur moet rijden naar de dichtsbijzijnde supermarkt. Toch lijkt iedereen hier dat prima te vinden. Lekker veilig, met allemaal christenen om je heen, deuren die niet op slot hoeven, spullen die je overal kunt laten liggen. Heel idyllisch, maar ik zou na een bepaalde tijd gillend gek worden, haha.

Het weerzien met Charity was natuurlijk het belangrijkste. Ik had echter net ontdekt dat ik mijn geweldig fijne nieuwe bergschoenen bij de Anderson's had laten staan. STOM-STOM-UBERSTOM. Gelukkig komt Thorin woensdag hierheen en neemt hij ze mee. Anders hadden ze het met FedEx o.i.d. op moeten sturen. Ik voel me echt enorm dom. Maar goed, gelukkig was daar Charity die ik helemaal platgeknuffeld heb. Ze is erg blij, niet alleen om mij te zien, maar ook om Nederlands te praten. Ik merk dat ik steeds in het Engels terug praat, waarom weet ik niet, grappige gewaarwording.

Charity heeft praktisch iedereen hier verteld over mijn komst. Ik voel me een soort van beroemdheid of bezienswaardigheid. Ze weten allemaal mijn naam, wat heel apart is. Ook hebben ze allemaal wel een woordje Nederlands geleerd. Tijdens de lunch heb ik Charity's huisgenootje Kat (meisje) geleerd om 'ik hou van jou' en 'mond dicht' zeggen, heel grappig.

Ik zit nu ergens in de kelder van een gebouw op een computer. Charity moest werken en heeft nu een college. Had ik even tijd om Jolien te mailen en foto's hier te uploaden. Kevin kwam net langslopen, cool is dat, als je al mensen kent na zo'n korte tijd. Hij coacht het damesteam basketbal. Zowel de dames als de heren hebben vanavond een thuiswedstrijd. Ik ben uitgenodigd en ga zeker kijken! Genoeg te doen dus.